Του Σταμάτη Κραουνάκη τα τραγούδια, δε χρειάζεται να ξέρεις στίχους για να τα τραγουδάς: ανοίγεις το στόμα σου, και βρίσκει η μελωδία τους το βράσιμο της ψυχής σου. Κάνει ψαλμωδία το συναίσθημα που κρύβεις μέσα σου, τ’ αρπάζει απ’ τα μαλλιά και το απλώνει στη σκηνή γυμνό και τρισευτυχισμένο, έτσι όπως βρίσκει κι άλλα να του μοιάζουνε από τους άλλους γύρω σου, κι η συναυλία γίνεται σαν εμπειρία εκκλησιαστική. Του Σταμάτη Κραουνάκη τα τραγούδια, δε χρειάζεται να ξέρεις στίχους για να τα τραγουδάς. Χρειάζεται απλά να έχεις ζήσει, κι έχει αυτός από ένα στίχο για κάθε σου βίωμα, παλιό κι ερχόμενο, και ξέρει πώς θα σε περιλάβει να σε απογειώσει, να σε ισοπεδώσει, να σε αποσυναρμολογήσει και να σε ξαναενώσει, κι ύστερα πάλι από την αρχή.
Για τέσσερις δεκαετίες κοντά, αυτή ακριβώς τη δουλειά κάνει άλλωστε, ορμώντας με τις νότες και τους στίχους και τις ερμηνείες του όλο και πιο βαθιά στο ανθρώπινο συναίσθημα, τον πόνο που μαραίνει κι ηλεκτρίζει την ψυχούλα, κι αυτό το γδάρσιμο στο καύκαλο των πιο κρυφών πληγών σου. Κι η φετινή του παράσταση, το Όλοι Ένα, είναι μια tour de force ακριβώς αυτής της ικανότητάς του. Μετά το επιθεωρησιακό Όταν Έχω Εσένα (2013), το βαριετέ του Μπεεε (2014), το homage του στον Ντάριο Φο το περασμένο καλοκαίρι στο Ηρώδειο, αλλά και το αιχμηρό ανέβασμα της Αληθινής Απολογίας του Σωκράτη το καλοκαίρι του ‘14, ο Κραουνάκης και οι δυνατές αντρικές φωνές από τη Σπείρα-Σπείρα, στήνουν ένα μακρύ και απολαυστικό, δίωρο ταξίδι επιστροφής στον πυρήνα της ουσίας τους. Με την πιο αισθαντική εδώ και χρόνια εμφάνισή του, ο Κραουνάκης σε τυλίγει ακριβώς μ’ αυτήν την αχλή την οικεία και την άγρια, που κάνει τα λόγια και τις μουσικές του να σε τσούζουν σα να ξέρουν όλα σου τα μυστικά, την ίδια ώρα που σε ανυψώνουν γιατί ξέρουν κι όλες τις γλυκές χαρές σου.
Συντονισμένοι στην εντέλεια όχι μονάχα μεταξύ τους, αλλά και με κάτι το απόκοσμο θαρρείς, τόσο οι ερμηνευτές του όσο κι ο ίδιος ο Κραουνάκης, ίπτανται σχεδόν απάνω στη σκηνή, σαν ηλεκτρισμένοι απ’ το ίδιο ρεύμα που στέλνουν να σε διαπεράσει, να σε βραχυκυκλώσει, να εξουδετερώσει τις άμυνες του κυνισμού που φέρνεις μαζί σου μεσ’ στο θέατρο. Ανεξίτηλα τραγούδια σαν το «Κάστρο» και το «Σίδερο» επιβεβαιώνουν τον αθάνατό τους χαρακτήρα, ξεχασμένες συνθέσεις αποκτούν νέα ζωή με εμπνευσμένες νέες αναγνώσεις, το θαμπωμένο στιχουργικό διαμάντι που είναι το «Τανγκό», μετατρέπεται σε ύμνο του μεταρομαντισμού της εποχής μας, ο σαρκασμός και η σάτιρα επιστρατεύονται απ’ τις σωκρατικές απαρχές του συλλογικού μας παρελθόντος ως οι πλέον αξιόπιστες σχεδίες επιβίωσης, κι έχοντας συνείδηση της πολιτικής θέσης του καλλιτεχνικού όντος μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, ο Κραουνάκης και η ομάδα του ενθέτουν τσουχτερά λογοτεχνικά αποσπάσματα από Σεφέρη, Χουρμούζη και Λόρκα, τα οποία, με την ανατριχιαστική βαρύτητα της απόδοσής τους, αποδεικνύονται εξίσου (αν όχι πιο) εύστοχα κι επίκαιρα με τις πιο εύστοχες κι επίκαιρες αναλύσεις των εποχών μας.
Ένα απ’ τα πιο χορταστικά, πλήρη, και θρεπτικά για την ψυχή και το μυαλό πράγματα που μπορείς να πετύχεις σε σκηνή τα τελευταία χρόνια, το Όλοι Ένα είναι μια ιδανική αναδρομή στην 37χρονη παρουσία του Σταμάτη Κραουνάκη στη σύνθεση, στα 15 χρόνια αιρετικής παρουσίας της Σπείρας-Σπείρας στα παλκοσένικα, και στους αμέτρητους αναστεναγμούς, τις ανακουφίσεις, τα γέλια και τα δάκρυα που έχει σπείρει ένας απ’ τους πραγματικούς μαέστρους των καιρών μας. Κι είναι κρίμα που η παράστασή του, έχοντας ήδη πάρει παράταση μέχρι το τέλος του Φλεβάρη, έχει μονάχα 8 παραστάσεις ακόμα πριν τελειώσει για φέτος, όμως θα ‘ναι ακόμα πιο κρίμα να τη χάσει κανείς.
