//Χορεύοντας με τα ηλεκτρονικά beats
Polygrains, Split [Costa Levanda]
Η ποπ εκφραστικότητα κυριαρχεί, παραδόξως ίσως, στον πειραματικό χαρακτήρα της μουσικής του Βασίλη Μόσχα. Ο οποίος, κυκλοφορεί και δημιουργεί εκεί έξω με το προσωνύμιο Polygrains, καταθέτοντας μέχρι στιγμής δύο EP και ένα LP. Τρεις, δουλειές, που μοιάζουν αλληλένδετες και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, με το LP Split του 2014 να παρουσιάζει την πλέον συγκροτημένη και ώριμη πτυχή του συγκεκριμένου δημιουργού. Εκτελώντας όλα τα μέρη, σε φυσικά και ηλεκτρονικά όργανα/εργαλεία, ο Polygrains σκιαγραφεί ένα ελκυστικό μουσικό πρόσωπο, στου οποίου τα προτερήματα συγκαταλέγονται η απλότητα και η αμεσότητα με την οποία ο ίδιος (ο Polygrains) περιβάλλει τις ιδέες του. Στην πηγαία ηλεκτρονική ποπ του Split συγκατοικούν η σκεπτικότητα και η ανεμελιά, ο αφαιρετικότητα και η σαφήνεια, οι ψυχεδελικές και οι αστικές αποχρώσεις…
Στήσε αυτί
Sillyboy, Stalker [Klik Records]
Οι ντισκο-φανκ αρετές του Sillyboy (Μπάμπης Κουρτάρας, στα πεζά εγκόσμια), παραμένουν αναλλοίωτες στον τρίτο του κατά σειρά δίσκο. Το Stalker, κερδίζει εύκολα το στοίχημα της ομοιογένειας και της συνεκτικότητας, με φόντο μια ρετροφουτουριστική αισθητική. Οι χορευτικές φόρμες του διακρίνονται για την ευθύτητα των προθέσεών τους και ρέουν αβίαστα, οι ερμηνείες του Sillyboy από μικροφώνου δείχνουν πως δεν πασχίζει να φανεί «ιδιαίτερος», αλλά τελικά το κατορθώνει μέσα από έναν συνδυασμό αισθαντικότητας, χαλαρότητας και ευδιαθεσίας, ενόσω τα κιθαριστικά στοιχεία συμπράττουν ελκυστικά με τα αντίστοιχα συνθετικά (λόγω των synthesizer και των pc), τα beats (φυσικά και τεχνητά) και τις μπασογραμμές. Χορέψτε ανενδοίαστα…
Στήσε αυτί
Eversor, Lacrima Of Iris [Major League Bangers]
Ακολουθώντας κατά πόδας την παράδοση του J.Dilla, του DJ Shadow, του 2nd Class Citizen και άλλων μεγάλων της sample-based hip hop σχολής, ο Eversor διαμορφώνει ένα σαγηνευτικό κολάζ ήχων στο Lacrima Of Iris. H σημειολογία του δίσκου δεν αφορά απλώς μια αριστοτεχνική ανάμειξη ήχων, μα μια καθόλα ώριμη αισθητική πρόταση που καρποφορεί μέσω μιας θαυμαστής πολυσυλλεκτικότητας. Σε δεκαπέντε κομμάτια που στέκονται και αυτόνομα, κατανέμει τη συνολική του προσπάθεια ο Eversor, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ένας ακόμη beatmaker που αξιοποιεί κατά το δοκούν έτοιμες ηχογραφήσεις και hi-tech λογισμικά. Από το εναρκτήριο “Chessgame Of Your Life” μέχρι την αποφώνηση του δίσκου με το “Netherworld”, παρατηρούμε μια καταπληκτική εναλλαγή μοτιβών και διαθέσεων που αντλεί ιδέες από τα ’70s μέχρι και τις dubstep ημέρες. Ψυχωμένο, αισθαντικό, αιχμηρό, ψυχεδελικό, χορευτικό, το ηλεκτρονικό επιστέγασμα των προσπαθειών του Eversor σε κερδίζει από τις πρώτες ακροάσεις.
Στήσε αυτί
Kill Emil, Lights & Shadows [Beatquick]
Μέσα από ένα μωσαϊκό ήχων το οποίο διακατέχεται από μια κατασταλαγμένη sampling λογική, o Kill Emil παραδίδει το πιο ιδιαίτερο άλμπουμ του μέχρι και σήμερα. Ο χαρισματικός hip hop παραγωγός, μπορεί στο Lights & Shadows να δανείζεται δείγματα ήχων, μα δεν πράττει αναλόγως σε ό,τι αφορά την έμπνευση, η οποία περισσεύει σε όσα περνούν από μπροστά μας κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Η ονειροπόληση μέσω της ατμοσφαιρικότητας, του λυρισμού και του εξωτισμού, και η εκτόνωση μέσω της ευέλικτης ρυθμολογίας (με dub στήριξη), είναι οι δύο κύριοι άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η αισθητική του δίσκου. Μια αισθητική που φέρει ανεξίτηλη την υπογραφή του Kill Emil, άνευ στιχουργικού ερείσματος, και η οποία μας απασχολεί και πάλι με απολαυστικό τρόπο, όπως έκανε δηλαδή και στο πρόσφατο παρελθόν.
Στήσε αυτί
//Αγκαζέ ποίησης και μουσικής
Γιώργος Χριστιανάκης, Μια εποχή στην κόλαση [AlltogetherNow] *
Ο Χριστιανάκης επιστρέφει δισκογραφικά με ένα ακόμη τόλμημα, που συνιστά η μεταφορά του ποιητικού κειμένου Μια εποχή στην κόλαση στον μουσικό κόσμο (πρωτύτερα οι Τρύπες το έπραξαν σε ένα κομμάτι), το οποίο κείμενο αποτελεί σύλληψη του Αρθούρου Ρεμπώ και πρωτοεκδόθηκε το 1873. Δίχως να στέκεται μονάχα υποστηρικτικά απέναντι στις στηλιτευτικές σημειώσεις του Ρεμπώ για τη ζοφερή και εν κρίση πραγματικότητα που βίωνε (ο τελευταίος), ο Θεσσαλονικιός δημιουργός δεν σχολιάζει απλώς την αφηγηματική πειθώ του ποιητή. Διαμορφώνει με τη συμπαράσταση μια δική του γλώσσα χωρίς να την οριοθετεί, ώστε ο ακροατής να μπορεί να χαθεί μέσα της και να ανακαλύψει «χώρους» στους οποίους δύναται να συλλογιστεί με τη σειρά του περί των όσων συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω του. Οι ιδέες αυτού, απλώνονται σαγηνευτικά σε δύο μέρη και δύο cd, με τις συνθέσεις να περιέχονται στην ορχηστρική τους εκδοχή στο πρώτο και με την παρουσία λεκτικής αφήγησης στο δεύτερο. Είκοσι στον αριθμό, τα μουσικά κομμάτια κυκλοφορούν μαζί με τις δεκαεννέα ενότητες του συνολικού κειμένου σε μια καλαίσθητη έκδοση 56 σελίδων.
Στήσε αυτί
Socos & Μαρίνος Τζιάρος, To πρώτο από το δεύτερο και το δεύτερο από το τρίτο [Puzzlemusik]
O Socos εκθέτει τον πιο λιτό εαυτό του, στην απόπειρά του να πλαισιώσει ηχητικά ορισμένα από τα πλέον καθηλωτικά ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Στο πλευρό του παρίσταται ερμηνεύοντας με τη φωνή του τα εν λόγω ποιήματα, ο Μαρίνος Τζιάρος, μέλος των Live Project Band που συμπληρώνουν τον Socos τόσο σε στουντιακά όσο και σε ζωντανά του εγχειρήματα μέχρι σήμερα. Στην από κοινού απόπειρά τους, Το πρώτο από το δεύτερο και το δεύτερο από το τρίτο, μια ακουστική κιθάρα, αυτή του Socos, με εντυπωμένα τόσο τα εγχώρια όσο και τα δυτικά φολκ ηχοχρώματα, και δυο φωνές, με αυτή του Τζιάρου να πρωτοστατεί και του Socos να σιγοντάρει, συγχρονίζουν το συναισθηματικό τους φορτίο και κατορθώνουν να συγκινούν. Παρόλο που και η πρώτη φορά που ο Socos επιφορτίστηκε με τον σχολιασμό ενός ποιητικού έργου, εκείνου του Νίκου Εγγονόπουλου στα πλαίσια του άλμπουμ Ύδρα των Πουλιών με τη συντροφιά του Δημήτρη Πουλικάκου, στέφθηκε με επιτυχία, ετούτη η δεύτερη (φορά) στέκεται περισσότερο θελκτική και οικεία.
Στήσε αυτί
//Πειραματίζομαι, άρα υπάρχω
Ξέφρενο Αερόστατο, Νεκρή φύση με αυτοσχεδιασμό [Φυτίνη]
Ο Οδυσσέας Γραμματικάκης βρίσκεται πίσω από αυτό το σπουδαίο πρότζεκτ, κινούμενος αθόρυβα, μα με πληρότητα ουσίας και σαφές όραμα στα ντόπια μουσικά πράγματα. Κι αν εκείνο το περυσινό παρθενικό και ομώνυμο άλμπουμ του ως Ξέφρενο Αερόστατο είχε αναμφισβήτητα θέλγητρα, τούτο εδώ καταφθάνει για να επιβεβαιώσει την καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα του δημιουργού του. Σε κάτι περισσότερο από 45 λεπτά, ο Γραμματικάκης προικίζει τις συνθέσεις του με μετα-αποκαλυπτικές εικόνες και έναν ακουστικό φολκ πυρήνα ελληνικής, κυρίως, κοπής, στον οποίο παρεισφρέουν θόρυβοι, παράσιτα και κρούσεις. Οι συλλογισμοί του, βρίθουν από συνειδητοποίηση, την ώρα που από μπροστά μας περνά μια σαγηνευτική όσμωση φυσικών και οργανικών ήχων υποβαλλόμενων σε ηλεκτρονική επεξεργασία, που από τη μία διερευνά τον ψυχικό μας κόσμο και από την άλλη το τρόπο αυτός αλληλεπιδρά με το περιβάλλον μας.
Στήσε αυτί
Vault Of Blossomed Ropes, s/t [Triple Bath]
Τα στιγμιότυπα του πρωτότοκου ηχητικού «τέκνου» των Vault Of Blossomed Ropes μαρτυρούν εμπράκτως την αυτοσχεδιαστική φύση ενός ανήσυχου σχήματος. Με μια αληθινά αξιόλογη πεντάδα μουσικών στη σύνθεσή τους, στην οποία συναντάμε και τους Στέλιο Ρωμαλιάδη (ή αλλιώς Lüüp, στο φλάουτο), Νίκο Φωκά και Γιώργο Βαρουτά, οι VOBR δημιουργούν μια ατέρμονη μυσταγωγία, η οποία δεν απορρέει από έναν προκαθορισμένο ηχητικό προσανατολισμό. Σε επτά μακράς διάρκειας μέρη, το συγκρότημα εξερευνά τα φάσματα του ήχου αναπτύσσοντας ένα πολυκύμαντο ύφος, το οποίο παλαντζάρει καθηλωτικά μεταξύ της σύγχρονης ηλεκτρακουστικής αντίληψης, των ambient electronica εκτάσεων, της κλασικής μουσικής δωματίου και της τζαζ ελευθεριότητας. Αφεθείτε…
Στήσε αυτί
Fragile Balloon, Lamprophonies [Numb Capsule] *
Στο Lampophonies, ο Fragile Balloon, κατά κόσμον Γιώργος Κοντογιαννίδης, προτάσσει μια εξαιρετικά γόνιμη άποψη επί του ηλεκτρονικού –υπό την ευρεία έννοια– ήχου. Μια καταγραφή ηχητικών στιγμιοτύπων, η οποία βρίθει σε ρυθμικά και μελωδικά μοτίβα, που –προερχόμενα από ψηφιακές πηγές (λάπτοπ και λοιπά ηλεκτρονικά υλικά)– συνηχούν (εκατέρωθεν) καθώς «λιώνουν» το ένα μέσα στο άλλο. Μια περιπλάνηση, που αναγνωρίζει ως αφετηρία της τα ’90s, τόσο υπό το πρίσμα του «εγκεφαλικού» σύμπαντος της Warp Records, όσο και υπό εκείνο των ιδροκοπημένων rave ημέρων. Εκμεταλλευόμενος μια αφαιρετικότητα και ένα ανοιχτό σε εκβάσεις πλαίσιο αυτοσχεδιασμών, ο Fragile Balloon καταλήγει σε ένα καλαίσθητο ηχητικό σύνολο που δύναται να επιβεβαιώσει το βασικό λόγο της κατασκευής του • την επίτευξη “της γαλήνης που ψάχνουν οι ακροατές στις παύσεις της ημέρας”.
Στήσε αυτί
Sophia Loizou, Chrysalis [Astro:Dynamics]
Η Σοφία Λοΐζου επιτυγχάνει εμφατικά στη δημιουργία ενός κατανυκτικού περιβάλλοντος, δίχως όμως να αποτυπώνει αποκλειστικά μέσα του στιγμές πραότητας. Στο ντεμπούτο άλμπουμ της κατοικοεδρεύουσας στο Μπρίστολ Ελληνίδας, το ημίωρης διάρκειας Chrysalis, σε ρουφά μια ambient ενδοσκόπηση συγγενική προς τις αντίστοιχες του Ben Frost και του Haxan Cloak. Αναλογικός και ψηφιακός εξοπλισμός, φυσικά όργανα (οι συχνότητες των οποίων υπόκεινται σε παραμορφώσεις), ηλεκτρονικά εργαλεία διαφόρων λογιών και λογισμικό για pc, επιτόπιες ηχογραφήσεις και σχολαστική επεξεργασία των ήχων, συνθέτουν ένα πολυποίκιλο υφολογικά περιβάλλον. Η καταφανής σύγκρουση μεταξύ της μελωδίας και του θορύβου, του χάους και της οργάνωσης, της μουσικότητας και της μη-μουσικότητας, του φυσικού και του τεχνητού, της φύσης και της τεχνολογίας, έχει μια καθαρτική κατάληξη σε καθεμία από τις έξι πράξεις αυτού του drone αριστοτεχνήματος.
Στήσε αυτί
Poordream, Ninetynine [Tympanik Audio]
Πέρυσι ήταν το άλμπουμ της Ζηνοβίας Αρβανιτίδη (Zinovia) που μέσα από τον κατάλογο της αμερικάνικης Tympanik Audio εξέπληξε διεθνώς, με την αλληλεπίδραση της ζεστής οργανικής (μέσω πιάνου κυρίως) του χροιάς και των ηλεκτρονικών του πειραματισμών. Φέτος, σειρά παίρνει ο Γιάννης Βαλάσης, o οποίος επικοινωνεί τις καλλιτεχνικές του εμπνεύσεις ως Poordream. Κι αυτό το τρίτο του, πλήρους διάρκειας ηχογράφημα υπό τον τίτλο Ninetynine, έρχεται για να απογειώνει την τεχνοτροπία που μας είχε εξωτερικεύσει μέχρι τώρα. Στον αστικό χαρακτήρα της μουσικής του Poordream παρεμβάλλεται ένας ονειρικός-εξωτικός λυρισμός, όχι απλώς για να αποσπάσει την προσοχή και μιας μερίδας κοινού προσκείμενης στα «εύκολα» ακούσματα. Στο αληθινά απαιτητικό αυτό κόνσεπτ, τόσο για τον εμπνευστή του όσο και για τους δέκτες, δρουν ηλεκτρονικά συστατικά με uk garage, dubstep, idm, trip hop και ambient electronica ιχνοστοιχεία, παράλληλα με ανατολίτικες και κλασικίζουσες νύξεις από ήχους εγχόρδων και φωνητικών που ηχογραφήθηκαν για τις ανάγκες του δίσκου.
Στήσε αυτί
ΧΛΟΗ: And Tomorrow Again [Αυτόνομη Κυκλοφορία] *
Με κοινό όραμα ανάμεσά τους, ο Γιώργος Δημάκης (δηλαδή τον Prins Obi, των Baby Guru) και ο Δημήτρης Παπαδάτος (τον KU, των Virilio) αλλά και μια γόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ των διαφορών τους, με αίσθηση του αυτοσχεδιασμού και της αφηρημένης προσέγγισης, παραδίδουν ένα συνεκτικό σύνολο ιδεών. Ένα πλήρως οργανικό τριπάκι, το οποίο θέτει τα αντανακλαστικά του δέκτη στο κόκκινο, προερχόμενο από μία μείξη αναλογικών και ψηφιακών συνθετητών, καθώς και κρουστών διαφόρων ειδών. Ένα υποβλητικό αποτέλεσμα, εν είδει ambient τελετουργιών από μελωδίες, βόμβους και ρυθμούς, που παλαντζάρει μεταξύ της πρώιμης ηλεκτρονικής νοοτροπίας, της κοσμικής (γερμανικής και μη) electronica και του άμεσα συγγενικού προς αυτή krautrock, όπως και του βρετανικού προοδευτικού ροκ. Yello, The Sparks, Popol Vuh, Stomu Yamashta, είναι μερικά ονόματα που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως επιδραστικά για το πλάνο τους…
Στήσε αυτί
Panos Alexiadis, Katabasis [Rekem] *
Στα 34 περίπου λεπτά του Katabasis τού Πάνου Αλεξιάδη, τον οποίο ενδέχεται να γνωρίζεις κι από τα πρότζεκτ Lunar Miasma, Red Needled Sea, Holefold, υψηλές, μεσαίες και χαμηλές συχνότητες «συστέλλονται» και «διαστέλλονται», βόμβοι αποδομούνται και ανασυντίθενται, παράσιτα συμπλέουν με ήχους (τυχαίους και μη) από εξωτερικούς και περιβάλλοντες χώρους, drones και bleeps πηγαινοέρχονται με τη βοήθεια delay και reverb εφέ. Η νοοτροπία του δίσκου, με κάνει αφενός να αναφωνήσω “Παπαθανασίου”, αναφερόμενος σε άλμπουμ του Βολιώτη συνθέτη αμιγώς αυτοσχεδιαστικά και πειραματικά, όπως το Beaubourg, και αφετέρου να ανατρέξω στις πηγές της πρώιμης electronica και της musique concrète · ο Μιχάλης Αδάμης και ο ηλεκτροακουστικός του οίστρος, η αλησμόνητη Delia Derbyshire και οι απόπειρες του BBC Radiophonic Workshop, οι αδερφοί Barrons με το πρώτο εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικό σάουντρακ ταινίας (Forbidden Planet, 1956) και οι δοκιμές τους με τις ηλεκτρονικές συσκευές της τότε εποχής, οι επίσης σκαπανείς των «απόκοσμων» ηχητικών διαδρομών Vladimir Ussachevsky και Gil Mellé…
Στήσε αυτί
συνέχεια στην επόμενη σελίδα: με ψυχεδέλεια και σταθερές αξίες
