Αυτός ο χρόνος, ο παράξενος τύπος. Θυμάμαι τον στίχο σου «Από τον χρόνο δεν μπορείς να κρυφτείς» που τραγουδάς/απαγγέλεις στο «Συμπέρασμα». Ακούγεται απειλητική αυτή η φράση αλλά από την άλλη λένε ότι ο χρόνος λειτουργεί σαν φάρμακο. Τελικά τι παίζει με τον χρόνο; Το θέμα «χρόνος», είναι πώς θα το δει ο καθένας τελικά. Από ποια οπτική θα το κοιτάξει.
Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία παίζουν κάποιο ρόλο σε αυτή την οπτική; Κοίτα, δεν ξέρω αν όσοι ασχολούμαστε με την εναλλακτική μουσική στην Ελλάδα, μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε απαισιόδοξοι. Για να το κάνεις και να συνεχίσεις να το κάνεις αυτό, πρέπει να είσαι εκ φύσεως αισιόδοξος αλλιώς την έβαψες. Όσο και να γκρινιάζουμε, όσο και να μεμψιμοιρούμε στα τραγούδια μας, τελικά συνεχίζουμε και δημιουργούμε. Γι’ αυτό και λέω συχνά στον εαυτό μου και σε διάφορους φίλους «ρε καριόλη, όσο και να γκρινιάζεις, κάνεις εναλλακτική μουσική στην Ελλάδα, άρα είσαι αισιόδοξος, μην το ξεχνάς αυτό».
Μίλα μου για την «Νεφέλη». Καλή κοπέλα η Νεφέλη.
Τελικά υπάρχει; Η Νεφέλη δεν υπάρχει. Σαν τραγούδι προέκυψε σε μία περίοδο μεγάλων προβληματισμών και ανησυχίας. Όταν πάτησα το rec εκείνο το βράδυ της ηχογράφησης και άρχισα εκείνον τον παρασιτογόνο μονόλογο, δεν ήξερα τι θα πω και ακόμα δεν θυμάμαι τι έλεγα. Συνήθως όταν γράφουμε ένα τραγούδι ή όταν απαγγέλουμε κάποιους στίχους, μετά θυμόμαστε τι περίπου έχουμε πει. Για μένα όμως, ο μονόλογος της «Νεφέλης» είναι μια μαύρη τρύπα. Είναι μια από αυτές τις νύχτες που μιλάς με τους φίλους σου και τα βγάζεις όλα από μέσα σου και μετά μένει μια θολούρα.
Τελικά το ακατόρθωτο είναι αυτό που πάντα μας στοιχειώνει; Λες; Νομίζω πως κάθε τι ακατόρθωτο είναι τελικά κάτι που δεν θέλαμε πολύ. Δεν το κυνηγήσαμε αρκετά, δεν πέσαμε μέσα του με τα μπούνια. Άρα δεν χρειάζεται να μας στοιχειώνει αφού εμείς επιλέξαμε αυτή του την πορεία.
Μπορεί να υπάρξει αληθινός ρομαντισμός στη εποχή μας ή χρησιμοποιείται πλέον ως παραμυθάκι; Είμαι ρεαλιστής. Θα μου πετάξεις έναν ρομαντισμό κι εγώ θα προσπαθήσω να ανοίξω μια τρύπα για να μπω μέσα με τον δικό μου ρεαλισμό.
Πότε ένα live είναι καλό για σένα και τι είναι αυτό που μπορεί να το χαλάσει; Ο μόνος λόγος που για μένα ένα live δεν ήταν καλό, ήταν ο κακός ήχος ή κάποια τεχνικά προβλήματα. Ένα καλό live από την άλλη, επιτυγχάνεται όταν το σινιάλο που θα φύγει από μένα προς το κοινό, συναντηθεί κάπου στη μέση με το vibe του κόσμου και γίνουν ένα. Και το νιώθεις αυτό όταν συμβαίνει, σε υπερβαίνει, είναι εκεί.
Τι σε ταλαιπωρεί; Αυτή η γαμημένη η καθημερινότητα που περιλαμβάνει δημόσιες υπηρεσίες, τακτοποίηση λογαριασμών, γραφειοκρατία. Με τρελαίνει ρε συ! Επίσης, η άρνηση της αποδοχής της αλήθειας και της πραγματικότητας. Ας τα πούμε βρε παιδιά, ας μιλήσουμε. Αφού όταν σκουπίζεσαι, το κοιτάς το χαρτί, γιατί όταν ειπωθεί κάποια δύσκολη ατάκα, κατευθείαν αμύνεσαι και αποφεύγεις; Από την άλλη βέβαια, ο καθένας κάνει το μακροβούτι μέχρι εκεί που μπορεί να κολυμπήσει ή μέχρι εκεί που έχει διδαχθεί ότι μπορεί να κολυμπάει. Ο τρόπος είναι το κλειδί για όλα τελικά. Μου πήρε πολλά χρόνια να το καταλάβω αυτό, αλλά ισχύει. Νόμιζα ότι όλα είχαν να κάνουν με την υπόσταση και την ιδιοσυγκρασία του καθενός αλλά τελικά όλα είναι θέμα τρόπου. Όλα μπορείς να τα πετύχεις με τον τρόπο που σου ταιριάζει και σε ρολάρει.
Τι είναι για σένα η Ελλάδα σήμερα; Είναι μια κυρία με ποδιά που προσπαθεί να μαγειρέψει με πολύ φθηνά υλικά μέσα σε έναν πέτρινο χώρο. Περιμένοντας να έρθει κάποιος να της το κλέψει, το έχει βάλει να σιγοβράζει στη φωτιά, ενώ εκείνη ξεσκονίζει τη μεγάλη τηλεόραση με το σεμεδάκι. Και το αστείο είναι ότι αυτή η κυρία δεν θα κάτσει να φάει από αυτό το φαγητό, γιατί η ίδια έχει μέσα της το πρόβλημα. Απλώς έχει πείσει τον εαυτό της ότι θα της το στερήσουν οι «εισβολείς». Ποτέ δεν ήταν «ο απ’ έξω» το πρόβλημα γιατί πολύ απλά, δεν γίνεται κάποιος άλλος να ξέρει καλύτερα από σένα, τι έχεις μέσα στο συρτάρι σου. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, με απλές λέξεις, είναι: ανεργία, πίεση, φόβος, ευκαιρία για δημιουργία. Ναι, η κατάσταση έχει φτώχια μέσα της, πολλή φτώχια, αλλά ας σταθούμε λίγο περισσότερο στη δημιουργία. Ας μην την αμελήσουμε.
Τι άλλο κάνεις αυτή την περίοδο; Ετοιμάζω ένα βίντεο για το κομμάτι «Συμπέρασμα», το οποίο θα είναι stop motion (φωτογραφία στη φωτογραφία) και έχουμε ήδη ξεκινήσει σιγά-σιγά τα πρώτα ξεσκαρταρίσματα με τον Αλέκο Σώρρο και τον Ραμσή για το τρίτο άλμπουμ.
Έχετε κάποιο έτοιμο υλικό; Μόνο σκόρπιες ιδέες. Πάντα γράφω την ώρα που είμαστε στο στούντιο. Μου βγαίνει καλύτερα όταν γίνεται αυτοσχεδιαστικά.
Πες μου τρία τραγούδια που αυτό τον καιρό σε δαιμονίζουν. Ένα κομμάτι, πραγματικά soundtrack ζωής, είναι το «I’m deranged» του David Bowie, από το «Lost Highway». Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ, δεν έχει συγκεκριμένη περίοδο, παλιά ή νέα, είναι all time classic. Από πιο φρέσκα πράγματα, μου αρέσει το «Mystery Disease» των MGMT γιατί σε παίρνει μέσα του εντελώς και το «Remurdered» των Mogwai.
Πες μου ένα ψέμα. Ωχ, προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, έχω κάνει μαθήματα ειλικρίνειας και τώρα πρέπει να πω ένα ψέμα, ωραία, μου αρέσει αυτό. Λοιπόν, έχω κόψει το κάπνισμα (σ.σ. είπε ξεφυσώντας τον καπνό από το τσιγάρο).
Και μια αλήθεια. Είναι πολύ όμορφο αυτό που συμβαίνει.
Sigmataf @ Death Disco (Ωγύγου 16 & Λεπενιώτου, Ψυρρή), Σάββατο 25/1 στις 21:30, €5 ή δωρεάν με κάρτα ανεργίας.
