Ποιος είναι ρε παιδιά αυτός ο Sigmataf;

Ο Στέλιος και ο Sigmataf είναι το ίδιο πρόσωπο. Ένας καλλιτέχνης που δεν αισθάνεται καθόλου άνετα με τον τίτλο του καλλιτέχνη, ένας τύπος που φλερτάρει ανάμεσα στο δράμα και τον σαρκασμό, στον ρομαντισμό και τον νεορεαλισμό, που χάνεται μέσα σε χαοτικούς και ταυτόχρονα περίεργα μελωδικούς ήχους και που αυτές τις μέρες, ο ίδιος και οι συνεργάτες του, Αλέκος Σώρρος [MPC 5000 & bass], Ραμσής [Αbleton Live & Synths] και Vndlsm (visuals), κάνουν πρόβες για να είναι όλα τέλεια για το οπτικοακουστικό live του Σαββάτου το οποίο φέρει τον τίτλο «Ελ. Porno».

Τι γνώριζα γι’ αυτόν: Ως μουσικός, εμφανίζεται σχεδόν πάντα με ψευδώνυμο. Η αγάπη του για τους Active Member και η γνωριμία μαζί τους τον έβαλε αρχικώς στο παιχνίδι και έγινε το «Κοράκι» στους «Βαβυλώνα» και αργότερα ένα από τα ιδρυτικά μέλη των «Ερίσμα». Το 2010 κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ σαν Sigmataf, που είχε τον τίτλο «Ξύπνα. Ώρα για ύπνο» και στις αρχές του περασμένου χρόνου τη δεύτερη δουλειά του, «Tι κάνει σε είσαι να ; εδώ».

Τι πίστευα γι’ αυτόν: Είναι τελειομανής (φαίνεται από τα πολύ ιδιαίτερα βίντεο κλιπ που συνοδεύουν τα κομμάτια του, από τα πόστερ και τα visuals των live αλλά και από το στήσιμο του blog του: www.sigmataf2.blogspot.gr). Μάλλον είναι ένας σκοτεινός τύπος που δεν θα λέει πολλά γιατί τα «βγάζει» όλα στους στίχους του και πιθανότατα δεν θα καταφέρω να του αποσπάσω ούτε ένα χαμόγελο.

Τι έμαθα γι’ αυτόν: Η πιο χαλαρή ώρα της ημέρας του είναι γύρω στις τρεις το μεσημέρι. Είναι πολύ ευχάριστος συνομιλητής και όχι μόνο δεν χρειάστηκε προσπάθεια για να τον κάνω να χαμογελάσει αλλά το έκανε συνεχώς και μάλιστα με μια πολύ ζεστή, αφοπλιστική ματιά. Όταν ήταν μικρός, μαζί με την παρέα του γυρνούσαν την Ελλάδα για να δουν τις «Τρύπες» live σε κάθε σταθμό της περιοδείας τους. Η «Νεφέλη» τον έχει σημαδέψει όσο και μένα και ο αυτοσχεδιαστικός, παραληρηματικός μονόλογος του τραγουδιού, ο οποίος ηχογραφήθηκε μια κι έξω χωρίς καμία προετοιμασία ή σημειώσεις, είχε διάρκεια 13 λεπτά, πριν περάσει από editing.

Έβλεπα στο μπλογκ σου ότι έχεις μια ταύτιση με τον Φον Τρίερ τελευταία. Πώς προέκυψε αυτό; Το πρόμο που έχει κάνει στο «Nymphomaniac», ήταν ένα καλό μέσο για να πω κάποια πράγματα που ήθελα όσον αφορά στον σημερινό τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά, αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Ντέιβιντ Λιντς.

Αφαιρετικός σκηνοθέτης. Ταυτίζεσαι μαζί του περισσότερο; Ναι, προσπαθώ να είμαι πιο αφαιρετικός. Ενώ χρησιμοποιώ αρκετές λέξεις, μου αρέσει ο συνδυασμός τους να έχει μια αφαιρετικότητα, να μη σου δίνει όλη την ιστορία στο πιάτο.

Έχεις πάντως έναν ιδιαίτερο τρόπο να περιπλέκεις τον έρωτα, την προσωπική αναζήτηση και τα κοινωνικά παράδοξα στους στίχους σου. Όχι από τραγούδι σε τραγούδι αλλά από στίχο σε στίχο και όλα βγάζουν νόημα τελικά. Θα μπορούσες ίσως να χαρακτηριστείς ως ένας ποιητής της γενιάς μας; Ποιητής είναι ο Μπουκόφσκι ρε συ. Εκτός αν έχει αλλάξει τόσο πολύ η ποίηση και δεν χρειάζεται βαρύγδουπες λέξεις και έννοιες πλέον.

Μα και η ποίηση όπως και κάθε μορφή τέχνης, εξελίσσεται και προσαρμόζεται στον χρόνο, σωστά;  Ο Μπουκόφσκι είναι όντως ένα πολύ σωστό παράδειγμα. Χμ, με βάζεις σε σκέψεις. Τον όρο «ποίηση» τον είχα στο μυαλό μου με ιστορίες για κυκλάμινα και τα σχετικά. Ναι, αν το δούμε έτσι, ίσως και να καταφέρεις να με πείσεις, αλλά να σου πω κάτι μιας και το έφερε η κουβέντα; Εδώ πιο κάτω είναι ένας τύπος σε έναν φούρνο που φτιάχνει κάτι σπανακόπιτες, πραγματική ποίηση.

Πέρα από τη σπανακόπιτα, την οποία πολύ θα ήθελα να δοκιμάσω, πιστεύεις ότι υπάρχει ποίηση σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας; Ακόμα και στην πιο ζοφερή πραγματικότητα; Υπάρχει ποίηση σε ό,τι εστιάζουμε. Κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει κάτι ως ποίηση, εγώ απλά θα πω ότι είναι μια σουρεαλιστική πραγματικότητα. Άσε που το μυαλό μου δεν ησυχάζει ποτέ ρε γαμώτο. Μπορεί να κάνω κάτι άλλο και παράλληλα να έχει κολλήσει η σκέψη μου για ώρα, σε ένα πλακάκι στον τοίχο που έχει ραγίσει. Μετά να σκέφτομαι ότι είμαι σε ένα βουνό και κοιτάζω αυτό το πλακάκι, να κάνω συνειρμούς, να φτιάχνω άλλες εικόνες, να πηγαίνω αλλού. Ναι, άστα, δεν ηρεμώ ποτέ.

«Τι κάνει σε είσαι να ; εδώ» είναι ο τίτλος του τελευταίου σου άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν έναν χρόνο. Πολύ «άτακτος» τίτλος. Λειτουργείς καλύτερα σε περιβάλλον άτακτο και ίσως λίγο χαοτικό, πέρα από νόρμες και λογικές συνέχειες; Για να φτάσει ο καθένας με τον εαυτό του σε μια στιβαρή βάση, ίσως χρειάζεται να αποδομήσει πριν κάποιες παλιές συνήθειες και ανάγκες, κάποια πράγματα που τον κρατάνε πίσω. Την ερώτηση «Τι κάνει σε είσαι να ; εδώ», την έφτιαξα στη φάση της δικής μου αποδόμησης. Σκέψου το κίνημα «Νταντά». Όπως ο Jean Arp πειραματίστηκε με το τυχαίο, έτσι κι εγώ πήρα τα δικά μου χαρτάκια, τα έκοψα, τα πέταξα κάτω και όπως έπεσαν, τα κράτησα. Πλέον πάντως, λειτουργώ καλύτερα σε ένα πιο συγκεκριμένο περιβάλλον. Κάποτε όχι, αλλά τι τα θες, μεγαλώνουμε.

Στην επόμενη σελίδα: να αισιοδοξεί κανείς ή να μην αισιοδοξεί; Ιδού η απορία.