Αν προέκυψε ένα καλό από τη βρετανική μοναρχία, αν μας επιτρέπει κι ο Μόρισεϊ το νοητικό άλμα, είναι ότι προετοίμασε το έδαφος για την άφιξη της Βανέσα Κίρμπι, που υποδύθηκε την πριγκίπισσα Μαργαρίτα στις δύο πρώτες (και καλύτερες #BringBackClaireFoyChallenge) σεζόν της σειράς The Crown. Η Κίρμπι, μαγνητική παρουσία είτε στο παλάτι είτε επί σκηνής ως Στέλλα Κοβάλσκι στο Λεωφορείον ο Πόθος, εξαργύρωσε κινηματογραφικά αυτή τη βραβευμένη εμφάνισή της με συμμετοχές στα μπλοκμπάστερ δράσης Hobbs & Shaw και Mission: Impossible – Η Πτώση και φέτος έφτασε να αποτελεί την πρώτη ηθοποιό της οποίας το όνομα ακούγεται σοβαρά δίπλα στη φράση «υποψηφιότητα για Όσκαρ» με την ερμηνεία της στο σπαρακτικό δράμα Pieces of a Woman, για το οποίο βραβεύτηκε την περασμένη εβδομάδα με το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας. Λίγες μέρες αργότερα, η ταινία του Κορνέλ Μουντρούτσο προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Τορόντο, όπου την παρακολουθήσαμε ψηφιακά με το ένα χέρι μπροστά στα μάτια μας (περισσότερα γι’αυτό παρακάτω).
Ο εξ Ουγγαρίας ορμώμενος Μουντρουτσό δεν λέγεται τυχαία έτσι – αν παρατηρήσατε κι εσείς ότι το όνομά του συγγενεύει επικίνδυνα με το «μουντρούχος» (#filmcriticism) είναι γιατί ο χαρακτηρισμός ταιριάζει γάντι στο σινεμά που δημιουργεί, από το αλληγορικό τετράποδο του Λευκού Θεού ως τον αιωρούμενο πρόσφυγα του Jupiter’s Moon. Στο Pieces of a Woman, ο σκηνοθέτης και η Κάτα Βέμπερ, σεναριογράφος και σύντροφός του, εμπνέονται από μια ασύλληπτη προσωπική τραγωδία και συναρμολογούν το πορτρέτο μιας γυναίκας που αναγκάζεται να τραβήξει νέα πορεία όταν η κατ’οίκον γέννα της πάει στραβά και το μωρό της πεθαίνει λίγα λεπτά αφότου έχει έρθει στον κόσμο. Η σχέση της με τον επίσης βασανισμένο σύντροφό της (Σάια Λα Μπαφ), την απαιτητική μητέρα της (Έλεν Μπέρστιν), τον κοινωνικό της περίγυρο και το ίδιο της το σώμα τη βαραίνουν καθώς η ταινία περνάει από το χειμώνα στην άνοιξη (ο λεπτός συμβολισμός δεν ήταν ποτέ σήμα-κατατεθέν του σκηνοθέτη) και συνοδεύεται από μια υποπλοκή στην οποία η οικογένεια κάνει μήνυση στη μαία (Μόλι Πάρκερ) με δικηγόρο την Σιβ Ρόι από το Succession, την Σάρα Σνουκ. Σε αυτό το πλαίσιο, το Pieces of a Woman προσπαθεί να μιμηθεί γνήσια συναισθήματα, αλλά αποτυγχάνει ως επί το πλείστον να συνδεθεί με το θεατή πέρα από την επιδερμική συμφορά της κεντρικής σύλληψής του.
Σε μια κανονική χρονιά, η φεστιβαλική μουρμούρα θα επικεντρωνόταν στην 30λεπτη εναρκτήρια σεκάνς της γέννας, με τη χειροπιαστή, δυσοίωνη έντασή της και τη βουβή της κορύφωση, που περιλαμβάνει ένα κοντινό πλάνο που κανείς δεν ήλπιζε να δει (ευτυχώς οι προειδοποιήσεις περιεχομένου του TIFF «τραυματική σκηνή γέννας» και «θάνατος παιδιού» κάπως μας προετοίμασαν και ξέραμε πότε να κοιτάξουμε αλλού.) Η Κίρμπι χώνει βαθιά τα δόντια της σε αυτό τον, αβανταδόρικο για κάθε ηθοποιό, πένθιμο ρόλο – τα γρανάζια της ερμηνείας της μπορεί να είναι φανερά, αλλά δεν παύει να πρόκειται για ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα breakthroughs των τελευταίων ετών.
Στο Τορόντο έκανε την ταυτόχρονη πρεμιέρα της με την Βενετία και η ταινία Nomadland, της αυτονόητης «αντιπάλου» της για τις φετινές ερμηνευτικές δάφνες, Φράνσες Μακ Ντόρμαντ, μόνο που εκεί η αποθέωση συνέβη, για αλλαγή, στη σκηνοθέτη Κλόε Τζάο. Αν πρέπει να μιλήσουμε αυστηρά με οσκαρικούς όρους, το Pieces of a Woman είναι μάλλον υπερβολικά ζοφερό, καταθλιπτικό και ψυχρό για τα γούστα της Ακαδημίας, αλλά ακόμα κι έτσι, ο θρίαμβος της Κίρμπι σε μια ταινία που δεν της κάνει χάρες δεν υποτιμάται.
