Θέατρα Ασφυκτικά Γεμάτα

27 Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα θεάτρου. Μια διαφορετική παγκόσμια ημέρα θεάτρου, μιας και το θέατρο γιορτάζει φέτος δια της απουσίας του, διεθνώς! Της δια ζώσης παρουσίας του, τουλάχιστον. Γιατί παράλληλα με την τεράστια ανεργία που έχει προκληθεί από την απαγόρευση των «ζωντανών» θεαμάτων (με τις μικρές εξαιρέσεις των παραγωγών streaming των μεγάλων οργανισμών), μικρές προβλεπόμενες και απρόβλεπτες δημιουργικές ανάσες συντηρούν την ελπίδα για ένα μέλλον του θεάτρου με καλύτερες εργασιακές συνθήκες, λιγότερη απαξίωση στο ανθρώπινο δυναμικό, μεγαλύτερη ευθύνη στα περιεχόμενα της τέχνης.

Σκηνοθέτες και ηθοποιοί, που βρίσκονται σε μια δημιουργική και γεμάτη αισιοδοξία φάση της καριέρας τους, ανταποκρίθηκαν σε μια συζήτηση παράλληλων μονολόγων για το πώς αισθάνονται για την κατάσταση του θεάτρου, που βρίσκονται καλλιτεχνικά αυτήν την περίοδο και πως φαντάζονται το «σαν σήμερα, του χρόνου».

Μιχάλης Συριόπουλος

Ηθοποιός

Ονειρεύομαι τα φρεσκοπλυμμένα μας κοστούμια – αυτά στην απογευματινή της Τετάρτης – και γέλια και ζέσταμα φωνής με τους συναδέλφους κάπου ενδιάμεσα καμαρινιών και σκηνής και εκεί στο πρώτο κουδούνι που αρχίζουν οι ψίθυροι και δυναμώνουν λίγο οι χτύποι της καρδιάς γιατί μπαίνουν “καλεσμένοι” μας. 

Ονειρεύομαι εκείνο το σκοτάδι μετά το τρίτο κουδούνι που πειθαρχούμε όλοι κι ησυχάζουμε και μεταφερόμαστε όπου το έργο μας προστάζει.

Ονειρεύομαι εκείνη την αύρα που ξεφυτρώνει μεταξύ ηθοποιών και θεατών κατα τη διάρκεια της παράστασης που δε χωράει σε λόγια και είναι όλη η ουσία της τέχνης μας.

Εύχομαι οι ψίθυροι των ηθοποιών να ανήκουν πλέον μόνο σ’ αυτούς τους ψιθύρους του πρώτου κουδουνιού. Από επιλογή για να μη χαλάσει η μαγεία.

Εύχομαι το μόνο σκοτάδι που θα γνωρίσει το θέατρο να είναι εκείνο το λίγο πριν…

Εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ να παίξουμε online μιας και η αύρα δεν μεταφέρεται.

Ξέρετε τί είναι το θέατρο; Μια αιώνια ανοιξιάτικη βραδιά. Μια βραδιά από εκείνες που αναπνέεις βαθιά τον ανθό του αγιοκλήματος και το άρωμά του δεν φεύγει ακόμα και στην εκπνοή…

Ο φετινός Μάρτης με βρίσκει να διδάσκω θέατρο μέσω μιας οθόνης εκπέμποντας από το νεοσύστατο θεατρικό μου εργαστήρι τΖΕΝεράλε.

 Σάββας Στρούμπος

 Σκηνοθέτης και Ηθοποιός

Όλη την περίοδο της καραντίνας δουλεύουμε εργαστηριακά με την Ομάδα Σημείο Μηδέν πάνω στο διήγημα του Φραντς Κάφκα «Αναφορά για μια Ακαδημία».

Κεντρικό μας ερώτημα: “Ποια μορφή τέχνης γεννιέται μέσα από τις καταστροφές των καιρών;”. Ελπίζω η επιστροφή στους ζωτικούς μας χώρους να μην είναι μια απλή επιστροφή στο ίδιο σημείο. Ας ανοίξουμε ξανά τις πόρτες των θεάτρων σαν να ανοίγουμε ένα δρόμο προς αυτό που δεν υπάρχει ακόμα. Και η επόμενη μέρα ας είναι μια μεγάλη γιορτή γι’ αυτή τη φοβερή τέχνη της ζωής και του θανάτου.

 Ο Σάββας Στρούμπος είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης της Ομάδας Σημείο Μηδέν.

Σοφία Πάσχου

Κινησιολόγος και σκηνοθέτις

Ελπίζω η σημερινή ημέρα να μας θυμίσει το πόσο ανάγκη έχουμε το θέατρο και τον πολιτισμό, ο οποίος βρέθηκε και ακόμα βρίσκεται σε πρωτοφανή στασιμότητα. Ας σημάνει το ερχόμενο διάστημα ένα νέο ξεκίνημα για ένα θέατρο καθαρό, διαφορετικό, εμπνευσμένο.  

Είναι μια περίοδος στην οποία τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα φαντάζουν παράλογα. Παρατηρώ μουδιασμένη την κατάσταση, επαναδιαπραγματεύομαι με τον εαυτό μου τι είναι σημαντικό, πάντα όμως με αισιοδοξία για ένα πιο ουσιαστικά ισότιμο μέλλον.

Θέλω να πιστεύω ότι του χρόνου θα έχουμε ξανασυναντηθεί στη σκηνή και θα έχουμε κρατήσει μόνο ό,τι καλό μπορεί να αφήσει μια τέτοια κατάσταση.  

Η Σοφία Πάσχου είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας σωματικού θεάτρου Patari Project. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αρχή και στη LISPA (London International School Of Performing Arts) στο Λονδίνο. Δουλειές της έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στο Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, στο θέατρο της Επιδαύρου, στην ΕΛΣ και στο θέατρο Πόρτα. Αυτήν την περίοδο διδάσκει παιδιά, εφήβους και ηθοποιούς στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Εργαστήρι θεάτρου της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Άρης Λάσκος

Ηθοποιός και σκηνοθέτης

Σήμερα είμαι στην “σκοτεινή” μέρα. Πώς αλλιώς, όταν έναν χρόνο τώρα έχουμε λιώσει τα παπούτσια μας να διεκδικούμε τα αυτονόητα, έχουμε λοιδορηθεί ως “μαύρα” εργαζόμενοι ή ως “υποκριτές”, όταν έχουμε αποκοπεί από τους εαυτούς μας, τη δημιουργία και την επαφή μας με το κοινό και όλα τα σχέδιά μας – κάποια εκκρεμή από πέρυσι (η παράσταση μου “Υπόθεση Λάραμι” δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο της) – δεν έχουν ορίζοντα μπροστά τους. Και την ίδια στιγμή, ο Πολιτισμός χρησιμοποιείται εργαλειακά, μόνο για λίγους εκλεκτούς, για ανάδειξη αμφισβητούμενων αφηγημάτων, όπως με τα “κλειστά” εγκαίνια της Πινακοθήκης, λίγα μόλις μέτρα από τον πολύπαθο Ευαγγελισμό…

Με αγωνία προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος. Στα 34 μου, κρατιέμαι από το θάρρος των συναδέλφων μου που κατήγγειλαν κακοποιητικές συμπεριφορές, τη συσπείρωση γύρω από το Σωματείο μας και την αγάπη μου για αυτήν την απόλυτα δημοκρατική τέχνη, που αποκαλύπτει, που ενώνει.

Εύχομαι, του χρόνου τέτοια μέρα, να έχει ανέβει η νέα μου παράσταση και να κάνουμε πάρτυ. Με σφιχτές αγκαλιές και συνεχή συνωστισμό. Ο ένας πλάι και πάνω στον άλλον. Μαζί και πολύ πιο δυνατοί. 

Ο Άρης Λάσκος είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από τον Ιούνιο του 2020, είναι εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας του ΣΕΗ.

Θανάσης Ζερίτης

Ηθοποιός και σκηνοθέτης, μέλος της ομάδας 4Frontal

Το θέατρο σε δύσκολους καιρούς γίνεται πρωτίστως μια πολιτική πράξη. Ασκεί κριτική στην εξουσία και στους θεσμούς και δίνει φωνή  στην αλλαγή και την αντίδραση. Έτσι θα ήθελα να επιστρέψει.

Θέλω να μας φαντάζομαι σε θέατρα ασφυκτικά γεμάτα. Να φωνάζουμε για όσα μας πονάνε. Ελεύθερα.

Μέχρι πρόσφατα η μόνη μου θεατρική ενασχόληση ήταν με τους τεταρτοετείς σπουδαστές της δραματικής του Ωδείου Αθηνών, όπου ετοιμάζαμε με πολύ υπομονή μέσω zoom μια παράσταση πάνω στα «Στοιχεία για τη δεκαετία του 60» του Θανάση Βαλτινού. Όσο αυτό ήταν δυνατό. Μέχρι το ΥΠΠΟ να δώσει απαντήσεις στους σπουδαστές για το μέλλον των σπουδών τους, τα μαθήματα έχουν σταματήσει. Και ορθώς. Κατά τα άλλα κάνω αιτήσεις με την 4Frontal και ελπίζω ότι τα σχέδια θα βγουν από τα χαρτιά πριν μουχλιάσουν. Επίσης με την ευκαιρία της αναγκαστικής ανεργίας αποφάσισα να πάρω το ξεχασμένο μου πτυχίο.

Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος

Σκηνοθέτης

Αυτή τη στιγμή όσοι συνάδελφοι ασχολούμαστε με το χώρο του θεάτρου σε διεθνές επίπεδο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να εκμεταλλευτούμε τις προκλήσεις της συγκυρίας, προκειμένου να εμπνευστούμε και να προτείνουμε λύσεις για το μέλλον του θεάτρου. Μέσα από τις δυσκολίες που αντιμετώπισα το τελευταίο έτος και χάρη σ’ αυτές, οδηγήθηκα και σε νέες οπτικές και σκέψεις, τις οποίες ίσως δεν θα είχα πριν – και με ενδιαφέρουν πολύ. Το θέατρο έχει ως πυρήνα το «τώρα». Αυτή τη διάσταση του ζωντανού θεάματος καλούμαστε να αναλύσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε ριζικά, για να την προσαρμόσουμε, έστω και για ένα διάστημα, σε εναλλακτικές συνθήκες. Πώς θα γινόταν να συνεχίσουμε, χωρίς να εντάξουμε αυτό που ζούμε τώρα στην δουλειά μας και να την ταξιδέψουμε προς το μέλλον; 

Ο Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος σπούδασε ιατρική και έπειτα σκηνοθεσία θεάτρου στο Max Reinhardt Seminar στη Βιέννη. Εργάζεται στην Αυστρία, τη Γερμανία και την Ελλάδα και είναι ιδρυτής της ETERIA FILON.

Μαίρη Μηνά

Ηθοποιός

Ας ανοίξουν επιτέλους τα θέατρα και οι χώροι Τέχνης! Ας επιτρέψουμε στην Τέχνη να ανακτήσει μια από τις πρωταρχικές ιδιότητές της που δεν είναι άλλη από την «θεραπεία». Ο τελευταίος χρόνος παραήταν βαρύς και νοσηρός για όλους μας και είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη να μετασχηματίσουμε αυτό που βιώσαμε ειδάλλως μιλάμε για τον απόλυτο σκοταδισμό. Και αν όχι μέσω της τέχνης και του θεάτρου τότε πως; Δεν είναι μόνο η ψυχαγωγία και η ανακούφιση που παρέχει. Το θέατρο είναι ένας τόπος ουσιαστικής συνάντησης και διαλόγου μέσα στον οποίο επεξεργάζονται θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Το θέατρο ασκεί κοινωνική κριτική και προτείνει «μέλλον».

Εύχομαι σε ένα χρόνο από τώρα να ανθίσει μέσα από το θέατρο ένας κόσμος τόσο αναπάντεχα φωτεινός που να ξεπλύνει από πάνω μας κάθε ζοφερή σκιά.

Η Μαίρη Μηνά είναι ηθοποιός. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Αγγελική» καθώς και σε γυρίσματα για την κινηματογράφηση του θεατρικού έργου «Άνθρωποι και Ποντίκια» της ομάδας Cartel σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη.

Γρηγόρης Λιακόπουλος

Σκηνοθέτης, δραματουργός, ηθοποιός και μεταφραστής

Ποτέ μου δεν πίστεψα στην χρησιμότητα των διαφόρων παγκόσμιων ημερών, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του θεάτρου. Η φετινή πάντως έχει περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς πρώτον βρίσκει το ελληνικό θέατρο εν μέσω αποκαλύψεων για τις συνέπειες της αδυσώπητης ιεραρχίας με την οποία πορευόταν επί δεκαετίες και δεύτερον, λειτουργεί ως υπενθύμιση πως τα θέατρα παραμένουν στην Ελλάδα κλειστά εδώ και έναν χρόνο, με μια μικρή εξαίρεση δύο εβδομάδων.  

Η ιδεολογία που κρατάει τους χώρους πολιτισμού κλειστούς χωρίζει την ανθρώπινη δραστηριότητα σε απαραίτητη και σε περιττή, σε παραγωγική και σε ψυχαγωγική και εντάσσει το θέατρο στη δεύτερη κατηγορία. Ένας διαχωρισμός φανερά προσβλητικός προς πολλούς κλάδους και κοινωνικά επικίνδυνος. Η ίδια ιδεολογία αποκρύπτει όμως πως το θέατρο είναι ένας εν δυνάμει δημοκρατικός θεσμός (εν δυνάμει, διότι συχνότατα λειτουργεί και ως εργαλείο αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας). Και σε αυτή τη συγκυρία, με μια κυβέρνηση που δε σέβεται ούτε τα προσχήματα της (αστικής, έστω) δημοκρατίας, έχουμε περισσότερο από ποτέ ανάγκη χώρους συνεύρεσης και πολιτικού αναστοχασμού.

Στόχος λοιπόν του θεάτρου στο προσεχές μέλλον θα πρέπει να είναι πρώτον να οικοδομήσει πάνω στην αποκάλυψη των κακοποιητικών συμπεριφορών εντός του ένα νέο τρόπο παραγωγής του και δεύτερον να επανεφεύρει τον ρόλο του ως χώρος αναστοχασμού πάνω στις κοινωνικές συνθήκες. 

Το να φαντάζεται κανείς το μέλλον προϋποθέτει πως αναθέτει την εκπλήρωσή του σε κάποιους άλλους. Η ιστορία έχει αποδείξει πως πάρα πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε ένα χρόνο, μέχρι και πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα και αδύνατα. Ελπίζω στα αδιανόητα και στα αδύνατα.

Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος εργάζεται στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Αυτή την περίοδο βρίσκεται στη διαδικασία προετοιμασίας της παράστασης «Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια», που θα παρουσιαστεί το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Κατερίνας Γιαννοπούλου. Ταυτόχρονα ανυπομονεί για την κυκλοφορία του ACT II, του νέου διαδικτυακού περιοδικού για το θέατρο, στο οποίο αρθρογραφεί, και του οποίου το πρώτο τεύχος θα δημοσιευτεί σήμερα.

Νάνσυ Μπούκλη

Ηθοποιός και σκηνοθέτις

Μια διαφορετική παγκόσμια ημέρα θεάτρου, μιας και γιορτάζει φέτος δια της απουσίας του. Η έλλειψη είναι μεγάλη και το κενό αισθητό για όλους, και για τους εργαζόμενους σε αυτό και για τους θεατές. Προς το παρόν, εκτός από στεναχώρια, δεν ξέρω τι άλλο μου έχει προκαλέσει όλη αυτή η απότομη αναστολή και η ενός έτους, χωρίς τρόπους αντιμετώπισης, σιωπή. Μάλλον θα το καταλάβω καλύτερα στην πορεία και όταν με το καλό γίνει η επανεκκίνηση. 

Αυτόν τον καιρό βρίσκομαι στην Αθήνα, παρακολουθώ με προσοχή όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη γενικότερα, αλλά και στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα, μουδιασμένη πολλές φορές, αλλά και χαρούμενη με αυτά που ξεκαθαρίζουν. Δημιουργικά και με αισιοδοξία, με τα πάνω μου και τα κάτω μου στη διάθεσή και στα συναισθήματά μου. Συμμετέχω με χαρά στη σειρά «Σχεδόν Ενήλικες» της Μυρτώς Κοντοβά, σε σκηνοθεσία Νίκου Labôt, ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για την μεγάλου μήκους ταινία των The Callas και ανυπομονώ περιμένοντας ή περιμένω ανυπομονώντας να ξεκινήσω πρόβες για την καλοκαιρινή παράσταση που αναβλήθηκε πέρυσι λόγω της πανδημίας.

Το σαν σήμερα του χρόνου, το φαντάζομαι χωρίς περιορισμούς, ορίζοντας εμείς και ο καθένας προσωπικά με τα δικά του όρια, με ελευθερία κινήσεων, κυκλοφορίας, λόγου, ύπαρξης – και ο καθένας ας προσθέσει ό,τι επιθυμεί.

Γιώργος Κουτλής

Σκηνοθέτης

Σε μια από τις πιο δύσκολες χρονιές για το θέατρο, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία του, η σημερινή μέρα φαντάζει λίγο αμήχανη. Σήμερα όμως, στην πραγματικότητα, δεν γιορτάζουμε το αποτέλεσμα της δημιουργίας, αλλά την ανάγκη για αυτή. Κι αυτή η ανάγκη έχει διογκωθεί από την αδράνεια. Κι αν όπως λέγεται, η ουσία της θεατρικής τέχνης είναι η μετουσίωση της εμπειρίας της ζωής σε σκηνική γλώσσα, τότε με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι αυτή η εμπειρία τον τελευταίο χρόνο ήταν κάτι παραπάνω από έντονη. Οπότε με ανυπομονησία όλοι περιμένουμε την επόμενη μέρα που θα φέρει νέες φόρμες, νέα έργα, νέα ήθη και νέες εργασιακές πρακτικές. Ένας χρόνος αγρανάπαυσης λοιπόν και το έδαφος φαντάζει πιο εύφορο από ποτέ.

Τον τελευταίο χρόνο έχουμε μάθει όλοι να ζούμε περισσότερο μέρα με τη μέρα. Με τις ταχύτητες που συμβαίνουν τα γεγονότα τον τελευταίο καιρό το “του χρόνου” φαντάζει πιο μακρινό από ότι συνήθως. Ελπίζω να επιτρέπεται να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ζωντανά κι από κοντά. Και λογικά θα υπάρχει μια υπερκινητικότητα, με τα καλά της και τα κακά της. Ναι, το φαντάζομαι κάπως ορμητικό, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στο Ταλίν της Εσθονίας ολοκληρώνοντας τις πρόβες μου πάνω στο έργο «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Α.Ν. Οστρόφσκι στο Vene Teater/Russian Theater of Esthonia.

Ο Γιώργος Κουτλής είναι απόφοιτος του τμήματος σκηνοθεσίας της Ρωσικής Ακαδημίας Θεατρικής Τέχνης – GITIS (Ρωσία). Σκηνοθεσίες του έχουν παρουσιαστεί στο GITIS, στο Εθνικό Θέατρο Ελλάδας, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Vene Teatr (Ταλίν).

Ελεάνα Τσίχλη

Ηθοποιός και σκηνοθέτις

Σχεδόν ένα χρόνο πριν βρισκόμουν σε στιγμή καλλιτεχνικής ματαίωσης. Η πίστη μου στην Τέχνη κλυδωνιζόταν εντόνως. Μετά ήρθε όλο αυτό· η ζωή μας σενάριο μελλοντολογικής καταστροφολογικής ταινίας. Αγκύλωση και μούδιασμα στην αρχή, ύστερα πολλές σκέψεις και ενδοσκοπικές αναζητήσεις για να καλύψουν την αμήχανη σιωπή. Την απραξία. Στο θέατρο το λέμε παύση. Μέσα στην παύση όμως είδαμε με πιο καθαρά μάτια τον διπλανό μας, τα άδικα του κόσμου που ζούμε, τα μελανά σημεία στο χώρο μας. Τολμώ να πω πως ίσως αυτή η παύση και να με ευεργέτησε. Από μέσα της αναδύθηκε και πάλι η ανάγκη για Τέχνη.

Και όταν ανησυχώ για το μέλλον, λυτρώνω το φόβο μου με μια ευχή: “Μακάρι ν’ ανοίξουν πάλι τα θέατρα, να πλημμυρίσουν με κόσμο, κι εμείς οι καλλιτέχνες να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε, όσα καταλάβαμε αυτόν τον ένα χρόνο. Να φτιάξουμε παρηγορητικές και ανακουφιστικές ιστορίες για να μοιραστούμε με τους ανθρώπους, να σταθούμε αντάξιοι της συγκυρίας που μοιάζει να φέρνει κάτι νέο, κάτι καινούργιο, κάτι αξιοσημείωτο. Μακάρι του χρόνου τέτοια μέρα, όλοι σε χώρους τέχνης να το γιορτάζουμε!”

Η Ελεάνα Τσίχλη έχει συνεργαστεί με τις ομάδες UBUNTU και ΟΠΕRΑ και έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις για το Κ.Θ.Β.Ε, το Εθνικό Θέατρο, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. κ.ά. Αυτήν την περίοδο δουλεύει με τους σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών πάνω στους «Μεθυσμένους» του Βιριπάγεφ. Επίσης, επεξεργάζεται την δεύτερη εκδοχή μιας παράστασης που παρουσιάστηκε στο ΚΘΒΕ το 2017-2018, βασισμένης στη βιογραφία του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, ώστε να παιχτεί αργότερα στην Αθήνα. Όλες οι πρόβες γίνονται μέσω πλατφόρμας τηλεδιάσκεψης.  

Μιχάλης Πανάδης

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός

Καθώς 200 χρόνια από την τελευταία επανάσταση δεν είναι και λίγα για έναν λαό που φέρει τη σκλαβιά στο dna του, σκλαβωμένος τουλάχιστον για το διπλάσιο διάστημα από αυτό της υποτιθέμενης ελευθερίας του και με το συλλογικό τραύμα της σκλαβιάς να τον οδηγεί σε αυτοκτονικές επιλογές υποδούλωσης, μακάρι το θέατρο, και η τέχνη γενικότερα, ως τελευταίο ακατανίκητο κοινωνικό εργαλείο άσκησης πολιτικής πράξης και κοινωνικής ζύμωσης και ως οχυρό ελευθερίας, να προλάβει και να καταφέρει να αναλάβει τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο που απαιτούν οι καιροί και οι ιστορικές συγκυρίες, όπως τόσες φορές έχει κάνει στο παρελθόν σε αντίστοιχες στιγμές. Αν η ίδια μέρα του χρόνου (ή όποτε κλείσει το κεφάλαιο “πανδημία”), μας βρει καλλιτεχνικά (με όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα της λέξης), όπως ήμασταν την ίδια μέρα πριν από αυτό το κεφάλαιο, τότε σίγουρα η θέση της τέχνης σε αυτή τη νέα εποχή, αν υπάρχει, θα είναι ως ιδιωτικό κατοικίδιο διακόσμημα κάποιων ελίτ.

Ο Μιχάλης Πανάδης, πέρυσι, τέτοια εποχή, θα είχε μόλις ξεκινήσει τις παραστάσεις του “Flick” της Annie Baker, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Skrow Theater και λίγο αργότερα της “Κληρονομιάς” του Μαριβό, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα στο Baumstrasse. 

Μαρία Πετεβή

Ηθοποιός

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα. Αυτή η ημέρα στο μυαλό μου είναι ημέρα ένωσης, δημιουργίας, χαράς, παιχνιδιού, μοιράσματος, αγάπης ,ονείρου, δοτικότητας, συνεργασίας, επικοινωνίας, υπέρβασης, αντάμωσης και διαφυγής από κάθε τι στενό και ασφυκτικό για την ψυχή μας.

Το θέατρο ελευθερώνει, απαλύνει, διεγείρει  το νου και μας εξελίσσει ατομικά αλλά και κοινωνικά. Μας μαγεύει και μας ανασταίνει, μας εξανθρωπίζει και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις δυσλειτουργίες, τις εγκοπές και τα σκοτάδια μας και έτσι μας γιατρεύει πηγαίνοντας μας προς το φως.

Τις ημέρες που ανησυχώ για το μέλλον, αφήνω τη μουσική και το διάβασμα να με ηρεμεί και την φαντασία να ταξιδεύει για να αναπληρώνει το κενό που αφήνει ο εγκλεισμός και η ακραία πραγματικότητα φόβου που ζούμε.

Του χρόνου τέτοια μέρα, φαντάζομαι να βρίσκομαι γεμάτη χαμόγελο και αδημονία σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο. Ονειρεύομαι ανθρώπους με ζωντανό βλέμμα, να μην φοβούνται να αγκαλιαστούν και να ζήσουν ελεύθεροι, να έχουν αφήσει πίσω ό,τι τους στέρησε η πανδημία.

Η Μαρία Πετεβή είναι ηθοποιός και θεατρολόγος. Αυτό τον καιρό συνεχίζει τα γυρίσματα για τη σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες».

Νατάσα Σφενδυλάκη

Ηθοποιός

Πολλές φορές φαντάζομαι την μέρα που θα ξεκινήσουν οι πρόβες, που θα βρεθούμε να δημιουργήσουμε, να διαβάσουμε, να εμπνευστούμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραστούμε την δουλειά μας με τον κόσμο. Τόσο καιρό μακριά από την τέχνη, η ψυχή αναζητά την συγκίνηση. Ας ανοίξουν τα θέατρα μας, για να βρούμε ξανά τα καταφύγια μας. 

Ελπίζω να έχουμε επιστρέψει ενεργά στο θέατρο του χρόνου, να μας έχει επιστραφεί το δικαίωμα να εργαζόμαστε σε αυτό που έχουμε επιλέξει.

Τι θα έκανα αυτόν τον καιρό; Θέλω να ελπίζω ότι θα συνέχιζε η «Ελένη»  του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη, η εφηβική μας παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Σίγουρα θα συνέχιζα τα θεατροπαιδαγωγικα προγράμματα learn inn για μαθητές στο ΕΚΠΑ. Το μόνο που καταφέραμε τελικά φέτος ήταν να διατηρηθεί το εφηβικό εργαστήριο στο Εθνικό θέατρο με θέμα τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, που εμψυχώνουμε μαζί με την Άρτεμις Μάνου. Και ποιός ξέρει τι αλλά ωραία ταξίδια μας επιφύλασσε, που δεν κάναμε.. Οπότε του χρόνου εύχομαι να είμαι ή σε πρόβες ή σε παράσταση. 

Τώρα, διανύω την 5η μέρα της καραντίνας μου, αναρρώνοντας από τον κορονοϊό. Καλή δύναμη σε όλους!

Η Νατάσα Σφενδυλάκη είναι ηθοποιός, αν και δεν εργάζεται λόγω lockdown. Ξεκίνησε μεταπτυχιακό στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας, για να μην τρελαθεί από το lockdown. Επίσης πήρε τον Τριστάν, έναν τέλειο σκυλάκο, που την έσωσε από την καταθλιπτική περίοδο του lockdown. Γενικά έχει ξεχάσει πως ήταν πριν το lockdown.