«Ελλάδα, μπορείς να τα καταφέρεις».
Η φράση αυτή ανήκει σε:
⁃ πολιτικό πρόσωπο
⁃ εκκολαπτόμενο σταρ/νικητή reality show
⁃ ημίγυμνη ποπ τραγουδίστρια
Αν διάλεξες το τρίτο, κερδίζεις ένα εισιτήριο στην περιοχή VIP του Ο.Α.Κ.Α. Αν πάλι όχι, μην σκας, ήμουν εγώ εκεί.
Ολυμπιακό Στάδιο, λοιπόν. Είσοδος Β.
Η διαδικασία -κλασικά- πάει ως εξής: εισιτήριο -σκανάρισμα- «παρακαλώ, περάστε» -«παρακαλώ, φορέστε βραχιολάκι» χρώματος ροζ (φούξια).
Δεξιά στην είσοδο, υπάρχει ένα stand (το λες και πάγκο αλλά δεν θέλω να χαλάσω την fabulous εικόνα) που πουλάει από μπλουζάκια της funky Λαίδης μέχρι αυτοφωτιζόμενες πιπίλες με πολύχρωμο κορδονάκι για το λαιμό. Μπροστά, βρίσκεται ένα στάδιο. Άδειο. Ή μάλλον, όχι εντάξει, έχει μερικές χιλιάδες κόσμου στη μέση χαμένους μέσα στα φώτα, τους καπνούς και τα πολύχρωμα κονφετί. Στα χέρια κρατούν αφίσες με μία Gaga που θυμίζει κάτι μεταξύ κακής απομίμησης πίνακα του Egon Schiele και σχετικά εμφανίσιμης απογόνου των Γκρέμλιν. Κοιτούν εκστασιασμένα προς το κέντρο του γηπέδου. Το βλέμμα τους είναι σχεδόν κολλημένο πάνω σε μία ασπρομαλλούσα που τραγουδάει “Poker Face” τυλιγμένη με μία ελληνική σημαία.
Όταν το τραγούδι τελειώνει, εκείνη κάθεται στο πιάνο -που καμουφλάρεται επιτυχώς από ένα υπερυψωμένο παγόβουνο στο δεξιό μέρος του σκηνικού. Πλησιάζει το μικρόφωνο και με στόμφο προτρέπει τους Έλληνες να «αντέξουν τα δεινά τους»: «Αν τα έχουν καταφέρει οι άλλοι, τότε και εσύ Ελλάδα, μπορείς να τα καταφέρεις». Όχι, το επόμενο τραγούδι δεν ήταν κάποια ποπ διασκευή του Μίκη Θεοδωράκη, αν και θα μπορούσε.
Την επαναστατική πλευρά της διαδέχθηκε η οικολογική. Με μία πράσινη κουάφ συνεχίζει το πρόγραμμα τραγουδώντας “Born This Way”. Μιλά για ρατσισμό και ομοφοβία. Υποστηρίζει τη διαφορετικότητα. Ζητοκραυγάζει. Το ζει εν πάσει περίπτωση. Στα χέρια της πέφτει ένα γράμμα συνοδευόμενο από ένα λούτρινο πόνυ. Πρόκειται για την ιστορία ενός κοριτσιού-θύματος bullying που την έχει πρότυπο και θέλει υπερβολικά να τη γνωρίσει από κοντά. Η Λαίδη βάζει τα κλάματα. Σηκώνεται. Ψάχνει την αποστολέα -ενώ παράλληλα αποκαλύπτει ότι και η ίδια υπήρξε θύμα bullying. Την εντοπίζει και την καλεί μόλις τελειώσει η συναυλία στο καμαρίνι της. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, με την ατάκα: «Γαμώτο σας, κάθε φορά με συγκινείτε» στήνεται στα τέσσερα (πράγματι, την λες κομματάκι κυκλοθυμική) πάνω στο ανάκλιντρο που έχει μόλις κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή. Στον επόμενο τόνο το κοινό λικνίζεται μαζί της σε ρυθμούς “Applause”.
Ζαμανφού προφίλ, on stage. Το τραγούδι τελειώνει. Εκείνη γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη στο κοινό και πετάγοντάς του την περούκα-γρασίδι ανακοινώνει ότι: «Μπορεί όλοι να θεωρούν ότι είμαι μία ποπ σταρ. Ότι είμαι σαν όλους τους άλλους τραγουδιστές. Λυπάμαι αλλά τους έχω όλους γραμμένους». Τα επόμενα δευτερόλεπτα τη βρίσκουν γυμνή να τουρλώνει τα οπίσθια με το μικροκαμωμένο μπεζ στρινγκ της στο κοινό, ενώ ένα επιτελείο τεσσάρων ατόμων προσπαθεί να της φορέσει κάτι που θα έμοιαζε με το αδιάβροχο της Λώρας από το μικρό σπίτι στο λιβάδι, αν έμενε στο Alphaville. Η νέα περούκα κυμαίνεται στο ίδιο κλίμα με ηρωίδα την Πίπη τη φακιδομύτη αυτή τη φορά.
Λίγο πριν το ανκόρ, (το οποίο εντάξει, δεν έφτανε σε καμία περίπτωση το κυρίως μενού) πρέπει να αναφέρω ότι η Lady Gaga έχει σίγουρα ένα καλό και ένα κακό: Έχει εξαιρετικά καλή φωνή κι ασταμάτητη γλώσσα. Όταν δεν τραγουδάει, μιλάει. Μιλάει. Μιλάει. Μιλάει. Μιλάει τόσο που πραγματικά, θεωρώ ότι χαραμίζεται. Για Obama έπρεπε να πάει όχι για Madonna.
Ένα ακόμη ανκόρ στο ανκόρ είναι ότι παρά τον καλό ήχο, την προσεγμένη σκηνοθεσία και το υπερχαρούμενο μπαλέτο (που αποτελείτο από σωματαράδες και παχουλοκομψές- το λες και άδικο) δεν μπορώ παρά να μοιραστώ ένα προβληματισμό-διαπίστωση: Την playlist, αμιγώς ποπ δεν τη λες. Τα μουσικά θέματα είχαν και κάτι από κακή dubstep που όταν μεγαλώσει θα γίνει house.
Η Λαίδη βάζει τα κλάματα. Σηκώνεται, ενώ παράλληλα αποκαλύπτει ότι και η ίδια υπήρξε θύμα bullying. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, με την ατάκα: «Γαμώτο σας, κάθε φορά με συγκινείτε» στήνεται στα τέσσερα πάνω στο ανάκλιντρο που έχει μόλις κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή. Στον επόμενο τόνο το κοινό λικνίζεται μαζί της σε ρυθμούς “Applause”.
Και τώρα, ανκόρ. Η Λαίδη aka η-γυναίκα-που-μας-έκανε-την-τιμή-να-αφήσει-το-στίγμα-των-γυμνών-της-οπισθίων-σε-κάθε-στάση-της-ελληνικής-περιοδείας-της, ξαναβγαίνει και κρατάει το κοινό της για μισή περίπου ώρα ακόμη να την κοιτά αποσβολωμένο.
Για κάποιους, ήταν μία καλή διοργάνωση. Για κάποιους άλλους, όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Για μένα, εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα αλλά, η αλήθεια είναι ότι το περίμενα χειρότερο.
Αστερίσκος: Το γεγονός της βραδιάς, πάντως, δεν ήταν η Λαίδη. Ήταν όλες αυτές οι wannabe Lady Gaga. Κάτι παρδαλά fashion icons που έμοιαζαν να το έχουν σκάσει από την Εβδομάδα Μόδας του Τζιμπουτί (χωρίς να έχω κάτι με το μέρος, ούτε καν που είναι δεν ξέρω καλά καλά μόνο για τον Γουίλι το μάυρο θερμαστή έχει πάρει κάτι το αυτί μου). Όλα και όλα όμως: Ορισμένες απομιμήσεις της ήταν πραγματικά επιτυχημένες. Ήταν μάλιστα τόσο, που το ενδεχόμενο η ίδια να ηγηθεί ενός κινήματος τύπου Femen (στο πιο glamorous φυσικά) μου φαίνεται άδικο να μην το έχει -ακόμα- σκεφτεί κανείς.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Ή μάλλον, venceREMOS!
