Ο Passenger δεν κυνήγησε ποτέ τη ζωή του celebrity

Έχουν περάσει περισσότερα από 10 χρόνια από την ημέρα που ακούσαμε πρώτη φορά το απαλό και μελαγχολικό κομμάτι με τίτλο “Let Her Go”. Ένα κομμάτι που για όσους γεννηθήκαμε στα 90s, τραγουδήθηκε και συνδέθηκε όσο λίγα με τις γλυκόπικρες αναμνήσεις κάποιου χωρισμού στην εφηβεία μας. Ο Passenger, aka Michael David Rosenberg, δεν θα ξεχάσει ποτέ το single που τον έκανε ευρέως γνωστό και του χάρισε περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια views, πολυάριθμες υποψηφιότητες σε βραβεία – Brit Award για το τραγούδι της χρονιάς (2014), World Music Award για το καλύτερο τραγούδι του κόσμου (2014), Billboard Music Award στην κατηγορία Top Rock Songs (2014) κ.α. – ενώ τον ανέδειξε νικητή του Ivor Novello Award της British Academy, στην κατηγορία Most Performed Work (2014).

Έκτοτε, πολλοί τον έχουν συγκαταλέξει ανάμεσα στους “one-hit wonders” artists, όμως ο Michael συνέχισε να γράφει μουσική και να κυκλοφορεί albums με αξιοσημείωτες μελωδίες και στίχους γεμάτους συναίσθημα. Μέχρι σήμερα, το κοινό της Αθήνας δεν είχε την ευκαιρία να τον ακούσει ζωντανά, όμως ο Passenger αποφάσισε στο πλαίσιο της φετινής περιοδείας του να κάνει μία στάση στη χώρα μας, την Τετάρτη 5 Απριλίου στη σκηνή του Gagarin 205.

Μέχρι αυτό να συμβεί, τον συναντήσαμε παρέα με τον ginger γάτο του σε μία απολαυστική Zoom-κλήση από το σπίτι του στην Αγγλία και μιλήσαμε για τα όνειρα που έκανε μικρός, τη μορφή που τελικά πήραν, για τη σχέση του με την απώλεια, αλλά και για τις ημέρες που ταξίδευε ανά τον κόσμο για να κάνει busking και να δώσει χαρά στους ανθρώπους παίζοντας μουσική στον δρόμο.

https://www.youtube.com/watch?v=v2e4v5oVRmQ

Ας ξεκινήσουμε από το παρελθόν Michael. Μικρότερος, υπήρξες μουσικός του δρόμου για πέντε χρόνια. Τι αναμνήσεις έχεις από αυτή την εμπειρία και τι σε δίδαξε; 

Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν πως δεν έχω ανάγκη τις δισκογραφικές, το management κ.λπ. και ήθελα να επικεντρωθώ σε αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται μουσική. Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο. Ήθελα απλά να παίρνω την κιθάρα μου, τον ενισχυτή και τα CDs μου και να ταξιδεύω ανά τον κόσμο, να κάνω τα πάντα μόνος μου. Επί πέντε χρόνια πέρασα τον χρόνο μου μεταξύ Ευρώπης και Αυστραλίας. Όταν είχε κρύο στην Ευρώπη, πήγαινα στην Αυστραλία και έμενα για έξι μήνες. Για πέντε χρόνια δεν έζησα τον χειμώνα της Αγγλίας!

Αυτή η εμπειρία μου έμαθε πολλά. Με δίδαξε πως, εάν μπορείς να παίξεις σε μια γωνιά του δρόμου, όπου οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλές φορές να σε ακούσουν – προτιμούν να πάνε για ψώνια, να συναντήσουν φίλους – και καταφέρεις τελικά να προσελκύσεις το ενδιαφέρον τους, να τους κάνεις να σε ακούσουν και να αγοράσουν ένα CD σου, τότε συνειδητοποιείς πως όταν αυτό το κάνεις πλέον σε μια συναυλία, όλα είναι πολύ ευκολότερα γιατί ο κόσμος έρχεται απευθείας για σένα και τη μουσική σου. 

Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες εκείνη την περίοδο;

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα όσο έκανα busking ήταν οι άνθρωποι που δεν με σεβόντουσαν. Σε κάποιες χώρες υπάρχει πρόβλημα και με την αστυνομία, η οποία θέλει μέχρι και να μας συλλάβει. Σε αρκετές πόλεις βέβαια υπάρχουν και ευγενικοί αστυνομικοί που απλώς ακούνε τη μουσική μας. Το ότι έμαθα να έρχομαι αντιμέτωπος με αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, με ενδυνάμωσε τόσο σε μουσικό επίπεδο, όσο και στη γενικότερη εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα ήθελα να το κάνω ξανά! Βέβαια τώρα έχω μεγαλώσει. Στα 25 μου, όταν το έκανα, είχα πολλή ενέργεια. Ήμουν πεινασμένος, ήθελα να δουλέψω πολύ και μπορούσα να παίζω όλη μέρα στον δρόμο και το βράδυ να κάνω και κάποιο live. Ίσως να έπαιζα ξανά στον δρόμο σε μία διαφορετική περίοδο της ζωής μου που δεν θα έκανα τόσες συναυλίες. Τώρα έχω ανάγκη να κάτσω και λίγο σπίτι μου. Είμαι όμως ευγνώμων που έχω βιώσει όλη αυτή την εμπειρία.

Τι θα έλεγες σήμερα σε κάποιον μουσικό που ξεκινάει να κάνει busking;

Όσο περισσότερο κάνεις κάτι στη ζωή, τόσο πιο πολλά μαθαίνεις και γίνεσαι καλύτερος. Όσο περισσότερο παίζεις, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ποια είναι τα καλύτερα spots στον δρόμο, ποιες είναι οι καλύτερες ώρες της ημέρας για να παίξεις, ποια είναι τα κατάλληλα κομμάτια που θα προσελκύσουν κόσμο. Το πιο σημαντικό όμως είναι να είσαι γενναίος και να τολμήσεις να το κάνεις. Στην αρχή, για πολύ κόσμο είναι τρομακτικό να βγαίνει σε ένα άγνωστο μέρος και να παίζει στη μέση του δρόμου. Αν όμως το ξεπεράσεις αυτό, θα βρεις πολλή δύναμη για να συνεχίσεις. Σίγουρα δεν είναι για όλους τους καλλιτέχνες το busking. Λειτουργεί πολύ καλά σε μουσικούς με δυνατή φωνή και ήχο – αλλά είναι κάτι που θα συνιστούσα σε όλους τους μουσικούς να το δοκιμάσουν και να δουν αν τους ταιριάζει.

Είσαι ο τύπος που θα πιάσει την κιθάρα στα χέρια του και θα παίξει το νέο του τραγούδι σε μια βραδιά με φίλους ή προτιμάς να είσαι πιο εσωστρεφής;

Σίγουρα είμαι το ‘option B’. Όχι ακριβώς εσωστρεφής, αλλά ποτέ δεν παίρνω την κιθάρα μου σε μία μάζωξη ή ένα πάρτυ. Επίσης ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι να γίνω αυτός ο τύπος που θα «επιβάλλει» τη μουσική του στους ανθρώπους. Αν κάποιος θέλει να παίξω βέβαια ένα κομμάτι και μου το ζητήσει, φυσικά και θα το κάνω, όμως δεν θέλω να είμαι στο επίκεντρο και να επιδεικνύω τη μουσική μου – άλλωστε έχω την ευκαιρία να την παρουσιάζω κάθε φορά στις συναυλίες μου.

Το κομμάτι “Blink Of An Eye” από το πρόσφατο άλμπουμ σου, Birds That Flew and Ships That Sailed, ξεκινάει με τη φράση “I was a dreamer when I was young” και καταλήγει σε όλα εκείνα που περνούν φευγαλέα από τη ζωή μας. Τι ονειρευόσουν τότε και ποια από τα παιδικά όνειρά σου αποτελούν σήμερα κομμάτι της πραγματικότητας;

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο όνειρό μου ήταν αυτό που έχει γίνει πραγματικότητα, δηλαδή το να γράφω και να παίζω μουσική. Ήταν κάτι που κατάλαβα πως ήθελα να κάνω από πολύ πολύ μικρός. Σίγουρα όταν είσαι παιδί φλερτάρεις με την ιδέα να γίνεις διάσημος, να έχεις τα πιο δημοφιλή τραγούδια, αλλά όταν τελικά ξεκινάς να γίνεσαι μουσικός, μαθαίνεις σταδιακά ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε λίγους ανθρώπους (Taylor Swift, Justin Bieber κ.λπ.) και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι πραγματικά αυτό που ήθελες. Οπότε για μένα ήταν τεράστια έκπληξη το να γράψω ένα κομμάτι όπως το “Let Her Go” και να γίνει τόσο δημοφιλές και να το ακούει ο κόσμος μέχρι σήμερα. Όταν λοιπόν ξεκινάς να δουλεύεις ώς μουσικός, μαθαίνεις πώς να αφήνεις πίσω σου όλα αυτά τα μεγαλεπίβολα όνειρα και να εστιάζεις στο τώρα, σε αυτό που συμβαίνει. Μόνο και μόνο που έχω καταφέρει να παίζω τόσα χρόνια μουσική μπροστά σε μεγάλο κοινό, αυτό ικανοποιεί την ουσία των ονείρων μου όταν ήμουν παιδί.

https://www.youtube.com/watch?v=RBumgq5yVrA

Παραμένεις ονειροπόλος καθώς μεγαλώνεις;

Τώρα που μεγάλωσα, βλέπω πως καθώς περνούν τα χρόνια πρέπει να παλεύεις για να παραμείνεις ονειροπόλος. Είναι πολύ σημαντικό να αγωνίζεσαι για να παραμείνεις νέος, ενεργός και δημιουργικός. Τα όνειρα μετατοπίζονται σε πιο ουσιαστικά και ρεαλιστικά πράγματα. Για να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι πρέπει καταρχάς να είσαι θετικός και αισιόδοξος για όσα θα έρθουν. Το να είσαι ονειροπόλος είναι ένας υπέροχος τρόπος για να ζεις τη ζωή σου και πιστεύω πως είναι κάτι που πρέπει να μας εμπνέει όλους.

Στα κομμάτια σου τραγουδάς επίσης για την απώλεια. Πρόκειται για κάτι που έχεις βιώσει στη ζωή σου; Πώς καταφέρνεις να την αντιμετωπίζεις;

Αισθάνομαι τυχερός όσον αφορά στο κομμάτι του θανάτου, καθώς, πέρα από παππούδες που έφυγαν φυσιολογικά λόγω ηλικίας και κάποιων μακρινών συγγενών, δεν έχω χάσει στη ζωή μου κάποιο κοντινό μου πρόσωπο. Όπως όλοι μας όμως, έχω χάσει από τη ζωή μου σχέσεις και φιλίες. Η ζωή είναι γεμάτη απώλειες για όλους. Είναι κάτι αναπόφευκτο και κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, οπότε είναι σημαντικό να μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις και πιστεύω πως η δημιουργία κομματιών και η τέχνη γενικότερα είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να εκφράσεις τον πόνο, την απώλεια και κάθε άλλο συναίσθημα. Αυτός είναι και ο λόγος που αισθάνομαι τυχερός που γράφω μουσική, γιατί ό,τι και να νιώθω, ό,τι και να περνάω, υπάρχει αυτός ο υπέροχος νοητός τόπος στον οποίο αποτραβιέμαι και εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα μέσα σε ένα τραγούδι. Και το καλύτερο κομμάτι αυτής της διαδικασίας, είναι ότι το τραγούδι αυτό μπορεί να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που νιώθουν κάτι παρόμοιο. Είναι ένας πραγματικά πολύ παραγωγικός τρόπος για να αξιοποιήσεις κάτι πολύ επώδυνο.

Υπάρχει κάποιο track που ξεχωρίζεις από το Birds That Flew and Ships That Sailed; Τι σε συνδέει περισσότερο μαζί του;

Αγαπώ πολύ το “New Until It’s Old”. Όταν πηγαίνεις στο στούντιο να ηχογραφήσεις, μπορείς να έχεις κατά νου ένα αγαπημένο σου τραγούδι, όλοι να το παίζουν φανταστικά κατά την ηχογράφηση, αλλά πολλές φορές στο τέλος το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που είχες αρχικά στο μυαλό σου και σε είχε συνεπάρει σαν ιδέα καθώς το έγραφες. Αυτό λοιπόν το τραγούδι, πιστεύω πως πέρασε από μία πολύ όμορφη διαδικασία στο στούντιο που οδήγησε και σε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Πήρε μορφή πολύ φυσικά, με έναν εύκολο και ευχάριστο τρόπο.

Πρώτη επίσκεψη του Passenger στην Ελλάδα στις 5 Απριλίου! Τι ανυπομονείς να δεις περισσότερο στη χώρα μας;

Έχω βρεθεί ξανά στην Ελλάδα ως τουρίστας, αλλά όχι στην Αθήνα. Αυτή θα είναι η πρώτη μου συναυλία στη χώρα σας και η πρώτη μου επίσκεψη στην Αθήνα! Στο παρελθόν είχα πάει στην Κρήτη και ήταν πανέμορφα. Έχω ένα day-off στην Αθήνα, οπότε ανυπομονώ πέρα από τη συναυλία να κάνω και βόλτες. Θα ήθελα επίσης να στείλω ένα μήνυμα προς όποιον/α έρθει στη συναυλία. Ανυπομονώ να σας γνωρίσω και να παίξω για εσάς, και ευχαριστώ κάθε άνθρωπο στην Ελλάδα που ακούει τη μουσική μου όλα αυτά τα χρόνια.

Και τι ετοιμάζεις για τη συνέχεια;

Πρόκειται να ανοίξω δύο show του George Ezra στο Λονδίνο τον Μάρτιο, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού tour του, και μετά την επίσκεψή μου στην Ελλάδα θα πάω στην Τουρκία και θα ακολουθήσουν πολλοί προορισμοί τον Απρίλιο. Το καλοκαίρι έχω αποφασίσει να ξεκουραστώ και να μην κάνω περιοδείες. Πρέπει να ξεκουραζόμαστε, να επιτρέπουμε στην ενέργειά μας να επιστρέφει πίσω ανανεωμένη. Είναι ένας ωραίος χρόνος αυτός για μένα. Αρκετά ήρεμος, με ωραίες συναυλίες και χρόνο για ξεκούραση. Υπάρχει ισορροπία μεταξύ δουλειάς και ελεύθερου χρόνου.