Πάντα πιστοί του βρώμικου 60s garage rock ‘n’ roll και του 70s punk ήχου, οι The Mystery Lights μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ Purgatory, το οποίο στις 28 Σεπτεμβρίου θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά στο Gagarin 205.
Αν οι The Last Shadow Puppets είναι η καλογυαλισμένη σύγχρονη εκδοχή του 60s rock ‘n’ roll, οι The Mystery Lights είναι αυτοί που βουτάνε βαθιά στα σκοτεινά, ιδρωμένα υπόγεια, λερώνονται, αναστατώνονται και αναστατώνουν, και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύουν όχι μόνο σε κάθε άλμπουμ τους αλλά και σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση.
Τα live τους ανά τον κόσμο είναι έτσι κι αλλιώς αξιομνημόνευτα. Το διαπιστώσαμε και στην προηγούμενη συναυλία τους στο Gagarin τον Φεβρουάριο του 2020, όπου από το πρώτο λεπτό η κατάσταση ήταν πραγματικά εκρηκτική τόσο στη σκηνή, όσο και στο κοινό. Ακόμα θυμάμαι την ευφορία που επικρατούσε εκείνο το βράδυ και την τρομερή αλληλεπίδρασή τους με το κοινό, ανάμεσα σε παραληρηματικούς, αριστουργηματικούς αυτοσχεδιασμούς από όλα τα μέλη τους.
Το ταξίδι τους ξεκίνησε το 2004 στη μικρή πόλη Salinas της Καλιφόρνια, όταν οι φίλοι Mike Brandon και Luis “L.A.” Solano ένωσαν την κοινή τους αγάπη για συγκροτήματα όπως οι MC5, οι Velvet Underground, οι Dead Moon και οι The Fall. Πέρασαν την επόμενη δεκαετία κάνοντας αδιάκοπες περιοδείες πριν μετακομίσουν στο Κουίνς της Νέας Υόρκης το 2014. Πλέον το συγκρότημα απαρτίζεται από τους: Mike Brandon (φωνή/κιθάρα), LA Solano (βασική κιθάρα), Alex Amini (μπάσο), Lily Rogers (πλήκτρα) και Zach Butler (ντραμς).
Όπως ανέφερα και πριν, είναι γνωστοί για τις ακατέργαστες, ωμές ζωντανές εμφανίσεις τους και την αδυσώπητη ενέργεια τους, έτσι απέκτησαν γρήγορα ένθερμους local fans στη Νέα Υόρκη, δίνοντας συναυλίες σε πολλά στέκια και χώρους DIY. Αυτό το buzz τους χάρισε το πρώτο δισκογραφικό τους συμβόλαιο και χάρη στο ντεμπούτο ομώνυμο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2016, χαρακτηρίστηκαν από το NME ως «Ένα από τα καλύτερα garage rock συγκροτήματα της Νέας Υόρκης». Ακολούθησαν εκτεταμένες περιοδείες, συμπεριλαμβανομένων πολλαπλών στάσεων στην Ευρώπη, την Ασία και την Αυστραλία και το συγκρότημα βρέθηκε από τα μικρά κλαμπ, σε κορυφαίες σκηνές μεγάλων φεστιβάλ.
Με το δεύτερο άλμπουμ τους, Too Much Tension, απέδειξαν ότι δεν είναι μία ακόμα μπάντα πρόσκαιρης επιτυχίας, αφού ο σκληρός και ταυτόχρονα μελωδικός ήχος τους συνέχισε να προκαλεί ταχυκαρδίες από το πρώτο κομμάτι, μέχρι το τελευταίο. Λίγο μετά την απόφαση να ξεκινήσουν την ηχογράφηση του τρίτου τους άλμπουμ Purgatory στο Λος Άντζελες, μετά την ανάπαυλα τεσσάρων χρόνων, ο μπασίστας Alex Amini υπέστη ένα σοβαρό ατύχημα με μοτοσικλέτα, με αποτέλεσμα να έχει 12 σπασμένα οστά και ένα βουνό από λογαριασμούς στο νοσοκομείο. Χάρη στην υποστήριξη των φίλων, της οικογένειας και της καλής τύχης, ο Alex ανάρρωσε και εντάχθηκε στην ομάδα για τις ηχογραφήσεις.
Το Purgatory, που κυκλοφόρησε στις 13 Σεπτεμβρίου 2024, είναι ένα μείγμα ψυχεδέλειας, πανκ, garage rock ‘n’ roll και έχει μέχρι και κάποια στοιχεία παλιάς κάντρι μουσικής. Με αναφορές στους Kinks, τους 13th Floor Elevators, τους THEM και τους The Monks, φαίνεται να είναι η πιο ποικιλόμορφη και δομημένη δουλειά τους μέχρι σήμερα.
Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τον Wayne Gordon, ο οποίος έχει επίσης συνεργαστεί με τους King Gizzard & The Lizard Wizard, την Kali Uchis, τη Sharon Jones και άλλους. Το πρώτο single από το Purgatory είναι το ομότιτλο τρίτο κομμάτι, το οποίο συνοδεύεται από ένα τρελό βίντεο, γυρισμένο στη Νέα Υόρκη. Πριν λίγες μέρες, με αφορμή την κυκλοφορία αλλά και τη συναυλία που έρχεται, ζήτησα από το συγκρότημα να μου στείλει ένα αναλυτικό track by track του νέου δίσκου και αυτή είναι η περιγραφή από τον ίδιο τον Mike Brandon.
MIGHTY FINE & ALL MINE
Αυτό το τραγούδι ήταν μια διασκεδαστική προσπάθεια να γυρίσουμε πίσω στις βασικές φόρμες. Με απλό αλλά ταυτόχρονα μοναδικό, bluesy riff, ένα nasty fuzz στην κορυφή, πιασάρικο ρεφρέν, κάτι αντίστοιχο με το Too Many Girls από το πρώτο άλμπουμ. Θέλαμε να ακούγεται σχεδόν σαν τραγούδι εκδίκησης μετά από έναν χωρισμό αλλά μετά από μία στιχουργική ανάλυση, απλώς διαπιστώνεις ότι είναι ένα κλασικό love song για το πώς θα έκανες τα πάντα για αυτό το πρόσωπο.
MEMORIES
Προέκυψε καθώς προσπαθούσαμε να φτιάξουμε ένα άλλο τραγούδι που σκοπεύαμε να βάλουμε σε ένα άλλο άλμπουμ που επιχειρήσαμε να ηχογραφήσουμε νωρίτερα, με τον τίτλο Walkin’ Through The Cemetery. Τελικά κατέληξε να γίνει το Memories. Όταν κάναμε τη δεύτερη προσπάθεια μέσα σε 6 χρόνια να το δημιουργήσουμε, αποφασίσαμε ότι το τραγούδι δεν λειτουργούσε ΞΑΝΑ, έτσι ο Wayne θέλησε να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση και πρότεινε να γίνει πιο αργό και να το δοκιμάσουμε σαν να είναι ένα εντελώς νέο κομμάτι. Συμφωνήσαμε να υιοθετήσουμε μια πιο soulful, West Coast psych αίσθηση που θα είχε το πιασάρικο ρεφρέν “walkin, walkin, walkin, through the…”, σε συνδυασμό με μια απλή, groovy μπασογραμμή και ένα χαρακτηριστικό κιθαριστικό ριφάκι από τον LA. Ήταν απλώς μια αργή επανάληψη αυτού που είχαμε ως αρχική ιδέα για το τραγούδι. Νιώσαμε ότι ήταν πολύ καλύτερο έτσι και το μετατρέψαμε σε ένα εντελώς νέο κομμάτι, με καινούργια μέρη και καινούργιους στίχους και το ονομάσαμε Memories, σαν μια αναφορά στον τρόπο που οι αναμνήσεις μας υποσεινήδητα κινούν κάποια νήματα στο πώς φερόμαστε, αντιδρούμε και αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.
PURGATORY
Αυτό το τραγούδι ουσιαστικά προέκυψε μέσα από το τζαμάρισμα ενός riff που αρχικά είχε γράψει ο LA. Θέλαμε να είναι και το riff αλλά και τα πλήκτρα βαριά (κάτι σαν: ο Beefheart συναντά τους Monks). Να έχει άγρια, διαπλεκόμενα riff και απρόβλεπτες αλλαγές με όλους τους αγαπημένους μας τόνους. Κάτι παρόμοιο με αυτό που κάναμε με το τραγούδι μας Too Much Tension. Μετά από λίγη ώρα τζαμαρίσματος πάνω στο riff, αποφασίσαμε ότι θέλαμε να κάνουμε μια απρόβλεπτη αλλαγή στα κουπλέ, έτσι, χτυπήσαμε τη μείζονα συγχορδία για την πρώτη στροφή με την εισαγωγή του fuzzed τόνου της κιθάρας και των πλήκτρων μας. Μετά σκεφτήκαμε ότι θα ήταν έξυπνο να χτυπήσουμε ελάσσονα στη δεύτερη στροφή και οι στίχοι να ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Να πηγαίνουν δηλαδή από κάτι ελαφρύ και θετικό στη μείζονα, σε κάτι περισσότερο σκοτεινό και αρνητικό στην ελάσσονα. Δηλαδή, στη μείζονα: “I truly try to be a righteous man constantly in the midst of sinful situations” και στην ελάσσονα: “But sometimes see I fall short, now I’m stuck in God’s court, expiatory purification? I’m just trying to get out!”…
IN THE STREETS
Αρχικά ήταν ένα εντελώς διαφορετικό τραγούδι, το οποίο όμως κάπως δεν μας καθόταν καλά, έτσι αρχίσαμε να το πειράζουμε, μέχρι που καταλήξαμε σε ένα instrumental που μας έκανε κλικ. Θέλαμε να ακούγεται σαν κάτι με το οποίο θέλεις να κάνεις σκέιτ. Σαν ένα inspirational combo του Are you famous των Nerves και του Liberty των Kitchen & The Plastic Spoons. Κάπως σαν το δικό μας τραγούδι Thick Skin, με μελωδικό ρεφρέν, έντονο beat που σε παρασύρει και πού και πού γρήγορα και στακάτα πλήκτρα με το όργανο farfisa.
TOGETHER LOST
Αυτό το τραγούδι γράφτηκε ως μία b-side θλιμμένη μπαλάντα για το άλμπουμ Too much tension!, στο παλιό μας στούντιο στο Ridgewood Queens. Έντονα επηρεασμένο από συγκροτήματα όπως οι Western Front, οι Dead Moon και άλλες κλασικές moody b-side μπαλάντες από τα 60s, όπως το You Let Me Down των The Oncomers. Θέλαμε να πετύχουμε τον κλασικό reverb ήχο του Roy Orbison και του Frank Tirado και των Kaleidoscope, με το δυνατό μπάσο, τα τύμπανα, τα ζεστά πλήκτρα και τα περιστασιακά αργόσυρτα σολαρίσματα που ακούγονται σχεδόν σαν γρύλισμα δαιμονικής γάτας. Αρχικά είχαμε την κιθάρα σε όλο το τραγούδι αλλά ο Wayne Gordon πρότεινε να τη βγάλουμε από τα ρεφρέν και να αφήσουμε μόνο τα πλήκτρα, το μπάσο και τη φωνή, για να έχουμε ένα πιο διαυγές αποτέλεσμα. Less is more. Και προς έκπληξή μας, λειτούργησε! Και μάλιστα πολύ καλά. Οπότε δίνουμε πολλά credits στον Wayne γι’ αυτή του την πρόταση, που μεταμόρφωσε ολοκληρωτικά το τραγούδι.
TROUBLE
Αρχικά το κομμάτι αυτό ήταν upbeat και γρήγορο αλλά ο Wayne Gordon ήθελε να το κάνουμε πιο αργό και να δοκιμάσουμε μια πιο επαναληπτική προσέγγιση με κρουστά. Φωνάξαμε τον Rolland Garcia να παίξει κρουστά, κάτι το οποίο έδωσε άλλη αίσθηση στο τραγούδι. Μας πήρε λίγο χρόνο για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε αλλά όταν άρχισε να παίρνει μορφή καταλάβαμε ότι είναι αυτό που μας αρέσει. Οι στίχου του μιλούν για την αντίληψη των πραγμάτων και για το πώς πολλές φορές δημιουργούμε αχρείαστα προβλήματα στον εαυτό μας, τα οποία υπάρχουν μόνο μέσα στο μυαλό μας. Τα κάνουμε όλα πιο δραματικά και καταστροφικά. Κολλάμε σε κάτι που έχουμε σκεφτεί και οδηγούμε τον εαυτό μας στην παραφροσύνη. Η εξωτερική σου εικόνα, συνήθως αντανακλά τον εσωτερικό σου κόσμο.
SORRY I FORGOT YOUR NAME
Γράφτηκε και δόθηκε ως demo στη δισκογραφική Daptone κατά τη διάρκεια του lockdown. Είχαμε ένα διασκεδαστικό, country feeling, επηρεασμένοι από τους The Byrds και τους Kinks και σκεφτήκαμε ότι θα είναι μια πικάντικη προσθήκη στο άλμπουμ. Ένα απολογητικό τραγούδι για τις περιπτώσεις που ξεχνάς το όνομα κάποιου.
Το cover του άλμπουμ Purgatory
CAN’T SLEEP THROUGH THE SILENCE
Όπως καθόμασταν και προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε καινούργιες ιδέες, ο LA έκανε ένα αστείο, λέγοντας ότι μπορούμε να μετατρέψουμε οτιδήποτε σε τραγούδι και άρχισε να παίζει σε ανοδικό άρπισμα 8φωνο, σύμφωνα με τη θέση της συγχορδίας, για το ρεφρέν. Μας άρεσε πολύ αυτό που ακούγαμε και νιώσαμε ότι είναι μια καλή αρχή. Εκείνη την περίοδο γουστάραμε πολύ τους The Parasites of the Western World, ειδικά το δεύτερο μέρος του τραγουδιού Accessories, που έχει αυτό το groovy μέρος το οποίο ενέπνευσε τα κουπλέ του Can’t Sleep Through The Silence. Σε συνδυασμό με την Beefheart / Monks επιρροή μας, θέλαμε να κάνουμε δώσουμε στο τραγούδι την αίσθηση μιας κούρσας με μηχανή, με πολλές εναλλαγές στη μελωδία και στο τέμπο. Ένα τραγούδι που αναφέρεται στο να μην μπορείς να κοιμηθείς όταν υπάρχει ησυχία αλλά μπορείς να το καταφέρεις όταν γύρω σου επικρατεί χάος και φασαρία.
CEREBRAL CRACK
O Alex κι εγώ, χαζοπαίζαμε με τον intro του κομματιού, όταν ο τότε συγκάτοικός μας και πρώην πληκτράς μας, David Molina, μπούκαρε στο δωμάτιο και φώναξε “Wow, πολύ μου αρέσει αυτό το ριφ”. Το ηχογραφήσαμε με τον Al σε voice memo αλλά μετά το ξεχάσαμε εντελώς. Μετά από 4-5 χρόνια, όταν έψαχνα στα παλιά αρχεία ηχογραφήσεων, το βρήκαμε και ο LA αμέσως είπε ότι του αρέσει και πρέπει να το δοκιμάσουμε. Έτσι, αρχίσαμε να το προβάρουμε. Προσθέσαμε πολλές εναλλαγές, ρεφρέν, διάφορα σόλο κτλ., και τότε ο Wayne είχε την ιδέα να προσθέσουμε σε αυτό το psych feeling μία παύση μετά από ένα δυνατό ντραμικό ράπισμα, ακολουθούμενη από το ξέσπασμα της φωνής: “If you lost your mind”. Και μπουμ, αυτό ήταν! Αυτό το τραγούδι αναφέρεται σε ένα πραγματικό, ψυχεδελικό ταξίδι που είχα παίρνοντας μανιτάρια στο Woodstock, όπου η ψυχή μου ανέβηκε πάνω από ένα λαμπερό τζακούζι, στο οποίο βρισκόμουν και βρέθηκα στα αστέρια όπου με υποδέχτηκαν οντότητες που μου θύμισαν από πού κατάγομαι και ποιος πραγματικά είμαι. Στη συνέχεια με έστειλαν πίσω στο φυσικό μου σώμα, όπου έκανα το πιο έντονο ψυχεδελικό ταξίδι της ζωής μου, πιστεύοντας ότι μπορεί να είχα χάσει το μυαλό μου ή/και να είχα πεθάνει σωματικά. Αργότερα εκείνο το βράδυ, καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού (στο οποίο υποτίθεται ότι κοιμόμουν), κοίταξα χαμηλά και δεν είδα τίποτα κάτω από τα πόδια μου, μόνο σκοτάδι και κενό και σκέφτηκα: “Θα επιστρέψω ποτέ; Έχω χάσει το μυαλό μου; Πώς μπορώ να το ξέρω”;
AUTOMATIC RESPONSE
Και αυτό το κομμάτι το γράψαμε και το δώσαμε ως demo στη δισκογραφική Daptone κατά τη διάρκεια του lockdown. Το ριφ με τη μπασογραμμή μάς φαινόταν μια χαρά και μόλις γράψαμε και το ριφ του ρεφρέν, ξέραμε ότι έχουμε ένα τραγούδι. Έντονα επηρεασμένο από τους Television μουσικά, αναφέρεται στις περιπτώσεις που μιλάμε πριν σκεφτούμε και μετά το μετανιώνουμε. Το να λες κάτι που δεν εννοείς εντελώς στην πραγματικότητα, αλλά από τη στιγμή που θα το πεις, είναι δύσκολο να το πάρεις πίσω.
DON’T WANT NO DON’T NEED NO
Πρόκειται για ένα παλιό ριφ μπάσου και κιθάρας, που έγραψε ο Joe Della Mora, πρώην μπασίστας μας και ιδρυτικό μέλος της μπάντας. Το ανακάλυψα ψάχνοντας στα αρχεία μας με παλιά ριφάκια και ιδέες και αμέσως σκέφτηκα ότι πρέπει να το δοκιμάσουμε με τη μπάντα. Πήραμε το ριφ, προσθέσαμε το κουπλέ και άλλα μέρη που είχαν συμβάλλει στην αρχική ιδέα της δημιουργίας του και του δώσαμε ζωή. Είναι ένα σατιρικό στιχουργικά τραγούδι, αναφερόμενο σε έναν πεισματάρη ηλικιωμένο άντρα που συμπεριφέρεται σαν να μην θέλει και να μην χρειάζεται κανέναν, σαν να μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του, διώχνει τους πάντες από τη ζωή του και καταλήγει να πεθάνει μόνος του.
SNUCK OUT
Αυτό ήταν ένα παλιό τραγούδι που είχα γράψει όταν ήμουν έφηβος. Όταν το έδειξα στον Wayne και τη μπάντα, όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να το δοκιμάσουμε για το νέο άλμπουμ. Έτσι δοκιμάσαμε μια νέα version όπου ξεκινά με ακουστική κιθάρα και αργά-αργά συστήνει το συγκρότημα και όλα τα όργανα. Θέλαμε να έχει την αίσθηση κλασικής μπαλάντας των Kings με πιο δυνατά στοιχεία όπως το Primitive των The Groupies. Αυτό το combo πραγματικά απογείωσε το κομμάτι και το ζωντάνεψε. Αναφέρεται σε έναν πολύ αυταρχικό και κακοποιητό γονιό που διώχνει με τη συμπεριφορά του το παιδί του μακριά.
