Ήρθε η Ωρα της Lizzo και Δεν Είναι η Ράπερ που Έχεις Συνηθίσει

Αν έπρεπε να γράφει από δω και στο εξής το όνομά της με μια και μόνο γραμματοσειρά, δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιά θα ήταν αυτή, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ήταν bold. Κι αυτό γιατί η Lizzo λέει ό,τι έχει να πει δυνατά και φροντίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Αρκεί να ακούσετε το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει την τρίτη της δουλειά, Cuz I Love You. 

Όχι, δεν είναι μια φέρελπις σύγχρονη  Έττα Τζέιμς ή Αρίθα Φράνκλιν, όπως ενδεχομένως θα σας έκανε το κομμάτι να πιστέψετε, αλλά μια ράπερ από τη Μινεσότα, που γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ ως Μελίσσα Βίβιαν Τζέφερσον και μεγάλωσε στο Τέξας. Ωστόσο, δεν είναι η ράπερ που έχουμε συνηθίσει. Πριν αρχίσει στην εφηβική της ηλικία να ραπάρει ως μέλος διάφορων σχημάτων, είχε γνωρίσει πρώτα «την άλλη πλευρά».

Μπορεί να μην στέκεται στο ένα πόδι σαν άλλος Ίαν Άντερσον, όμως η Lizzo παίζει εντυπωσιακά φλάουτο -και ξέρει πολύ καλά πως να το εκμεταλλευτεί αυτό. Πέραν του ότι παίζει φλάουτο στους δίσκους της, το έχει μετατρέψει τόσο σε δικό της σήμα-κατατεθέν, όσο και σε… σταρ από μόνο του. Όταν λοιπόν δεν βρίσκεται στα χέρια της, αποδεικνύοντας ότι η μουσικός μπορεί να παίζει και να κάνει twerk συγχρόνως (το twerking το αγαπά πολύ και χωρίς φλάουτο…), θα το βρείτε στον κόσμο του Instagram, όπου έχει το δικό του προφίλ. Και το όνομα αυτού, Sasha (αρκετά…ντίβα μάλιστα το φλάουτο ώστε να μην κάνει κανέναν follow).

Για να επιστρέψουμε όμως στη «μαμά» του, αν η Lizzo στο παρελθόν έλεγε πως δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της ως σόλο καλλιτέχνη, αλλά μόνο ως μέρος σχημάτων (έχοντας περάσει από τις τάξεις πολλών, με τοπική μόνο σχετική επιτυχία), οι δύο προηγούμενες δουλειές της (Lizzobangers, 2013 και Big Grrrl Small World, 2015) μπορούν να ιδωθούν ως εντελώς προπαρασκευαστικές για το Cuz I Love You. Δεν είναι μόνο ότι το τρίτο της άλμπουμ που κατάφερε το breakthrough, αποτελεί και τον πρώτο της δίσκο σε μεγάλο label (Atlantic). Είναι ότι λειτουργεί κυρίως ως δίσκος απελευθέρωσης. 

Απελευθέρωση κυρίως από τους προσωπικούς της δαίμονες μιας και πλέον αποδέχεται χωρίς κανένα κόμπλεξ τον εαυτό της -και την εικόνα της- ως αυτά έχουν. Εμφανέστατο αυτό ήδη από το εξώφυλλο του δίσκου όπου ποζάρει γυμνή σχεδόν σαν άλλη Mama Cass, κάνοντας κι αυτή τη δική της body positive δήλωση πέντε δεκαετίες αργότερα, κι αντί για λουλούδια χρησιμοποιεί τα μαλλιά της για να καλύπτουν τα επίμαχα σημεία της γυμνής, τροφαντής της σιλουέτας. 

Δεν είναι βέβαια κάτι νέο αυτό για τη Lizzo, το φεμινιστικό παρεμβατικό της πνεύμα και την ακομπλεξάριστη επαφή με το κορμί της την έχει αποδείξει πολλές φορές. Με το Cuz I Love You όμως (μήπως τελικά απευθύνει στον εαυτό της τον τίτλο;) μοιάζει σαν να ένιωσε επιτέλους έτοιμη και να το βροντοφωνάξει. Πώς; Αφήνοντας λίγο στην άκρη το καθαρό ραπάρισμα και επιστρατεύοντας μια neo-soul αισθητική σε κομμάτια με αυθεντικό ποπ αισθητήριο. Τα οποία καταφέρνουν συχνά να έχουν τα φόντα ενός πιασάρικου χιτ.

Αυτό βέβαια που έχει ενδεχομένως μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην περίπτωση της Lizzo είναι ότι καταφέρνει να περνά στιχουργικά τη φεμινιστική ματιά με πολύ περισσότερο χιούμορ και σαφώς λιγότερο θυμό από τη μέση φεμινίστρια της εποχής του #metoo. “Only exes that I care about are in my fucking chromosomes” λέει στο “Like A Girl”ενώ στο “Soulmate”… δε θα δεχτεί να καθίσει στο θρόνο: “I know I’m a queen, but I don’t need no crown” (κι ας της φορέσαμε εμείς στεμματάκι στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου). Και φυσικά από την συνταγή δεν θα μπορούσε να λείπει η τοποθέτηση για το μαύρο χρώμα: “You can be my lover / ‘Cause love looks better in color” λέει με αφοπλιστικό τσαγανό στο “Better In Color”.

Είναι βέβαια κι ένας φόρος τιμής αυτός ο δίσκος στα είδωλά της. Όχι μόνο επειδή επιστρατεύει μια σειρά από αφρομερικανές φωνάρες στο στο “Like A Girl” (“Chaka Kahn, “Through the Fire,” light the kerosene (We can do it) / Lauryn Hill told me everything is everything (We can do it) / Serena Willy showed me I can win the Wimbledon (We can do it)”) αλλά γιατί συναντά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δύο από αυτά. Πρώτα και κύρια τη Missy Elliot που όπως έχει αναφέρει η Lizzo σε συνεντεύξεις της, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο είδωλό της και την οποία μπορείτε να ακούσετε να ραπάρει στο πλάι της στο “Tempo”. Αλλά εδώ θα συναντήσει κανείς και το πνεύμα του Prince, με τον οποίο σημειωτέον συνεργάστηκε μαζί με και με μέλη της μπάντας της Chalice στον δίσκο του «Πρίγκηπα» με τους 3rdeyegirl, Plectrumelectrum το 2014. 

Την αύρα του Prince -αλλά και μια ατμόσφαιρα ντίσκο κατάνυξης- θα ακούσει κανείς στο “Juice”,  το αναμενόμενα πιο πολυακουσμένο κομμάτι ως τώρα από το Cuz I Love You. Στο βίντεοκλιπ του η Lizzo δεν θα αντισταθεί στο να παίξει με τη ρετρολαγνεία, με γενναίες δόσεις διακωμώδησης του τελεμάρκετινγκ και των διαφημίσεων σε στυλ περασμένων δεκαετιών, η αφάνα της δε με την ψιλή μπούκλα θα έβαζες στοίχημα ότι ξεπήδησε από το εξώφυλλο κάποιου χαμένου στο χρόνο ντίσκο 12”.

Όλα αυτά στο επίσημο κλιπ του “Juice”. Με λίγο ψάξιμο, βέβαια, θα δείτε πως υπάρχει άλλο ένα βίντεο για το κομμάτι στο οποίο πρωταγωνιστούν drag queens του Ru Paul’s Drag Race. Κίνηση της Lizzo που δεν μας εντυπωσίασε μιας και ήδη έχει εμφανιστεί στο σόου ως γκεστ κριτής (στη δέκατη σεζόν του). Άλλωστε και η ίδια έχει αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για τη σεξουαλικότητά της όταν σε συνέντευξή της πριν ένα χρόνο στο Billboard έλεγε: «Όταν η κουβέντα έρχεται στη σεξουαλικότητα ή το φύλο, δεν μπορώ να κάθομαι τώρα εδώ και να σας πω “είμαι μόνο αυτό”».

Κι επί σκηνής πάντως δεν τα έχει πάει άσχημα ως τώρα. Αν πέρυσι άνοιγε για τους Florence and the Machine, φέτος είχε το δικό της slot στο Coachella, όπου εμφανίστηκε με τις plus size χορεύτριές της που λέγονται -πώς αλλιώς;- Big Grrrls. Αυτή η εμφάνιση ήταν απλά το ζέσταμα για την πολύμηνη αμερικανική περιοδεία που την περιμένει -στο μεταξύ, ξεκλέβει χρόνο για τηλεοπτικές εμφανίσεις όπως στο σόου του Jimmy Kimmel. 

Η Lizzo δεν καταπιάνεται με θέματα φοβερά πρωτότυπα, δεν προτείνει κάποια ασύλληπτα ριζοσπαστική ματιά -για την ακρίβεια η θεματολογία της απαντά στα hot topics των τελευταίων ετών. Ξεχωρίζει για την δυναμική και συγχρόνως χαριτωμένη ιδιοσυγκρασία της: μπορεί συγχρόνως να είναι «το φυτό» που μαθαίνει το επόμενο κομμάτι στο φλάουτο, ενώ λίγο αργότερα γράφει έξυπνες ρίμες. Να κουνάει τα χέρια της και να τινάζει τα μαλλιά της με sassy τρόπο αλλά και να γελάει με μια σχεδόν παιδική γλυκύτητα κι αυθορμητισμό που πολλοί/ες έχουν ξεχάσει στα 31 τους. Αλλά και να αποδεικνύει πως τα πράγματα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνουν καλύτερα με χιούμορ παρά με σοβαροφανή τσαντίλα. 

Σε όλα αυτά ως τώρα τα πάει ιδιαίτερα καλά, με τα φόντα να αποτελέσει πρότυπο για αρκετά κορίτσια εκεί έξω (αν αυτό δεν συμβαίνει ήδη). Αναμένουμε αν θα κερδίσει και το στοίχημα στη μουσική βιομηχανία. Ο υπερβάλλων ζήλος που επιδεικνύει το 2019, όπου είναι κυριολεκτικά παντού, αποδεικνύει ότι ήρθε και θέλει πολύ να μείνει. Είναι η έκρηξη που χρειαζόταν για να εξελιχθεί από εδώ και πέρα ως μουσικός με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και, όσο περνάει ο χρόνος, μεγαλύτερη νηφαλιότητα. Ο καιρός θα δείξει για την Lizzo -αλλά και τη «φίλη» της τη Sasha.