Child 44 *****
ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Τσεχία, Ρουμανία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Daniel Espinosa
Πρωταγωνιστούν: Tom Hardy, Noomi Rapace, Gary Oldman
Διάρκεια: 137’
Στην πραγματικότητα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού κατοικοεδρεύει ένας από τους μεγαλύτερους κατά συρροή δολοφόνους ανηλίκων του 20ου αιώνα. Το Κράτος αρνείται την ύπαρξή του καθώς σε αυτήν την ουτοπία τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά. Ένας πράκτορας της KGB αποφασίζει να διαλευκάνει τη συγκεκριμένη υπόθεση, προτού ο δολοφόνος προλάβει να φτάσει τα 44 θύματα, μόνο που θα ανακαλύψει πόσο δύσκολο έργο έχει να επιτελέσει. Αν εξαιρέσουμε το πόσο καλογυρισμένη, πόσο πειστική σκηνογραφία και ικανοποιητικές ερμηνείες έχει (ειδικά ο Tom Hardy είναι σε απίστευτη φόρμα), σεναριακά –πέρα από το παρατράβηγμα και την προσπάθεια να αναλύσει εξίσου πολλές υποπλοκές, καταλήγοντας κάπως άνισο- δεν παύει να είναι μια διαρκής ωδή στον καπιταλισμό και την ανωτερότητά του σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα πολιτεύματα και μια διαρκής ψυχροπολεμικού βεληνεκούς ύβρη προς τη Σοβιετική Ένωση. Θα μου πείτε, βέβαια, «έζησες εσύ Υπαρκτό Σοσιαλισμό για να αμφισβητήσεις τις αλήθειες που λέγονται εδώ;». Όχι, αλλά έχω ζήσει τον καπιταλισμό και τη λασπολογία του προκειμένου να είμαι καχύποπτος με οτιδήποτε ιδεολογικοπολιτικά μας γυρνάει 60 χρόνια πίσω και κάνουμε τα στραβά μάτια.
Τα Δικά Μας Παιδιά (I Nostri Ragazzi) *****
Ιταλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ivano De Matteo
Πρωταγωνιστούν: Alessandro Gassman, Luigi Lo Cascio, Giovanna Mezzogiorno
Διάρκεια: 92’
Ο Massimo και ο Paolo, αν και αδέρφια, πήραν εντελώς διαφορετικές αποφάσεις για τις ζωές τους και τώρα που είναι ενήλικοι οικογενειάρχες δε βρίσκονται και τόσο συχνά, πέραν της μιας φοράς το μήνα που επισκέπτονται με τις συζύγους τους ένα χλιδάτο εστιατόριο. Τις τυπικές, ανιαρές τους συζητήσεις αυτή τη φορά θα αντικαταστήσει η υποψία των αδερφών σχετικά με τη συμμετοχή των παιδιών τους σε ένα δυστύχημα. Αν και δε θέλουν να το πιστέψουν, η αλήθεια ενδέχεται να είναι πολύ διαφορετική. Αν και η ιδέα φαίνεται νόστιμη και το επιμύθιο καλοπροαίρετο, τα σεναριακά και νοηματικά κενά, καθώς και η (αδικαιολόγητα μεγάλη) τάση της ταινίας στο αστικό μελόδραμα, της στερούν πολλές από τις ευκαιρίες της να αναδειχθεί σε ένα απολαυστικό whodunit. Μπορεί η τελική ανατροπή να είναι συγκλονιστική –και πάλι, στο βαθμό του δυνατού- μα μέχρι τότε λίγο μπορεί να ληφθεί στα σοβαρά.
Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α. (The Duff) *1/2****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ari Sandel
Πρωταγωνιστούν: Mae Whitman, Robbie Amell, Ken Jeong
Και ενώ τα πάντα δείχνουν να βαίνουν καλώς και η αποφοίτηση ολοένα και πλησιάζει, η Bianca μαθαίνει την αντίληψη που έχει όλος ο κοινωνικός της περίγυρος γι’ αυτήν, η οποία δεν είναι και η καλύτερη. Αποφασισμένη να κάνει ό, τι περνά από το χέρι της για να σταματήσει να δίνει δικαιώματα, επιστρατεύει τον καλύτερό της φίλο και ξεκινά την ολοκληρωτική της αλλαγή. Σποραδικά έχει την πλάκα του. Επαναλαμβάνω, σποραδικά. Γιατί καλές οι χαζομαρούλες και τα κάφρικα γέλια που πετάγονται μια στο τόσο, μα ο πήχυς συνολικά είναι πολύ χαμηλά. Εντάξει, δε ζητήσαμε και ένα δεύτερο Breakfast Club για να μας μιλήσει για τα προβλήματα των εφήβων, μα όχι και να δικαιολογήσουμε το κρύο χιούμορ –απευθυνόμενο σε έφηβους Αμερικάνους- ως αναγκαίο κακό.
