Τα Κορίτσια (Girlhood) *****
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Céline Sciamma
Πρωταγωνιστούν: Karidja Touré, Diabate Idrissa, Rabah Nait Oufella
Διάρκεια: 112’
Σε μια ανδροκρατούμενη γειτονιά των γαλλικών προαστίων, και πιο συγκεκριμένα στο γκέτο της πόλης, η Marieme αποφασίζει να κάνει μια νέα ζωή και εντάσσεται σε μια συμμορία κοριτσιών. Αλλάζει τη συμπεριφορά της, την εμφάνισή της, ακόμα και το ίδιο της το όνομα προσπαθώντας να ανήκει επιτέλους κάπου από δική της επιλογή. Απ’ ότι φαίνεται, ωστόσο, ακόμα και στα πλαίσια μιας τέτοιας «αδελφότητας» η ζωή δεν παύει να είναι δύσκολη. Αν και κάπως «ασφαλής» στην προσέγγισή της, καθώς και με μια υποψία μισανδρίας, έχει –πλην της εξαιρετικής της ζωντάνιας και της ρεαλιστικής της ματιάς- ένα μεγάλο ατού που σώζει την ταινία όταν δείχνει έτοιμη να πνιγεί: την ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Karidja Touré, η οποία θα συζητηθεί. Έστω και σε μικρούς κύκλους.
Ο κινηματογράφος που αφορά στα «άγρια νιάτα» και τα αδιέξοδά τους, στα γκέτο των μεγαλουπόλεων και στις προσπάθειες ανάκαμψης από ένα δυσοίωνο μέλλον πάντα παρουσίαζε ένα ενδιαφέρον. Θες από κοινωνικής άποψης; Από αυτοβιογραφικής σε ορισμένες περιπτώσεις; Από πλευράς προσέγγισης ενός θέματος επίκαιρου ή παντός καιρού; Η ενέργεια και η ενασχόληση (τουλάχιστον όταν αυτή γινόταν με μεράκι και όχι καιροσκοπικά) των συντελεστών της ταινίας έχουν κάτι να πουν.
Τα Κορίτσια δεν είναι κατ’ αυτόν τον τρόπο μια ταινία ρηξικέλευθη ή πρωτότυπη, ούτε καν ως προς τον τίτλο της. Φέτος ήδη μας απασχόλησε το Boyhood (Girlhood ο αγγλικός της τίτλος), ενώ στο παρελθόν έχουμε δει και μια ταινία ονόματι Kidhood, η οποία καταπιάνεται με περίπου το ίδιο ζήτημα. Γαλλικής παραγωγής μεν, δεν καταφέρνει να φτάσει στα επίπεδα της Ζωής της Αντέλ, ούτε στη σκηνοθεσία που ξύπναγε τις αισθήσεις και μας μετέφερε κατευθείαν στον κόσμο της, αλλά ούτε και στις ερμηνείες για τις οποίες και την είχαμε ξεχωρίσει. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν είναι ούτε εντελώς πρωτότυπη στο ζήτημα που αναφέρεται, καθώς δεν έχει κάποιον αντίστοιχο παράγοντα σοκ που η Αντέλ είχε με την έντονη σκηνή σεξ της προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον όσων δεν παρακολουθούν εντατικά τα κινηματογραφικά νέα.
Ίσα-ίσα, αν ειπωθεί κάτι για τη συγκεκριμένη ταινία είναι πως δεν ξεφεύγει καθόλου από τα καθιερωμένα. Το σενάριό της είναι άκρως τυπικό, χωρίς καμία απολύτως διάθεση πειραματισμού, καμία προσπάθεια πρωτοτυπίας στη σκηνοθεσία ή την πλοκή καθαυτή, με την πλειοψηφία των υποστηρικτικών ηθοποιών να κάνουν τη δουλειά τους με τρόπο απλοϊκό. Θα ‘λεγε μάλιστα κανείς πως διαφαίνεται και ένα σχετικό μένος ως προς την απεικόνιση των ανδρών στην ταινία, καθώς είτε ο ένας είτε ο άλλος με τον τρόπο του δείχνουν καταπιεστικοί στις εξαγριωμένες έφηβες, όποιος και να είναι ο σκοπός τους, καλοπροαίρετος ή μη. Όταν, μάλιστα, αυτοί έχουν και λευκό χρώμα, αν και είναι μια σημαντική μειονότητα οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες στην ταινία, τα πράγματα σοβαρεύουν και ενδέχεται να γίνει λόγος και για αντίστροφο –από τον καθιερωμένο, αν μπορεί να νοηθεί κάτι τέτοιο- ρατσισμό.
Μολαταύτα, η αλήθεια είναι πως, ακόμα και με αυτά τα σημαντικά μειονεκτήματα, τα προτερήματά της δε μπορούν να μη γίνουν αισθητά. Η απλότητά, η αμεσότητά και οι εντάσεις της, παραμένουν παρούσες στον απαιτούμενο βαθμό. Οι μικρές και μεγάλες στιγμές των χαρακτήρων αποδίδονται με διακριτικότητα και χωρίς φλυαρία. Πραγματικά μπορούμε να νιώσουμε το συμβολισμό μιας κίνησης όπως της παραχώρησης ενός χειριστηρίου Xbox 360 ή του σκισίματος ενός σουτιέν, όσο μπορεί και η πρωταγωνίστρια. Η οποία θυμίζει τι σημαίνει «ερμηνεύω» και όχι απλά «λέω τις ατάκες μου». Ειδικά δε τις στιγμές που αφήνει τη σιωπή να απλωθεί και να υπονοήσει ό, τι θέλει, το «λέει» άμεσα με τα σιωπηλά της βλέμματα και καταλαβαίνουμε πως εδώ έχουμε το πρωτόλειο ενός εκκολαπτόμενου ταλέντου, το οποίο στο μέλλον πιθανότατα θα μας απασχολήσει με καλό τρόπο.
Μην περιμένετε μεγαλεία ή την ταινία που θα σας αλλάξει απρόοπτα όλη σας τη ζωή. Αρκεστείτε σε ένα απλό κοινωνικής κοπής φιλμ, παραδοσιακό μα καλοφτιαγμένο και θα λάβετε τον σκοπό του όπως ακριβώς τον προόριζε. Χαμένοι, πάντως, δε βγαίνετε.
Η καινούργια φιλενάδα (Une nouvelle amie) **1/2***
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: François Ozon
Πρωταγωνιστούν: Romain Duris , Anaïs Demoustier, Raphaël Personnaz
Διάρκεια: 105’
Η Claire και η Laura μεγάλωσαν μαζί, ερωτεύτηκαν μαζί, παντρεύτηκαν τους άντρες της ζωής τους και έκαναν σχεδόν τα πάντα από κοινού. Μέχρι που ο θάνατος της Laura λίγο μετά από τη γέννηση του παιδιού τους τις χώρισε πρόωρα. Προσπαθώντας να βοηθήσει τον σύζυγό της, η Claire τον επισκέπτεται απροειδοποίητα. Και τότε, χάρη σε μια αποκάλυψη που θα λάβει χώρα κατά την επίσκεψή της, θα αρχίσει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι το οποίο θα την κάνει να δει τον κόσμο με άλλα μάτια και θα την προβληματίσει σε σχέση με το τι θέλει στη ζωή της. Ο Ozon συνεχίζει την παράδοση των ταινιών που ναι μεν έχουν κάτι να πουν, μα η πλειοψηφία αυτών δε χτυπά ποτέ κέντρο ή απλώνεται υπερβολικά πολύ, μέχρι που καταλήγουν παρατεντωμένες ως προς το νόημα τους. Έτσι κι εδώ, υπάρχουν τα σημεία που αισθητικά έχουν να πουν το κάτι παραπάνω (όπως η σκηνή της προετοιμασίας του πτώματος με τις μπεργκμανικές καταβολές της), υπάρχει και μια κατά τόπους ανισορροπία ως προς το τι είναι πραγματικό και τι φαντασίωση και μια διάχυτη και καλοπροαίρετη τρυφερότητα ως προς το θέμα που εξετάζει, μα η πολυλογία της, η υπερφόρτωση των πιο απλοϊκών στιγμών της και η αργοπορία ως προς την κατάλήξη του ζητήματος (και μισή ώρα να έλειπε δε θα είχε ιδιαίτερη σημασία) κάνουν μέχρι και τις συμπθέστατες ερμηνείες των πρωταγωνιστών να μη φαίνονται όσο ουσιώδεις είναι. Δείτε το, μα και πάλι θα προτιμήσετε το προπέρσινο Νέα και Όμορφη, το οποίο και πάλι όταν συγκρίνεται με περιπτώσεις όπως το Κορίτσι με το Αγγελικό Πρόσωπο του Kim-Ki Dook φαντάζει μικρό ως προς την υλοποίησή του.
Στην επόμενη σελίδα: Child 44 / I Nostri Ragazzi / The Duff
