Ο θεατρικός χειμώνας που διανύουμε φαίνεται ότι έχει αναδείξει ήδη τον πιο επιτυχημένο του πρωταγωνιστή. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης απογειώθηκε ερμηνεύοντας τον ρόλο του πανσεξουαλικού Dr. Frank στο Rocky Horror Show προσελκύοντας τα βλέμματα όσων αγαπούν το θέατρο και όχι μόνο. Όμως ο Κωνσταντίνος φαίνεται ότι έχει αφήσει ήδη πίσω του τον θόρυβο που προκάλεσε και επικεντρώνεται στο επόμενο θεατρικό του βήμα που κάνει πρεμιέρα απόψε στο θέατρο REX. Στο «Αρμαντέιλ» παίζει, σκηνοθετεί αλλά και διασκευάζει το κείμενο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Wilkie Collins σε μια παράσταση που διαρκεί τέσσερις ώρες. Όταν συναντηθήκαμε, στον φοβερό χώρο του Dudu Loft, ήταν εμφανώς κουρασμένος αλλά ταυτόχρονα πολύ ευγενικός, χαμηλών τόνων και αφοσιωμένος στο νέο του εγχείρημα. Όλα αυτά όση ώρα μιλούσαμε. Γιατί όταν ξεκίνησε η φωτογράφιση, η επτανησιακή τρέλα που κουβαλά -ο πατέρας του είναι Κερκυραίος- βγήκε στο βλέμμα του και το διστακτικό παιδί μεταμορφώθηκε σε φιλήδονο πλάσμα, με μια δόση αυτοκαταστροφικής υπεροψίας.
Η δουλειά με τους ηθοποιούς είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στο θέατρο, είτε από την σκοπιά του σκηνοθέτη είτε από τον ρόλο του συμπαίκτη. Το πιο βαρετό και κουραστικό είναι ότι κάποιες φορές τα πράγματα δε γίνονται όσο εύκολα θα μπορούσαν να γίνουν λόγω κακών συνεννοήσεων.
Δεν μπορώ να χειριστώ καλά οτιδήποτε πρακτικό. Είναι κάποια απλά καθημερινά όπως το να πάω να πληρώσω έναν λογαριασμό που με ταλαιπωρούν. Πέφτω συχνά στην παγίδα της αναβολής είτε ηθελημένα είτε εξ ανάγκης. Έτσι όμως είναι όλη η ζωή.
Το Rocky Horror Show τελείωσε κι εγώ μέσα σε ένα 1,5 μήνα είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος για τις ανάγκες της νέας παράστασης. Είναι μια νέα συνθήκη που καλούμαι να υπηρετήσω οπότε είμαι εξ ολοκλήρου εδώ και μόνο. Έγινε λοιπόν μια επανεκκίνηση μέσα μου γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Και στη ζωή μπορώ να κάνω εύκολα τις απαιτούμενες αλλαγές όπως το να ζήσω σε ένα άλλο μέρος. Έτσι πολύ εύκολα πήρα την απόφαση να κατέβω από τη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσα και σπούδασα, στην Αθήνα. Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ ωραίος, ανακάλυπτα συνεχώς νέα πράγματα και νέους φίλους.
Το Αρμαντέιλ είναι αριστουργηματικό βιβλίο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου που εκτυλίσσεται στη βικτωριανή εποχή και έχει μέσα τα πάντα. Ίντριγκα, δολοπλοκίες, δολοφονίες, ό, τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο κύριος άξονας είναι η κατάρα ενός ονόματος.
Είναι φοβερό να φοβόμαστε να δούμε μια παράσταση τεσσάρων ωρών και να καθόμαστε 14 ώρες μπροστά από τον υπολογιστή μας. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να μετακινηθούμε λίγο σε αυτό το κομμάτι γιατί ειλικρινά, και το λέω ως θεατής, κερδίζεις τόσα από το θέατρο. Το βλέπω να συμβαίνει και σε εμένα. Δηλαδή σε μια παράσταση, μπορεί να ακούσω κάτι που ίσως το σκέφτομαι για μέρες και να με βελτιώσει ως άνθρωπο. Ή έστω να μου προσφέρει μια απλά ψυχαγωγική, με την έννοια της διασκέδασης, βραδιά. Το γέλιο είναι πολύ χρήσιμο.
Κάθε παράσταση που μου αρέσει με μετακινεί, έστω και λίγο. Η «Φρουτοπία» κάτι μου θύμισε από τη χαμένη μου παιδικότητα, κάτι από τον τρόπο που έμπαινα μέσα στα πράγματα. Αυτό μου έκανε καλό. Κατάλαβα πως είχα ξεχάσει πώς για ένα παιδί μπορεί να είναι μαγικό το να σκεφτεί κάτι και να προσπαθήσει να το κάνει. Όταν είμαστε παιδιά και βλέπουμε ένα παραμύθι, μπαίνουμε στο παραμύθι και το ζούμε χωρίς να κρίνουμε. Όλο αυτό λειτουργεί κάπως ασυνείδητα.
Το παρελθόν μου είμαι εγώ. Όλες οι ιστορίες που έχω ζήσει βρίσκονται μέσα μου. Και λόγω της δουλειάς μου ανακαλώ συχνά μνήμες που μπορεί να μου φανούν χρήσιμες.
Αν είσαι ανοιχτός μπορούν να σου συμβούν πράγματα και αυτό είναι ένα από τα πρέπει που έχω θέσει στον εαυτό μου: να είμαι ανοιχτός.
Όταν σκηνοθετώ νιώθω ότι είμαι πιλότος ενός αεροπλάνου που ετοιμάζεται να πετάξει. Δεν είναι εύκολο να είσαι και τα δύο ταυτόχρονα, εννοώ και σκηνοθέτης και ηθοποιός. Δεν ξέρω αν θα επιδιώξω ξανά στο μέλλον να κάνω και τα δύο ταυτόχρονα. Ιδανικά θα έπρεπε να είναι διακριτοί οι ρόλοι. Από την άλλη δε νομίζω ότι θα κάτσω κάποια στιγμή σε ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα για να αναλογιστώ τι από τα δύο μου αρέσει περισσότερο να κάνω. Μπορεί και να μην κάνω τίποτα σχετικό του χρόνου. Μπορεί να με απορροφήσει κάτι άλλο, άσχετο. Αν δω ότι κάτι άλλο με τραβάει και ότι επιδρά στη σερoτονίνη μου τότε θα παρατήσω το θέατρο και θα ασχοληθώ μαζί του. Θα μπορούσα να σπουδάσω κάτι άλλο εξ αρχής π.χ. κομίστας γιατί μου αρέσει να μελετώ και να μαθαίνω. Καλό είναι να εκπαιδευόμαστε έτσι κι αλλιώς, είτε θέλουμε να καταπιαστούμε με κάτι ολοκληρωτικά είτε όχι. Δεν είναι ανάγκη να θέλω να γίνω κομίστας για να εκπαιδευτώ πάνω στο σκίτσο. Μπορεί απλά να θέλω να το κάνω για την καλλιέργεια μου κι αυτό εμπεριέχει τη χαρά της μάθησης.
Δε βγαίνω συχνά το βράδυ. Κάθομαι κυρίως σπίτι μου γιατί είμαι σε φάση που δεν γουστάρω το έξω. Τα έχω κάνει πολύ στο παρελθόν αυτά.
Μένω στον Κολωνό τον οποίο διάλεξα γιατί είναι γειτονιά. Περπατάω πολύ στην Αθήνα και δεν έχω παρατηρήσει κάποια δραματική αλλαγή σε αυτήν ίσως γιατί τη ζω καθημερινά και δεν μου κάνει την ίδια εντύπωση, όπως σε κάποιον που θα ερχόταν εδώ μια φορά στο τόσο. Αν μου δείξεις όμως φωτογραφίες τότε θα εντοπίσω τις διαφορές, θα ανακαλέσω στη μνήμη ότι εδώ υπήρχε το τάδε μαγαζί που τώρα έχει κλείσει. Ούτε επάνω μου παρατηρώ τις αλλαγές που μου συμβαίνουν.
Αν έχω ελεύθερες κάποιες ημέρες προτιμώ να ξεκουραστώ παρά να πάω ένα ταξίδι. Εκτός κι αν μου συμβαίνει κάτι και θέλω να φύγω. Σπάνια όμως αισθάνομαι έτσι. Συχνά μέσα στην ημέρα αισθάνομαι κουρασμένος αλλά πάλι μέσα στην ίδια ημέρα το ξεπερνάω -πάνω από μία φορές. Δεν με καταβάλλει αυτό το συναίσθημα και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο συνεχίζω. Η αλήθεια είναι ότι δεν κοιμάμαι πολύ αυτήν την περίοδο.
Τώρα όλη μου η ενέργεια είναι στο Αρμαντέιλ και δε σκέφτομαι τίποτα για μετά. Πάντα έχω κοντόφθαλμα σχέδια. Δεν έχω συγκεκριμένα όνειρα του τύπου να ερμηνεύσω τον τάδε ρόλο στην Επίδαυρο. Αν όμως προκύψουν οι συγκυρίες, δηλαδή αν διαβάσω ένα βιβλίο που με ενθουσιάσει, θα γεννηθεί μέσα μου ένα βραχυπρόθεσμο σχέδιο για το πώς θα το ανεβάσω, κι αυτό θα το βαφτίσω όνειρο, προς το παρόν.
Έχω πάθει έναν καλλιτεχνικό έρωτα με την Μαρίζα Ρίζου και τελευταία συνεργαζόμαστε. Από τις 6 Φεβρουαρίου ξεκινάει κάποιες live εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου κι έχω αναλάβει τη σκηνοθεσία της μουσικής παράστασης. Ίσως εμφανιστώ κι ως guest κάποιο βράδυ. Ποιος ξέρει;
Όταν συναναστρέφομαι σπουδαίους ανθρώπους νιώθω και απολαμβάνω τη στιγμή και συνειδητοποιώ πόσο σημαντική είναι για μένα. Τέτοιες στιγμές και τέτοιοι άνθρωποι μας κάνουν να προχωράμε. Μπορεί να μου συμβεί ακόμη και με κάποιον που βλέπω στην τηλεόραση. Είναι βέβαια πιο ψυχρή η συνθήκη αλλά πάντα εξαρτάται από το ποιος είναι και τι λέει. Μου έχει τύχει δηλαδή να βλέπω στο youtube τον Κορνήλιο Καστοριάδη και να αισθάνομαι ότι είμαι μαζί του εκείνη την ώρα. Αν είσαι ανοιχτός μπορούν να σου συμβούν πράγματα και αυτό είναι ένα από τα πρέπει που έχω θέσει στον εαυτό μου: να είμαι ανοιχτός.
Από την άλλη δεν κάνω ακραίες κινήσεις μόνο και μόνο για να δω τα όρια του εαυτού μου. Δεν θέλω να κάνω πειράματα στον εαυτό μου για δω πώς θα νιώσω. Δεν μου αρέσει να προκαλώ τέτοιες καταστάσεις. Ίσως κι από φόβο.
Είμαι ανοιχτός σε διαφορετικές μουσικές και το τι ακούω εξαρτάται πολύ από τη φάση μου. Μπορώ να ακούσω από ένα πολύ βαρύ λαϊκό μέχρι ένα hard rock κομμάτι. Θα πάω και στα μπουζούκια. Πολλές φορές εκεί έχουν τις καλύτερες παραγωγές, για παράδειγμα τα φώτα στα μπουζούκια τα ζηλεύω κάθε φορά που πάω. Τώρα θέλω να πάω στο Μαζωνάκη.
Όταν παίζω στο θέατρο είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει βέβαια η ιδανική στιγμή που ένας ηθοποιός ξεχνά και την προσπάθεια ακόμη που καταβάλλει για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, και τότε απλά βγαίνει αυτό που θέλει. Αυτό είναι σπάνιο και μπορεί να κρατήσει μόνο ένα δευτερόλεπτο αλλά εκείνη την ώρα το συνειδητοποιεί. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα το θέατρο.
Με ενδιαφέρει να συνεργάζομαι με καλά παιδιά. Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, ούτε είναι επειδή επιδιώκω να κάνω παρέα μαζί τους. Νιώθω όμως άλλη ασφάλεια όταν συνεργάζομαι με καλούς ανθρώπους. Λέγοντας καλούς ανθρώπους εννοώ αυτούς που σέβονται τον άλλον και έχουν την έγνοια του.
Οι σχέσεις αγάπης μεταξύ συνεργατών μπορούν να απογειώσουν το αποτέλεσμα, μπορούν όμως και να το γκρεμίσουν. Η οικειότητα είναι πολύ περίεργο πράγμα. Απαιτεί προσοχή ώστε να την κάνεις σύμμαχο και όπλο δικό σου και όχι να την αφήνεις να δρα έτσι ώστε να παραμερίζεται ο επαγγελματισμός. Οι ισορροπίες πρέπει να τηρούνται.
Σκέφτομαι πολύ πριν πράξω και δύσκολα θα κάνω κάτι που δεν είναι προϊόν σκέψης. Πιστεύω ότι είμαι ένα συνετός άνθρωπος.
Με ενδιαφέρει η γνώμη όχι μόνο αυτών που εκτιμώ και σέβομαι αλλά και όλων των υπολοίπων, απλώς τα φίλτρα είναι διαφορετικά.
Δεν αισθάνομαι πολύ καλά στις συνεντεύξεις. Νομίζω όμως ότι είναι καλό όταν νιώθεις υπερήφανος για τη δουλειά σου να τη διαφημίζεις με αυτό τον τρόπο. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ να διαβάζω συνεντεύξεις. Σχεδόν πάντα είμαι ειλικρινής, γι’ αυτό δε μιλάω κι εύκολα, γι’ αυτό δεν μου είναι εύκολες οι συνεντεύξεις. Πρέπει να σκεφτώ πολύ πριν πω κάτι και να το αναπτύξω αρκετά. Το είσαι επιγραμματικός είναι δύσκολο. Αλλά πόσο ειλικρινής μπορείς να είσαι όταν καλείσαι να είσαι περιληπτικός;
Αρμαντέιλ, στο θέατρο REX (Πανεπιστημίου 48).
Παίζουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.
Ημέρες Παραστάσεων: 2,9,16,23 Φεβρουαρίου & 2,9 Μαρτίου. Ώρα έναρξης: 19:00
Εισιτήρια: Κανονικό 15€, Mειωμένο (φοιτητικό – ανέργων) 10€
Προπώληση: Ταμεία REX, Viva.gr, Public, Παπασωτηρίου, Ιανός, Seven Spots, Reload
Online Προπώληση: http://www.viva.gr/tickets/theatre/rex/armadale/
Ευχαριστούμε το Dudu Loft (Κολωνού 12-14, Μεταξουργείο, 210 5223069) για την ευγενική παραχώρηση του χώρου.
