Η νέα ζωή ενός «θρυλικού» Αθηναϊκού στούντιο ηχογραφήσεων

Σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα στενάκια της Αθήνας, όπως κατεβαίνουμε την Πειραιώς από Ομόνοια στο δεξί μας χέρι, κρύβεται ανάμεσα στις παλιές βιοτεχνίες, στη ραχοκοκαλιά της παλιάς εργατικής συνοικίας ένας μικρός θησαυρός. Το «Dudu loft», για τους παλαιότερους και πολύ κοντινούς «Docs studio», ένας πολυμορφικός πολυχώρος, πολύτιμος σαν ακατέργαστο διαμάντι που ανήκει στον πολυμήχανο και αξιαγάπητο Παναγιώτη Καλαμαρά, έναν άνθρωπο που κουβαλάει στις πλάτες του μία μακριά ιστορία γεμάτη ξεχωριστούς ανθρώπους και μπόλικο αυθεντικό rock and roll.

Ο Παναγιώτης, η ζωντανή προσωποποίηση του χώρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Έπειτα, σπούδασε μουσική στην Αγγλία και στον Καναδά. Έχει ασχοληθεί με δεκάδες πράγματα, σε σημείο που η τελευταία φράση που του είπε η μητέρα του πριν πεθάνει ήταν «Τελικά παιδί μου, με τι ασχολείσαι;». Έχει καταπιαστεί με τεχνικές ήχου και εικόνας καλύπτοντας από συναυλίες μέχρι προεκλογικές εκδηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, έχει λειτουργήσει πειρατικό σταθμό, έχει σχεδιάσει χώρους, έχει εφεύρει κατασκευές, εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό «Momentum», έχει γράψει βιβλία, τον ελεύθερο χρόνο του μεταποιεί παλιά έπιπλα ή δημιουργεί καινούργια από αντικείμενα παράταιρα μεταξύ τους. Μέσα από την ασχολία του και τη μεγάλη του αγάπη με τη μουσική προέκυψε η δημιουργία του «Dudu loft», του δεύτερου σπιτιού του εκεί όπου μεγάλωσε εκείνος και τα δύο του παιδιά.

Αλλά ας πάμε λίγο πίσω. Το 1983 παρέα με τον Πέτρο Λυμπέρη, γιατρό στο επάγγελμα και μουσικό στην καρδιά αποφάσισαν να βρουν ένα χώρο κοντά στην Ομόνοια. «Πηγαίναμε κάθε βράδυ στα Everest στην πλατεία Ομονοίας, γιατί ήταν το μέρος που μπορούσες να δεις τα πάντα. Γινόταν ένα απίστευτο mix, από ξενυχτισμένους σκυλάδες, πόρνες, ναρκομανείς μέχρι μπάτσους και υπουργούς που αγόραζαν τις πρωινές φυλλάδες. Είχε απίστευτο χάζι να παρατηρείς όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους να συνυπάρχουν μεταξύ τους. Υπήρχαν βέβαια και οι πολύ hardcore καταστάσεις. Οι άνθρωποι εκεί όταν διαφωνούσαν μεταξύ τους δε δίσταζαν ο ένας να βγάλει μαχαίρι στον άλλο». Ο συγκεκριμένος χώρος ήταν και αυτός βιοτεχνία ρούχων, συγκεκριμένα εργοστάσιο για πουκάμισα και έτσι παραμένει ως σήμερα παρά τις τροποποιήσεις της οικογένειας. Ένα αυθεντικό industrial loft με Νεοϋορκέζικο στυλ δια χειρός της Μαρίας, εξαιρετικής σκηνογράφου και κόρη του ιδιοκτήτη. Διακοσμημένο με μοναδικά έπιπλα, φωτιστικά, αντίκες και εξαιρετικούς πίνακες στεγάζει όλο το παρελθόν του Παναγιώτη και της οικογένειας του.

Για τον Παναγιώτη το «ακατόρθωτο για τα δεδομένα της εποχής» εγχείρημα Docs. «Ένας χώρος δηλαδή jam για τους “ξεσπιτωμένους” του rock and roll με τον καλύτερο εξοπλισμό που θα μπορούσε να βρεθεί εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη ανάγκη να πραγματοποιηθεί». Έτσι με ένα πιο πριβέ ύφος στην αρχή απευθυνόταν κυρίως σε μουσικούς φίλους του. Τελικά η ανάγκη αποδείχτηκε μεγαλύτερη από ότι είχε προβλέψει και από στόμα σε στόμα έφτασε να φιλοξενεί ντόπια ονόματα όπως ο Σιδηρόπουλος, ο Πουλικάκος, οι Σπυριδούλα, οι Last Drive μέχρι και πιο μακρινά όπως o Santana, ο Michael Lang του ιστορικού Woodstock και κοντινός φίλος του Λυμπέρη, o Jerry Lee Lewis και ο Joe Cocker που σύμφωνα με τον Παναγιώτη όταν ήταν να φύγει τον μετέφεραν στο λιμάνι με ένα τρίκυκλο. «Γινόταν μία απίστευτη ανταλλαγή ιδεών μεταξύ των καλλιτεχνών. Μπαινόβγαινε τόσος πολύς κόσμος που και τα τρία σετ από κλειδιά που είχαμε πάντα έλειπαν. Έτσι αναγκαζόμουν με τη δική μου μπάντα να νοικιάζω κάποιον άλλο χώρο για να κάνουμε πρόβες. Φαντάσου ότι οι λογαριασμοί του τηλεφώνου έφταναν τις 700.000 δρχ. Όλοι όσοι πέρασαν σεβάστηκαν το χώρο, δεν είχαμε παρά ελάχιστες κλοπές. Εκτιμούσαν αυτό που τους προσφέραμε γιατί το κάναμε με αγάπη», λέει συγκινημένος. «Δεν γινόταν να μπεις μέσα και να μη γίνεις μουσικός. Εγώ σκέψου έμαθα ντραμς με τη βοήθεια του Τάκη Κανέλλου μετά έγινα μαμά και τα παράτησα», μας είπε η σύζυγος του Παναγιώτη.

Στις αρχές του ’90 η εποχή άλλαζε και ο κόσμος ζητούσε διαρκώς το καινούργιο, λιγοστεύοντας την κοσμοσυρροή που επικρατούσε παλαιότερα. Ο χώρος βρήκε πάλι τον αρχικό οικογενειακό του χαρακτήρα. Το 2008 ο Παναγιώτης μετέφερε το σχεδιαστικό γραφείο «Illusion Makers» που είχε ανοίξει προηγουμένως σε ένα παλιό συσκευαστήριο φρούτων στο διπλανό χώρο από το στούντιο το οποίο μέχρι τότε ήταν ο χώρος που έμενε ο φύλακας της πολυκατοικίας.

Το 2010 πια με τη βοήθεια των παιδιών του, της Μαρίας και του Δημήτρη, εκπληκτικού τζαζίστα και φοιτητή στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών Κέρκυρας (στου οποίου τα χέρια έχει περάσει εξ ολοκλήρου το στούντιο), ο Παναγιώτης αποφάσισε να ανοίξει ξανά τις πόρτες του «Docs», αυτή τη φορά με το όνομα «Dudu», όχι μόνο για μουσικούς αλλά και για όλους εκείνους που απλά αγαπάνε την τέχνη. Η ονομασία ήταν ιδέα της Μαρίας και προέρχεται από τη λέξη «ντουντούκα» οι οποία έχει διπλή και μεγάλη σημασία για την οικογένεια. Θυμίζει τις ένδοξες εποχές που ο πατέρας της κάλυπτε τεχνικά εκδηλώσεις και τοποθετούσε τεράστιες ντουντούκες, είχε καμία πεντακοσάρα από αυτές και αργότερα για να μην τις «φάει» η αποθήκη, η Μαρία σκέφτηκε να τις μετατρέψει σε φωτιστικά και τραπέζια για το χώρο. «Σκοπός είναι να μπει το θεμέλιο του παρελθόντος και πάνω του να χτιστεί κάτι καινούργιο. Να ανοίξουμε για το κοινό προάγοντας όπως τότε τη χαρά της δημιουργίας. Με όλη την ενέργεια που κρύβει αυτό το μέρος να φέρουμε ανθρώπους που αγαπάνε τη μουσική και θα αγαπήσουν και το χώρο».

Η νέα εποχή του «Dudu loft» θα ξεκινήσει στις 28 Νοεμβρίου με την έκθεση «Greg’ s House – The old new land» που περιλαμβάνει πολύ φως, ήχο, εικόνα, μία συλλογή επίπλων της Ρόζη Βαράγκη, γειτόνισσας του πολυχώρου και φίλη της οικογένειας, καθώς και φωτογραφίες του Δημήτρη Γεωργακόπουλου.

Dudu Loft, Κολωνού 12-14, Μεταξουργείο, 210 5223069