Στα γρήγορα: Δεύτερος δίσκος για τους Βρετανούς μετά το περσινό Brutalism στην Partisan.
Την ακούσαμε: Σε αντίθεση με κάθε εμφανώς ταγμένη σε αριστερές πεποιθήσεις και φιλικά προσκείμενη στον hardcore punk ήχο μπάντα, οι IDLES δεν περιορίζονται στην μπανάλ αναπαραγωγή στίχων που θυμίζουν προεκλογικό φυλλάδιο. Με ενέργεια θυμωμένη αλλά όχι εφηβικά αφελή κι έναν ήχο όχι καινοτόμο αλλά απόλυτα επίκαιρο, προτάσσουν τον πλήρη κυνισμό και και τον χλευασμό απέναντι στην πατριαρχία, σε κάθε έννοια alpha male αλλά και σε κάθε διεφθαρμένη πολιτική ορθότητα. Κι αυτό μπορούν να το κάνουν με μία στιχουργική γεμάτη pop αναφορές από τον Hemingway μέχρι την Katy Perry και τον Harry Potter. Δεν είναι φοβερό ότι μέσα στην πλήρη μαύρη ηχητικά επικράτηση, δύο από τους δίσκους της χρονιάς (το άλλο είναι το Wide Awake!) είναι καθαρά κιθαριστικοί;
Τρέξε μακριά: Κάτσε να χορέψεις pogo.
Τ’ είπες τώρα; «Οι IDLES παίρνουν τη θέση όχι της πιο ζωτικής μπάντας της Αγγλίας ή της Ευρώπης, αλλά του κόσμου.» –The Quietus
Να τ’ αφήσω; 89/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=si2pZRifgIo
