Στα γρήγορα: Μετά από πέντε χρόνια ύπαρξης και μερικές ep κυκλοφορίες, full length ντεμπούτο για την punk μπάντα από το Bristol στην Ν/Α, με τον δίσκο να βρέθηκε στην τέταρτη θέση με τα έξι προτεινόμενα albums του 2017 από το BBC Radio 6.
Την ακούσαμε: Εντελώς μακριά από παραμάνες και μοϊκάνες, ο Joe Talbot ακούγεται όσο punk μπορεί να ακουστεί κάποιος σήμερα, χωρίς να γίνει μιμητική καρικατούρα περασμένων δεκαετιών. Η punk ιδιοσυγκρασία δεν βρίσκεται στα τρία ακόρντα των Ramones (αν και αυτά ενυπάρχουν με τον τρόπο τους σε όλους τους punk απογόνους) αλλά στις σπιντάτες κιθάρες, στα φωνητικά που νιώθεις το παλλόμενο λαρύγγι του Talbot να φτύνει σάλια στο μικρόφωνο και πότε να θυμίζει τον Joe Strummer και πότε μία πιο γεμάτη ηχητικά εκδοχή των Sleaford Mods λόγω της cockney προφοράς. Οι Idles γίνονται η φωνή της εργατικής τάξης, μέσα από εντελώς στεγνούς και ευθείς στίχους (“My mother worked 17 hours 7 days a week / The best way to scare a Tory is to read and get rich” στο “Mother” κι ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου), πολλές φορές σχεδόν ωμά νατουραλιστικούς (“There’s no god in the city/ Uncle Noel’s got cancer in his brain / Uncle Noel’s got cancer in his lungs and his brain” στο “Faith In The City”). Και διάολε, έχουν ένα κάποιο χιούμορ (“Did you see that painting what Rothko did? / Looks like it was painted by a two year old kid” στο “Stendhal Syndrome”).
Τρέξε μακριά: Punk is not dead.
Τ’ είπες τώρα; «Πάνω από όλα, μας θυμίζει ότι η ειλικρίνεια είναι στην πραγματικότητα η καλύτερη τακτική». –Drowned In Sound
Να τ’ αφήσω; 88/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=sBdQZins_qM
