Η Μυρτώ Αλικάκη, η Αναστασία Μουτσάτσου και η Φωτεινή Βελεσιώτου πρωταγωνιστούν στη μουσικοθεατρική παράσταση «Γυναίκες».
Η παράσταση «Γυναίκες» ξεκίνησε με αφορμή τη συγκίνηση που ένιωσε η Αναστασία Μουτσάτσου ακούγοντας τον ομότιτλο πρώτο δίσκο της Φωτεινής Βελεσιώτου σε μουσική του Μιχάλη Νικολούδη και μουσική της Μάγδας Παπαδάκη. «Είχα ήδη γράψει κάποια σκόρπια πράγματα, τα συνέθεσα σε έργο, το διάβασα στη Φωτεινή κι όταν της το διάβασα έβαλε τα κλάματα. Κάπως έτσι πήρα θάρρος και το πήγα στην Ελένη Γκασούκα, που μας το σκηνοθετεί». Πώς λοιπόν μια παράσταση που ξεκινάει με αφορμή τη συγκίνηση μεταξύ δυο γυναικών να μην είναι και η ίδια νοτισμένη σε αυτήν;
Η διαδρομή μιας γυναίκας που περνάει από διάφορα στάδια –κόρη, ερωμένη, σύντροφος, σύζυγος, μάνα- ερμηνεύεται από την Αναστασία Μουτσάτσου, τη Φωτεινή Βελεσιώτου και την Μυρτώ Αλικάκη, μέσα από πρόζα και τραγούδια, τραγούδια που παρεμβάλλονται στο κείμενο όχι ως μουσικά διαλείμματα αλλά πλήρως ενταγμένα στην ροή για να δώσουν ώθηση και η ιστορία να προχωρήσει παρακάτω. «Το ίδιο το κείμενο μου υπέδειξε το ποια τραγούδια πρέπει να μπουν στην παράσταση». Η Μυρτώ Αλικάκη σκέφτεται δυνατά «Αισθάνομαι ότι είμαστε τρεις φωνές της ίδιας ψυχής. Είμαστε συνδεδεμένες με τέτοιο τρόπο ώστε η κάθε μία με τα δικά της εκφραστικά μέσα να βοηθάει την άλλη να διηγηθεί καλύτερα την ιστορία».
«Οι θεατές τραγουδούν πολλές φορές μαζί μας. Θυμάμαι όμως μια γυναίκα που κατά τη διάρκεια της παράστασης φώναξε δυνατά “Πες τα”».
Ένας μονόλογος λοιπόν ερμηνευμένος από τρεις γυναίκες και τα τραγούδια που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του όπως τα «Κόκκινα λουστρίνια» της Φωτεινής ή το «Με το καλοκαίρι μάλωσα» της Αφροδίτης Μάνου.
Απευθύνεται μόνο σε γυναίκες το έργο; «Όχι βέβαια, το κάθε φύλο τραβάει τους δικούς του σταυρούς. Οι άντρες ταλαιπωρούνται απίστευτα για την κοινωνική καταξίωση, τις σεξουαλικές τους επιδόσεις, την επιβολή πάνω στους άλλους. Τις γυναίκες πάλι τις βασανίζει η ενοχή. Όταν η ιστορία ξεκινάει με τη κακιά Εύα που έδωσε στον Αδάμ να φάει τον μήλο τα πράγματα είναι προκαθορισμένα», εξηγεί η Μυρτώ Αλικάκη.
Έχει και σχολιασμό κοινωνικών και πολιτικών γεγονότων αυτή η διαδρομή ; «Το ζητούμενο της γυναίκας αυτής είναι η αγάπη και η αγάπη είναι αν μη τι άλλο πολιτική πράξη συνεπώς υπό αυτή την έννοια ναι» απαντάει η Αναστασία.
Στις συναισθηματικές κρίσεις είτε λύπης είτε χαράς ποια τραγούδια σας εκφράζουν; «Όταν ερωτεύθηκα για πρώτη φορά με το “Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη” του Μπαγιαντέρα που γράφτηκε μέσα στην Κατοχή, πέθαναν οι άνθρωποι από την πείνα αλλά εκείνος ξεπέρασε τον εαυτό του και ερωτεύθηκε» σπεύδει να απαντήσει η Φωτεινή. «Προσωπικά θα έλεγα ότι υπάρχουν τραγούδια που διαχρονικά μου προκαλούν μια βαθιά συγκίνηση όπως το “In to my arms” του Nick Cave που στο μυαλό μου είναι συνδεδεμένο με τον έρωτα, το “Σιγά μην κλάψω” του Αγγελάκα με ξεσηκώνει όταν έχω ανάγκη να ανέβω όπως και το “Getting away with it” των James» ανατρέχει στα δικά της αγαπημένα η Μυρτώ Αλικάκη και η Αναστασία Μουτσάτσου συμπληρώνει «Μπορώ να τραγουδάω ένα τραγούδι μια ζωή και να μην το ξεπερνάω ποτέ όπως το «Τζιβαέρι» που μου το έμαθε η μάνα μου και με συγκινεί κάθε μα κάθε φορά».
«Το ίδιο το κείμενο μου υπέδειξε το ποια τραγούδια πρέπει να μπουν στην παράσταση».
Η λύτρωση έρχεται στο τέλος; «Ναι, αλλά δεν έρχεται πάντα. Για να την πετύχεις πρέπει να είσαι παρατηρητής του εαυτού σου και των άλλων. Εάν δεν παρατηρείς δεν καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει, περνάς μέσα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους σαν τον τουρίστα. Πρέπει να προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει και στον απέναντι. Είναι λύτρωση να σε νοιάζει τι συμβαίνει στους άλλους, είναι γιατρειά και για σένα γιατί βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ τραβούν τα ζόρια τους». Υπάρχει κάτι που σας είπε ένας θεατής και σας έκανε εντύπωση, ρωτάω. «Να πούμε ότι οι θεατές τραγουδούν πολλές φορές μαζί μας. Θυμάμαι όμως μια γυναίκα που κατά τη διάρκεια της παράστασης φώναξε δυνατά “Πες τα”», κλείνει η Αναστασία Μουτσάτσου.
