Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
popaganda
popagandaPOP 21: Η ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ
21 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας για να κλείσουμε τη χρονιά
Γεγονότα, συμπεράσματα, μουσική, ταινίες, βιβλία, πρόσωπα που κρατάμε από τη χρονιά που φεύγει.

21 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας για να κλείσουμε τη χρονιά

Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα και ικανά δείγματα της φετινής ελληνικής πεζογραφίας.

Όλα τα έχει η φετινή παραγωγή της ελληνικής πεζογραφίας, η οποία εξακολουθεί να δίνει έργα που συνδυάζουν τις πιο διαφορετικές τάσεις:

Την περιπέτεια και το παραμύθι, το νουάρ και το θρίλερ, την εξομολόγηση και την εναλλαγή φανταστικού και πραγματικού, το πιο αναπάντεχο εσωτερικό ταξίδι, τις παθιασμένες λέξεις και τις ερωτικές εικόνες, τις υποβλητικές αφηγήσεις και την ιστορική αλήθεια, αλλά και το μυστήριο με τις πλέον αγωνιώδεις ανατροπές. Εδώ προτείνουμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα και ικανά δείγματα. Καλές γιορτές…

Χρήστος Αστερίου
Μικρές αυτοκρατορίες – Muratti. Ένας αποχαιρετισμός

Εκδόσεις: Πόλις, σελίδες: 96

Από την Κωνσταντινούπολη του 19ου αιώνα ως το Βερολίνο και το Μάντσεστερ, η καπνοβιομηχανία Muratti συνόδεψε τόσο τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ξέφρενη δεκαετία του 1920, όσο και τις ιστορικές ανακαλύψεις της εποχής: τον κινηματογράφο και το ποδήλατο. Στο ανά χείρας βιβλίο, ο ανώνυμος αφηγητής ανασυνθέτει την ιστορία αυτής της περίφημης καπνοβιομηχανίας, καταφεύγοντας σε επιστολές, σε ημερολογιακές καταγραφές, σε δικαστικά έγγραφα. Η ιστορία της καπνοβιομηχανίας Muratti είναι, ουσιαστικά, μια ιστορία εξαφάνισης, μια αναπότρεπτη πορεία προς τη λήθη.

Ανδρέας Μήτσου
Η παγίδα – Βίωμα και γραφή

Εκδόσεις: Καστανιώτη, σελίδες: 528

Ο καθένας μπορεί να πέσει στην παγίδα της γραφής, εάν θελήσει να τακτοποιήσει το παρελθόν του και να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Τον παρακολουθούμε να ανασύρει παλιές αμαρτίες, να τις μεταπλάθει μία προς μία γράφοντας, να τους δίνει έτσι νέα μορφή και υπόσταση. Μια αναπάντεχη περιπέτεια ξεκινά όμως από αυτή τη μεταμόρφωση. Γεννιέται ένα μυθιστόρημα που τον εμπεριέχει, που τον κρατά μέσα του αιχμάλωτο. Καθαρίζει κανείς από το παρελθόν του όταν το καταγράφει; Αλλάζουν με τέτοιο τρόπο οι θαμμένες μνήμες, ή αφυπνίζονται ίδιες και απαράλλαχτες κι ακόμα πιο εκδικητικές; Γλιτώνει ο συγγραφέας και παίρνει άφεση με τη γραφή, ή πέφτει, μια για πάντα, στη σκοτεινή παγίδα της – ένας διά βίου μυθιστορηματικός ήρωας;

Αλέξης Σταμάτης
Το λευκό δωμάτιο

Εκδόσεις: Καστανιώτη, σελίδες: 226

Οι χαρακτήρες των βιβλίων και των θεατρικών έργων συλλαμβάνονται από τους δημιουργούς τους για να ζήσουν στις σελίδες και στη σκηνή. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ζουν για πάντα στην ψυχή των αναγνωστών και των θεατών τους. Τι γίνεται όμως μετά με τα ανύπαρκτα αυτά πλάσματα, η ζωή των οποίων δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό του συγγραφέα-νονού τους; Πού πάνε όταν αυτός που τους επινόησε τους παραδίδει στο κοινό; Στο Λευκό δωμάτιο οι χαρακτήρες και οι ρόλοι μεταφέρονται σ’ ένα καταφύγιο-κάστρο, στην αχανή πανσιόν της αινιγματικής κυρίας Φλόρας. Εκεί η Έντα Γκάμπλερ θα συνομιλήσει με άλλα θρυλικά πρόσωπα, που θα συγκρουστούν και θα ομονοήσουν για τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της ύπαρξης, τις αναταράξεις και τις ανατροπές της ζωής. Ένα λογοτεχνικό θρίλερ όπου η αγωνία εξαρτάται από την ανάγκη της κεντρικής ηρωίδας να αποκτήσει έναν πραγματικό εαυτό, να ζήσει, να ερωτευτεί, να υπάρξει ως οντότητα.

Πασχαλία Τραυλού
Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ

Εκδόσεις: Διόπτρα, σελίδες: 400

Στη δίκη της Αιμιλίας Στρατάκη, μιας σύγχρονης Μήδειας, η συγγραφέας Έλλη, ο ζωγράφος Αλέξανδρος, ο ψυχολόγος Νικήτας και ο δικηγόρος Μίνωας προσπαθούν, καθένας για τους δικούς του λόγους, να ανακαλύψουν τα βαθύτερα κίνητρα της πράξης της. Καθώς σταδιακά διαπιστώνουν πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και πως η αλήθεια απέχει πολύ απ’ ό,τι ορίζει ως κολάσιμο η ποινική δικαιοσύνη, οι θύτες και τα θύματα εναλλάσσονται σε μια αναζήτηση που καταλήγει να είναι για όλους ένα κυνήγι αυτοκαθορισμού και ευτυχίας. Δίχως να το καταλάβουν, βρίσκονται και οι ίδιοι οι ήρωες αντιμέτωποι με τις μύχιες πληγές τους. Η κάθαρση έρχεται για όλους με έναν τρόπο ανατρεπτικό, άλλοτε ως επιβράβευση, πληρότητα και ολοκλήρωση και άλλοτε ως απόρριψη, μοναξιά και ποινή. Ένα βιβλίο για γερά νεύρα που αναδεικνύει σημαντικές αλήθειες για τη γυναίκα και τη μητρότητα.

Μαρία Μήτσορα
Η κυρία Τασία και ο Γουλιέλμος Καταβάθος

Εκδόσεις: Πατάκη, σελίδες: 136

Μια μετακόμιση στη δυτική πλαγιά του Λυκαβηττού. Ένα ξαφνικό πέρασμα από το καλοκαίρι στον χειμώνα. Περιπέτειες της ψυχής. Στο σκιερό πίσω κηπάκι, πετάει χαμηλά κι ένα καινούριο είδος πουλιού που εμφανίστηκε μετά τις πυρκαγιές. Μερικοί φοβούνται πως διαβάζει τις σκέψεις. Άλλοι ότι τρέφεται με ψηφιακά ψίχουλα ψυχών. Τα απόβραδα ένας ευτραφής κύριος φωνάζει: “Βοήθεια, νυχτώνει!”. Ο Ερμής σίγουρα αφαιρέθηκε, ξέχασε αφύλαχτη μια τρύπα στην άσφαλτο – ένα πέρασμα που ενώνει τον πάνω κόσμο με τον κάτω. Από εκεί μπαινοβγαίνουν η κυρία Τασία -μια μοδίστρα πεθαμένη εδώ και χρόνια- κι ο άσπρος γάτος της ο Γουλιέλμος ΚαταΒάθος. Αυτοί οι δύο, που ισχυρίζονται ότι έχουν ανοίξει Γραφείο Ευρέσεως Φαντασμάτων, στην αρχή μοιάζουν με κλασικό ντουέτο κατεργαραίων. Τελικά όμως πρόκειται για μεγάλους καταφερτζήδες που θα στήσουν, για χάρη της ηρωίδας μας, το δείπνο της Εκάτης στο πίσω κηπάκι με τα φλύαρα φυτά. Πόσα από αυτά θα χωρέσουν άραγε σε ένα τόσο μικρό βιβλίο… Τώρα που στους καιρούς μας η συγγραφέας είναι κι αυτή αδύναμη σαν την ελπίδα.

Κώστας Κατσουλάρης
Αφαίας και Τελαμώνος

Εκδόσεις: Μεταίχμιο, σελίδες: 144

Τι κάνει ένα οπισθόφυλλο όταν το βιβλίο λείπει; Μήπως το ποδόσφαιρο θα ήταν δικαιότερο αν η μπάλα δεν ήταν στρογγυλή; Τι είδους άνθρωπος κλείνει ερωτικό ραντεβού σε μια πλατεία που δεν υπάρχει και τι γυρεύει μια μαύρη γάτα γωνία Αφαίας και Τελαμώνος μεσάνυχτα; Απαντήσεις σε τέτοια και άλλα παράδοξα ερωτήματα αναζητά ένας ήρωας αυτής της συλλογής σε τούνελ κάτω από την Εθνική Άμυνα, ενώ ένας άλλος σώζει έναν άγγελο από τον συρμό στον Άγιο Αντώνιο. Κάποιοι οργανώνουν σιωπηρές διαδηλώσεις στο Σύνταγμα αναλαμβάνοντας την ευθύνη για λάθη που δεν έχουν διαπράξει, μια γυναίκα εξαφανίζεται στα ανοιχτά της Τήνου, ενώ στα νερά μιας ξέρας στην άγονη γραμμή ο αφηγητής έρχεται μούρη με μούρη με ένα σοφό ψάρι. Το «Αφαίας και Τελαμώνος» δεν είναι μια τυπική συλλογή διηγημάτων. Είναι μια σύνθεση από εκτενείς, ευσύνοπτες ή και αστραπιαίες ιστορίες που συνομιλούν μεταξύ τους και φλερτάρουν με τα κάθε λογής όρια.

Χ. Α. Χωμενίδης
Ο Τζίμης στην Κυψέλη

Εκδόσεις: Πατάκη, σελίδες: 368

Ο Χ.Α. Χωμενίδης εμπνέεται ευθέως από το σήμερα. Γράφει ένα –σχεδόν– ρεαλιστικό μυθιστόρημα, το οποίο διαδραματίζεται στην Αθήνα του 2021 και διαλαμβάνει ό,τι μας αγγίζει, μας συγκινεί, μας τρομάζει. Ο κεντρικός του ήρωας, ο Τζίμης Παπιδάκης, παιδί των 60s και των 70s, γιος μιας θυρωρίνας, υιοθετημένος από έναν παλιό πρωταγωνιστή του Εθνικού Θεάτρου, βρίσκεται –στο κατώφλι των εξήντα του– ένα βήμα πριν από την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου: να αναδειχθεί στον πρώτο και καλύτερο θεατρικό επιχειρηματία στην Ελλάδα. Έχει αξιοποιήσει ο Τζίμης άριστα την πανδημία. Κατά την καραντίνα έχει ανακαινίσει εκ θεμελίων το θέατρό του. Έχει αγκαζάρει με γενναιόδωρες προκαταβολές την αφρόκρεμα των ηθοποιών, των συγγραφέων, των σκηνοθετών, των μουσικών. Όλους όσοι υπό κανονικές συνθήκες τον σνόμπαραν, τον θεωρούσαν παρακατιανό κληρονόμο ενός ένδοξου ονόματος. Μια ανάσα πριν από τον θρίαμβό του, εξαιτίας μιας τυχαίας συνάντησης με έναν αδίστακτο άνθρωπο, ο Τζίμης Παπιδάκης θα καταστραφεί, επειδή είναι ένας αναλογικός άνθρωπος σε ένα ψηφιακό σύμπαν. Και «Ο Τζίμης στην Κυψέλη» είναι το ρέκβιεμ όσων ανεπαισθήτως μένουν πίσω, σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία.

Ζυράννα Ζατέλη
Ορατή σαν αόρατη

Εκδόσεις Καστανιώτη, σελίδες: 368

Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!… Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά; Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.

Διονύσης Μαρίνος
Μπλε ήλιος

Εκδόσεις: Μεταίχμιο, σελίδες: 264

Η Μαριάννα, μια γυναίκα που απέχει αρκετά από την πρώτη νιότη της, βιώνει έναν ισχυρό κλονισμό. Ο άντρας της, ο Γεράσιμος, νοσηλεύεται για μέρες στη ΜΕΘ έπειτα από εγκεφαλικό. Οι πιθανότητες να ζήσει είναι ελάχιστες. Τι έζησε με τον Γεράσιμο και τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει στις αποφάσεις της; Η Μαριάννα κάνει μια πλήρη αναθεώρηση του παρελθόντος της, τη στιγμή που το παρόν της αναφλέγεται από την παρουσία του Ιάσονα, ενός νεαρότερου συγγραφέα που βρήκε τον άντρα της να κείτεται στον δρόμο και τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Ο Γεράσιμος, δίχως να μπορεί να μιλήσει, στέλνει τα δικά του ανεπίδοτα μηνύματα στη Μαριάννα. Είναι ένας ύστατος χαιρετισμός, καθώς βλέπει πως οι μέρες του τελειώνουν και δεν προλαβαίνει να της πει όσα για χρόνια είχε κρατήσει κρυμμένα μέσα του. Ένα επιδέξιο μυθιστόρημα για τις σύγχρονες σχέσεις, την ελπίδα, την ανθρώπινη ζεστασιά και εντέλει αυτό που όλοι ψάχνουμε, την αγάπη.

Βασίλης Τσιαμπούσης
Ο κήπος των ψυχών

Εκδόσεις: Εστία, σελίδες: 144

Στη Δράμα του 1943 ένας ορφανός έφηβος υπηρετεί ως οικιακός βοηθός στον Βούλγαρο λοχαγό και τη γυναίκα του, που εγκαταστάθηκαν στο επιταγμένο πατρικό του σπίτι. Η επίσκεψη της πανέμορφης αδελφής του λοχαγού, η κλοπή ενός άλμπουμ με φωτογραφίες γυμνών γυναικών, οι παιδικές φιλίες και οι εφηβικές ορμές, η σύλληψη των Εβραίων της πόλης, η ειλικρινής αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ του Βούλγαρου αξιωματικού και του παιδιού συνθέτουν μια αφήγηση με απροσδόκητη κατάληξη για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Όταν, εντέλει, ο καθένας βρει τον δρόμο του, αυτό που μένει είναι η καλοσύνη κάποιων προσώπων, η συμπαράσταση από άτομα που δεν τα υπολόγιζες, η απίστευτη -κρυμμένη- δύναμη του έρωτα, μα προπαντός η αντοχή και το κουράγιο των τυραννισμένων, που ξαναρχίζουν μ’ ελπίδα τη ζωή τους σ’ έναν δύσκολο αλλά πανέμορφο κόσμο.

Ιερώνυμος Λύκαρης
Έβαφε ο Στάλιν τα μαλλιά του;

Εκδόσεις: Καστανιώτης, σελίδες: 162

Το «Έβαφε ο Στάλιν τα μαλλιά του» μας μεταφέρει στον Φεβρουάριο του 1973, στις μέρες των φοιτητικών κινητοποιήσεων κατά της Χούντας, αλλά και του μακελειού και της σύλληψης του Νίκου Κοεμτζή. Ένα μυθιστόρημα για τα παιχνίδια που μας παίζουν οι συμπτώσεις, για τις αμφιβολίες και τα ανάμικτα συναισθήματα που μας προκαλούν οι αναμνήσεις, οι οποίες, όσο περνάει ο καιρός, τόσο μας ρίχνουν στην ασφαλή αγκάλη της μυθοπλασίας. 

Νάσια Διονυσίου
Τι είναι ένας κάμπος

Εκδόσεις: Πόλις, σελίδες: 112

Μέσα από τις ημερολογιακές σημειώσεις ενός Κύπριου δημοσιογράφου ξεδιπλώνεται η ιστορία των βρετανικών στρατοπέδων της Αμμοχώστου – των “camps”, που οι Κύπριοι τα είπαν “Κάμπους”- εκεί όπου, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και λίγο πριν από την ίδρυση του Ισραήλ, κρατήθηκαν Εβραίοι πρόσφυγες. Ακούγοντας τις μαρτυρίες των προσφύγων, ο δημοσιογράφος ανασυνθέτει την παροντική τους κατάσταση και τις προσδοκίες τους για το μέλλον, όλα με φόντο το πιο ακραίο κακό που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Τα απόκοσμα όνειρα που ταράζουν τις νύχτες του ήρωα ξετυλίγουν τη “Φούγκα του θανάτου”, το πιο γνωστό ίσως ποίημα για το Ολοκαύτωμα, του Πάουλ Τσέλαν, που, σ’ ένα συμβολικό κράμα παραίσθησης και πραγματικότητας, μέσα απ’ τα μάτια του δημοσιογράφου γίνεται μια φιγούρα που περιφέρεται στο στρατόπεδο. Η ημερολογιακή αφήγηση διακόπτεται από τρεις παράλληλες ιστορίες, τοποθετημένες στον ίδιο χώρο και χρόνο, σε γλώσσα που συχνά ταλαντεύεται μεταξύ της ελληνικής και της κυπριακής παραλλαγής της.

Μιχάλης Φακίνος
Το πέτρινο 8

Εκδόσεις: Καστανιώτη, σελίδες: 208

Στο Πέτρινο 8 μια χελώνα που θέλει να διασχίσει ένα γκρεμισμένο γεφύρι, ένας αετός που επίμονα διαγράφει οχτάρια στον αέρα κι ένα φίδι που ισχυρίζεται πως ήταν ο Όφις που έδωσε το μήλο στην Εύα παρακολουθούν τις αλλαγές και τους επισκέπτες που φέρνει ο χρόνος στο αινιγματικό αυτό μέρος: ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος περιπλανιέται με τα οράματα των ηρώων τού 1821, Μικρασιάτες πρόσφυγες αναζητούν μια νέα ζωή με μοναδική περιουσία λίγα σπόρια, ένας αντάρτης του Εμφυλίου προσπαθεί να ολοκληρώσει πάση θυσία την αποστολή του, τα φασιστάκια του Μεταξά στήνουν την κατασκήνωσή τους, και ένας κιτς οικισμός χτίζεται επί απριλιανής χούντας για να φιλοξενήσει το καλοκαίρι τις κυρίες των αξιωματικών. Ανάμεσά τους, ένας ποδηλάτης που μάταια αναζητά κάτι. Μόνο οι τρεις μόνιμοι κάτοικοι, η χελώνα, ο αετός και το φίδι, θα τα ζήσουν όλα αυτά, και βέβαια ο τόπος ως πρωταγωνιστής, καθώς το Πέτρινο 8 θα γκρεμίζεται, θα πυρπολείται και θα αναγεννιέται κάθε φορά από τις στάχτες του, για να φιλοξενήσει ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα, την Ιστορία, τις ιστορίες μας, τις μέρες που ακόμα δεν είδαμε. 

Μαίρη Κόνζογλου
Ώρες κοινής ανησυχίας

Εκδόσεις: Μεταίχμιο, σελίδες: 216

Οι ένοικοι δυο απέναντι πολυκατοικιών επί της οδού Ανεξαρτησίας, άνθρωποι συνηθισμένοι, την εποχή της καραντίνας, αρχίζουν να παρατηρούν τους γείτονές τους. Με το μεγαλείο και τις μικρότητές τους, το γέλιο και το κλάμα, τις αλήθειες και τις πλάνες τους: ένας στρατηγός εν αποστρατεία που δεν τα ’χει καλά με κανέναν, μια γυναίκα που εγκληματεί από μεγάλο έρωτα, ένα ζευγάρι που σκόπιμα αγνοεί ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ένας αντιρρησίας στράτευσης, δυο νέοι που ψάχνουν μόνο την αγάπη. Αυτοί, και άλλοι τόσοι, σκιαγραφούν με χιούμορ και πίκρα το πορτρέτο μιας κοινωνίας.

Φίλιππος Πλιάτσικας
Ο υπασπιστής του αυτοκράτορα

Εκδόσεις: Ψυχογιός, σελίδες: 248

Το 1798, στο ταξίδι του προς την Αίγυπτο, ο Ναπολέων Βοναπάρτης «κρύφτηκε» για κάποιο διάστημα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, κάτι που λίγοι γνώριζαν κι ακόμη πιο λίγοι έμαθαν ποτέ. Δίπλα του, ο Ζαν Λινιέ˙ ο πιο πιστός αξιωματικός και παιδικός του φίλος απ’ τις γειτονιές της Κορσικής. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, μια άγρια, τρικυμισμένη νύχτα, η Σοφία Σινιώρη, μια υπέροχη γυναίκα, στη δίνη ενός αναπάντεχου, μοιραίου έρωτα, φυγαδεύεται από την Κρήτη στη Μάνη, και κατόπιν στην Πεντέλη, για να καταλήξει στο Παρίσι, συνοδεία του Μπερναρντέν, ενός απόστρατου αξιωματικού. Πάνω από δύο αιώνες μετά, η Σοφί Λινιέ, ένα κορίτσι τού σήμερα στην πρωτεύουσα πόλη της Γαλλίας, τη μέρα που αποχαιρετά τη μητέρα της, Λιμπερτέ, για το μεγάλο ταξίδι, ανακαλύπτει ένα από χρόνια κρυμμένο μυστικό σε έναν παλιό πίνακα ζωγραφικής. Τα βήματά της θα την οδηγήσουν στη νοτιότερη γωνιά της Ευρώπης, την Κρήτη, και μετά στην Πεντέλη, σε έναν έρημο πύργο.

Αύγουστος Κορτώ
Μισό παιδί

Εκδόσεις: Πατάκη, σελίδες: 264

Ο Αντώνης Ράπτης, δεκαεφτά χρονών αγόρι, αιματοκύλισε το Χρυσοδέντρι: μπήκε στην τάξη του μονοθέσιου σχολείου με ένα κλεμμένο πολυβόλο, σκότωσε τον δάσκαλο και όλους σχεδόν τους φίλους του, και έπειτα αυτοπυρπολήθηκε. Το μακελειό συντάραξε το ακριτικό χωριουδάκι, αλλά η αστυνομία έκλεισε τον φάκελο εν τάχει. Το τι συνέβη ήταν φως φανάρι: άλλο ένα πειραγμένο παλιόπαιδο που, με αφορμή μια ερωτική απογοήτευση, έκανε τη ζήλια του φονικό όπλο. Όμως ο άνεμος της ενοχής τραντάζει ακόμα τα δέντρα του χωριού. Η μάνα του δράστη ξέρει ότι ο δολοφόνος και ο γιος της δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το μόνο θύμα της επίθεσης που έχει ακόμα τις αισθήσεις του πασχίζει να αρθρώσει την αλήθεια. Και οι ψυχές των νεκρών μαθητών φωνάζουν, κρατούν καλά το μυστικό τους. Ο Φίλιππος Σέξτος, συλλέκτης μαρτυριών και επίδοξος γραφιάς, ταξιδεύει στο χαροκαμένο Χρυσοδέντρι. Κάτι στην όλη υπόθεση δεν τον αφήνει σε ησυχία: πρέπει να μιλήσει με τους γονείς, με τα αδέρφια, με τη Μάρω, την πλέον τραγική απ’ τις μητέρες. Μια ιστορία μυστηρίου, ένα κυνηγητό για την αλήθεια.

Θοδωρής Γκόνης
Το μαύρο φόρεμα του κόρακα

Εκδόσεις: Άγρα, σελίδες: 80

Οι εφτά ιστορίες του βιβλίου ταξιδεύουν στον ίδιο τόπο, τον περιγράφουν αλλά δεν τον κατονομάζουν. Περιηγούνται στο χώρο της μνήμης καθώς αυτή αρχίζει να εξασθενεί, να χάνεται σχεδόν και έτσι αναγκάζεται ο αφηγητής τους να χτίζει πάνω στα χαλάσματα και τα συντρίμμια των παλιών πραγματικών γεγονότων, να επινοεί φανταστικές ιστορίες σαν αντιστάθμισμα αυτής της απώλειας. Με τα παλιά υλικά προσπαθεί να φτιάξει νέες ιστορίες αλλά το ξάφνιασμά του είναι μεγάλο όταν πάνω σε αυτά που έχει επινοήσει σκοντάφτουν όλα εκείνα που έχουν συμβεί και αδυνατεί να τα ξεχωρίσει. Εφτά πεζογραφήματα με μια ασθματική, παράδοξη γραφή.

Μαρία Λούκα
Μια γυναίκα απολογείται

Εκδόσεις: Τόπος, σελίδες: 80

Το «Μια γυναίκα απολογείται» είναι μια νουβέλα εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες κακοποιημένων γυναικών. Γυναικών που κακοποιούνται πίσω από τις πόρτες του «καθαγιασμένου» οικογενειακού θεσμού, που θάβουν την επιθυμία τους για ζωή κάτω από μελανιασμένες στρώσεις δέρματος, που αντιμετωπίζουν το αδιέξοδο της δικαιοσύνης επειδή πάντα φταίνε, που βιάζονται και δεν τις πιστεύουν ή που αμύνονται και τις τιμωρούν. Γυναίκες σε αέναη απολογία στο δικαστήριο της πατριαρχίας που αρθρώνουν τη φωνή τους ώστε να σταματήσει κάποτε η κοινωνία να αντιστρέφει τις ευθύνες και να ενοχοποιεί τα θύματα.

Πάνος Αμυράς
Το φιλί του Δεκέμβρη

Εκδόσεις: Διόπτρα, σελίδες: 432

Δεκέμβριος 1944. Η Αθήνα βιώνει τις δραματικές ημέρες του Εμφυλίου, οι φονικές συγκρούσεις μαίνονται σε όλη την πόλη. Ο Νίκος Αγραφιώτης, απότακτος πια αξιωματικός της Αστυνομίας, αναλαμβάνει να εντοπίσει έναν δικαστικό υπάλληλο, υπεύθυνο για υποθέσεις δωσιλόγων, που έχει εξαφανιστεί μαζί με μία νεαρή τραγουδίστρια καμπαρέ. Κυνηγώντας τα ίχνη τους, θα εμπλακεί σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι που σύντομα θα ανακαλύψει ότι τον αφορά προσωπικά, θα βρεθεί ανάμεσα σε διπλούς πράκτορες και αδίστακτους συνεργάτες των ναζί που ψάχνουν την ευκαιρία να απαλλαγούν από το ένοχο παρελθόν τους. Μέσα στους δρόμους του Εμφυλίου, με τον θάνατο να παραμονεύει κάθε στιγμή, θα ακροβατήσει ανάμεσα στην αγάπη και στην προδοσία αναζητώντας την αλήθεια και την κάθαρση. Μία συναρπαστική περιπέτεια στην τραγικότερη περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας, μία προσωπική αναμέτρηση του Αγραφιώτη με τα πάθη του Διχασμού.  

Μαριάννα Τζιάντζη
Το αηδόνι του τρένου και άλλες ιστορίες

Εκδόσεις: Καστανιώτη, σελίδες: 250

Μια γιαγιά που συνομιλεί με ένα ΑΤΜ, μια κυρία που αγαπά τα σκυλιά και τις επώνυμες τσάντες, μια άλλη κυρία που οργανώνει γεύματα αγάπης για απρόθυμους ανέργους, ο θρύλος ενός τραγουδιστή των τρένων, οι κάλτσες των απεργών πείνας στο Μέγαρο Υπατία και οι κάλτσες του κατασκόπου, μια Μαρίτσα που υπηρέτησε την τέχνη της υψηλής μοδιστρικής, μια ηθοποιός της «εισόδου με προαιρετική συνεισφορά», ένας Έκτορας που ποτέ δεν πολέμησε στην Τροία, ένα κορίτσι που παίζει το «Χασαπάκι» του Βαμβακάρη στο σαξόφωνο, ένας επιχειρηματίας με κόκκινο παρελθόν και αχρωμάτιστο παρόν, το καφενείο των παραπόνων, ένας Κόμης που κλέβει μικρά γαλλικά τυράκια, το ριγιούνιον των νέων της εργασιακής περιπλάνησης. Πρόσωπα της Αθήνας, επεισόδια της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, καταστάσεις και σκηνές της καθημερινής ζωής, αποτυπώματα που άφησε η κρίση σε διαφορετικές γενιές. Διηγήματα που μαζί με τις παρένθετες ιστορίες τους μπορούν να ιδωθούν και σαν μυθιστόρημα με λυμένα φύλλα, καθώς κάποιοι ήρωες επανέρχονται, ενώ κύκλοι ανοίγουν, κλείνουν ή μένουν μισάνοιχτοι αφήνοντας ίσως χώρο για λίγη ελπίδα. 

Μαργαρίτα Μαντά
Τα υλικά του χρόνου

Εκδόσεις: Εστία, σελίδες: 152

Καταγραφές έχουμε πολλές και συνεχώς από πολλούς, και ευτυχώς – για να θυμόμαστε όσα σβήνουν με τον χρόνο, τις λεπτομέρειες, τους τόπους, τα βιώματα. Όμως η επιστροφή στην «αθωότητα» της Μαργαρίτας Μαντά αίρεται από το μερικό στο γενικό, από το βίωμα στην τέχνη του λόγου, από την προσωπική ανάμνηση στη μικροϊστορία. Είναι ένα πανηγύρι των αισθήσεων και ταυτόχρονα ένας αναστοχασμός κινηματογραφικής μαστοριάς. Όπως σημειώνει η ίδια χαρακτηριστικά: «Μνήμες του παιδιού που υπήρξα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μνήμες εικόνων, ακουσμάτων και σιωπών. Μνήμες αφής, όσφρησης, μνήμες αισθήσεων. Καταγραφή ενός κόσμου και μιας χώρας που δεν υπάρχουν πια, από το παιδί που ήμουν τότε. Βιώματα που όσο μεγαλώνω τόσο πιο ισχυρά με κατοικούν. Όχι σαν νοσταλγία. Σαν δομικό υλικό της πορείας της ζωής μου».

21 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας για να κλείσουμε τη χρονιά
Γεγονότα, συμπεράσματα, μουσική, ταινίες, βιβλία, πρόσωπα που κρατάμε από τη χρονιά που φεύγει.
popaganda
© ΦΩΤΑΓΩΓΟΣ ΕΠΕ 2024 / All rights reserved
Διαβάζοντας την POPAGANDA αποδέχεστε την χρήση cookies.