«Όταν ασχολείσαι με κάτι που ο ανθρώπινος πόνος είναι στην καθημερινότητα, χωρίς να το καταλάβεις ωφελείσαι». Βρισκόμαστε στην αυλή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου η οποία βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτου αναβρασμού εργασιών.
Σκαλωσιές, παιδικές καρέκλες σχολείου στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη σε πεντάδες, αρχειακά προγράμματα παραστάσεων από προηγούμενες σεζόν μέσα στις ζελατίνες τους, μπόλικη σκόνη παντού, μισοάδεια χαρτόκουτα, ο ιδρυτής του θεάτρου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, να ξεκουράζεται στο μπαρ του φουαγιέ στο background και ανυπόμονοι όσο και συμπαθείς μεταφορείς που μας ρίχνουν κλεφτές ματιές ανά δίλεπτο περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσουμε τη συνέντευξη για να «εξαφανίσουν» τη σαβούρα της ανακαίνισης.
Μπορεί να εξαφανιστεί κι ο ανθρώπινος πόνος; Aυτός είναι το κοινό μοτίβο των ιστοριών που συνθέτουν το κείμενο της παράστασης Γιοι και κόρες, μια σκηνική σύνθεση αφηγήσεων, ένα magnum opus «ιστορία μου, αμαρτία μου» που διατρέχει τη νεότερη ελληνική ιστορία και που συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία για δεύτερη χρονιά, σε διαφορετική θεατρική στέγη.
«Είναι ένα έργο ειλικρινές, αστείο και, εντέλει, αισιόδοξο για αυτό έχουμε βάλει και υπότιτλο “μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας”. Με κάποιο τρόπο αντλείς κουράγιο. Η παράσταση είναι βασισμένη σε συνεντεύξεις που πήραμε από παππούδες και γιαγιάδες από όλη την Ελλάδα. Αυτό το κάναμε για δεκατρείς μήνες, όπου βρισκόταν ο καθένας από εμάς και με μια κάμερα, με σκοπό αυτός που θα μιλήσει με τον παππού, μετά να παίξει τον παππού».
Οι προηγούμενες εκδοχές της παράστασης έχουν οργώσει την ελληνική επικράτεια και έχουν παρουσιαστεί στο Ελληνικό Φεστιβάλ, το Βios, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, Καβάλας, Πάτρας και Λάρισας, τη Νάξο, την Τήνο, την Πάρο, το Αρχαίο Θέατρο Ηφαιστίας στη Λήμνο, τη Λευκωσία, τη Θεσσαλονίκη, στο Ούντινε της Ιταλίας για να συνεχίσουν το 2014 στο Χειμερινό Φεστιβάλ του Σαράγεβο.
Στην επόμενη σελίδα: όλα ξεκίνησαν από τις διηγήσεις του παππού του
