Κούνα το Alex, κούνα το…
MGMT – Little Dark Age
(Κυκλοφορεί στις 9/2)
https://www.youtube.com/watch?v=rtL5oMyBHPs
Μια δεκαετία πριν η Αθήνα γίνει το νέο Βερολίνο είχαμε ήδη αρχίσει να κουραζόμαστε διαβάζοντας στις σελίδες των glossy περιοδικών και των free-press εφημερίδων (δίπλα σε σημειολογικές αναλύσεις του “hipster”, ενός εξωτικού, ακόμη, φρούτου) ότι το ένα μετά το άλλο (μέχρι και το Hoxton στο Γκάζι, φαντάσου) τα μπαρ της όμορφης πόλης μας «θύμιζαν Βερολίνο» αλλά δεν χαλούσαμε και τη ζαχαρένια μας που «μάθανε τώρα και τα γίδια από Prenzlauer Berg ή/και Kreuzberg» γιατί είχαμε λεφτά για να βλέπουμε το real thing, βολοδέρνοντας στο πάλαι ποτέ Ανατολικό τρεις-τέσσερις φορές το χρόνο για συναυλίες – και για να καταφέρουμε να περάσουμε έστω μία την πόρτα του Panorama.
Γενικά μην ακούτε που λένε για το πόσο χάλια ήταν η αμετροεπής μετα-ολυμπιακή Ελλάδα με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της φούσκας. Μπορεί να πληρώνουμε τώρα τα σπασμένα αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τα 00s ήταν και μία πολύ έξω καρδιά περίοδος για να ζεις την τρίτη δεκαετία της ζωής σου, ούτε άγχος ούτε τίποτα, ωραίες εποχές, ανέμελες, που λένε, οπότε θέλοντας και μη νιώθαμε μια κάποια ταύτιση με το πολύ βαθύ νοηματικά τετράστιχο “I’m feelin’ rough I’m feelin’ raw I’m in the prime of my life / Let’s make some music make some money find some models for wives / I’ll move to Paris, shoot some heroin and fuck with the stars / You man the island and the cocaine and the elegant cars” του “Time to Pretend” που άνοιγε το ντεμπούτο των MGMT.
Με το που συνειδητοποιήσαμε βέβαια ότι το comedown μετά το Καστελόριζο δεν θα ήταν προσωρινό, κανείς δεν ασχολήθηκε στα σοβαρά ξανά με τους MGMT που έβγαλαν άλλα δύο απολύτως αδιάφορα άλμπουμ -τα οποία πιθανολογώ ότι και οι ίδιοι έγραψαν σε κατάσταση ψυχοσωματικού νταουνιάσματος μετά το διετές τριπ της σαρωτικής επιτυχίας του πρώτου δίσκου τους- για να φτάσουμε στον Φλεβάρη του 2018, και να ακουστούν και πάλι ραδιοφωνικά ενδιαφέροντες, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του Oracular Spectacular. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά θέλω να τους κάνω πατ-πατ στην πλάτη και να τους πάω για ποτά στο Galaxy, γύρω στις 6 το απόγευμα που στέκονται μετά βίας όρθιοι τρεις-τέσσερις εξηντάρηδες μέθυσοι γιατροί που για κάποιο λόγο μου φαίνονται εξόχως συναρπαστικοί. Τι φάση κι αυτή…
Franz Ferdinand – Always Ascending
(Κυκλοφορεί στις 9/2)
https://www.youtube.com/watch?v=crjugtkXZN4
Οι «τελευταίοι αληθινοί rock stars» άντεξαν να κυκλοφορήσουν μόλις ένα δέκα στα δέκα δίσκο πριν αποδειχθούν κατώτεροι των περιστάσεων, οπότε πάλι καλά να λέμε που ο Alex Kapranos -που ως πατημένος 30άρης όταν «έσκασε», εξαρχής μου φαινόταν πολύ μεγάλος, πολύ έξυπνος και πολύ…Έλληνας για να βρει ρεαλιστική εφαρμογή επάνω στο κεφάλι του αυτό το περιβόητο στέμμα- και οι Franz Ferdinand πρόλαβαν να κινηθούν δις μια ανάσα από την τελειότητα πριν πάρουν την κάτω βόλτα, που βέβαια δεν ήταν και τόσο κάτω τελικά, διότι μια χαρά δισκάκια ήταν και το Tonight: Franz Ferdinand και το Right Thoughts Right Words Right Actions. Εκτός απροόπτου μια χαρά θα είναι και το Always Ascending, αλλά όπως λέει ο σοφός λαός, εν έτει 2018 (14 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το ασύλληπτο sold-out στο Ρόδον) ποιος είδε τους γεροντοχίπστερς και δεν τους βαρέθηκε αντιμετώπισε με μια κάποια συγκατάβαση;
ΥΓ: Στο βίντεο του πρώτου single ο Kapranos θυμίζει τον μεσήλικα Robert Carlyle ή είναι ιδέα μου;
Wild Beasts – Last Night All My Dreams Came True
(Κυκλοφορεί στις 16/2)
Είμ’ ερωτευμένος με τα τραγούδια τους, το ‘χα πει και πάντα θα το λέω, κι αν τα χάσω, μπρος στα σκαλοπάτια τους, νύχτες αξημέρωτες θα κλαίω. Αυτή είναι η φάση μου από το καλοκαίρι που οι καλύτεροι Βρετανοί της γενιάς τους ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους, όχι γιατί σφαχτήκανε ή πέθαναν ή κουράστηκαν να κολυμπούν στο βόθρο της μουσικής βιομηχανίας και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, αλλά γιατί έτσι, όσο κομψά και «αθόρυβα» πορεύτηκαν, άλλο τόσο κομψά και «αθόρυβα» αποφάσισαν ότι έφτασαν στο τέλος του δρόμου, πάπαλα, σουτιέν, δεν έχει άλλο. «Αποχωρούμε με τη θέληση μας και τους δικούς μας όρους και είμαστε πολύ τυχεροί. Πόσοι το καταφέρνουν αυτό;» λέει ο μελιστάλαχτος Hayden Thorpe ενώ ο πιο μπάσος συν-βοκαλίστας τους, Tom Fleming, επιμένει ότι δεν θα κάνουν reunion όσο και να κωλοχτυπιούνται κάτι ψωρο Έλληνες που τους είδαν στο Primavera το 2008 (ή 2009 ή 2010) και ακόμη τους τα «σκάει», επίσης θεωρούν μια τεράστια χαμένη ευκαιρία τον τραγικό ήχο (για τον οποίο φυσικά δεν έφταιγε η μπάντα) της εμφάνισής τους στο τσίγκινο υπόστεγο του Plissken το 2014 και ανυπομονούν για την τελευταία τους συναυλία στο Λονδίνο στις 17 Φλεβάρη. Το λοιπόν, μας αποχαιρετούν με ένα best of ηχογραφημένο μέσα σε δύο μόλις μέρες στα θρυλικά RAK Studios του Λονδίνου. Θα τους θυμόμαστε για πάντα ως τους πιο άξιους xennials (ή όπως διάολο λένε τη γενιά τους) συνεχιστές της εξωστρεφούς ντιπρέσας των Associates.
Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματός μας για να απευθυνθούμε στους συνδρομητές του περιοδικού Wire.
Alva Noto & Ryuichi Sakamoto – Glass
(Κυκλοφορεί στις 16/2)
Επιστρέφουμε στην κανονική ροή του προγράμματός μας.
Felt – A Decade In Music (The First Five Albums)
(Κυκλοφορούν στις 23/2)
https://www.youtube.com/watch?v=5G0O0TgUn6E&t=1539s
Elementary my dear Watson: Το μέγεθος (του ακροατηρίου και των πωλήσεων) στη μουσική δεν μετράει, δηλαδή δεν λέει κατ’ ανάγκη τίποτα απολύτως ως προς το ποιοτικό ειδικό βάρος, αλλιώς θα γεμίζαμε τις δισκοθήκες μας με άλμπουμ των Foo Fighters. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να σπάμε και μια κάποια πλάκα με το τι σόι ιδιοφυία είναι ο Lawrence των Felt (κάποιοι θεωρούν ότι ακόμη και ο Morrissey ωχριά μπροστά σε αυτή την ωχρή, ωστεώδη και ημίτρελη φυσιογνωμία που μάλλον δεν την πολυβλέπει ο ήλιος, ενώ ο Alexis Petridis έχει γράψει ότι πρόκειται για τον σπουδαιότερο ποπ σταρ που δεν είχε ποτέ η Βρετανία) και δεν έχει καταφέρει εδώ και 40 χρόνια να γράψει έστω ένα ανθυπο-χιτ. Γεγονός που δεν εμποδίζει βέβαια όλες τις ανορακ ψυχές εκεί έξω να ανατσουτσουρώνονται όποτε συνειδητοποιούν πόσο πολύ τα τραγούδια του Lawrence θυμίζουν τους Velvet Underground. Στο δια ταύτα: οι πέντε πρώτοι τους δίσκοι επανακυκλοφορούν (και κλάμα οι κυρίες στο discogs που μοσχοπουλούσαν τα original) remastered από τον ίδιο τον υπέροχο απόκληρο δημιουργό τους. Μάλιστα όσοι προτιμήσουν τις CD versions, θα πάρουν και ένα έξτρα επτάιντσο. Εύλογο ερώτημα: ποιοι είστε εσείς που αγοράζετε ακόμη CD;
