Λίγο πριν τις δέκα. Απο μακριά βλέπω μια ουρά να σχηματίζεται έξω από το Gazi Music Hall. Ο παρκαδόρος του ελληνάδικου που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη της υποτονικής ακόμα Ιεράς Οδού φωνάζει για να πάρει το αυτοκίνητό μας που πηγαίνει με την πρώτη. Του λέμε «πάμε για Neubauten» και κατεβάζει μούτρα. Στην κόντρα ελληνάδικο -new wave/post-industrial/ experimental/ noise το Σαββατόβραδο νίκησε χαλαρά ο δεύτερος. Μέσα στην αρένα που εμφανίστηκαν οι Einstürzende Neubauten γίνεται πανικός. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι ανεβασμένος. Οι 50ρηδες εδώ θυμούνται τα νιάτα τους και χτυπιούνται ρυθμικά με ένα ουίσκι στο χέρι. Δίπλα στους καλοβαλμένους, μουσικά ψαγμένους, σημερινούς μεσήλικες γονείς, που τακτοποίησαν με babysitter το παιδί για αυτήν την special έξοδο που θα θυμούνται καιρό (επόμενο ραντεβού τους η συναυλία του Cave το φθινόπωρο), υπάρχει κι ένα μικρότερο δείγμα του αυθεντικού goth νεανικού κοινού της πόλης. Αλλά οι 50ρηδες είναι που ζουν περισσότερο την κατάσταση ως το μεδούλι. Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι τραγουδούν ακόμα και τον γερμανικό στίχο.
Ατσακάλωτος, ευθυτενής, σωστός κύριος με κοστούμι και μια θεατρική αποστασιοποίηση ακόμη κι όταν θυμόταν μια ιστορία απ’το Αμβούργο στα επεισοδιακά ξεκινήματά τους, ο Blixa Bargeld ξεκίνησε πηγαίνοντας μας πολύ πίσω στα 80s, περνώντας σταδιακά και στα μελωδικά “Nagorny Karabach” και “Sabrina”. Απέβαλε όλους τους φωτογράφους από τη μεικτή ζώνη, κατά το πρωτόκολλο, στο τρίτο τραγούδι της βραδιάς και προλογίζοντας το “Silence is Sexy”, λίγο πριν το τέλος της «κανονικής διάρκειας του αγώνα», μίλησε για “old” και “new” Blixa…Όπως σχολίασε την επομένη της συναυλίας σε ανάρτησή του ένας fan: «Οι μέρες του “Kollaps” του “Halber Mensch” ή του “80-83 Strategies Against Architecture” πέρασαν ανεπιστρεπτί ..και για τους ίδιους και για όσους τους ακούγαμε τότε… Οι Einstürzende Neubauten γερνάνε μαζί μας και γερνάνε με “χάρη” (κόσμια). Ας κοιταχθούμε στον καθρέπτη…”.
Την παράστασή τους βαθμηδόν έκλεψε το θορυβώδες μουσικό μεταλλικό τους οπλοστάσιο: σωλήνες ύδρευσης (ή αποχέτευσης), τουρμπίνες, γιαλιά σπασμένα που πέφτουν παράγοντας συριστικούς ήχους. Υπήρξαν και οι βέβηλες φωνές, που διαπίστωναν μεγαλόφωνα «οι Tuxedomοon ήταν καλύτεροι» (μάλλον συγκρίνοντας με την εμφάνισή τους στο Plisskën) ή «έχω πέσει εδώ, πάμε στη Rebound να ανεβούμε». Kάποιος στην νούμερο φεύγα μπύρα νεκρανάστησε και τον Lemmy των Motörhead στο πρόσωπο του μπασίστα Αlexander Hacke.
Ο Blixa και η παρέα του είναι σε άλλη φάση, από την τελευταία επίσκεψη στη χώρα μας. Επέλεξαν να παίξουνε τα πιο εσωτερικά και «ήσυχα» κομμάτια τους και όχι τα ζωηρά, που θα ξεσήκωναν τα πλήθη. Όπως μια φίλη παρατήρησε «παρόλο που μέσα μου θα ήθελα να ακούσω το Halber Mench, Meine Seele Brend ή το πιο πρόσφατο Feurio, οι Νeubauten απέδειξαν πώς έχουν προχωρήσει. Είναι αλλού».
Σε όποια φράξια κι αν ανήκεις (στους φανατικούς ή στους όψιμους αποδομητές) οι Einstürzende Neubauten δημιούργησαν για ακόμη μια φορά μια ανυπέρβλητη κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Ακόμη κι ο θόρυβός τους σε αυτή την χθόνια εκδοχή, είχε κάτι το νοσταλγικά ρομαντικό. Δεν είναι τυχαίο πως οι αθεράπευτα ρομαντικοί ήδη κλείνουν εισιτήρια για να τους ξαναδούν στις 9 Ιουνίου στη Γερμανία.
