Είναι ένα τελικός που όποιος τον είδε, δε θα τον ξεχάσει ποτέ. Έτυχε να ζω τότε στο Μπράιτον, μεταπτυχιακός φοιτητής γαρ. Και θα θυμάμαι πάντα, μα πάντα, να περπατάω στην παραλία του επιστρέφοντας στην εστία μετά το ματς, όταν κάπου μέσα στην ομίχλη (και τον Μάιο ομίχλη έχει εκεί το βράδυ, και γλάρους να κρώζουν αδιάκοπα) άκουσα δυο μεθυσμένους οπαδούς της Λίβερπουλ – ποιος ξέρει πώς ξεβράστηκαν στο Νότο – να τραγουδάνε με την εκστατική διάθεση της 2οης πίντας (και της πέμπτης κούπας) το “You’ll Never Walk Alone”. Μέχρι τότε, η συμπάθειά μου για τη Λίβερπουλ ήταν δεδομένη μα σχετικά χαλαρή (σαν την ψήφο που λέμε σήμερα). Εκείνη την στιγμή τσιμεντώθηκε.
Το One Night In May, είναι ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε κατόπιν για λογαριασμό του Sky One. Περιλαμβάνει υλικό από την ατμόσφαιρα του Ολυμπιακού Σταδίου «Ατατούρκ», το κοντράστ των αντιδράσεων στις μιλανέζικες πλατείες και τις pubs του Λίβερπουλ που κορυφώθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, καθώς και πλήθος συνεντεύξεων από ποδοσφαιρανθρώπους και μη μετά το ματς. Όλοι συμφωνούν σε κάτι. Εκείνη η ανατροπή ήταν ανεπανάληπτη. Δείτε το χρονικό της στη σημερινή προβολή του #DocuSunday και διάβαστε συνοδευτικά το παρακάτω καταπληκτικό κείμενο που δημοσιεύθηκε στο αγαπημένο Sombrero από κάποιον που ήταν εκεί. Από τον αθλητικογράφο Θέμη Καίσαρη
«Μισώ την σχέση που έχουμε στην Ελλάδα με τον κόσμο. “Τι έχεις να πεις για τον υπέροχο κόσμο, ευχαριστούμε τον κόσμο, ο κόσμος θα βοηθήσει, κτλ”. Αν με ρωτήσεις γιατί έγινε ο,τι έγινε στην Πόλη, θα σου πω κι εγώ αυτά που ξέρεις.
Ο Χάμαν μπήκε αλλαγή κι η Λίβερπουλ έπαιξε με 3-4-2-1. Η Μίλαν επαναπαύθηκε, όπως ήταν φυσιολογικό. Ο Τζέραρντ έγινε κρυφός κυνηγός, σκόραρε και κέρδισε ένα πέναλτι. Ο Τραορέ έβγαλε την μπάλα πάνω από τη γραμμή, ο Κάραγκερ άρχισε να κόβει λες και παίζει σε ταινία, ο Τζέραρντ τελείωσε το ματς ως δεξί μπακ, χωρίς να χάσει ούτε μια μονομαχία, ο Σισέ μπήκε αλλαγή, ο Ντούντεκ έκανε την απόκρουση της δεκαετίας. Οι Ιταλοί ήταν άσπροι, ο Κάραγκερ είπε στον Ντούντεκ να κάνει Γκρόμπελαρ, ο Σεφτσένκο έγινε Οιδίποδας, game-over, miracle accomplished.
Αυτά δείχνει το ντοκιμαντέρ. Όμως, δείχνει κι αυτό που έγινε στο ημίχρονο, εκτός χορταριού, τους οπαδούς των κόκκινων να τραγουδούν το You’ll never walk alone. Κι εγώ, που μισώ τις αναφορές στον κόσμο, που ήμουν μέσα εκείνο το βράδυ, θα σου πω πως αυτό το ματς γύρισε πρώτα γι’αυτούς που ήταν στις κερκίδες. Γιατί το τραγούδι τους, που κάποιοι το είπαν απόγνωση, άλλοι προσευχή κι άλλοι απειλή, ήταν όλα αυτά μαζί. “Τι γίνεται, ας γίνει κάτι, κάντε κάτι”.
Κάτι, οτιδήποτε. Κάτι διαφορετικό, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν αντέχεται. Κάτι. Αυτή ήταν η προσευχή και ταυτόχρονα η απαίτηση. Γι’αυτό κι όσοι ήταν μέσα στο γήπεδο εκείνο το βράδυ, συμφωνούν σε ένα πράγμα. Το ματς γύρισε και τελείωσε οριστικά στο 3-1. Ούτε στο δεύτερο γκολ, ούτε στο τρίτο, ούτε στην διπλή απόκρουση του Ντούντεκ, ούτε στα πέναλτι. Αυτά ήταν μετασεισμοί, ήταν το τσουνάμι που φτάνει στην παραλία αρκετή ώρα μετά το σεισμό.
Ο σεισμός έγινε στο 3-1. Όταν έγινε το κάτι που περίμεναν αυτοί που ήταν διπλάσιοι από τους Ιταλούς. Αυτοί το ζήτησαν, αυτοί προσευχήθηκαν, αυτοί το προκάλεσαν. Κι όταν επιτέλους ήρθε, η γη σείστηκε, το γήπεδο εξερράγη, η οροφή ξεκόλλησε, οι Κόκκινοι έγιναν Γίγαντες και οι Άσπροι έγιναν Νάνοι. Το κάτι, το μοναδικό γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που μέτρησε για τέσσερα».
