Μιας και βρισκόμαστε σε φεστιβαλικό mood, αφού μέσα στην εβδομάδα ξεκινάνε οι Νύχτες Πρεμιέρας, ας θυμηθούμε σήμερα ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά ντοκιμαντέρ που έχουν προβληθεί αυτά τα 20 χρόνια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
Τον Σεπτέμβρη του 2003, κι ενώ φυσικά η σκηνή που χαρακτήρισε τα ‘90s είχε προ πολλού πνεύσει τα λοίσθια, προβλήθηκε στον Απόλλωνα το φιλμ-χρονικό της. Ακόμα θυμάμαι τον Μάνο Μπούρα να το προλογίζει λέγοντας «οκ, παιδιά ας συμφωνήσουμε όλοι πως η britpop ήταν μια φούσκα». Δίκιο είχε κι έχει σε μεγάλο βαθμό, αλλά ας μην παίρνουεμ αψήφιστα το πόσα τραγούδια μας άφησε. Τραγούδια ζωής ακριβώς επειδή είναι συνδεδεμένα με μια καθοριστική περίοδο στην πορεία όσων είναι πάνω από 30 στο μάταιο τούτο κόσμο.
Το ντοκιμαντέρ ενισχύει το μύθο της σκηνής, μιλάει με όλους τους πρωταγωνιστές της – από τα αδέρφια Gallagher στον Jarvis και τον Damon Albarn, καλύπτει «δημοσιογραφικά» στις στιγμές της π.χ. την περίφημη “Battle of Britpop” ταυτόχρονη κυκλοφορία των “Roll With It” και “Country House” τον Αύγουστο του 1995. Αλλά, το πιο σημαντικό στοιχείο του, εκείνο που μας εξηγεί όμορφα κι έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι το συμπέρασμα ότι ακόμα και να μην υπήρχε η britpop κάποιος θα έπρεπε να την εφεύρει. Και να την τοποθετήσει στο μεγαλύτερο πλαίσιο της Cool Britannia που εξέφραζε τη γενικότερη βρετανική αισιοδοξία που συνόδευσε τον Tony Blair και τους Εργατικούς στην ανάληψη της εξουσίας μετά από 17 χρόνια συντηρητικής διακυβέρνησης από Thatcher και Major. Αυτο είναι ένα point που αναλύεται διεξοδικά στο μεγαλύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ περιγράφοντας τη σύμπραξη πολιτικής, μίντια και τέχνης σε μια νέα εθνική αφήγηση.
Κατά τα άλλα, θα τραγουδήσετε πολύ και θα θυμηθείτε τη μαγεία που έφτιαξε ο Jarvis στα Brit Awards του 1996 πηδώντας στην σκηνή την ώρα που σε τυπικό στυλ υπερπαραγωγής ο Michael Jackson παρίστανε τον Μεσσία στο “They Don’t Care About Us”.
