Ο Κρίστιαν Λέτνερ θεωρητικά τα είχε όλα. Καλοαναθρεμμένος γιος μια μεσοαστικής οικογένειας, όμορφος (έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από κάποιο επεισόδιο του Beverly Hills 90210), δημοφιλής, δυναμικός, καλός μπασκετμπολίστας άρα επιλέξιμος για να φοιτήσει σε ένα τόσο καλό κολλέγιο (αθλητικά και ακαδημαϊκά) όσο το Duke. Μια ενσάρκωση της «μεγάλης λευκής ελπίδας» που διαχρονικά αναζητούν στο αμερικάνικο μπάσκετ και ακόμα πιο ειδικά στην μετά τον Λάρι Μπερντ εποχή. Και τότε γιατί τον μισούσαμε όλοι, εκείνες τις υπέροχες πρώτες μπασκετικές μέρες των ’90s που ο Μάικλ Τζόρνταν αναπαυόταν επιτέλους στο θρόνο του; Και γιατί στην Αμερική τον μισούν ακόμα, φορώντας μπλουζάκι ή φτιάχνοντας you tube videos που με μεγάλη ευχαρίστηση αναπαράγουν τα εχθρικά συναισθήματα προς τον Λέτνερ και όσα αντιπροσωπεύει;
Μα ακριβώς γιατί (φαινόταν να) τα είχε όλα λυμένα. Ήταν κάτι σαν, για να μείνουμε σε όρους Μπέβερλι Χιλς, τον «Μπράντον Γουόλς του αμερικάνικου κολεγιακού μπάσκετ». Ένας υπερεκτιμημένος λευκός – παράγωγο των αμερικάνικων συντηρητικών ’80s του Ρόναλντ Ρίγκαν που γινόταν μια συντονισμένη προσπάθεια να επιβληθεί στο αθλητικό σταρ σίστεμ, με αποκορύφωμα την για πολλούς σκανδαλώδη απόφαση να είναι εκείνος το μόνο κολλεγιόπαιδο που θα συμμετείχε στη μία, μοναδική κι ανεπανάληπτη Dream Team του 1992.
Η εκπληκτική σειρά ντοκιμαντέρ του ESPN, 30 for 30, στην οποία είχαμε ανατρέξει ξανά για το σπαρακτικό Once Brothers, αποφάσισε να ασχοληθεί με την περίπτωση του Κρίστιαν Λέτνερ, για την ακρίβεια με το «κίνημα» “I HATE CHRISTIAN LAETTNER” που συνόδεψε την καριέρα του 46χρονου σήμερα παλαίμαχου. Διαλύει κάποιους μύθους όπως την καταγωγή του (που είναι μάλλον ταπεινότερη απ’ ότι νομίζαμε), βάζει κάποια πράγματα στη θέση τους (στα 4 χρόνια που έμεινε στο Duke, υπήρξε ίσως ο σπουδαιότερος κολεγιακός παίκτης των τελευταίων 30-40 ετών πετυχαίνοντας απίστευτα πράγματα) και φωτίζει τις πτυχές της προσωπικότητάς του που τον έκαναν μισητό (ήταν αλαζόνας, bully ακόμα και για τουε συμπαίκτες του, τρομερά ανταγωνιστικός και απίστευτα χαϊδεμένος σε όλα τα επίπεδα).
Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό φιλμ, μια χορταστική φέτα αθλητικής κουλτούρας που ταιριάζει και με την τελική φάση του NCAA, την περίφημη March Madness που τρέχει αυτές τις μέρες.
Καλή προβολή.
