Τις θυμάμαι ακόμα και τώρα τις επικές συζητήσεις/κόντρες, κατά προτίμηση στον πεζόδρομο της Κλειτίου έξω από το Pop, εκείνες τις μέρες που ζούσαμε και την καινούρια ζάλη του Euro 2004 ως ορεκτικό της μεγάλης ζάλης των Ολυμπιακών. “Έπρεπε να εμφανιστούν οι Raining Pleasure στο Fame Story;” ή “μήπως πρόδωσαν το κοινό που τους στήριζε ήδη σχεδόν μια δεκαετία και τους είδε να παραδίνονται στο mainstream;”. Για μισό λεπτό ρε παιδιά “για ποια σκηνή μιλάμε;, είστε σοβαροί;” πεταγόταν ένας τρίτος, ένας τέταρτος προβόκαρε ακόμα περισσότερο βάζοντας στην κουβέντα τον Τσάκα και τον Πρόδρομο (κι ας ήταν από το Big Brother) και οι μέρες και οι νύχτες κυλούσαν υπέροχα ανάμεσα σε ποταμούς από zombie με την κρίση να μοιάζει πολύ μακριά από την Ισχυρή Ελλάδα.
Το my space ακόμα δεν είχε “έρθει”, η Monika έφτιαχνε demos, η Inner Ear άνηκε στο μέλλον, οι Closer ήταν οι εναλλακτικοί πατεράδες που έφτασαν στην πηγή στην αλλαγή του μιλένιουμ αλλά θα μπορούσαν να είχαν πιει περισσότερο νερό και οι Raining Pleasure είχαν κυκλοφορήσει το 2001 το Flood βγάοντας τον “πιο καλό britpop δίσκο από το 1995 και μετά” (ακόμα κι αν η Πάτρα ήταν πολύ μακριά από το Νησί) σπέρνοντας singles που συγκίνησαν τους διαφημιστές κι έκαναν το “Fake” για λίγο εθνικό εναλλακτικό ύμνο.
Η Γκρατσιέλλα Κανέλλου αποφάσισε με ένα απόλυτα προσωπικό πρότζεκτ να αποτυπώσει την κινητικότητα μιας σκηνής, της “νέας αγγλόφωνης”, που έμοιαζε έτοιμη να εκραγεί. Ο καθένας βγάζει το δικό του συμπέρασμα για το αν αυτό συνέβη, αλλά το The Approaching of the Hour βλέπεται με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, αν αναλογιστούμε που ήμασταν και τι κάναμε το 2004-05 και πόσοι φίλοι μας μιλάνε στην κάμερα του φιλμ.
Καλή προβολή.
