Το ’67 παίξαμε support στους Stones. Θυμάμαι πως μου είχε δώσει πάσο ο Νίκος Μαστοράκης να βρίσκομαι στο πλάι της σκηνής και έβλεπα τον Brian Jones από τα τρία μέτρα. Γιατί διακόπηκε η συναυλία; Πήγε ένας από τους ανθρώπους του γκρουπ να μοιράσει λουλούδια στον κόσμο, η αστυνομία το θεώρησε ύποπτο και άρχισε να επιτίθεται. Δύο λεπτά μετά, ο Jagger βλέπει τον άνθρωπό του με σπασμένα γυαλιά, θυμώνει, λέει το “Satisfaction” και φεύγει. Ήταν περίπου στα μισά του live. Νιώσαμε λοιπόν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ε, και σε λίγες μέρες ήρθε η Χούντα… Μετά μάθαμε ότι στο Χίλτον είχαν μπλεξίματα οι Stones επειδή κορόιδευαν τις γριές και είχαν χέσει στο πάτωμα. Αλλά δεν τα πιστεύω αυτά, είναι και λίγο το σκανδαλώδες των Stones – ο μύθος τους.
Στη συναυλία αυτή είχε βρεθεί ως θεατής και ο Πουλικάκος – ήμασταν ήδη φίλοι. Τότε μας έφυγε ο μπασίστας, πήγε στη Λυρική Σκηνή γιατί ήταν και καλός βιολιστής. Ο Πουλικάκος έπαιζε λίγο κιθάρα, οπότε του είπα «γιατί δεν έρχεσαι στη θέση του;». Του ‘μαθε λοιπόν ο κιθαρίστας μας μπάσο και ξεκίνησε να παίζει. Λίγους μήνες μετά μας έφυγε ο τραγουδιστής και παρέλαβε το μικρόφωνο αυτός, οπότε ο κόσμος τον έμαθε σαν τραγουδιστή.
Το ’68 μπήκα φυλακή, μαζί με τον Πουλικάκο. Για χασίσια. Μας έκαναν ντου σε ένα σπίτι, βρήκαν κάτι μικροποσότητες και επειδή ήμασταν κάπως γνωστοί στη νεολαία, είχε δοθεί εντολή από του Συνταγματάρχες να εξαντληθεί ο χρόνος παραμονής. Οπότε μένουμε πέντε μήνες. Βγαίνουμε, συνεχίζουμε λίγο με τους MGC και το καλοκαίρι του ’69 πια, ο Πουλικάκος φεύγει Λονδίνο κι εγώ Παρίσι. Εκεί, έκανα φωνητικά στο «666» των Aphrodite’s Child. Ύστερα πήγα Αμερική, πήγα Ασία, πέρασα από Αγγλία τέσσερεις μήνες όπου δούλεψα ως μουσικός σε διαφημιστικά και γύρισα πίσω το ’74, μετά τη Χούντα.
Στην Αθήνα πια, μια μέρα καθόμουν στο Βυζάντιο στο Κολωνάκι και με πλησιάζουν οι Socrates, oπότε ξεκίνησα συνεργασία μ’ αυτούς. Ύστερα έπαιξα στο «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος», στο «Φλου» και στο «Ζωντανοί στο Κύτταρο» που ήταν ο πρώτος ελληνικός ροκ live δίσκος. Σημαδιακοί δίσκοι – και κατά τύχη παίζω και στους τρεις! Θυμάμαι στις ηχογραφήσεις υπήρχε πίεση χρόνου. Το ίδιο λένε και οι Stones για τα πρώτα τους singles. Στους παλιούς τους δίσκους έχουνε και φάλτσα, αλλά έχει μια γοητεία αυτό, έναν αυθορμητισμό. Γιατί μετά που ηχογραφούσανε ένα τραγούδι το μήνα, πάει, το χάσανε. Θυμάμαι πως αν έκανα ένα λάθος στο πιάνο, έπρεπε όλη η μπάντα να ξεκινήσει απ΄ την αρχή. Σήμερα, το λάθος διορθώνεται ψηφιακά.
Με το Σιδηρόπουλο ήμασταν φίλοι. Πήγαινα συχνά σπίτι του, παρακολούθησα το δράμα που είχε με την καταραμένη αυτή ουσία. Ήταν αγνό παιδί… Και ήταν ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Έγραφε τα κομμάτια, έπαιζε και τραγουδούσε. Mετά το θάνατό του, μυθοποιήθηκε κάπως. Ξέρεις πότε το κατάλαβα; Άκουσα την κόρη μου να τραγουδάει ένα τραγούδι του. Όταν της είπα ότι παίζω κι εγώ σ’ αυτό το κομμάτι, έπαθε πλάκα, το ίδιο και οι συμμαθήτριές της. Τότε κατάλαβα πως ο Σιδηρόπουλος είχε γίνει μύθος. Σε αυτό συντέλεσε η ομορφιά του και το γεγονός ότι έφυγε νέος και μάλιστα από ηρωίνη. Αλλά, εντάξει, έκανε σπουδαία δουλειά.
Στο «Crazy love στου Ζωγράφου», βραχήκαμε. Είχε αναβληθεί δύο φορές λόγω βροχής, θυμάμαι. Αλλά τελικά ωραία ήταν, ήρθαν πολλοί μουσικοί, ήρθαν όλοι οι φίλοι μας. Εντάξει, κάποιοι λένε «το ελληνικό Woodstock»… Τι σχέση έχει τώρα μισό εκατομμύριο κόσμου με αυτό που κάναμε εμείς; Ο χρόνος κάποια πράγματα τα μεγεθύνει.
Θα μπορούσες να με πεις αριστερό – αλλά όχι κομουνιστή. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδεολογίες στις οποίες δεν υπεισέρχονται σταλινικά πρότυπα. Πάντως το ροκ δεν το είδα ως πολιτική πράξη. Άρχισα λίγο να συνειδητοποιώ τις πολιτικές του προεκτάσεις με τους Kinks – ήταν νομίζω και το πρώτο συγκρότημα της Δύσης που έπαιξε στη Ρωσία. Τους στίχους πάντα τους προσέχαμε. Ο Πουλίκας όμως είναι αγωνιστικός, εγώ είμαι πιο αποστασιοποιημένος.
Με ρωτάνε πώς είναι να παίζω ροκ στα 81 μου. Εντάξει, δεν το περίμενα κι εγώ. Αλλά μου αρέσει το live. Τη βρίσκω… Πολλοί μου λένε ότι μοιάζω νεώτερος και τους απαντάω πως το ροκ με κράτησε έτσι ζωντανό. Έχει αυτή την ενέργεια, το νεύρο. Το θέμα είναι να καταφέρεις να επιβιώσεις. Από τις αφραγκίες, από τις ουσίες, απ’ όλα. Στην πρώτη περίοδο, πριν φύγω στο εξωτερικό, ήταν καλά τα οικονομικά. Μια Κυριακή ας πούμε παίζαμε πρωινό στο Nαρέτα στον Πειραιά, απόγευμα στο Χίλτον για κάποιο σύλλογο και το βράδυ στο μαγαζί. Θυμάμαι ότι είχα αγοράσει αυτοκίνητο τότε. Ανάλογη επιτυχία γνωρίσαμε το ’79 στο Κύτταρο με τους Socrates. Τέτοιο συνωστισμό δεν είχα ξαναδεί. Ε ύστερα, τη δεκαετία του ’80, βγήκανε πολλά σχήματα, ήρθαν οι μάνατζερ, χάθηκε ο αυθορμητισμός. Και σήμερα γεμίζουμε μαγαζιά, αλλά κάνουμε ένα live το μήνα και αν.
Ακούω ρεμπέτικα, τζαζ και ροκ, αλλά παλιά ροκ, γιατί στους καινούριους δίσκους από τα δέκα κομμάτια αξίζουν τα δύο. Ενώ παλιά, έβγαινε ένας δίσκος των Stones και λέγαμε «το τέταρτο κομμάτι απ’ τη δεύτερη πλευρά δε μ’ αρέσει», συνέβαινε το ανάποδο δηλαδή. Γενικώς σήμερα έχει κορεστεί το ροκ. Το μπλουζ, αντίθετα, αντέχει. Οι καλοί μουσικοί της τζαζ και της ροκ λένε πως δεν ξέρεις τίποτα, αν δεν παίξεις πρώτα μπλουζ.
Το πιο όμορφο πράγμα που έχω δει στη ζωή μου είναι η απίστευτη λάμψη μιας Πακιστανής όταν έμπαινα σε ένα ξενοδοχείο στο Καράτσι, τότε που είχα πάει στην Ασία. Την είδα το ‘72 αλλά τη θυμάμαι ακόμα. Είχε απίστευτη ομορφιά και μια βούλα στο μέτωπο.
INFO
Στις 24/01, μαζί με το Δημήτρη Πουλικάκο και το Δημήτρη Πολύτιμο, στο Gagarin θα βρίσκονται ως special guests οι Magic De Spell, Mode Plagal, Κάτω από το Δέντρο και Γιάννης Αγγελάκας, ενώ στις 25/01 οι Απροσάρμοστοι, Last Drive, Σπυριδούλα και Άσσοι του Καράτε. Ta εισιτήρια κοστίζουν 10 ευρώ στην προπώληση και 12 ευρώ στο ταμείο.
