Το βιβλίο της Κολίν Χούβερ «Τελειώνει Με Εμάς», ο ακρογωνιαίος λίθος του BookTok και παγκόσμιο μπεστ σέλερ (στις ΗΠΑ ήταν #1 σε πωλήσεις το 2022 και το 2023, παρά το γεγονός ότι βγήκε το 2016, και φέτος ξανασκαρφάλωσε στην κορυφή της αντίστοιχης λίστας των New York Times), μεταφέρθηκε αναπόφευκτα στο σινεμά με πρωταγωνίστρια την Μπλέικ Λάιβλι, αλλά δυστυχώς μοιάζει με ένα προϊόν μπερδεμένων προθέσεων και ανεξήγητων αφηγηματικών και σκηνοθετικών επιλογών (του διπλοθεσίτη συμπρωταγωνιστή, Τζάστιν Μπαλντόνι) που αιφνιδιάζουν το κοινό αργοπορημένα και με λάθος τρόπο.
Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι η Λίλι Μπλουμ (Λάιβλι), που επιστρέφει στο πατρικό της στην πολιτεία του Μέιν για την κηδεία του πατέρα της (Κέβιν Μακ Κιντ). Αδυνατώντας να πει ένα καλό λόγο στην κηδεία του, επιστρέφει στην Βοστώνη όπου της συμβαίνουν ταυτόχρονα τα εξής: ανοίγει το ανθοπωλείο που πάντα ονειρευόταν (και γίνεται αμέσως πετυχημένο), προσλαμβάνει μια τρελούτσικη περαστική (Τζένι Σλέιτ) με πορτοκαλί τσάντα Birkin (το χρώμα υποδηλώνει το πόσο πλούσια είναι, εφόσον ποτέ η πρώτη Birkin σου δεν θα ήταν πορτοκαλί) που εισβάλλει στο μαγαζί ικετεύοντας για δουλειά και φλερτάρει εν αγνοία της με το νευροχειρούργο αδερφό της νέας της υπαλλήλου, τον Ράιλ (Μπαλντόνι), σε μια ταράτσα, στην οποία εκείνος κάνει θεαματική είσοδο κλωτσώντας με οργή μια καρέκλα. Σύντομα, η συγκυρία του «τι μικρός που είναι ο κόσμος» επανενώνει την Λίλι και τον Ράιλ και, παρά τους δισταγμούς τους (εκείνος δηλώνει πλεϊμπόι με φόβο δέσμευσης, εκείνη δεν θέλει να πληγωθεί), ερωτεύονται και γίνονται ζευγάρι.
Μέχρι εδώ, η ταινία έχει τη δομή και τα σημάδια μια ρομαντικής κομεντί: τη συνάντηση με έναν ουρανοκατέβατο πλούσιο υπό απίθανες συνθήκες, την ενθαρρυντική, πνευματώδη κολλητή και τη μη πειστική επιφυλακτικότητα της πρωταγωνίστριας που όλοι ξέρουμε ότι θα ενδώσει στο φλερτ από στιγμή σε στιγμή. Ταυτόχρονα, η απουσία οποιασδήποτε αφηγηματικής έντασης σύντομα κουράζει. Μοναδική ρωγμή στη ζωή της Λίλι αποτελούν οι βασανιστικές αναμνήσεις ενδοοικογενειακής βίας του πατέρα της με θύμα τη μητέρα της (Έιμι Μόρτον). Το τραύμα της Λίλι εκφράζεται με δύο τρόπους: τα flashbacks στην εφηβική της ηλικία και την παλαβή σημερινή γκαρνταρόμπα της, που έχει λιγότερη λογική κι από το γιατί να θες να ανταλλάξεις γυμνές αλήθειες με έναν άγνωστο με τρομακτικά τέλεια δόντια που βγάζει τα νεύρα του σε έπιπλα εξωτερικού χώρου.
Η ταινία παίρνει –με μεγάλη καθυστέρηση– μια σκοτεινή τροπή, όταν η ευέξαπτη, βίαιη πλευρά του Ράιλ απέναντι στην Λίλι βγαίνει στην επιφάνεια. Όμως το περιβάλλον της ταινίας είναι πολύ λαμπερό, τα χτενίσματα πολύ όμορφα και το mood πολύ ανάλαφρο για να ταρακουνήσει πραγματικά η φρικτή πράξη του Ράιλ. Πρόσφατα, μια άλλη ευκατάστατη λευκή γυναίκα με φαινομενικά ιδανικό σύντροφο, η Νικόλ Κίντμαν στο τηλεοπτικό Big Little Lies, βίωνε τον ίδιο τρόμο, αλλά εκεί ένιωθες ότι όντως βρισκόταν σε μια χρυσή φυλακή. Στο Τελειώνει Με Εμάς, την πρώτη φορά που χτυπάει την Λίλι “κατά λάθος” ο Ράιλ την ώρα που μαγειρεύει, το σοκ της πράξης δεν είναι αρκετά ισχυρό για να ξεπεράσει το θαυμασμό μας για την όμορφη κουζίνα του.
Σαν σκηνοθέτης, ο Μπαλντόνι μοιάζει διατεθειμένος να εξαντλήσει όλη την καλή θέληση του θεατή απέναντι στον Ράιλ πριν δείξει πόσο τέρας είναι. Ακόμα και η προώθηση της ταινίας μαρτυρά τη διστακτική προσέγγισή της στην υποτιθέμενη ουσία και αποστολή της. Από την προτροπή της Λάιβλι «φορέστε τα φλοράλ σας και πηγαίνετε με τις φίλες της» μέχρι το σλόγκαν «Αγαπάμε. Πέφτουμε. Σηκωνόμαστε ξανά.», η ατυχής “Eat. Pray. Love.”-οποίηση ενός τρομακτικού φαινομένου δημιουργεί μια νοητική απόσπαση που δυσκολεύει την ταξινόμηση της ταινίας. Είναι μια romcom για την κακοποίηση; Είναι ένα δράμα για το πώς δεν μπορείς να χαρείς τις ομορφιές του Μέιν το φθινόπωρο επειδή γύρω σου όλο και κάποιος άντρας θα χτυπήσει μια γυναίκα; Είναι επιστημονική φαντασία για το πώς ένας tech bro (Χάσαν Μινάζ) *δεν* είναι το χειρότερο άτομο που μπορείς να συναντήσεις σε οποιαδήποτε κοινωνική συνθήκη;
Με πολλούς τρόπους, αυτή η κινηματογραφική μεταφορά φέρνει στο μυαλό εκείνη των 50 Αποχρώσεων του Γκρι: η trashy Βίβλος μιας Extremely Online γενιάς (τότε των millennials, τώρα της Gen Z) καταφτάνει στη μεγάλη οθόνη καλογυαλισμένη και “αναβαθμισμένη”, σαν να προσπαθεί να κρύψει τις ευτελείς λογοτεχνικές καταβολές της. Μόνο που εδώ, το ζητούμενο δεν είναι η απενοχοποίηση μιας γυναικείας φαντασίωσης, αλλά η απελευθέρωση από ένα γυναικείο εφιάλτη. Δύσκολα χωράνε εκεί μέσα ρομαντικές παρακάμψεις και ερωτικά τρίγωνα, σαν αυτό της Λίλι, του ζηλιάρη Ράιλ και του ακόμα ερωτευμένου εφηβικού της αγαπημένου, Άτλας (Μπράντον Σκλέναρ), που εκείνη ξανασυναντά στην Βοστώνη και που πολύ βολικά αποτελεί το plan B της όταν παίρνει την αυτονόητη απόφαση του τίτλου. Στην πραγματικότητα, το Τελειώνει Με Εμάς είναι υπερβολικά feelgood κι αισιόδοξο για να σκανδαλίσει ή να εξοργίσει, ένα best case scenario για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που αναζητούν ελπίδα και διέξοδο.
