
Ένα από τα βασικά στοιχεία της ύπαρξης του Companion είναι η παρουσία του ονόματος του Ζακ Κρέγκερ στην παραγωγή. Ο Κρέγκερ σκηνοθέτησε πριν δύο χρόνια το πολυσυζητημένο surprise hit τρόμου, Barbarian, που μοιράζεται την ίδια “καλωδίωση” με το Companion: η απόλαυση αμφότερων των ταινιών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποσότητα πληροφοριών που έχει κάποιος γι’αυτές πριν ξεκινήσει να τις παρακολουθεί. Το τρέιλερ μαρτυρά την πρώτη από τις πολλές εκπλήξεις του Companion, αλλά θα προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει, μιας και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ντρου Χάνκοκ δεν βασίζεται στις σεναριακές ακροβασίες για να εντυπωσιάσει με την απόλυτα ελεγχόμενη εξισορρόπηση των πολλών (πολλών!) πραγμάτων που θέλει να καταγγείλει με τα κλασικά tropes ενός παραδοσιακού θρίλερ.
«Η πρώτη φορά που ήμουν ευτυχισμένη ήταν η μέρα που γνώρισα τον Τζος. Η δεύτερη ήταν η μέρα που τον σκότωσα». Από συστάσεις, εκείνη της Άιρις (Σόφι Θάτσερ του Yellowjackets και του Heretic) συγκαταλέγεται σίγουρα στις πιο αξιομνημόνευτες. Φτάνοντας μαζί με τον Τζος (Τζακ Κουέιντ) στην απομονωμένη έπαυλη ενός δισεκατομμυριούχου (Ρούπερτ Φρεντ μετά από πολλές ακροάσεις του “Party Like A Russian”) για λίγες μέρες χαλάρωσης και διασκέδασης με φίλους, έχει τις συνήθεις χαριτωμένες αγωνίες της καινούργιας κοπέλας που γνωρίζει την παρέα του αγαπημένου της, παρόλο που η pin-up εμφάνισή της και η καλόβολη συμπεριφορά της θα έπρεπε να είχαν εξαλείψει τέτοιες ανασφάλειες. Παρόλα αυτά, η Άιρις γίνεται δεκτή με τις απαραίτητες δόσεις ευγένειας και σνομπαρίας από τους φίλους του Τζος (ένα γκέι ζευγάρι και μια απειλητική κολλητή), μέχρι που μια απρόκλητη επίθεση από τον οικοδεσπότη τους εκτροχιάζει την ειδυλλιακή απόδραση του γκρουπ.
Με τις ανατροπές, τις απρόσμενες στροφές της πλοκής του και την εφευρετικότητά του, το Companion αποδομεί την εικόνα του τέλειου ζευγαριού μεθοδικά και με χειρουργική ακρίβεια, αντλώντας μεγάλη χαρά από το να χειραγωγεί το θεατή παίζοντας με τους κώδικες των ταινιών τρόμου. Η Άιρις μοιάζει φυσιολογική, αλλά υπερβολικά ιδανική και πειθήνια· μια Barbie που ξύπνησε σε επεισόδιο Black Mirror. Ο Τζος μοιάζει με το τυπικό Καλό Παιδί, αλλά πίσω από το χαμόγελό του ξεπροβάλλει συχνά μια συγκατάβαση. Όλα είναι οικεία, σαν να ξαναβγήκε το Don’t Worry Darling στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Ο Χάνκοκ σατιρίζει την τοξική αρρενωπότητα και τον μισογυνισμό, χτίζοντας ένα χώρο προβληματισμού γύρω από τις σχέσεις ανδρών και γυναικών, παρατηρώντας τα ζωώδη ένστικτα και την (κουτο)πονηριά των πρώτων και παίζοντας με το πνευματικό αδιέξοδο των χαρακτήρων του. Η Θάτσερ έχει τον απόλυτο έλεγχο της Άιρις (τι ειρωνεία) και ο Κουέιντ έχει πλέον τελειοποιήσει την περσόνα του αναξιόπιστου romcom συντρόφου. Παρά την προβλέψιμη εξέλιξη και την αναπόφευκτη επιβράδυνση της τρίτης πράξης, το Companion αποτελεί μια επίκαιρη σκέψη πάνω στη θέση των γυναικών στη σύγχρονη κοινωνία και την κατάντια των αντρών που δεν ξέρουν πώς να προσαρμοστούν σε αυτή.