Οι «Χρωματιστές γυναίκες» είναι μια ελεγεία για την χαμένη ελευθερία με λυτρωτικό, όμως, τέλος.

Σε αυτό που αποκαλούν παρελθόν. Η παιδική κακοποίηση και η σιωπή μια κλειστής κοινωνίας που ξέρει και δεν μιλά, στοιχειώνουν τα δυο κορίτσια, την Άννα και την Έλλη, τις ηρωίδες του έργου. Παλεύουν για να γκρεμίσουν όλα τα φαντάσματα, και να διεκδικήσουν την ζωή τους. Η πρωταγωνίστρια Βιργινία Ταμπαροπούλου απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.

Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το έργο Χρωματιστές Γυναίκες; Το έργο αυτό με αφορμή το «τραύμα» της παιδικής κακοποίησης, και τις ολέθριες συνέπειες αυτού, «ξεμπροστιάζει» όλα τα κοινωνικά στερεότυπα και τον συντηρητισμό που βυθίζουν, σαν μια βαριά άγκυρα, τον άνθρωπο στις πιο σκοτεινές γωνιές του νου, τον παραλύουν και του στερούν τη ζωή. Το έργο είναι μια κραυγή επιβίωσης κι αγάπης κόντρα στην καταπίεση  και τη χαμένη παιδική αθωότητα

Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς την αναπτύξατε στις πρόβες;  Ξεκινήσαμε από το ίδιο το έργο και τη γραφή του Βασίλη Ζιώγα. Ο συγγραφέας ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και το παράλογο, την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, με μια γραφή ελλειπτική και άκρως απτή. Είναι ένα έργο που γκρεμίζεται στο απόλυτο σκοτάδι για να βγει επιτέλους στο φως. Προσπαθήσαμε να βουτήξουμε στον κόσμο των δύο ηρωΐδων, της Έλλης και της Άννας, δύο πλασμάτων κακοποιημένων, και να φτιάξουμε έναν κόσμο με σκιές, με μνήμες, έναν κόσμο που το καλό παλεύει με το κακό κάθε στιγμή.
Τα δύο αυτά κορίτσια, πήραν σώμα και μορφή μέσα από αναμνήσεις του παρελθόντος.
Αυτό το έργο έχει μια ποίηση, αυτήν ακολουθήσαμε, στα πλαίσια αυτής κινούνται, πράττουν ή αδρανούν τα δύο αυτά πλάσματα. Αυτή η ποίηση νομίζω σηματοδοτεί όλη την ατμόσφαιρα της παράστασης.

Βιργινία Ταμπαροπούλου: «Το έργο είναι μια κραυγή επιβίωσης κι αγάπης κόντρα στην καταπίεση και τη χαμένη παιδική αθωότητα».

Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Το τέλος του. Η νίκη της αγάπης, η συμφιλίωση με το παρελθόν, το γκρέμισμα όλων των στερεοτύπων. Η κάθαρση. Η λύτρωση.

Αν θέλατε σε πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Θα του έλεγα πώς αυτό το έργο είναι άκρως επίκαιρο. Η καταπίεση, η κακοποίηση-σε όλες τις μορφές τους-,σήμερα είναι πιο έντονες από ποτέ. Όσο σιωπούμε, όσο φοβόμαστε να μιλήσουμε και να αντιδράσουμε στην ανηθικότητα, όσο κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους με βάση το χρώμα, το φύλο, τη θρησκεία, τόσο γινόμαστε κομμάτι αυτής της φρίκης.
Μόνο μέσα από την αγάπη, μέσα από τον άλλον, μπορούμε να βγούμε στο φως και να αναπνεύσουμε. Είναι πολύ επίκαιρο έργο και μας αφορά όλους.

Είναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε;  Όχι, δε θα έλεγα ότι είναι εύκολο. Στον τόπο μας γενικά, η πρωτοβουλία δεν «αγκαλιάζεται»!
Θέλει αρκετό κυνήγι και μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρεις κάθε φορά να βρεις στέγη και τις κατάλληλες προϋποθέσεις που θα διευκολύνουν το έργο σου και θα σε βοηθήσουν να κάνεις την παράσταση που επιθυμείς. Από την άλλη, αν έχεις καλούς συνεργάτες και κυρίως καλούς ανθρώπους στην ομάδα σου, όλα είναι εφικτά! Το πιστεύω και το βιώνω αυτό.
Φέτος σταθήκαμε τυχεροί, διότι η στέγη του θεάτρου του Νέου Κόσμου μας αγκάλιασε και είναι δίπλα μας σε κάθε βήμα.