Την Κυριακή 28 Ιουνίου, ο street artist Cacao Rocks έπλευσε με μια DIY βάρκα φτιαγμένη από σκουπίδια, μπουκάλια και φελιζόλ και καλυμμένο πρόσωπο, μέσα στο σιντριβάνι της πλατείας Κοτζιά, καίγοντας την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτή την περφόρμανς θέλησε να περάσει ένα ηχηρό μήνυμα στους δανειστές της χώρας και ταυτόχρονα προτρέπει τον Άδωνι Γεωργιάδη να κατασκευάσει μια παρόμοια βάρκα για να φύγει από τη χώρα (τώρα που το όριο αναλήψεων έχει μειωθεί στα 60 ευρώ τη μέρα και όπως και να το κάνουμε δε βγαίνουν για αεροπορικά). Σε αυτό το γρήγορο Q&A στην Popaganda ο καλλιτέχνης εξηγεί τις πολλαπλές σημασίες αυτής του της δράσης και μοιράζεται τα συναισθήματά του για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.
Cacao Rocks τι ήθελες να συμβολίσεις ακριβώς με αυτή την περφόρμανς; Ήθελα να δείξω στον Άδωνι πως τώρα που δεν μπορεί να βγάλει πάνω από 60 ευρώ για να πάρει εισιτήριο για να φύγει από την Ελλάδα, υπάρχουν και πιο οικονομικοί τρόποι. Μπορεί και αυτός να φτιάξει μια τέτοια βάρκα να φορτώσει την Μανωλίδου και να πάνε να βρούνε τον Σόιμπλε να πιουν σαμπάνιες.
Πώς σου ήρθε η ιδέα; Έβλεπα φωτογραφίες από τους πρόσφυγες της Συρίας και άρχισα να σκέφτομαι τρόπους που θα φύγω και εγώ από εδώ. Μεγάλωσα στην Κέρκυρα και υπήρχε ένας μύθος τότε, πως οι μετανάστες από την Αλβανία, τότε συμμαθητές μου, φίλοι μου, έρχονταν και αυτοί με τέτοιες βάρκες. Σύντομα ίσως να χρειαστεί να βρούμε και εμείς τρόπους να ξεφύγουμε, από την δικτατορία του ΔΝΤ, την ηλιθιότητα των εξουσιαστών ή από τους ίδιους μας τους εαυτούς που μολύνουν τον πλανήτη.
Γιατί έκαψες την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γιατί η Ευρώπη δεν συμβολίζει πια ενότητα, αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι μια ένωση τραπεζών που κερδοσκοπούν πάνω στον ιδρώτα των φτωχών. Είναι ένα φρούριο που σκοτώνει και φυλακίζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Μια μηχανή που μολύνει το περιβάλλον και τα μυαλά μας. Αν και όλες οι εθνικές σημαίες πρέπει να καούν. Είμαστε όλοι άνθρωποι, εκτός από τους φασίστες.
Ποια είναι η άποψη σου για τις στιγμές που ζούμε; Ο κόσμος χειραγωγείται πολύ εύκολα από την τηλεόραση. Η αλλαγή θέλει θυσίες, ο κομφορμισμός είναι αρρώστια, οι άνθρωποι δουλεύουν όλη μέρα για να πάρουν αυτοκίνητο να πάνε στην δουλεία. Να πάρουν καναπέ και να βλέπουν τηλεόραση. Δεν αλλάζει τίποτα έτσι. Κάποιοι τα κονομάνε χοντρά στις πλάτες μας και μας βλέπουν σαν μυρμήγκια, μεγαλοτραπεζίτες, καπιταλιστές, μας χειραγωγούν για να πλουτίζουν. Τώρα μας λένε να πούμε ναι, δεν θέλουν Αριστερά στην Ευρώπη, μας επιβάλουν τον νεοφιλελευθερισμό με τον τρόμο, και όταν ήταν αυτοί στην εξουσία, με την καταστολή. Αν ο κόσμος θέλει κάγκελα πάλι μπροστά στην βουλή, καλώς.
Μπορείς να μου πεις μερικές αντιδράσεις του κόσμου που σε είδε εκεί; Στα παπάρια τους, άλλος ένας κλόουν.
Γιατί στην Κοτζιά και όχι στο Σύνταγμα; Την επόμενη φορά στο Σύνταγμα.
Πιστεύεις ότι η έκφραση μέσα από την τέχνη και όχι από την βία ή το διχασμό είναι η απάντηση σε όλο αυτό που ζούμε στη χώρα μας; Εγώ είμαι κατά της βίας, η εξουσία όμως όχι. Έχω φάει πολύ ξύλο από τους μπάτσους το 2007, στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Με είχαν ρίξει τα ματ κάτω και με κλωτσούσαν στα πλευρά μέσα στα δακρυγόνα, μου έσπασαν και τα γυαλιά και μετά δεν έβλεπα για έναν μήνα γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω άλλα. Από τότε βλέπω εφιάλτες με ματ. Εγώ είμαι απλά ένας κλόουν που δεν έχει πλάκα και κάνω ότι μπορώ για να αλλάξω αυτά που δεν μου αρέσουν χωρίς να επηρεάζω την ελευθερία του άλλου. Πάω στην δουλειά μου με τα πόδια, κάνω ανακύκλωση, δεν κάνω άσκοπη χρήση ενέργειας. Αυτά, μιζέρια. Είχα διαβάσει ένα ωραίο βιβλιαράκι του Μαλατέστα για την βία και την εξουσία όταν ήμουν φοιτητής, έλεγε «γκρόσο μόντο» , δηλαδή πως, αν σκοτώσεις έναν βασιλιά που καταπιέζει και βασανίζει έναν ολόκληρο λαό, δεν είναι αμαρτία. Στην προκειμένη περίπτωση βασιλιάς είναι το ΔΝΤ, νομίζω.
