Δεν φτάνει που σε κανένα από τα τεύχη του Mirrorball δεν υπήρχε πουθενά γραμμένο κάποιο «ημερολογιακό διακριτικό», για να μπορώ να πω σήμερα κάτι πιο συγκεκριμένο από ότι το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε είτε κάποια στιγμή το 2001, είτε κάποια άλλη το 2002. Ούτε φτάνει που σε κάθε τεύχος απαξιούσα να γράφω στο εξώφυλλο τα θέματα και τις συνεντεύξεις, έτσι, από άποψη, δηλαδή από ψώνιο, υπακούοντας σε έναν τρόπον τινά «συνωμοτικό κώδικα» που τότε, στα underground μικράτα μου, μου υπαγόρευε ότι δεν θα έπρεπε να με αφορούν όσοι είναι λιγότερο ελιτιστές από μένα, ώστε να χρειάζονται πηχυαίους τίτλους του στιλ «Αποκλειστική συνέντευξη Fugazi» ή «Δωρεάν cd compilation με τις καλύτερες νέες μπάντες της τρίτης χιλιετίας».
Στο κύκνειο τεύχος, λοιπόν, του Mirroball (για το οποίο πέταξα μια σπόντα και στο ρεπορτάζ για τη θρυλική Hitch Hyke Records), το τερμάτισα (#diplis) κυκλοφορώντας ένα fanzine που είχε το λογότυπο στο… οπισθόφυλλο. Κοιτάζοντάς το πάλι σήμερα, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε γιατί το έκανα, ούτε γιατί αποφάσισα να βάλω στο εξώφυλλο μια φιγούρα που τρέχει ή μάλλον τσουλάει με μεγάλη ταχύτητα πάνω στον αόρατο πάγο, για να καταλήξει στο κρεβάτι του οπισθόφυλλου νοσοκομείου, εκεί δίπλα στο λογότυπο. Άβυσσος η ψυχή των φανζινάδων, και άλλα τέτοια κλισεδιάρικα σουξέ. Όπως και να ‘χει, μία από τις πιο αγαπημένες συνεντεύξεις αυτού του βραχύβιου εκδοτικού εγχειρήματος, ήταν των Blonde Redhead, από τον brother in arms Άλκη Καρλιγκιώτη, που τους συνάντησε στο Μιλάνο.
Τη θυμήθηκα σήμερα, ανέσυρα το τεύχος από μια καταχωνιασμένη κούτα στα βάθη του παταριού μου και το σκάναρα, σχεδόν 15 χρόνια μετά από τότε που δημοσιεύτηκε, περίπου 10 μετά από την πρώτη συναυλία τους στην Αθήνα και λίγες ημέρες πριν από την επερχόμενη στο Κύτταρο (Πέμπτη 5 Μαρτίου), γιατί ξέρω πολλούς της γενιάς μου που αν και αναγνωρίζουν ότι οι κατά τ’ άλλα σπουδαίοι Blonde Redhead έχουν να βγάλουν ένα πραγματικά πολύ καλό άλμπουμ από το 2007, τους περιμένουν με ανεπιτήδευτη ζέση και ειλικρινές πάθος, αμφότερα εφάμιλλα εκείνων που τους κυριεύουν όποτε τύχει κάποιος DJ να παίξει αυτό το αξεπέραστο τραγουδάκι, το κατά γενική ομολογία δικό τους magnum opus. Ραντεβού στο Κύτταρο. Και εις άλλα με υγεία.
Περισσότερες πληροφορίες για την άχαστη συναυλία εδώ.
Το κομματάκι ανορθόδοξο εξώφυλλο του Mirrorball.
Και το σημειολογικά ολόσωστο οπισθόφυλλο, αφού επρόκειτο για το κύκνειο τεύχος του fanzine.
