Ύστερα από απαίτηση του κοινού, η παράσταση που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, «η Αληθινή απολογία του Σωκράτη» του Κ.Βάρναλη, με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Σπείρα-Σπείρα, ανεβαίνει ξανά στο θέατρο του Ίδρυματος Μιχάλης Κακογιάννης, για δεκαέξι παραστάσεις,από τις 23 Οκτωβρίου έως τις 16 Νοεμβρίου, στις 21.00. Το έργο αυτό που είναι γεμάτο κυνισμό, κέφι και γλύκα, ένα κράμμα Σαρκασμού και Λυρισμού, επικεντρώνεται στην εκρηκτική προσωπικότητα του Σωκράτη που δημιούργησε ο Κώστας Βάρναλης, με την οποία «ταυτίζεται» ο ερμηνευτής, στη συγκεκριμένη παράσταση, ο Σταμάτης Κραουνάκης.
Ο Νίκος Σαραντάκος έχει γράψει για την «απολογία του Σωκράτη»: «Το έργο χρησιμοποιεί το ιστορικό γεγονός της δίκης του Αθηναίου φιλόσοφου για να ασκήσει καταλυτική κριτική στην εκμετάλλευση και την ανελευθερία, χωρίς όμως να αγιογραφεί τον εξαθλιωμένο λαό. Η πρόζα του είναι εξαιρετικά δουλεμένη, ωστόσο το έργο έχει τέτοια ζωντάνια και τόση δροσιά που φαίνεται σαν να έχει γραφτεί μονομιάς. Ίσως πρόκειται για το τελειότερο δείγμα ανόθευτης δημοτικής γλώσσας στη λογοτεχνίας μας, όπως και για το κορυφαίο έργο τσουχτερής, καταλυτικής σάτιρας -ενώ παράλληλα ο Βάρναλης δείχνει, χωρίς όμως να επιδεικνύει, τη σπάνια αρχαιομάθειά του».
Πρόκειται για μια απολογία ρεσιτάλ, ένα μουσικό θέατρο δρόμου, μέσα από το οποίο επιχειρείται η ηθική αποκατάσταση του Σωκράτη καθώς ο καθένας από εμάς κρύβει ένα Σωκράτη που θα αποφασίσει να κάνει έναν πόλεμο και να ριχτεί στη μάχη, ανεπιστρεπτί. Το έργο αυτό αποτελεί καίριο κορμό της επαναστατικής τέχνης με τον ήρωα να δηλώνει, αναφερόμενος στους καταπιεστές της ανθρώπινης ύπαρξης: «Γλεντάω και ΄φραίνομαι να σας δαγκώνω».
Τον βαρναλικό Σωκράτη ερμηνεύει ο Σταμάτης Κραουνάκης, μοιράζοντας μαζί του τα λόγια του Βάρναλη, οι καλλιτέχνες της Σπείρας άλλοτε ως μαθητές ή κλέφτες και άλλοτε ως μελλούμενες γενιές, κατήγοροι, λαός και σωκράτηδες. Τα λυρικά και επικά στάσιμα είναι μελοποιημένα από τον Άρη Βλάχο. Σκηνοθετεί και οδηγεί ο Ένκε Φεζολλάρι.
Το εμβληματικό κείμενο του ποιητή Κώστα Βάρναλη έρχεται σ’ αυτή την ώρα της εθνικής δυστυχίας, να θυμίσει, να κωμωδήσει και να βάλει βαθειά το δάχτυλο στην πληγή.
