Τέλη της δεκαετίας του ‘80 και η νεολαία της Αγγλίας ζει με τα μάτια γουρλωμένα στα ημιπαράνομα rave parties, χωρίς να έχει ακόμα λιώσει στα ναρκωτικά. Ο όμιλος της Beggars Banquet αναθέτει στους Nick Halkes και Richard Russell να στήσουν μια ετικέτα που θα κυκλοφορεί δίσκους που θα απευθύνονται ακριβώς σε αυτό το κοινό. Κάπως έτσι ξεκινάει η XL Recordings
Σύντομα ο Russell θα γίνει το «κεφάλι» της εταιρείας (ο Halkes αναλαμβάνει την πιο εμπορική Positiva της ΕΜΙ) που μέσα στο πρώτα πέντε χρόνια ύπαρξής της καταφέρνει να αποκτήσει δικαιωματικά θρυλικό όνομα χάρις στους hardcore rave δίσκους που κυκλοφορεί. Με το μότο «λίγους δίσκους και καλούς» να κρατάει γερά μέχρι σήμερα, η XL μπορεί να μην είναι πια αυτό που λέμε independent label αλλά στα χρόνια της πρώτης ακμής της μετέτρεψε τον Russell σε έναν απ’τους σημαντικότερους παράγοντες της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας. Είτε μέσω δίσκων που έφεραν στην ούγια τους το σηματάκι της XL, είτε μέσω της διανομής δίσκων από ονόματα όπως οι White Stripes, Avalanches, Beck, Radio Dept κτλ., είτε μέσω των διάφορων θυγατρικών που δημιούργησε μέσα στα χρόνια, η βρετανική ετικέτα θα μείνει στην ιστορία ως μια απ’ τις πιο επιτυχημένες και διαχρονικές των τελευταίων δεκαετιών.
Σήμερα η XL έχει φτάσει το εμπορικό της ταβάνι, χάρις στην ανεπανάληπτη επιτυχία της Adele, η οποία τρία χρονιά μετά τον τελευταίο της δίσκο εξακολουθεί να γεμίσει με εκατομμύρια λίρες τις τσέπες του Russell και της Beggars. Ακολουθεί μια αναδρομή σε αυτά τα 25 χρόνια, ένα τέταρτο του αιώνα όχι αστεία, με μια προσπάθεια να μην αναφερθούν οι Prodigy σε κάθε δεύτερη πρόταση και να παραληφθούν στο μέτρο του δυνατού οι δίσκοι των θυγατρικών (όπως η Locked On και η Young Turks), καθώς κι αυτοί που βγήκαν αρχικά σε άλλη ετικέτα.
(1989) Ellis-D – Free Your Mind
Ο πρώτος δίσκος που έβγαλε η εταιρεία καθορίζει ένα μεγάλο μέρος του πρώιμου ήχου της. Ο Ellis-D δεν είναι άλλος απ’τον Junior Vasquez και το Free Your Mind είναι μια απ’τις καλύτερες κυκλοφορίες της καριέρας του. Λίγο acid, λίγο UK garage και διάσπαρτα disco beats, αποτέλεσαν ιδανικό ξεκίνημα όσων φανταζόταν ο Russell.
(1990) Fantasy UFO – Fantasy
Instant classic βασισμένο στη μπασογραμμή του “LFO” του σπουδαίου γκρουπ με το ίδιο όνομα (RIP Mark Bell). Το “Fantasy” αποτελεί τον ορισμό του old school house και τη «σημαία» της πρώτης γενιάς ανθρώπων που με την απαραίτητη χημική βοήθεια, χόρευαν δώδεκα ώρες σερί.
(1991) SL2 – DJs Take Control
Προφανώς η κυκλοφορία-κλειδί για την XL Recordings το 1991 είναι το “Charly” των Prodigy, αλλά υπάρχουν κι άλλες αφορμές στα χρόνια που ακολουθούν για να αφιερώσουμε λίγο χώρο στην μπάντα-έμβλημα της εταιρείας. Οι Matt Nelson, John Fernandez και Jay-J θα ζήσουν στιγμές δόξας με αυτή την κυκλοφορία, η οποία θα φτάσει μέχρι το νο.11 των βρετανικών chart. Την επόμενη χρονιά θα καθιερωθούν ως mainstream act, χάρις στο θρίαμβο του “On A Ragga Tip”, το οποίο όμως είναι ένα σκαλί κάτω ποιοτικά.
(1992) Liquid – Sweet Harmony
Πιθανότατα η πρώτη επαφή με την εταιρία για όσους πλησιάζουν ή έχουν προσπεράσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Το “Sweet Harmony” παίχτηκε απ’τα ραδιόφωνα της Αθήνας μέχρι τα επαρχιακά κλαμπ της χώρας και το άξιζε γιατί η γλυκύτατη μελωδία και τα φωνητικά του Ce Ce Rogers απ’το “Someday” σε συνδυασμό με το breakbeat της εποχής φτιάχνουν μια απ’τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της εταιρείας μέχρι σήμερα. Την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο των Prodigy με τίτλο Experience.
(1993) Earthbound – Earthbound 1 (aka The Prodigy – Your Love)
Μια εξαιρετικά ιδιαίτερη στιγμή στη δισκογραφία του Liam Howlett των Prodigy και ταυτόχρονα ένα απ’ τα πλέον διάσημα σφάλματα της μουσικής δημοσιογραφίας. Τον Αύγουστο του 1992, το εμβληματικό τότε Mixmag βγαίνει με εξώφυλλο τον Howlett να κρατάει ένα πιστόλι στον κρόταφο και τίτλο: «Μήπως οι Prodigy σκότωσαν το rave;». Tον κατηγορούσαν για την μεταπήδηση της αγαπημένης τους μουσικής στο mainstream, σχολιάζοντας αρνητικά τις μουσικές του ικανότητες. Αν μάλιστα ψάξετε το βίντεο κλιπ των Prodigy για το “Fire”, θα δείτε στο τέλος τον Howlett να πετάει το περιοδικό στη φωτιά. Ένα χρόνο αργότερα, ο ιθύνων νους του γκρουπ απαντάει κυκλοφορώντας αυτό εδώ το white label χωρίς περαιτέρω στοιχεία περιμένοντας την αντίδραση του εντύπου. Το Mixmag το υποδέχθηκε με διθυραμβικές κριτικές και κανείς δεν ξέρει αν, την ημέρα που μαθεύτηκε ποιος τελικά ήταν υπεύθυνος για αυτή την κυκλοφορία, κοιμήθηκε κανείς απ’τους δημοσιογράφους-δήθεν υπερασπιστές του underground. Στην πρώτη πλευρά μάλιστα υπήρχε το κομμάτι από κάτω.
(1994) The Prodigy, Music for the Jilted Generation
Δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο για ένα απ’τους πλέον χαρακτηριστικούς δίσκους των ‘90s, αν και ο καλύτερος θα ερχόταν τρία χρόνια αργότερα με την κυκλοφορία του Fat of the Land [editor’s note: Charlie says, σύνελθε].
(1995) Jonny L – I’m Leavin’
Απ’αυτή τη χρονιά και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας, το drum n’ bass θα διανύσει την πιο παραγωγική του περίοδο. Ο Russell βρίσκεται και πάλι σε εγρήγορση και κυκλοφορεί αυτό το εξαιρετικό δείγμα του είδους.
(1996) Jonny L – This Time
Μεταβατική χρονιά για την ετικέτα, η οποία προετοιμάζεται για τον καλύτερο δίσκο των Prodigy και κυκλοφορεί ως single τα “Firestarter” και “Breathe” ως σωστά αντιπροσωπευτικά δείγματα. Το remix του Carl Craig στο “This Time” είναι όμως μια εξαιρετική στιγμή της εταιρείας και ο μέγας Craig τους χαρίζει ένα απολύτως διαχρονικό track που μπορεί να είχε βγει και σήμερα.
(1997) Roy Davis Jr. featuring Peven Everett – Gabriel
Δεν υπήρχε house/garage πάρτι στη Βόρεια Αγγλία που δεν τελείωνε με το ομώνυμο κομμάτι. Τρανή απόδειξη πως ο Russell ακόμα κι αν ετοιμαζόταν για τη μεγάλη «μπάζα» που θα έφερνε το Fat of the Land, εξακολουθούσε να έχει κοφτερό ένστικτο. Η παραγωγή είναι εξαιρετική, οι μελωδίες λαμπερές και ο Everett σωστός soul τραγουδιστής. Ίσως στο βάθος προσέξετε τον έξοχο 2step ρυθμό που αργότερα θα μεταμορφωνόταν σε αυτό που ξέρουμε πια ως dubstep.
(1998) Tuff Jam – Need Good Love
Πρώτη πραγματικά κακή χρονιά για την ετικέτα (θα ακολουθούσαν κι άλλες). Το “Need Good Love” είναι ένα κλασικό deep house κομμάτι που σε καμία περίπτωση δεν είναι το φόρτε μου. Από κάτω στην εκδοχή που έφτιαξε ο Todd Edwards.
(1999) Basement Jaxx – Remedy
Άλλη μια επιτυχία του Russell που με τους Basement Jaxx προσπάθησε να κλέψει λίγο απ’ το ντόρο που προκαλούσαν οι Daft Punk. Η μπάντα μπορεί να μην είχε την ίδια πορεία που είχαν οι γάλλοι ομόλογοί τους, μπορεί να ήταν πολύ πιο fun, καθόλου φουτουριστικοί ή το ίδιο ταλαντούχοι αλλά είχαν το ποπ σουξέ μέσα τους κι ήταν μια ωραία ανάσα σε μια σκηνή που εξατμιζόταν παράλληλα με την κατανάλωση ναρκωτικών. Ειδική μνεία δικαιούται το “Movin’ Too Fast” των Artful Dodger που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά.
(2000) Leila – Courtesy of Choice
Αλλαγή χιλιετίας κι η XL αφήνει πίσω της (μάλλον δικαιολογημένα) τη χορευτική μουσική και τα ΕΡs ως κύριο format κυκλοφοριών. Ο μουσικός χάρτης έχει αλλάξει κι ο Russell δικαιώνεται άλλη μια φορά κυκλοφορώντας το βραβευμένο ντεμπούτο του Badly Drawn Boy, The Hour of Bewilderbeast. Επειδή όμως είμαι πρόθυμος να δεχτώ όποια αντιπρόταση έχετε, απ’το να προτείνω οτιδήποτε απ’ αυτόν τον υπερκτιμημένο καλλιτέχνη, ο δεύτερος δίσκος της Leila πειραματίζετε αρκετά επιτυχημένα πάνω στον ήχο του Μπρίστολ και το Courtesy of Choice, ακόμα κι αν δεν φανέρωσε οποιαδήποτε αντοχή στο χρόνο, είναι μια απ’τις πιο μελαγχολικές κυκλοφορίες της ετικέτας μέχρι εκείνη τη στιγμή.
(2001) The Avalanches, Since I Left You
O Russell από αυτό το σημείο και μετά κάνει επιστήμη το licensing και την ίδια χρονιά φέρνει στην Ευρώπη τους τρεις πρώτους -και καλύτερους- δίσκους των White Stripes αλλά και το πολυσυζητημένο ντεμπούτο των Αυστραλών Avalanches.
