Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου
Νικόλας Περδικάρης: Μόνο οι ξεκάθαρες ερωτήσεις φέρνουν ξεκάθαρες απαντήσεις
«Υπάρχει αναμφίβολα μια διάσταση απόλυτα δραματική, που αφορά στον αργό ή τον αιφνίδιο θάνατό μας. Δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι είναι προτιμότερο: Να πεθαίνει κανείς μια και έξω ή να οδηγείται αργά και ανήσυχα προς την εξόντωσή του;»
Από τη στιγμή που η ερώτηση αφορά στη συγκεκριμένη πρόταση των Θεσμών και στην παράταση μιας συνθήκης αναξιοπρέπειας, τότε σίγουρα το «Όχι» έρχεται πρώτο στη γλώσσα. Ποιος θέλει επιπλέον μέτρα; Αυξήσεις στον ΦΠΑ, ανύπαρκτους μισθούς και συντάξεις; Θα πρέπει να είναι κανείς άρρωστος, για να θέλει να ζει μόνο και μόνο για να συντηρεί την ύπαρξή του. Σε ένα μέλλον που έχει ήδη καταδικαστεί από το παρόν, η ιδέα της χώρας μου, να μετατρέπεται σε μια ηλιόλουστη αποικία των δανειστών, με πονά και με θλίβει. Από την άλλη, το «Όχι» τι σημαίνει; Σημαίνει πως θα προχωρήσουμε σε μια «συμφωνία» με λιγότερο επαχθείς και περισσότερο δίκαιους όρους, όπως προτείνει η Ελληνική κυβέρνηση και λαχταρά ο λαός; Σημαίνει οριστική ρήξη; Έξοδο από την Ευρωζώνη, ίσως και από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Το «Ναι» καταλαβαίνουμε τι θα πει. Για το «Όχι» δεν μας εξήγησε επακριβώς κανείς. Μπορούμε μόνο να φανταζόμαστε τις συνέπειες και να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ενός μεγάλου ρίσκου. Αλλά ένα τόσο μεγάλο ρίσκο, καλό είναι να μην το παίρνει κανείς όταν καίγεται. Γιατί τότε, η απόφαση του μόνο ψύχραιμη δεν είναι.
Είναι βεβαίως άριστο να μπορεί ένας λαός να ορίζει τη μοίρα του και να αποφασίζει. Να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, σε μια δημοκρατία άμεση, όπως ο ίδιος την οραματίζεται. Αλλά ακόμα καλύτερο θα ήταν, αν ρωτούσαν τη γνώμη του συχνότερα και πιο έγκαιρα, ώστε να μη χρειάζεται να αποφασίσει μια στο τόσο και μάλιστα την ώρα του πανικού. Επιπλέον χρειάζεται να γνωρίζει κανείς σε πόσα υπο-ερωτήματα ακριβώς απαντά. Γιατί μόνο οι ξεκάθαρες ερωτήσεις, φέρνουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Και μπορεί εδώ, οι περισσότεροι, να καταλαβαίνουμε «τι θέλει να πει ο ποιητής». Ωστόσο, η κατάσταση που ζούμε δεν είναι ποίημα. Το αντίθετο.
Υπάρχει αναμφίβολα μια διάσταση απόλυτα δραματική, που αφορά στον αργό ή τον αιφνίδιο θάνατό μας. Δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι είναι προτιμότερο: Να πεθαίνει κανείς μια και έξω ή να οδηγείται αργά και ανήσυχα προς την εξόντωσή του; Κάποιοι λένε, πως «αυτός», «ο ταλαίπωρος», είναι στην πραγματικότητα παλικάρι. Θα ζήσει, λένε, όπως και να έχει. Κι εγώ μαζί τους είμαι. Αυτό θέλω. Με τη διαφορά ότι, δυστυχώς, έχω γεννηθεί απαισιόδοξος. Θα μπορούσε λοιπόν και η αποχή να μοιάζει με μια λύση. Όμως από τα δύσκολα απέχουν, συνήθως, οι δειλοί.
Η συλλογή διηγημάτων του Νικόλα Περδικάρη Ο σκύλος με το λουλούδι στο στόμα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Το Ροδακιό.
Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου
