Μιλήστε μου λίγο για την έρευνα που κάνετε πριν γράψετε το σενάριο μιας ιστορίας,αν δεν κάνω λάθος όλα τα επεισόδια προέρχονται από πραγματικά συμβάντα… Οι ιστορίες μας είναι πάντα βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, τροποποιημένες και αλλοιωμένες έτσι ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμες. Αυτό γίνεται για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ηθικός. Δεν χρειάζεται να διαπομπεύουμε το θύτη ή το θύμα όπως κάνουν τα media επί καθημερινής βάσης. Ο δεύτερος είναι καλλιτεχνικός. Πιστεύω ότι η μυθοπλασία είναι πάντα ένα βήμα μετά την πραγματικότητα. Αν και κάποιες φορές η πραγματικότητα μας προδίδει. Τις ιστορίες τις παίρνουμε είτε από το αστυνομικό δελτίο και δικογραφίες, ή μετά από μεγάλη έρευνα. Για το trafficking, ας πούμε, κάναμε μια μεγάλη έρευνα. Πήγα και μίλησα με κακοποιημένες γυναίκες στα σπίτια που τις φυλάνε – και τις φυλάνε πάρα πολύ καλά γιατί φοβούνται την εκδίκηση των προαγωγών. Ήταν πολύ δύσκολο να μπούμε στην αλύσιδα και να φτάσω να τις δω πρόσωπο με πρόσωπο. Τα πράγματα που άκουσα ήταν απίστευτα. Δεν πίστευα ποτέ ότι στον 21ο αιώνα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα που θυμίζουν Μεσαίωνα. Τις μεταχειρίζονται σαν ζώα, σαν σφάγια. Κοπέλες που φυσικά δεν είχαν καμία διάθεση να γίνουν πόρνες.
Γενικά στην σειρά κάνω αποκλειστικά τα πράγματα που μου αρέσουν, με την ελπίδα φυσικά να αρέσουν και στους άλλους. Αν δεν το κάνεις για ‘σένα, δεν θα το κάνεις καλά. Απλά πρέπει πάντα να ξέρεις ότι δε θα τα δεις μόνο εσύ.
Ειπατε θα επικεντρωθείτε ακόμα περισσότερο στους χαρακτήρες, πόσο εύκολο είναι να αποδώσεις έναν άνθρωπο που διαπράττει ένα έγκλημα; Έχτε συνομιλήσει ποτέ με κάποιον στα πλαίσια της έρευνάς σας; Όχι ποτέ. Δεν χρειάζεται. Έχω σπουδάσει ψυχανάλυση, ξέρω κάποια πράγματα. Ξεκινάω με την αρχή ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Παράδειγμα είναι ο πόλεμος, εκεί παίρνεις παράσημο όταν σκοτώνεις κάποιον. Όλα μπορούν να συμβούν. Είναι η στιγμή που ξεπερνάς εκείνη την λεπτή κόκκινη γραμμή (που δεν ξέρεις ποια είναι ακριβώς) και δεν ελέγχεις πια τίποτα.
Ένα από τα στοιχεία για τα οποία το κοινό αγάπησε την σειρά είναι το soundtrack. Εσείς μας μάθατε τους Wovenhand ή τους The Black Heart Procession… Δεν τους ήξερε κανείς στην Ελλάδα τους Wovenhand. Τώρα θα μάθετε κι άλλους. Θα έχουμε και παλιά τραγούδια από Sixteen Horse Power και Wovenhand, αλλά και νέες άγνωστες μπάντες. Βέβαια με το Shazam πια τα μαθαίνεις όλα. Στο πρώτο επεισόδιο, ας πούμε, έχω ένα κομμάτι από μια μπάντα που λέγεται Dengue Fever και τραγουδάνε στα καμποτζιανά. Είναι δύο Αμερικάνοι που σε ένα ταξίδι τους στην Καμπότζη νόσησαν από δάγκειο πυρετό και έμειναν εκεί οκτώ μήνες. Γνώρισαν μια σερβιτόρα που ήταν τραγουδίστρια και γύρισαν μαζί της στην Αμερική κι έφτιαξαν την μπάντα. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης, αλλά είναι και η μουσική που έχω στο ξυπνητήρι μου. Γενικά στην σειρά κάνω αποκλειστικά τα πράγματα που μου αρέσουν, με την ελπίδα φυσικά να αρέσουν και στους άλλους. Αν δεν το κάνεις για ‘σένα, δεν θα το κάνεις καλά. Απλά πρέπει πάντα να ξέρεις ότι δε θα τα δεις μόνο εσύ.
Πολύ δύσκολη ισορροπία αυτή. Δύσκολη, αλλά μπορεί να υπάρξει.
Από πού ξεκίνησε η αγάπη σας για το θρίλερ; Εν αρχή ην ο Χίτσκοκ. Μεγάλος δάσκαλος. Έλεγε ότι τα τέρατα είναι μέσα μας, οπότε ο ψυχολογικός φόβος είναι αυτός που μετράει και όχι η δημιουργία ενός τέρατος στην ταινία. Σαν θεατής αυτά βλέπω, αλλά μου αρέσουν και πράγματα που συνιστούν hate watch. Όπως το Walking Dead. Βαριέμαι δηλαδή, αλλά καίω τον εγκέφαλό ρε παιδί μου. Το ξεκουράζω κάπως.
Ξέρετε η τηλεόραση θεωρείται ποταπό είδος. Δεν υπάρχουν ποταπά είδη. Απλά υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση. Οι άνθρωποι τη διαμορφώνουν.
Θυμάστε την στιγμή εκείνη που συνειδητοποιήσατε ότι θέλετε να γίνετε σκηνοθέτης; Φυσικά. Έφυγα απ’ την Ελλάδα και πήγα στην Γκρενόμπλ να σπουδάσω βιοχημεία. Τεράστια πανεπιστημιούπολη, πολύ μοντέρνα τότε, η οποία είχε δύο ταινιοθήκες, έτυχε λοιπόν να βρεθώ υπεύθυνος της μιας. Κατέβαιναν σκηνοθέτες από το Παρίσι τότε, ο Τρυφό, ο Γκοντάρ και παρουσίαζαν τις ταινίες τους. Ε, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος. Πορώθηκα. Έδωσα εξετάσεις στην IDHEC, την κρατική σχολή κινηματογράφου της Γαλλίας, μια πολύ δύσκολη και κλειστή σχολή. Πέρασα. Έγραψα ένα γράμμα στους γονείς μου και έγιναν έξαλλοι. Παραλίγο να με αποκληρώσουν. Πήγα όμως στο Παρίσι και σπούδασα.
Θα ξανακάνατε ποτέ κινηματογράφο; Μα, κινηματογράφο κάνω.
Εννοώ στο πανί. Κάποια στιγμή ναι, αλλά για την ώρα με γεμίζουν πολύ αυτά που κάνω. Ξέρετε η τηλεόραση θεωρείται ποταπό είδος. Δεν υπάρχουν ποταπά είδη. Απλά υπάρχει καλή και κακή τηλεόραση. Δεν είναι κακό το μέσο από μόνο του. Το μέσο είναι ουδέτερο, είναι ένα μηχάνημα. Αντιθέτως, είναι ένα μέσο τόσο δυνατό και απόλυτο, εισβάλει στα σπίτια των ανθρώπων. Γιατί λοιπόν να μπαίνουν μόνο σαβούρες; Οι άνθρωποι το διαμορφώνουν. Όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες έχουν κάνει τηλεόραση όπως ο Φελίνι, ο Κισλόφσκι.
Έχετε κάποια ιστορία να μοιραστείτε μαζί μας από τα γυρίσματα; Ιστορίες υπάρχουν πολλές. Έχει τύχει να τρομάξουν άνθρωποι όταν κάνουμε γυρίσματα που τρέχουν πάνω-κάτω διάφοροι με όπλα και μας έχουν φωνάξει την αστυνομία. Στο επεισόδιο που σου ανέφερα πριν με τα κεριά, παραλίγο να πάρουμε φωτιά. Φύγαμε μαύροι από κει μέσα, σαν καρβουνιάρηδες. Επίσης όταν κάνεις γύρισμα με τον Μάκη Παπαδημητρίου, πέφτεις κάτω από τα γέλια, δεν μπορείς να δουλέψεις. Γυρίζαμε ένα επεισόδιο όπου ο Μάκης κι ένα άλλο παιδί έκαναν δύο ληστές που χτυπάνε μια μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρεία, είναι έτοιμοι να μπουν μέσα και να απειλήσουν την γραμματέα. Όταν λέω λοιπόν «πάμε», μπαίνει μέσα ο Βασίλης και κυλιέται από τα γέλια. Βρίζει τον Μάκη και λέει δε μπορώ με τον μαλάκα. Τι είχε γίνει; Έξω από την πόρτα ήταν ένα ασανσέρ και είχε την ένδειξη 5ος όροφος. Ε, είπε ο Μάκης «Α, κοίτα έγινε διαγωνισμός ψαριών και βγήκε 5ος ο ροφός». Κάθε μέρα αυτή η δουλειά.
Τόσες σκληρές σκηνές, σκηνές βιασμών κι αποφεύγετε το γυμνό. Θα δούμε κάτι διαφορετικό φέτος; Κοιτάξτε, η τηλεόραση έχει μια οφθαλμοπορνική αντίληψη για τα πράγματα, με την έννοια ότι και στα πρωινάδικα ακόμα, ο φακός προσπαθεί να δείξει το βρακί της παρουσιάστριας. Προσπαθώ να μην μπω σε αυτή τη λογική. Το πρώτο επεισόδιο, ας πούμε έχει πολύ σεξ, αλλά είναι σιχαμένο σεξ. Ήθελα όχι μόνο να μην ερεθίζεται ο τηλεθεατής, αλλά να σιχαίνεται. Το ξέρετε ότι 1 στους 4 Έλληνες έχει πάει με θύμα trafficking; Είναι σα να λέμε ότι 1 στους 4 Έλληνες έχει ένα δούλο σπίτι του. Κάνουμε ιστορίες παθών, οπωσδήποτε υπάρχουν ερωτικές σκηνές. Αλλά το πάμε τόσο, όσο.
Κλείνοντας, θέλω να σας κάνω μια προσωπική ερώτηση. Βλέπω πούρα και βλέπω και μια σημαία της Κούβας. Τι κόλλημα είναι αυτό; Τα πούρα και η Κούβα είναι η δεύτερη αγάπη μου μετά την σκηνοθεσία. Πάω δύο φορές το χρόνο. Έχω φίλους εκεί. Το πούρο είναι σαν το κρασί, αφού δεν καταπίνεις τον καπνό – σημειωτέον, έχω να καπνίσω τσιγάρο 20 χρόνια. Το πούρο έχει γεύσεις, έχει αρώματα. Κάθε του ρουφηξιά είναι διαφορετική από την άλλη. Επίσης είναι βαθιά συνδεδεμένο με τη γη της Κούβας. Στην Ευρώπη το να καπνίζεις πούρο είναι ένδειξη πλουτοκρατίας, ενώ στην Κούβα συμβαίνει το αντίθετο: οι πλούσιοι καπνίζουν τσιγάρα, οι φτωχοί καπνίζουν πούρα. Είμαι ο μεγαλύτερος συλλέκτης πούρων στην Ελλάδα. Έχω στο σπίτι μου ένα δωμάτιο με 25.000 πούρα. Από το 1905, από τον αμερικάνικο εμφύλιο, τα οποία καπνίζονται καταπληκτικά τώρα, γιατί τα διατηρώ σε συγκεκριμένη θερμοκρασία, επίπεδα υγρασίας και τα λοιπά. Επειδή όμως δεν μου αρέσει να τα κοιτάω, αλλά να τα καπνίζω, η συλλογή μου μειώνεται. Στην Κούβα φυσικά καπνίζω φρέσκα. Έχω στρίψει και ο ίδιος, μην νομίζεις ότι ξέρω, αλλά έχω δοκιμάσει την διαδικασία, καθώς οι καλύτεροι rollers είναι φίλοι μου.
Το πρώτο επεισόδιο του νέου κύκλου της 10ης Εντολής θα προβληθεί την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου από την συχνότητα του Alpha.
