Σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, που όπως γράψαμε και στο editorial του τελευταίου τεύχους μας που κυκλοφορεί από μέσα Ιουνίου, «… ενώ έχει ξεκινήσει, οι κοινωνικές αναταραχές έξω από τα γήπεδα συνεχίζονται. Πολύ θα θέλαμε με κάποιον τρόπο το φετινό Μουντιάλ να στιγματιστεί από τον εξωαγωνιστικό παράγοντα: να καθυστερήσει ας πούμε ένας αγώνας γιατί απεργοί έχουν μπλοκάρει τους δρόμους και δεν μπορούν να φτάσουν στο γήπεδο οι ομάδες. Ή να εμφανιστεί μια εθνική ομάδα με περιβραχιόνια διαμαρτυρίας για τα όσα έγιναν έξω από τα στάδια. Ή να σκοράρει ο Νειμάρ και να σηκώσει μπλούζα έχοντας από κάτω ατάκα “νίκη στους απεργούς”. Όμως πολύ δύσκολα θα δούμε τέτοιες καταστάσεις, γιατί όπως προείπαμε όλα έχουν γίνει πολύ τυπικά και προβλεπόμενα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, και δεν υπάρχουν παίκτες που θα τολμούσαν να “ξεπεράσουν τα ποδοσφαιρικά όρια”. Δεν υπάρχει πλέον ούτε ένας Σόκρατες να δείξει το δρόμο… Ενώ λοιπόν θα βλέπουμε τους αγώνες πίνοντας μπίρες με την παρέα μας, θα κρυφοκοιτάμε σε άλλα κανάλια ή πολύ περισσότερο στα ιντερνετικά media για γεγονότα άσχετα με το ποδόσφαιρο αλλά πολύ πιο σημαντικά αφού πρόκειται για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια…”
Kαι λες και θέλησαν να διασκεδάσουν τις πιο πάνω αρνητικές εντυπώσεις οι παίχτες, οι προπονητές και – στην τελική – οι πιο πολλές εθνικές ομάδες. 136 γκολ στην α’ φάση και βγαίνει ένας απίστευτος μέσος όρος (2,83) ανά αγώνα. Χώρια τα δοκάρια ή τις τελικές προσπάθειες… Τι συνέβη άραγε; Πήγαν περίπατο οι άμυνες; Υπήρξε καθίζηση των ευρωπαϊκών ομάδων λόγω κλιματολογικών συνθηκών, αλλά όχι – ας πούμε – λόγω του αριθμού των αγώνων που είχαν δώσει οι βασικοί παίχτες στους συλλόγους τους; Με το τέλος του Μουντιάλ, έχοντας πλέον τη συνολική εικόνα, θα γράψουμε τις τελικές μας απαντήσεις. Το σίγουρο είναι, πως παρά τις ατυχείς προβλέψεις ενός από τους συντελεστές του περιοδικού πως το φετινό Μουντιάλ θα είναι σούπα, μέχρι τώρα έχουμε δει πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, ευφάνταστες ενέργειες παρόλη την απουσία παικτών–θεών, εκπληκτικές επεμβάσεις των πορτιέρο, συνδυασμούς, ανατροπές, σκληρά μαρκάρισματα και δαγκωματιές… Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο;
Βραζιλία – Χιλή
Και φτάνουμε στο χθες. Πρώτος αγώνας νοκ αουτ για την φάση των 16. Ματσάρα, το ξέραμε από πριν. Η Βραζιλία που δίνει ψυχή και σώμα για να πάει όσο πιο μακριά γίνεται με τελικό στόχο να το σηκώσει μέσα στο σπίτι της, γιατί δεν έχει το σούπερ ταλέντο και τις ικανότητες προηγούμενων δεκαετιών, και μια Χιλή απολαυστική με παίκτες σαν τους Βιδάλ, Αρανγκίζ, Σάντσεζ και μια μεσαία γραμμή που σκοτώνει. Δεν είναι τυχαίο που η Χιλή μέχρι το χθεσινό της αποκλεισμό είχε τρέξει τα περισσότερα χιλιόμετρα από όλες τις ομάδες. Respect για αυτήν την ομάδα και χίλια κρίμα που δεν πέταξε έξω το χαϊδεμένο παιδί της FIFA.
Τελευταίο σχόλιο; Πάλι ένας από την ομάδα του περιοδικού, ο ίδιος που έλεγε για τη σούπα Μουντιάλ, έλεγε πως η Κολομβία όχι μόνο δεν θα πέρναγε στους 16 αλλά θα έβγαινε και τελευταία στον όμιλο. Από αυτές τις προβλέψεις και μετά βλέπει μπάλα χωρίς να μιλάει… Α, και ένα σχόλιο για τον Πινίγια. Όταν ετοιμάζονταν για την αλλαγή, γυναικεία παρουσία που παρακολουθούσε το παιχνίδι αναφώνησε, επί λέξει: «Παναγία μου, τι γκομενάκι είναι αυτό;». Μια δήλωση που δεν έχει προηγηθεί για κανέναν άλλον παίκτη, ούτε ακολούθησε. Άρα ο κύριος Πινίγια που δεν μας έκανε τη χάρη στο τελευταίο λεπτό της παράτασης να κλείσει το σπίτι της Σελεσάο, ανακηρύχτηκε πανηγυρικά σε Νο 1 γκόμενο του αγώνα
Κολομβία – Ουρουγουάη
Η Κολομβία προηγήθηκε στο 28′. Ένα εκπληκτικό σε σύλληψη και εκτέλεση γκολ από τον Τζέιμς Ροντρίγκεζ ήρθε να βουλώσει τα στόματα των τηλεσχολιαστών που μας είχαν πρήξει με το ατελέσφορο του τρόπου που επιτίθενται οι λατινοαμερικάνικες ομάδες. Στο 17′ η κατοχή της μπάλας ήταν 71-29 υπέρ της Κολομβίας, άρα ήταν ηλίου φαεινότερο ποια ομάδα θα προηγούταν. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή είναι που αρχίζει να ανοίγει το ματς και να βλέπουμε την μπάλα να κινείται πάνω-κάτω. Ωστόσο, η «Ούρου» δεν κατάφερε να απειλήσει. Όσο περισσότερο έτρεχε ο Καβάνι, τόσο περισσότερο ένιωθε(ς) πως είναι μόνος του. Και στο 49′ ο Τζέιμς Ροντρίγκεζ βάζει και το δεύτερο γκολ (5ο σε 4 ματς) και τελειώνει το ματς. Η «Ούρου» άρχισε να τρέχει ουσιαστικά μετά το δεύτερο γκολ. Όμως, η κατάσταση ήταν «τρέχω μα δεν φτάνω». Η Κολομβία ξεκίνησε νωρίς τη συντήρηση δυνάμεων και ως εκ τούτου η «Ούρου» περιφερόταν άκαρπα γύρω γύρω από την αντίπαλη περιοχή με καναδυό ουσιαστικές στιγμές όλες κι όλες. Η απουσία του Σουάρεζ περισσότερο από εμφανής. Τελικά, αυτός ο παίκτης είναι τόσο βλάκας ώρες ώρες…
Κολομβία: Νταξ, η Κολομβία είχε την τύχη και την ατυχία να πέσει στον πιο αδιάφορο όμιλο όλης της διοργάνωσης. Ως εκ τούτου πέρασε στους 16 ξεκούραστα, αλλά χωρίς παράλληλα να έχει δώσει κάποιο σοβαρό ματς που θα την προβληματίσει και θα τη βοηθήσει να εξελιχτεί. Η κλήρωση με την Ουρουγουάη της έκατσε κουτί. Θα έπαιζε με μία ομάδα που την ξέρει και δεν θα χρειαστεί να (ανα)προσαρμόσει τα πλάνα της. Επίσης, θα πήγαινε ξεκούραστη απέναντι σε μια ομάδα που δόθηκε ψυχή τε και σώματι στα ματς του ομίλου. Και αυτό φάνηκε σε όλο το ματς. Οι Κολομβιανοί έτρεχαν σε όλο το γήπεδο, έκλειναν τους χώρους, εγκλώβιζαν τους Ουρουγουανούς, είχαν σοβαρότητα. Έδειξαν ότι ίσως αυτοί να είναι η έκπληξη του Μουντιάλ μιας και μέχρι τώρα βελτιώνονται από ματς σε ματς και το κυριότερο, κερδίζουν ξεκούραστα.
Ουρουγουάη: Όταν χάνεις εύκολα από την Κόστα Ρίκα, αλλά νικάς παλικαρίσια Αγγλία (γελάει ο κόσμος με δαύτους) και Ιταλία (μεγάλη απογοήτευση), τότε δικαιούσαι να ονειρεύεσαι. Όμως, αυτή η Ουρουγουάη δεν θυμίζει σε τίποτε τη «Σελέστε» που θαυμάσαμε πριν τέσσερα χρόνια στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής. Το γεγονός ότι κέρδισε δύο ευρωπαϊκές ομάδες, αλλά έχασε με τα χέρια κατεβασμένα από δύο λατινοαμερικάνικες λέει πολλά. Η «Ούρου» είναι κουρασμένη. Φαίνεται. Για αυτο κλείνεται στην άμυνα και απέναντι σε ομάδες που παίζουν γρήγορα, τεχνικά και ανοιχτά, όπως η Κόστα Ρίκα και η Κολομβία, δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει. Κανένας συνδυασμός σε όλο το ματς. Μόνο μακρινά σουτ, νεύρα (για αυτά τους γουστάρουμε όμως) και μηδέν έμπνευση. Τέλος εποχής, θα μας επιτρέψετε να πούμε. Ωστόσο, προσωπικότητες όπως ο Αλβάρο Περέιρα, που αρνιόταν να γίνει αλλαγή στο ματς με την Αγγλία και συνέχισε να παίζει τραυματίας, ή ο κοντοπούτανος (και συγχωρέστε μας την έκφραση) Εχίδιο Αρεβάλο Ρίος, θα μας μείνουν χαραγμένες. Τόσο για το πάθος τους όσο και για το ότι στην ουσία μιλάμε για παίκτες που δεν αγωνίζονται στην Ευρώπη.
Η ελπίδα: Αυτό που δεν έκανε η Χιλή (α ρε Χιλή… α ρε Χιλή…), ελπίζουμε να το κάνει η Κολομβία. Έλεος πια με τα ανέκδοτα τους Βραζιλιάνους.
Το κλου: Εμείς εδώ έχουμε συνηθίσει με τα EURO. Δηλαδή, δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παίκτες να μιλούν και να βρίζονται στην ίδια γλώσσα, παρά το ότι ανήκουν στην ίδια ήπειρο. Δεν έχουμε συνηθίσει σε σκληρά μαρκαρίσματα και νεύρα μιας και οι περισσότεροι παίκτες προστατεύουν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τον εαυτό τους. Εδώ όμως δεν έχουμε τέτοια. Και για αυτό είναι ωραίο να βλέπεις ένταση και ποδόσφαιρο αλάνας σε τέτοιες διοργανώσεις, Πάλι καλά που οι Λατίνοι δεν κρατούν τα προσχήματα και μας δικαιώνουν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις κερκίδες. Ακούμε γήπεδο ρε παιδί μου. Στα EURO είναι σαν να έχεις στο mute την τηλεόραση. Οι Λατίνοι το διασκεδάζουν και το ακούς.
Last but not least: Τι ωραίοι ήταν οι εθνικοί ύμνοι αυτών των δύο ομάδων ρε σεις; Άνετα θα μπορούσες να τους παίζεις σε πρώτο ραντεβού και να το παίζεις ψαγμένος εναλλακτικός με κίνδυνο βέβαια να χαρακτηριστείς απλά συλλέκτης του Compact Disc Club…
