Έχω την αίσθηση πως τα φετινά nominations έπεσαν πολύ κοντά σε όλα αυτά που πιστεύαμε πως θα συμβούν. Η Ευρωπαϊκή Ακαδημία είχε ήδη σηκώσει ψηλά το δάχτυλο και είχε δείξει το Emilia Perez. Το ίδιο είχαν δείξει και οι Κάννες. Μαζί με το Anora και τα δύο «ξένα». Το ιρανικό-γερμανικό The Seed of the Sacred Fig και το ινδικό All we imagine as light. Η Βενετία είχε δείξει και αυτή τα δικά της. Το The Room Next Door, το Babygirl, το θηριώδες The Brutalist. Και η «Ακαδημία» των ξένων, που αγαπούν τις ποτάρες και τα μεθύσια την ώρα που βραβεύουν, είναι γνωστό σε όλους πως σε αυτά τα φεστιβάλ θα ρίξουν τη ματιά τους. Για να μην εκτεθούν. Τόσο πολύ. Και να «δείξουν» στους οσκαρικούς τους «συναγωνιστές» τον δρόμο. Τύπου. Γιατί ειδικά τα τελευταία χρόνια οι απέναντι τα καταφέρνουν και τους βγαίνουν στη γωνία. Πιο μοντέρνα. Και ανατρεπτικά
Σε γενικές γραμμές, δεν θα τους κακοκαρδίσω, οι Σφαίρες φέτος τα πήγαν τίμια (ιδού οι αποδείξεις). Κι ας παραπάτησαν σε περιπτώσεις. Τις οποίες, όχι, βεβαίως και δεν θα ξεχάσουμε εύκολα. Αλλά θα πούμε οκ. Καθώς, με κάποιον τρόπο, κάτι βρέθηκε και το ισορρόπησαν.
Έξω: Η Marianne Jean-Baptiste ως καταθλιπτική Λονδρέζα στην ταινία του Mike Leigh, Hard Truths, θεωρείται ένα από τα μεγάλα φαβορί για το Όσκαρ. Να το πάρει, όχι απλά να το δει στην αίθουσα. Οι Χρυσές Σφαίρες δεν μπήκαν καν στον κόπο να της δώσουν μια τόση δα θεσούλα ανάμεσα στις υποψήφιες. Φτου τους.
Μέσα: Ήθελα πολύ να δω την Coralie Fargeat να αναγνωρίζεται για το The Substance με αυτόν τον τρόπο και πολύ χαίρομαι που συνέβη. Δεν είναι ικανή επειδή θα καταφέρει κατά πάσα πιθανότητα να οδηγήσει στα όσκαρ τις δύο πρωταγωνίστριες της Demi Moore και Margaret Qualley (και εδώ υποψήφιες), αλλά επειδή παρέδωσε μια κινηματογραφική εργασία γεμάτη εμμονές και ερωτήματα, χωρίς να ξεχνάει στιγμή ποια είναι, τι θέλει να πει και κυρίως ποιους θέλει τόσο απολαυστικά να «αντιγράψει».
Έξω: Είναι ωραίο να αναγνωρίζεις το blockbuster που σέβεται τον εαυτό του και τους προσκεκλημένους του με χίλιους δυο τρόπους, και τόσο περίεργο να μην το κάνεις με τον πιο βασικό. Προφανώς οι φίλοι από την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (Hollywood Foreign Press Association) θεώρησαν πως το Wicked: Part 1 και το Dune: Part Two φτιαχτήκαν μόνα τους ή έστω με το χεράκι κάποιας καλής νεράιδας που κανείς δεν αναγνώρισε, γι’ αυτό και οι Jon M. Chu και Denis Villeneuve θα δουν την απονομή από το σπίτι τους.
Μέσα: Η Payal Kapadia. Κανείς δεν το είδε να έρχεται. Γι’ αυτό και τα περισσότερα χαμόγελα έπεσαν εδώ. Το All We Imagine as Light αγαπήθηκε πολύ και το ίδιο επιθυμούμε να συμβεί και εδώ.
https://www.youtube.com/watch?v=hZDs_lLGrTU
Μέσα: Η Pamela Anderson, η γυναίκα που δεν θα περίμενε κανείς ποτέ να δει εδώ, σε μια ερμηνεία ζωής για το The Last Showgirl – ως βετεράνος χορεύτρια του Λας Βέγκας, που αντιμετωπίζει το ξαφνικό κλείσιμο του σόου της. Από αυτές τις στιγμές που το Χόλυγουντ αγοράζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Από αυτές τις φορές που σίγουρα πάνε κάπως έτσι, κλειδώνουν το όσκαρ και της δίνουν το κλειδί. Αλλά τι τα θες, η φετινή κατηγορία με Αντζελίνα Τζολί, Νικόλ Κίντμαν, Τίλντα Σουίντον, Φερνάντα Τόρες, Κέιτ Γουίνσλετ, είναι σκέτο σφαγείο.
Έξω: Κάποιοι Ιρλανδοί δεν θα μεθύσουν τελικά. Τουλάχιστον όχι εκεί. Ο Paul Mescal δεν προτάθηκε για το Gladiator II, ούτε η Saoirse Ronan για κανέναν από τους δύο ρόλους της – στο δράμα του Steve McQueen Blitz για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο The Outrun ως μια γυναίκα που παλεύει με τους εθισμούς της. Και κάπως έτσι, η γιορτή έχασε την ευκαιρία να ρίξει μια ματιά σε απολαυστικά βραδινά επίσημα σορτσάκια. Και κάπως έτσι, η τηλεοπτική απονομή έχασε καμιά εικοσαριά μονάδες από το πουθενά.
Μέσα: Ο Μπομπ Ντίλαν του Τιμοτέ Σαλαμέ στο A Complete Unknown. Να το πάρει, να το πάρει (καθόλου ψύχραιμα), να το πάρει.
