Πώς νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε αυτό το ευαίσθητο μεταίχμιο ανάμεσα στο κορίτσι και τη γυναίκα, όταν νιώθεις το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, όταν αγγίζεις ένα άλλο κορμί κι ανατριχιάζεις πρωτόγνωρα, όταν ανοίγεις την πύλη της ενηλικίωσης αφήνοντας πίσω την παιδική αθωότητα, βιώνοντας παράλληλα το βαθύ τραύμα της μητρικής απώλειας; Στο Μέντιουμ της Χριστίνας Ιωακειμίδη που συναντά αυτές τις μέρες το κοινό στα θερινά, η 16χρονη Ελευθερία κατεβαίνει από την επαρχία στην καυτή αυγουστιάτικη πρωτεύουσα για να βοηθήσει την ετοιμόγεννη αδερφή της και αισθάνεται συναισθήματα που δεν έχει ξανανιώσει, μπαίνοντας αργά αλλά σταθερά σε ένα καινούργιο σύμπαν.
Η ζωή βρίσκεται ξαφνικά μπροστά της σε διαφορετικά μεγέθη, χρώματα και σχήματα από όσα είχε ως τότε γνωρίσει -είτε μέσα στις καυτές στοές της έρημης πόλης όπου οι χοροί και οι έρωτες κρατάνε ως το πρωί είτε στην κοιλιά της ετοιμόγεννης αδερφής της που θα της χαρίσει το πρώτο της ανίψι είτε πάνω στη μηχανή του κάπως παράξενου αλλά συναρπαστικού γείτονα Άγγελου που θα την κάνει να πετάξει είτε στη γνωριμία της με την μέντιουμ Άννα που θα απελευθερώσει τα κρυμμένα ένστικτά της. Όμως το ίδιο δυνατός μπροστά της -και πίσω της- είναι και ο θάνατος που τον βίωσε χάνοντας τόσο μικρή την μητέρα της, αλλά και ο “θάνατος” της πατρικής προστασίας που χάθηκε στην νέα ζωή του πατέρα της με την καινούργια σύντροφό του και η άσχημη είδηση της σοβαρής αρρώστιας της αγαπημένης της ξαδέρφης. Η Ελευθερία πάλλεται, ακόμη και χωρίς, ως ένα σημείο, να το καταλαβαίνει η ίδια. Αν στην επιφάνεια η ζωή κυλάει στην καθημερινότητά της, στο βάθος όλα σιγά-σιγά αλλάζουν, οι δονήσεις πυκνώνουν και οι μικροί σεισμοί στην καρδιά της διαρκώς αυξάνουν τα ντεσιμπέλ τους, όπως ο καύσωνας που γίνεται αβάσταχτος.
Ήταν μεγάλη η χαρά την πρώτη φορά που είδα το «Μέντιουμ» στην ελληνική πρεμιέρα του στο Διεθνές Τμήμα του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Τόσο γιατί το είδος της εφηβικής-νεανικής ταινίας ακόμα σπανίζει στο ελληνικό σινεμά (αν και τελευταία υπάρχει φως) όσο και επειδή η ίδια η ταινία με πήρε κυριολεκτικά μαζί της, με την φρεσκάδα, την ειλικρίνεια, την τρυφερότητά της και, πάνω από όλα, την επιτυχημένη καταγραφή ενός τόσο δύσκολου θέματος όσο η ενηλικίωση. Μεγάλο ατού της αυτή η cool ατμόσφαιρα που περιφέρεται, σαν ένα ωραίο, ανενεργό φαινομενικά, ηφαίστειο που από κάτω βράζει, κατορθώνοντας να δώσει τον ανήσυχο εφηβικό ψυχισμό και, παράλληλα, την εφηβική “ραστώνη”. Αυτόν τον κόσμο που οι περισσότεροι έχουμε ζήσει στη νεότητά μας, αλλά όταν τον βιώνουμε ως γονείς με τα παιδιά μας, συχνά φτάνουμε στα όρια μας.
Η Αγγελική Μπεβεράτου, νεαρή χορεύτρια που, ξαφνικά και απρόσμενα, πήρε τον ρόλο στα 18 της χρόνια, ανέλαβε και εκτέλεσε με ευαισθησία και επιτυχία το δύσκολο έργο. Η “Ελευθερία” με το μελαγχολικό βλέμμα που αντανακλά την τρυφερή εσωτερικότητά της στη δύσκολη coming of age περίοδο της ζωής της, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, κι ας μη βρισκόταν μακριά από την πραγματικότητα της πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού. Αξίζουν πολλά μπράβο τόσο στην Αγγελική για την ερμηνεία της όσο και σε όλους όσους στάθηκαν δίπλα της και την βοήθησαν να βγάλει εις πέρας αυτό το πρωτόγνωρο για την ίδια εγχείρημα. Πέρα από τη σκηνοθέτρια που ρίσκαρε και πέτυχε επιλέγοντας μία ερασιτέχνη ηθοποιό παρά το ότι έπρεπε να στηρίξει όλη την ταινία πάνω της, ο εξαιρετικός –και πάλι- Νικολάκης Ζεγκίνογλου και όλο το υπέροχο cast, Κατερίνα Ζησούδη, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μάρθα Φριντζήλα (πραγματική έκπληξη) και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, συμβάλουν με τον καλύτερο τρόπο στο αποτέλεσμα. Η πολύ ωραία φωτογραφία του Πέτρου Νούσια αναδεικνύει την ατμόσφαιρα μιας πόλης που καίγεται, το μοντάζ του Στάμου Δημητρόπουλου κυλάει όμορφα και η απόλυτα ταιριαστή μουσική του Ted Regklis υπογραμμίζει τον ψυχισμό των ηρώων με ευαίσθητες ή “θορυβώδεις” μελωδίες που εκπέμπουν τους χτύπους της καρδιάς τους.
Η ταινία -δεύτερη μεγάλου μήκους της σκηνοθέτιδας- με πέντε υποψηφιότητες στα επερχόμενα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (σκηνοθεσίας, σεναρίου, ενδυματολογίας για την Βασιλεία Ροζάνα, Α’ γυναικείου ρόλου για την Αγγελική Μπεβεράτου και Β΄ Γυναικείου ρόλου για την Μάρθα Φριντζήλα), έχει ήδη πίσω της το βραβείο Cineuropa στο Φεστιβάλ του Σεράγιεβο, το βραβείο Καλύτερης Βαλκανικής Ταινίας στο Φεστιβάλ της Σόφιας, τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Βερολίνου και συμμετοχές σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ.
Η 21χρονη πλέον Αγγελική Μπεβεράτου, φωτεινή κι αισιόδοξη όπως τα περισσότερα παιδιά της γενιάς της παρά τη δύσκολη εποχή, εργάζεται και σε άλλες “καθημερινές” δουλειές για να στηρίξει την τέχνη της και δεν «φοβάται τις νύχτες που δεν περνούν» όπως η Ελευθερία που ενσαρκώνει. Και λέει στην Popaganda δυο λόγια για την κάθοδό της στον κόσμο του σινεμά που αποφάσισε, χάρη στο «Μέντιουμ», να ακολουθήσει από εδώ κι εμπρός παράλληλα με εκείνον του χορού, μέσα στον οποίον μεγάλωσε:
Πώς βρέθηκα στο «Μέντιουμ»: Το 2021 συμμετείχα στην παραστατική συνέχεια του εργαστηρίου για εφήβους Ancient Future Solo του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όπου είχαμε χορογραφήσει μερικά άτομα τα δικά μας σόλο, υπό την καθοδήγηση της ομάδας του φεστιβάλ. Η χορογραφία έπειτα αναρτήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα, όπου έτυχε να την δει η Χριστίνα και να επικοινωνήσει μαζί μου για να με καλέσει στο casting.
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να ερμηνεύσω το ρόλο. Η έλλειψη εμπειρίας μού δημιουργούσε μεγάλο άγχος και αμφιβολίες καθώς δεν ήξερα τι να περιμένω και πώς να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες της Χριστίνας. Ευτυχώς όμως, από την αρχή των προβών μάλιστα, ο Νικολάκης, η Κατερίνα και η Χριστίνα ήταν πολύ υποστηρικτικοί και υπομονετικοί απέναντί μου, κάνοντάς με να νιώσω ασφάλεια και οικειότητα ώστε να πειραματιστώ και να μάθω κι έτσι να μπορέσω να ανταποκριθώ καλύτερα στις απαιτήσεις του ρόλου.
Σίγουρα έχω πολλές ομοιότητες με τον χαρακτήρα της Ελευθερίας -σε βαθμό που οι φίλοι μου, όταν είδαν την ταινία, μού είπαν ότι παίζω τον εαυτό μου!
Η πιο αγαπημένη μου σκηνή στην ταινία. Αν έπρεπε να διαλέξω την πιο αγαπημένη μου σκηνή θα ήμουν ανάμεσα στη σκηνή με την Κατερίνα, την αδελφή μου στην ταινία, όπου τσακωνόμαστε -ήταν πολύ ευχάριστη διαδικασία παρόλο που ένιωθα ότι τσακωνόμασταν όντως!- ή σε κάποιες από τις σκηνές που είμαστε με τον Νικολάκη πάνω στην μηχανή, γιατί ήταν πολύ διασκεδαστικές.
Η εμπειρία των γυρισμάτων. Ευχαριστήθηκα πολύ τα γυρίσματα και ενθουσιάστηκα από την όλη διαδικασία. Προφανώς ήταν κάτι πολύ ξένο για μένα, παρόλα αυτά ο ενθουσιασμός μου με παρακίνησε να οικειοποιηθώ το περιβάλλον των γυρισμάτων σε βαθμό που στο μέλλον δεν θα νιώθω το ίδιο χάος.
Η πιο χαρούμενη μου στιγμή στα γυρίσματα ήταν όταν στα γενέθλια μου η παραγωγή μού έκανε έκπληξη και μου έφερε να σβήσω τούρτα! Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν εκείνη με τα γυρίσματα των σκηνών στην παραλία όπου είχε αφόρητη ζέστη και καιγόμασταν από τον ήλιο…
Ο κόσμος του σινεμά είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον του χορού. Μου κάνει εντύπωση ο χρόνος που χρειάζεται για να καταλήξει μια ταινία στο σινεμά από την στιγμή των γυρισμάτων και οι διαφορετικές φάσεις που περνάει -γυρίσματα, μοντάζ, διανομή σε φεστιβάλ, σινεμά. Στον χορό έχω συνηθίσει να είναι πολύ πιο άμεση η διαδικασία, δηλαδή εντατικές πρόβες, παρουσίαση και στην καλύτερη κάποια συμμετοχή σε φεστιβάλ. Παρόλα αυτά δεν προτιμώ κάποιον από τους δύο χώρους και σίγουρα θα ήθελα να έχω και εκείνον του σινεμά στη ζωή μου τώρα που τον έχω ζήσει.
Η συνάντηση της ταινίας με το κοινό, μετά τις προβολές στα φεστιβάλ. Δε θα κρύψω ότι αγωνιώ πολύ περισσότερο για την άποψη του κοινού στα σινεμά και κυρίως του κύκλου μου που πλέον μπορεί να δει την ταινία. Είναι, όμως, μια αναζωογονητική αγωνία αυτή και ανυπομονώ να ακούσω και να διαβάσω τις απόψεις τους.
Ετοιμάζομαι να παίξω στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Σοφίας Γεωργοβασίλη. Δε μπορώ να αποκαλύψω πολλά ακόμα, αλλά θεωρώ πως ο χαρακτήρας στην ταινία που θα παίξω απέχει από αυτόν της Ελευθερίας. Το μόνο σίγουρο είναι πως η “Ελευθερία” και το «Μέντιουμ» με έκανε να συνειδητοποιήσω πως η υποκριτική είναι κάτι που θέλω να συνεχίσω να κυνηγάω.
Τα όνειρά μου για το μέλλον; Ευελπιστώ να μπορώ να βιοπορίζομαι από την τέχνη, όποια κι αν είναι η μορφή της, γιατί σίγουρα εκεί βρίσκεται το πάθος μου. Βέβαια, ειδικά στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο να αναδειχθούν νέα άτομα σε έναν χώρο όπως είναι αυτός της τέχνης που τα τελευταία χρόνια, κατά την γνώμη μου, είναι παραμελημένος. Θέλω να πιστεύω πως αυτό θα αλλάξει και ήδη θεωρώ πως γίνονται βήματα προς το καλύτερο, όπως τα διάφορα φεστιβάλ που δίνουν βήμα σε νέους καλλιτέχνες να ακουστεί η φωνή τους και το έργο τους…
«Μέντιουμ»
Στους κινηματογράφους
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Ιωακειμίδη / Σενάριο: Χριστίνα Ιωακειμίδη –βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη (εκδ. Μεταίχμιο) / Διεύθυνση φωτογραφίας: Πέτρος Νούσιας / Μοντάζ: Στάμος Δημητρόπουλος / Ήχος: Φώντας Κοντόπουλος, Ivan Andreev, Alexandar Simeonov / Μουσική: Ted Regklis / Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα / Σκηνικά: Δήμητρα Σουρλαντζή
Παίζουν: Αγγελική Μπεβεράτου, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Κατερίνα Ζησούδη, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης και η Μάρθα Φριντζήλα
Παραγωγή: Ekso Productions σε συμπαραγωγή με την Red Carpet Films / Παραγωγοί: Γιώργος Νούσιας, Λουίζος Ασλανίδης, Χριστίνα Ιωακειμίδη, Veselka Kiryakova / Με την υποστήριξη: ΕΡΤ, ΕΚΚ, Bulgarian National Film Centre, ΕΚΟΜΕ / Συμπαραγωγοί: Χριστίνα Ιωακειμίδη
