Λένε, πως όταν περιμένεις πολύ να συμβεί κάτι, τη στιγμή που τελικά αυτό συμβαίνει, ο ενθουσιασμός της προσμονής μοιάζει να «εξατμίζεται». Έχουν περάσει περίπου δεκαπέντε μήνες – και μια αιωνιότητα – από την τελευταία φορά που βρέθηκα μπροστά από κάποιο μουσικό stage, αγκαλιά με τους φίλους μου και με μερικά ποτήρια μπύρας παραμάσχαλα. Πάνε δεκαπέντε μήνες από την τελευταία φορά που, ενώ ένιωθα την ένταση των ενισχυτών να μου «τρυπάει» τ’ αυτιά, δεν σταματούσα να χορεύω και να τραγουδάω δυνατά τα κομμάτια των αγαπημένων μου εγχώριων και ξένων συγκροτημάτων. Ποιος να το πίστευε ότι η νοσταλγία των πρώτων μηνών και το αίσθημα κενού που μου δημιουργούσε η απουσία live και θεαμάτων, θα κατέληγε να γίνει μια συνήθεια, μαζί με όλες εκείνες τις συνήθειες που αναγκαστήκαμε να χωνέψουμε εντός του διαστήματος της πανδημίας.
Πριν από μερικές εβδομάδες, εμφανίζεται στην κεντρική σελίδα του Facebook μου η ανακοίνωση του πρώτου «φυσικού» live της μετά-lockdown εποχής. Αντί για ενθουσιασμό, νιώθω αρχικά ένα μούδιασμα τόσο στενά συνδεδεμένο με τη συνήθεια της απουσίας μουσικών events. Χρειάζονται μερικά λεπτά για να συνειδητοποιήσω ότι θα βρεθώ και πάλι ανάμεσα σε κόσμο, ότι θα ανταμώσω ορισμένα από τα συγκροτήματα της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής και πως, έστω με τις μάσκες να κολλούν στα πρόσωπά μας, θα τραγουδήσουμε και θα φωνάξουμε και πάλι δυνατά. Το τριήμερο φεστιβάλ “Music Escapades: In Orbit v.2” στον Θόλο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, είναι το πρώτο δια ζώσης μουσικό event έπειτα από την πολύμηνη, επώδυνη διακοπή των εκδηλώσεων που είχε σημαντικές επιπτώσεις τόσο για τους ίδιους τους μουσικούς, όσο και για όλους τους εργαζόμενους στο χώρο του θεάματος.
Έχουν προηγηθεί οι δύο πρώτες ημέρες του φεστιβάλ, με τους hip-hop, ηλεκτρονικούς και minimal wave ήχους να προσφέρουν μουσικές συγκινήσεις σε όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στο live. Η τρίτη ημέρα, στην οποία και παραβρέθηκα, ανήκει στον rock, indie και ψυχεδελικό ήχο, με τους Vagina Lips, The Big Nose Attack, The Steams και Puta Volcano να γίνονται οι πρωταγωνιστές της επιστροφής στα φεστιβάλ. Το απόγευμα της Κυριακής έχει φτάσει και οι ετοιμασίες ξεκινούν, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω πως το «τελετουργικό» της προετοιμασίας ήταν ένα από κομμάτια της συναυλιακής ζωής που μου είχαν λείψει πολύ. Έχω φορέσει το κοντό καρό μου φόρεμα και τα αγαπημένα μου μαύρα μποτάκια και περιμένω έναν φίλο μου για να αναχωρήσουμε μαζί για το ΚΠΙΣΝ. Οι αναμνήσεις ξυπνούν, μα ο ενθουσιασμός παραμένει κάπως θολωμένος, ακόμη και τη στιγμή που περπατάμε προς το σημείο διεξαγωγής του φεστιβάλ.
Φτάνοντας στον Θόλο, το κλίμα μοιάζει τυπικό και αποστειρωμένο, εξαιτίας των μέτρων του ΕΟΔΥ που έπρεπε να τηρηθούν. Οι μάσκες μας, γίνονται για τις επόμενες τέσσερις περίπου ώρες το δεύτερο δέρμα μας, που όσο μοιάζει να μας φιμώνει, άλλο τόσο μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς. Πάνω από 200 καρέκλες έχουν τοποθετηθεί στον χώρο, με τις απαραίτητες φυσικά αποστάσεις να τηρούνται και τη γενικότερη οργάνωση να είναι πολύ καλή. Μερικά λεπτά πριν τις 20:00 και περιμένοντας από τις θέσεις μας να ξεκινήσει η sold-out βραδιά, πέφτουν οι πρώτες σταγόνες βροχής, που μοιάζουν προορισμένες να «εξαγνίσουν» την τόση ανελευθερία του τελευταίου ενάμιση χρόνου.
Λίγο μετά τις οκτώ και αφού η βροχή έχει σταματήσει, ο Vagina Lips, κατά κόσμον Jimmy Polioudis (κιθάρα/φωνή), ανεβαίνει καταχειροκροτούμενος στο stage. Είμαστε ακόμη μουδιασμένοι, αμήχανοι μα κυρίως συγκινημένοι. Τα σώματά μας αρχίζουν τα λικνίζονται, ακόμη και καθιστά, ακολουθώντας τους μεθυστικούς lo-fi και shoegaze ήχους του. Για εικοσιπέντε περίπου λεπτά, ο Jimmy παίζει κομμάτια της εξαετούς πορείας του project, με το τελευταίο άλμπουμ του “Outsider Forever” να πρωταγωνιστεί κι εμάς να εντυπωσιαζόμαστε από τη ζωντανή απόδοση των συνθέσεών του.
Ο οργανισμός μου έχει αρχίσει να αποζητά μία δροσερή μπύρα, λίγο προτού ανέβουν οι Big Nose Attack στη σκηνή. Είναι αρκετά περίεργο να βρίσκεσαι σε μία ροκ συναυλία δίχως να μπορείς να χορέψεις, να κάνεις headbanging και να πιεις αλκοόλ, ωστόσο οι επιθυμίες αυτές κατευνάζονται μπροστά στη μοναδική στιγμή της επαναφοράς της live μουσικής. Το αγαπημένο blues rock δίδυμο με τα εμπριμέ πουκάμισα οργώνει τη σκηνή, με τους guests μουσικούς Κώστα Δήμου (κρουστά) και Δημήτρη Χαροκόπο (μπάσο) να τους πλαισιώνουν σε αυτό το live. Για τις ανάγκες του τελευταίου τους δίσκου “Deader Than Disco”, έχουν αποφασίσει να διατηρήσουν ένα ρευστό line up, το οποίο διαφοροποιείται ανάλογα με την εμφάνιση και τη διάθεση του Boogie Man (φωνή/κιθάρα) και του Little Tonnie (drums), πότε σε τρίο, πότε σε κουαρτέτο, σε πεντάδα κλπ. Το intro γίνεται με το κομμάτι A special sauce called love (με το ρυθμό του War Pigs να «τρυπώνει σε αυτό), με τα Left alone, Under your spell, Deader Than Disco και She’s a Witch να ακολουθούν. Καθώς τα αχόρταγα guitar riffs έχουν ανεβάσει τη διάθεσή μας, ο Boogie Man σηκώνει στο τέλος του live της κιθάρα του, για να περάσει ένα από τα πιο πολυπόθητα μηνύματα της εποχής, το οποίο αναγράφεται στο πίσω μέρος της: «Φασωθείτε». Ε μα ναι.
Προτού ακόμη οι Steams βρεθούν στη σκηνή του In Orbit, ο κόσμος χειροκροτά και φωνάζει πολύ δυνατά, φανερώνοντας πόσο είχε λείψει στους fans του το psych rock κουαρτέτο. Φορώντας τις μπλε φόρμες που είχαν χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες της πρόσφατης φωτογράφισής τους στο ιστορικό πλοίο “Liberty” και με το νέο πλέον μέλος της μπάντας, Νικόλα Μαμάση, να βρίσκεται στα drums, οι Steams είναι έτοιμοι να προσφέρουν ένα θέαμα υψηλής, μυσταγωγικής και «μπαρουτοκαπνισμένης» ενέργειας. Η αρχή γίνεται με το νέο – παιγμένο για πρώτη φορά live – κομμάτι Entrance από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους “Mild Conquest”, ενώ ακολουθεί ένα ακόμη νέο εκπληκτικό track εν ονόματι Binding Circles.
Η μη λεκτική μεταξύ τους επικοινωνία, είναι έντονη και συγκινητική, μεταγγίζοντάς μας το πόσο πολύ είχαν στερηθεί να παίζουν μουσική μπροστά στο κοινό τους, αλλά και το πόσο δεμένοι είναι μεταξύ τους. Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται, σαρώνουν κυριολεκτικά όλη τη σκηνή και το παίξιμό τους είναι παθιασμένο. Συνέχεια έχει το Black Sand και το τρίτο καινούριο κομμάτι του setlist, The Horror, ενώ το live τους ολοκληρώνεται με το αγαπημένο του κόσμου, The Harvest, από το ντεμπούτο τους “Wild Ferment”. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, παρασυρόμενοι από την ενέργεια του show τους, σηκώνονται για λίγο όρθιοι και συνεχίζουν να τραγουδούν δυνατά. Λουσμένοι στον ιδρώτα, οι Steams καταχειροκροτούνται για μία ακόμη φορά και αποχωρούν από το stage προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν αυτό που έχει μόλις προηγηθεί.
Το ρολόι δείχνει δέκα και οι Puta Volcano είναι έτοιμοι να κορυφώσουν τη βραδιά με τους heavy rock, stoner και sludge ήχους τους. Η χαρά και η συγκίνηση της frontwoman του group, Άννας Παπαθανασίου, είναι εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια τους live τους, καθώς δεν σταματά να μας κοιτάζει και να χαμογελά. Για όλους τους μουσικούς, έπειτα από πολλούς μήνες αποχής από τις ζωτικές για εκείνους συναυλίες, η στιγμή της αντάμωσής τους με τη σκηνή και τον κόσμο, κουβαλούσε ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο. Οι Puta Volcano ξεκινούν με το κομμάτι Infinity, το οποίο διαδέχονται τα Entropica, Venus Lullaby και Bird. Ο σκληρός, αργόσυρτος ήχος τους με τα πληθωρικά riffs και τα ογκώδη drums, μας αναζωπυρώνει την επιθυμία να σηκωθούμε όρθιοι και να σχηματίσουμε ένα circle pit. Για την ώρα όμως, τα pits και το headbanging θα πρέπει να περιμένουν – κι άλλο.
Η εκρηκτική τους εμφάνιση συνεχίζεται με τα tracks Black Box, Dune, Space Blanket, Zeroth Law και Primitive Data, ενώ ο κόσμος ζητά ένα ακόμη κομμάτι, με το Kassandra’s Gift να γίνεται το encore του show τους. Χρειαζόμαστε μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσουμε πως πρώτο φεστιβάλ της ζωής μετά τα lockdowns, έχει φτάσει στο τέλος του.
Παρά το ότι όσο περνούσε η ώρα, το οξυγόνο έμοιαζε να στερεύει και το στόμα μας άρχιζε να ξεραίνεται, δεν υπήρξε στιγμή κατά την οποία να θέλησα να φύγω. Αποχωρώντας από το venue και παίρνοντας σταδιακά το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, ένιωσα να ανακτώ ένα σημαντικό μέρος όσων μου είχαν στερήσει. Την περασμένη Κυριακή, μέσα στον ανελεύθερο χαρακτήρα των μέτρων κατά του covid, ένιωσα πιο ελεύθερη από κάθε άλλη φορά εντός του τελευταίου έτους. Και εις άλλα, λοιπόν!
