Την Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου στις 20:00, στην συμβολή της Ιεράς Οδού με την Λεωφόρο Αθηνών, στην Ανάπλαση στο Χαϊδάρι, οι My Wet Calvin παρουσιάζουν το Χαμομήλι. Με δωρεάν είσοδο.
Το «Χαμομήλι» είναι το τελευταίο τους digital single, το πρώτο τους (ελληνόστιχο μάλιστα) κομμάτι σε 8 χρόνια που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες ως ψηφιακό single/collector’s item από την Inner Ear. Στο live δε θα παίξουν κανένα άλλο κομμάτι. Καμία «μεγάλη επιτυχία» τους. Μονο ένα track σε μια συναυλία με τις εξης συντεταγμένες – χρήσιμες πληροφορίες:
- Το λάιβ θα γίνει στο παρκάκι μεταξύ Ιεράς Οδού και Λεωφόρου Αθηνών, ανάμεσα στο Ψ.Ν.Α-ΔΑΦΝΙ και το Βοτανικό Κήπο Ιουλίας & Αλεξάνδρου Διομήδους
- Πρόσβαση με ΙΧ, πάρκιγκ επί της Ιεράς Οδού ή με αστικά λεωφορεία (Στάση: Ψυχιατρείο – Μονή Δαφνίου)
- Ώρα προσέλευσης: 20:00, το λάιβ θα ξεκινήσει στις 21:00 ακριβώς.
- Για την παρακολούθηση της εκδήλωσης έχουν προβλεφθεί καθίσματα που θα εξασφαλίζουν τις απαραίτητες αποστάσεις. Υποχρεωτική η χρήση μάσκας.
- Η συναυλία θα περιλαμβάνει μόνο μια διευρυμένη εκτέλεση του Χαμομηλιού από 5μελή μπάντα και θα έχει διάρκεια γύρω στα 30 λεπτά.
Το λάιβ προλογίζει το εξής κείμενο: «Η εκδήλωση έχει ξεκινήσει. Τίποτα όμως δεν πρόκειται να συμβεί στα επόμενα 10 λεπτά. Θα χρειαστεί απλώς, εκτός από τα να κλείσετε τα κινητά σας τηλέφωνα να κάνετε και απόλυτη ησυχία, για να ακούσετε τους ήχους που παράγει η συμβολή της Ιεράς Οδού με την λεωφόρο Καβάλας. Τις μηχανές και τα φορτηγά, τα παιδάκια που παίζουν μακριά, τα τελευταία τζιτζίκια και το θρόισμα των φύλλων του Βοτανικού κήπου. Τις ομιλίες και την ησυχία μέσα στα δωμάτια των τροφίμων του ψυχιατρικού νοσοκομείου Αττικής. Τους τσακωμούς, τα γέλια και την μουσική στα διερχόμενα αυτοκίνητα. Τα μικρά κύματα που χτυπούν τις προβλήτες στον Σκαραμαγκά και έπειτα σταματούν. Την θάλασσα κατά μήκος του δρόμου».
Και, ειδικά για την Popaganda, αυτό το φωτορομάντσο δυτικών προαστίων…
Κληρονομική πάθηση / δερμογραφία / πίεση / θαύματα / Αγία / Αθανασία / Αιγάλεω / Παναγία Φανερωμένη / Εγώ σταυρώνω τους αρρώστους κι όποιος έχει πίστη θεραπεύεται
Στα τέλη των 90s τα λυκειόπαιδα κατέβαιναν τα σκαλάκια στο υπόγειο studio του Γιάννη, δίπλα στο γήπεδο του Αιγάλεω, για να γίνουν τα επόμενα Κρίνα ή έστω να τα συναντήσουν, πριν ή μετά την πρόβα. Στην αρχή των 20s, εκείνα τα σκαλάκια, μπορείς, πια, μόνο να τα ανέβεις.
– Σας ονομάζουν συγκρότημα των Δυτικών Συνοικιών. Αυτό τι σημαίνει; // ‘Οτι ζείτε σε ποια περιοχή; - Ζούμε στο Περιστέρι. // Θα μπορούσατε να ζείτε στην Εκάλη, δηλαδή; Είναι σημαντικό ότι ζείτε στο Περιστέρι; - Θα μπορούσα να ζω και στην Εκάλη, αλλά… // Δεν θα ‘σαστε “Στέρεο Νόβα”. - Ναι. Μπορεί να ‘μουνα σαν το Yanni, ας πούμε, τον Αμερικάνο που πουλάει πνεύμα. Μιλάμε για τέτοια μουσική. // Σας αρέσει ο Γιάννης; - Καθόλου. [Περιοδικό “Οδός Πανός”, τεύχος 79-80, Μάιος-Αύγουστος 1995 Συνομιλία του Γιώργου Χρονά με τον Κωνσταντίνο Β. στην εκπομπή “Χάρτινη Εξέδρα” στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας]
11 οχήματα με 33 πυροσβέστες. Οι τοίχοι ήταν ντυμένοι με αφρολέξ και πανί. Η πυρκαγιά επεκτάθηκε γρήγορα στους υπόλοιπους θαλάμους. Οι εργαζόμενοι του Ιδρύματος είχαν συντάξει για αυτόν 30 αναφορές. Δαφνί, Σεπτέμβρης 2015. Με έναν μόνο αναπτήρα.
Αυτά τα κάνει τώρα το Χαϊδάρι και πριν 30 χρόνια η Φιλοθέη. Το πέτρινο περίπτερο, το σημείο μηδέν για τα φαντάσματα των μαύρων Seat Ibiza με το μπλε νέον, ο Λευκός Πύργος της Γεωργίου Παπανδρέου, το κέντρο του Δάσους, ήταν εκεί πριν και θα είναι μετά.
Πάνω από το ΚΕΒΟΠ, μέσα στο άλσος, υπήρχε μια καφετέρια που είχε θέα ολόκληρη την Αθήνα. Στα 90s όταν οι Δασιώτες πίστευαν ακόμα ότι μένουν στην Κηφισιά των Δυτικών προαστίων, ήταν αδιάκοπα γεμάτο. Λίγο πριν το τέλος είχε γίνει το στέκι των οδηγών ταξί της περιοχής και όταν τελικά έκλεισε, ρήμαξε ολοκληρωτικά. Σήμερα μοιάζει σαν να έχουν περάσει από πάνω του δύο πόλεμοι – ίσως και να πέρασαν.
Το κουφάρι της Βιαμάξ είναι ένα θεόρατο μαυσωλείο επί της Λεωφόρου Καβάλας, ένα φαραωνικό έργο τέχνης, αφιερωμένο στην μνήμη της βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας. Μέσα στην κοιλιά του, η Αλίκη Βουγιουκλάκη απαγγέλει αδιάκοπα τους στίχους των σάουντρακ όλων των ταινιών της Φίνος, εμψυχώνοντας στρατιές εργατών χωρίς πρόσωπο, που κάθε απόγευμα πηγαίνουν εκδρομή στην Ακράτα με τα λεωφορεία που συναρμολογούν.
