Είναι πια κάτι γνωστό. Ο Νικ Κέιβ έχει επιλέξει εδώ και περίπου 1.5 χρόνο την απευθείας επικοινωνία με τους fans του μέσα από το blog The Red Hand Files. Απαντά ανά τακτά χρονικά διαστήματα στις ερωτήσεις, άλλοτε βγάζοντας ειδήσεις (εκεί μας αποκάλυψε πριν λίγες εβδομάδες την κυκλοφορία του νέου του δίσκου με τους Bad Seeds) κι άλλοτε χαρίζοντάς μας μερικά εκπληκτικά κείμενα.
Το τελευταίο του κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν λίγες μέρες, ένα από τα πιο πολιτικά που έχει γράψει αυτό το διάστημα με αναφορές σε Antifa-Άκρα Δεξιά-Woke Culture, έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Αναπαράγεται αποσπασματικά, έχει μπει στην κρεατομηχανή του παγκόσμιου clickbait, πιθανώς έχει δημιουργήσει τις λάθος εντυπώσεις. Το μεταφράσαμε, μαζί με τις ερωτήσεις στις οποίες απαντά, για να έχετε καλύτερη εικόνα…
Για ποιο λόγο γράφεις;
Γουίλ, Νάσβιλ, ΗΠΑ
Γενικά μιλώντας, προς τα πού γέρνεις πολιτικά;
Σνόρρι, Ρέικιαβικ, Ισλανδία
Πόσο «αφυπνισμένος» είσαι;
Στέλλα, Πόρτλαντ, ΗΠΑ
Αγαπητοί Γουίλ, Σνόρρι και Στέλλα,
Ένας από τους λόγους που γράφω είναι επειδή μου χαρίζει την ελευθερία να κινούμαι σε έναν κόσμο μυστηριώδη κι άγνωστο, πέρα από τα τετριμμένα. Ως τραγουδοποιός έχω δεσμευθεί στην αμφιβολία και στο να αγκαλιάζω αυτό που δε γνωρίζω, γιατί εκεί αισθάνομαι ότι βρίσκεται το αληθινό νόημα. Είναι μια τακτική που μου επιτρέπει να γράφω τραγούδια που διακατέχονται από το αίσθημα της αναζήτησης και της αμοιβαιότητας. Επίσης, μου αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, μια αίσθηση απεριόριστων δυνατοτήτων που με γεμίζει αφοσίωση στο μυστήριο του κόσμου με τους βαθείς ωκεανούς και τα σκοτεινά του δάση. Αυτή η ιδέα της αμφιβολίας περιέχει μια τεράστια ποσότητα δημιουργικής δύναμης και συνοδεύεται πάντοτε από τη λαχτάρα για κάτι πέρα από τη βεβαιότητα, πέρα από την κατανόηση. Τα τραγούδια μου είναι κατά βάση θρησκευτικά τραγούδια, υπό την έννοια ότι κουβαλάνε μέσα τους μια συνθήκη προσμονής για κάποιου είδους προσέγγιση της Ευσέβειας.
Αλλά, η οργανωμένη θρησκεία από μόνη της μου δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα. Παρότι θα ήταν τόσο ευκολότερο να χαθώ στην αγκαλιά μιας αμοιβαία καθορισμένης αλήθειας, βρίσκω ότι – στις περισσότερες περιπτώσεις – τα δομημένα συστήματα πίστης είναι σκόπιμα σχεδιασμένα ούτως ώστε να απενεργοποιούν τη συσκευή της έρευνας, αυτοανακηρυσσόμενα ως «η μόνη αληθινή θρησκεία». Κατά συνέπεια, η ύβρις της σιγουριάς τους μου δημιουργεί πληξη και με απομονώνει.
Έβρισκα πάντα μεγάλη δύναμη παρακίνησης στην ιδέα ότι αυτό που λαχταρώ ζώντας τη ζωή μου, ας το πούμε Θεό, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει. Νιώθω ότι τα τραγούδια μου είναι συνομιλίες με το θεϊκό, κάτι που μπορεί, σε τελική ανάλυση, να είναι απλά η φλυαρία ενός τρελού που μιλά με τον εαυτό του. Αυτή η συναρπαστική αβεβαιότητα, ο παραλογισμός κι, ακόμα περισσότερο, ο τρόπος που ζω, όμως, είναι που κάνουν τα τραγούδια μου να κυλάνε
Έτσι, Στέλλα, το να ζω σε μια κατάσταση αναζήτησης, ουδετερότητας κι αβεβαιότητας, πέρα από δόγματα κι ακλόνητες πεποιθήσεις, κάνει καλό στη δουλειά στη σύνθεσης, κάνει καλό στη ζωή μου γενικότερα. Αυτός είναι και ο λόγος που τείνω να αισθάνομαι άβολα με όλες τις ιδεολογίες τριγύρω που φοράνε την ταμπέλα της «αλήθειας» ή του «μονόδρομου». Δε μιλάω μόνο για τις περισσότερες θρησκείες, αλλά και για την αθεϊα, τις ριζοσπαστικές διακομματικές πολιτικές ή οποιοδήποτε σύστημα σκέψης, της «κουλτούρας αφύπνισης» συμπεριλαμβανομένης, που αντλεί ενέργεια δικαιώνοντας απλά τις δικές του αντιλήψεις, καταπνίγοντας ο,τιδήποτε αντίθετο. Ανεξάρτητα από τις ενάρετες προθέσεις πολλών ζητημάτων αφύπνισης, είναι αυτή η έλλειψη ταπεινότητας και η πατερναλιστική και δογματική σιγουριά των διεκδικήσεων που τελικά αποστρέφομαι.
Η Antifa και η Άκρα Δεξιά, για παράδειγμα, με τη ρουτίνα των οδομαχιών τους, το παιχνίδι ρόλων και τις μεταμφιέσεις τους είναι συμμέτοχοι σε ένα παράξενα ερωτικό, βίαιο κι αμοιβαία αυτοσυντηρούμενο γαμήλιο δεσμό που υποστηρίζεται εξ’ ολοκλήρου από την τυφλή, άκαμπτη καταδίκη των αντιπάλων πεποιθήσεων. Οι Νέοι Άθεοι και οι ευσεβείς αντίπαλοί τους συνδέονται ακριβώς με την ίδια δυναμική. Η αφύπνιση, με όλες τις αρετές της, είναι μια ιδεολογία ακατάδεκτη ακόμα και στην παραμικρή ιδέα ότι μια γενιά μετά οι αδυσώπητες απόψεις της μπορεί να μοιάζουν παλαιολιθικές κι απατηλές, όπως μοιάζουν σήμερα οι ιδέες των προηγούμενων γενεών. Αυτός είναι μάλλον ο μηχανισμός της προόδου, αν και η ιστορία έχει πάντα τη συνήθεια να προσβάλλει τις πολύτιμες πεποιθήσεις μας. Μερικοί από μας, για παράδειγμα, ανήκουν σε εκείνη τη γενιά που πίστευε ότι η η ελευθερία του λόγου είναι μια ξεκάθαρη αρετή που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Κι όμως, μια γενιά μετά, αυτή η έννοια σε πολλούς φαίνεται να είναι το κάλεσμα-προκάλυμμα της Άκρας Δεξιάς, ενώ με ταχείς ρυθμούς προστίθεται στον ιδεολογικό αχταρμά της Αριστεράς που όλο κι επεκτείνεται.
Με τα παραπάνω δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει να καταδικάζουμε τίποτα, να τα δεχόμαστε όλα ή ότι, πράγματι, δεν πρέπει να είμαστε θυμωμένοι με την κατάσταση του κόσμου. Ή ότι δεν πρέπει να παλεύουμε για να διορθώσουμε τις αδικίες απέναντι στις οποίες είμαστε ταγμένοι. Η καταδίκη και ο θυμός μπορούν να είναι οι πιο δυνατές εκφράσεις παγκόσμιας αγάπης. Ωστόσο, το καθήκον μου ως τραγουδοποιός είναι να μην προσπαθώ να σώσω τον κόσμο, προτιμώ να προσπαθώ να σώσω την ψυχή του κόσμου. Κι αυτό απαιτεί να ζω τη ζωή μου στην εναλλακτική πλευρά της αλήθειας, πέρα από την καταγγελία κι εντός της αβεβαιότητας, εκεί που τα πράγματα βγάζουν λιγότερο νόημα, το παράλογο είναι αρετή και η τέχνη μαίνεται και ζεματάει. Εκεί που το δόγμα είναι ανάθεμα, η συζήτηση είναι απαραίτητη, η αμφιβολία είναι ενέργεια, η μαγική σκέψη δεν είναι έγκλημα. Εκεί που κυβερνούν η δυνατότητα και το ενδεχόμενο. Οι απαντήσεις στα μυστικά της καρδιάς μπορεί να βρίσκονται απλά εκεί, στο ανεξιχνίαστο σκοτάδι του δάσους, στα απροσπέλαστα βάθη της θάλασσας, στο άγνωστο της άκρης των δαχτύλων μας.
Με αγάπη, Νικ.
