H Νικολέττα Δρίτσα και η Χριστίνα Πλαΐνη πιστεύουν πως όταν η αρχιτεκτονική αφορά στην κατοίκηση μέσα στο αστικό περιβάλλον, οφείλει να παίρνει θέση σχετικά με τη σχέση οικίας-πόλης που προωθεί.
Ένας χώρος άλλωστε μπορεί να είναι εσωστρεφής ή εξωστρεφής. Η εξωστρέφεια μιας κατοικίας δεν εξαντλείται απλώς στην αξιοποίηση μιας θέας, αλλά στο κατά πόσο συμβάλλει στη συμβίωση των κατοίκων μέσα στις πόλεις, κατά τις δύο συνεργάτιδες.
Παράλληλα, για το αρχιτεκτονικό γραφείο 3, μια κατοικία πρέπει να είναι ένα δοχείο ζωής που να εμπνέει τον χρήστη και όχι μόνο του προσφέρει καταφύγιο.
Σ’ αυτή τη λογική, η ολική διαρρύθμιση ενός ρετιρέ 110 τετραγωνικών μέτρων στη Νεάπολη Εξαρχείων είναι ένα έργο του γραφείου που δέχτηκε 450 επισκέπτες στην πρόσφατη διοργάνωση του Open Ηouse 2018.
Πρόκειται για ένα ευρύχωρο ρετιρέ σε μια αστική πολυκατοικία του 1977, με πλεονέκτημα τη θέα προς την πόλη ανάμεσα από τα δώματα των γειτονικών κτιρίων. Στην αρχική του διάταξη το διαμέρισμα αγνοούσε τη θέα αυτή, αποκόβοντάς την με τοίχους και μικρά δωμάτια.
«Πρωταρχικός μας στόχος ήταν να αποκαταστήσουμε τη σχέση με το αστικό τοπίο και να βιώσουμε το διαμέρισμα σαν ένα παρατηρητήριο. Σχεδιάσαμε επομένως έναν ενιαίο χώρο καθιστικού-κουζίνας με στραμμένο το βλέμμα προς τα έξω, δίνοντας μεγάλη προσοχή στη διαμόρφωση του εξωτερικού χώρου».
Για να εξυπηρετηθεί αυτή η προτεραιότητα, οι θέσεις καθιστικού-κουζίνας της προηγούμενης διαρρύθμισης χρειάστηκε ν’ αντιστραφούν, με αποτέλεσμα μια χαρακτηριστική μικρή ανισοσταθμία που οριοθετεί τους χώρους και επεκτείνεται εσκεμμένα στους εξωτερικούς χώρους.
Στον «πυρήνα» του ενιαίου χώρου που δημιουργήθηκε, το αρχιτεκτονικό γραφείο άφησε να κυριαρχήσει –όχι μόνο συμβολικά- μια εστία ανοιχτή απ’ όλες τις πλευρές της.
Αυτό που ξεχωρίζει ένα αρχιτεκτονικό έργο για τις Νικολέττα Δρίτσα και Χριστίνα Πλαΐνη είναι η ικανότητα να «χορηγεί» ερεθίσματα σε ένα διαφορετικό επίπεδο, όπως θα έκανε ένα έργο τέχνης. Ως προτεραιότητες στον σχεδιασμό ξεχωρίζουν, «την αρμονική σχέση του κτίσματος με την τοποθεσία, τη σκηνοθεσία των διαδρομών στην αλληλουχία των χώρων και την εξημέρωση των υλικών που επιλέγονται για ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα».
Με την θέση της εισόδου δεδομένη στην άκρη της κάτοψης, η κυκλοφορία στον χώρο οργανώθηκε μέσω μιας ενδιάμεσης ζώνης, που διασχίζει όλο το διαμέρισμα και διαχωρίζει τον ενιαίο χώρο από το χώρο του γραφείου, τα υπνοδωμάτια και το λουτρό.
Η ζώνη αυτή φιλοξενεί διαφορετικές χρήσεις σε όλο το μήκος της και παίζει σημαντικό ρόλο στη καθημερινή λειτουργία του διαμερίσματος. Ο σχεδιασμός της ακολούθησε ένα παιχνίδι αναλογιών με πλήρη, διάτρητα και κενά τμήματα, προτείνοντας μια συνεχή εναλλαγή κάδρων σε μαύρο/άσπρο.
«Το μαύρο χρώμα κατέχει ιδιαίτερο ρόλο στη χρωματική παλέτα που χρησιμοποιήθηκε, καθώς κυριαρχεί στις πόρτες και στα έπιπλα αλλά και σε επιλεγμένες επιφάνειες τοίχων. Λειτουργεί ως φόντο αλλά και ως αντίθεση στο λευκό χρώμα των υπόλοιπων τοίχων που επικρατεί στο διαμέρισμα. Σημαντικός ήταν επίσης ο διάλογος μεταξύ των ξύλινων δαπέδων -που ξετυλίγονται σαν χαλί σε όλους τους χώρους του διαμερίσματος και των οροφών –που διαφοροποιούνται χρωματικά σε γκρι και λαδί αποχρώσεις και “ξεκολλούν” από τους τοίχους διαγράφοντας καθαρές επιφάνειες».
Το αρχιτεκτονικό γραφείο 3 λειτουργεί από μια μικρή αρχιτεκτονική ομάδα που σχηματίσθηκε το 2004 με έδρα στα Εξάρχεια. Αρχή του γραφείου είναι να καταπιάνεται με την εξάντληση των -οικονομικά εφικτών- δυνατοτήτων ενός έργου, με προσοχή στη σύνθεση και στη λεπτομέρεια. Εκπαιδεύτηκαν στον τομέα τους στη δεκαετία του ’90 και οι αναφορές τους προέρχονται από τα σύγχρονα ρεύματα της αρχιτεκτονικής, παρ’ όλα αυτά η Νικολέττα Δρίτσα και η Χριστίνα Πλαΐνη επιμένουν σε διαχρονικές αξίες που αφορούν την ποιότητα της κατοίκησης και δεν εμπίπτουν απαραίτητα σε ρεύματα.
Περισσότερες πληροφορίες για το αρχιτεκτονικό γραφείο 3 θα βρείτε εδώ.
