«Κορίτσια, θα γράψω για το ghosting αυτή την εβδομάδα. Τι λέτε;», έριξα την ατάκα ενώ τσιμπούσα το μεσημεριανό μου μαζί με τις συναδέλφισσες της Popaganda στην κουζίνα του γραφείου.
Οι αντιδράσεις ήταν δύο αναστεναγμοί, ένα «τους μαλάκες», ένα «έχω να σου πω εγώ ιστορίες» με ανάλογο κούνημα κεφαλιού και η ερώτηση «τι είναι ghosting;». Ανέλαβα να εξηγήσω: «Εκεί που τα πάτε μια χαρά, ή έτσι θεωρείς βρε αδερφέ γιατί δεν έχεις καμία ένδειξη για το αντίθετο ο άλλος τσουπ, παθαίνει εξαφανιζόλ, γίνεται φάντασμα και με λίγα λόγια ζωή σε λόγου μας». Το γαμάτο ήταν ότι αυτή που ρώτησε ήταν θύμα ghosting ασχέτως που δεν γνώριζε τον όρο.
Θα έλεγα μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια το ghosting έχει εξελιχθεί σε πραγματική μάστιγα που εφαρμόζεται, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, από άνδρες και αφήνει πίσω πληγωμένες γυναίκες με μια ερώτηση να τριβελίζει το μυαλό τους, στην οποία προσπαθούν να δώσουν απάντηση. Και η ερώτηση τελικά δεν είναι το «γιατί με άφησε;» αλλά «γιατί μου φέρθηκε έτσι;».
Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Δεν σας αξίζει το ghosting. Ακόμη και την χειρότερη μαλακία του κόσμου να έχετε κάνει καλύτερα να κάτσει ο άλλος να σας πει «άει γαμήσου, δε θέλω να σε ξέρω γιατί με κεράτωσες με τον κολλητό μου, γιατί παρουσίασες στο μίτινγκ τη δική μου ιδέα ως δική σου, γιατί επέλεξες να βγεις με την κολλητή σου ενώ ψηνόμουν με 37,3».
Πόσο μάλλον όταν στις περισσότερες περιπτώσεις ghosting, δεν έχει συμβεί τίποτα το τραγικό. Απλώς ο άλλος βαρέθηκε, του πέρασε, βρήκε άλλη, προτιμά να κάθεται σπίτι του και να τα ξύνει. Όλα τα παραπάνω δικαίωμα του είναι. Αλλά ρε φίλε, έκατσες και μοιράστηκες με την άλλη μια βδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο, πέντε χρόνια και ξαφνικά δεν υπάρχεις; Δεν λες καν ένα «κοίτα, δεν νιώθω το ίδιο, δε θέλω πια, δεν μου βγαίνει. Χάρηκα και ας το αφήσουμε εδώ»;
Δεν ξέρω γιατί οι άνδρες (το τονίζω, σπάνια έχω ακούσει για περίπτωση γυναικείου ghosting που προφανώς το βρίσκω εξ ίσου απαράδεκτο) επιλέγουν αυτή την τακτική. Έχω την εντύπωση ότι φοβούνται, ότι είναι εντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν ένα «τέλος εποχής» ακόμη κι αν αυτό δεν σηματοδοτεί και το τέλος καμιάς φοβερής σχέσης. Σε μια τρομερή στιγμή σοφίας η Τζόαν από το Mad Men είχε πει το εξής: “Men don ‘t take the time to end things. They ignore you until you insist on a declaration of hate”. Γιατί το κάνουν αυτό; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Αν ισχύει ότι οι άνδρες τρέμουν τη γυναικεία οργή (και έχω την εντύπωση ότι ισχύει) τότε γιατί την προκαλούν; Ίσως γιατί θεωρούν ότι αν φύγουν μακριά δεν θα βρεθούν αντιμέτωποι της με σε περίπτωση που δηλώσουν καταπρόσωπο ότι δε θέλουν πια.
Όμως δε ζούμε πλέον στα 50ς, δεν μπορώ να πιστέψω ότι μια ανεξάρτητη και με προσωπικότητα γυναίκα, μια γυναίκα που ξέρει να ζει τους έρωτες και τις σχέσεις και να χαίρεται με τη ζωή της θα αντιδράσει εν εξάλλω. Αντιθέτως, ο θυμός, απολύτως δικαιολογημένος κατά τη γνώμη μου, βράζει και ξεσπά όταν βλέπεις ότι ο άλλος δεν έδωσε δευτερόλεπτο από τη ζωή του για να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου εξηγήσει απλά, λιτά και σταράτα. Και όταν μετά γυρέψεις μια ξήγα και λάβεις ηλίθιες δικαιολογίες –το τι έχουν ακούσει τα αυτάκια μας δε λέγεται- ε τότε ναι, θέλεις να το σπάσεις το κεφάλι του αλλουνού. Μη το κάνεις. Δεν αξίζει τον κόπο. Εδώ σε λίγο θα μας πουν ότι μπήκε ένα ρακούν από το παράθυρο και τους απήγαγε. Είναι δυνατόν να ασχολείσαι με 12χρονα;
Ναι, αυτή η συμπεριφορά είναι συμπεριφορά παιδιού και μην ακούσω το χαριτωμένο #νοτ «οι άνδρες δεν μεγαλώνουν ποτέ». Εάν θέλουμε παιδιά κάνουμε, ενήλικες θέλουμε που μπορούν να συνεννοηθούν έστω για τα βασικά.
credits: Νόνη Νέζη
Επίσης, δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναζητήσεις έναν τέτοιο άνδρα για να τον ρωτήσεις γιατί φέρθηκε έτσι, γιατί εξαφανίστηκε. Νομίζω πως όχι, αν και ο καθένας πρέπει να πράττει όπως νιώθει σε αυτά. Απλώς, πιστεύω ότι κάποιος που δεν είχε το θάρρος να το χειριστεί σωστά, δε θα το βρει ούτε μετά όταν τον αναζητήσεις. Δεν είναι δουλειά σου να του μάθεις εσύ τρόπους, ίσως το μόνο που έχει νόημα να κάνεις είναι να του δείξεις μία και μόνη φορά ότι θεωρείς απαράδεκτη αυτή τη συμπεριφορά και μετά φύγε, φύγε μακριά από τοξικούς ανθρώπους, από ανθρώπους που δεν λογαριάζουν την στεναχώρια που θα προκαλέσουν στον άλλον, παρά μόνο τη δική τους αυτοσυντήρηση.
Και τα κορίτσια τελικά ξέρουμε να τα ξεπερνάμε τα δύσκολα. Τα συζητάμε με τις φίλες μας, τα διακωμωδούμε, αυτοσαρκαζόμαστε, δεν ασχολούμαστε με τους «μακαρίτες» παρά μόνο ως αφορμή για να ρίξουμε τα μπινελίκια μας όταν έχουμε νεύρα ή να γελάσουμε όταν έχουμε όρεξη. Όσο για τη δική μου εμπειρία από τύπο που τον ρούφηξε η μαύρη τρύπα; Famous last words: Θα σε πάρω σε λίγο.
