Την Τρίτη το βράδυ τρυπώσαμε στο Παλλάς και πέσαμε σε φουρτούνα. Το στομάχι μας γύριζε κι η στεριά δεν φαινόταν. Γιατί καμιά φορά είναι δύσκολο να το αντέξεις το ωραίο. Περί Μικράς Αγγλίας ο λόγος. Την είδαμε την ταινία και μας φάνηκε αρμυρή μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Μια σταγόνα περασμένη κύμα κύμα την μοίρα των ναυτικών, απ’ τον Βισκαϊκό μέχρι την Μπουένος Άιρες και την Ιαπωνία. Αρμυρή όπως τα μυστικά, όπως τα λάθη, όπως ο έρωτας. Αρμυρή όπως αυτό το κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, το κεφάλαιο των ναυτικών που χάνονταν στις θάλασσες και των γυναικών που έμεναν πίσω, στην μοναξιά, στον εαυτό τους και την υγρασία του Αιγαίου. Αρμυρή όπως η αίσθηση μετά το πρώτο μπάνιο. Που μένει στο δέρμα κολλημένη μια ιδέα που σε ενοχλεί και σε συναρπάζει. Προς τον κ. Βούλγαρη και την κ. Καρυστιάνη, συγχαρητήρια.
Μια μέρα αργότερα πήγαμε στο Ωδείο Αθηνών, ξέρετε, αυτό το μεγάλο κτήριο στη Βασ. Κωνσταντίνου, και ακούσαμε την Ιστορία του Στρατιώτη του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Και ίσως να ήταν το πιο ωραίο πράγμα που κάναμε μέσα στη βδομάδα. To Kyklos Ensemble που το ερμήνευσε ήταν πέρα από γαμώ, οι ηθοποιοί που έπαιξαν μεταμορφώνονταν κάθε δύο λεπτά από κωμικές φιγούρες σε σατανισμένα εξωπλάσματα, και η σκηνοθεσία κατάφερε να φτιάξει τα πάντα από το τίποτα: Οι ηθοποιοί δεν είχαν ποτέ στα χέρια τους αντικείμενα, ο θεατής όμως τα έβλεπε πάντα. Το μόνο παράπονο ήταν ότι στο τέλος ο σκηνοθέτης δεν ανέβηκε να υποκλιθεί, μιας και ήταν σαφώς ένας από τους παράγοντες που έκαναν την παράσταση τόσο πετυχημένη.
Μιλώντας για σκηνοθέτες: Κυκλοφόρησε επιτέλους στις αίθουσες η κυριολεκτικά Τέλεια Ομορφιά, η καλύτερη ταινία που είδαμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, όπως έχουμε ήδη γράψει. Και πήγαμε να την ξαναδούμε. Μια ταινία από έναν σκηνοθέτη που έχει αποδείξει ότι είναι ένας μάγος των εικόνων, συνεχιστής -όσο ιερόσυλο κι αν ακουστεί- της εικαστικής παράδοσης του Φελίνι. Με τα κενά, οργιώδη, τσιρκολάνικα πάρτι της παρηκμασμένης Ρώμης και της αστικής τάξης της διανόησης, αλλά και τον μετεφηβικό απολογισμό ενός 65χρονου συγγραφέα που θαμπώνεται από την τέλεια ομορφιά σε ένα ταξίδι περιπλάνησης και (αυτο)κριτικής.
Και κάτι που δεν προλάβαμε να γράψουμε την προηγούμενη βδομάδα. Πέμπτη 28 Νοεμβρίου. Η συναυλία άρχιζε στις 10, εμείς –Βέλγοι στα ραντεβού μας- πήγαμε στις 11. Όμως πήραμε αυτό που θέλαμε. Ακούσαμε ζωντανά το Burnout Eyess και μας φύσηξε ένα γλυκό αεράκι από το San Francisco. Έστω και για λίγο. Ο λόγος για την εμφάνιση του oOoOO (προφέρεται ‘Οh’) στο Six D.o.g.s. Θυμηθήκαμε τον πωλητή του Rough Trade, σ’ ένα ταξίδι μας στο Λονδίνο, να απορεί με τα μάτια γουρλωμένα όταν ζητήσαμε το πρώτο ΕΡ του. Τώρα ξέρει. Όπως ξέρουμε κι εμείς ότι πρέπει να παρακολουθούμε τον Ατζέντα πριν τις 10 το βράδυ.
Βέλγιο – Ιαπωνία συμμαχία: Στο πλαίσιο μιας διαρκώς αυξανόμενης εμμονής με καθετί ιαπωνικό, μάθαμε για την τέχνη ukiyo-e, ζωγραφική ή εκτύπωση παραστάσεων, δηλαδή, πάνω σε ξύλινη επιφάνεια. Εικόνες από την παραδοσιακή καθημερινή ιαπωνική ζωή, όμορφες γυναίκες, τοπία και σχολεία, όλα ιδωμένα από μοντέρνα σκοπιά. Θέματα που μέχρι τον 17ο αιώνα δεν αποτελούσαν καλλιτεχνική πηγή έμπνευσης στην Ιαπωνία. Πρόκειται για μια μορφή τέχνης που άνθισε κατά την Edo Period (1603 – 1867), ανοίγοντας έτσι τον χώρο της τέχνης και προς τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, ενώ στη Δύση έκανε δειλά την εμφάνιση της στα μέσα του 19ου αιώνα. Μας άρεσε πολύ το ukiyo-e ή, αλλιώς, το «the art of floating word». Μας άρεσε τόσο αισθητικά, όσο και ιστορικά. Τόσο που θα σηκώσουμε μανίκια και θα κάνουμε το δικό μας ukiyo-e!
Καλά όλα αυτά, αν και, κάποιοι από εμάς, για να πούμε τη μαύρη αλήθεια, αυτή την εβδομάδα δεν κάναμε και πολλά. Βαριόμασταν; Μέγα ψέμα, απλά το άγχος μας είχε καταβάλλει. Αναπολήσαμε τότε, καλύτερες μέρες, όπου η βαρεμάρα ήταν ο νούμερο ένα εχθρός. Όπως για τον Ψηλό, τον φίλο ηχολήπτη, που το βλέμμα του και μόνο μπορούσε να σε κοιμίσει. Περνούσε τα βράδια του, δίχως να το ξέρει, ως άλλος Ρασκόλνικωφ, χαζεύοντας το ταβάνι. Μέχρι μια μέρα δεν άντεξε, μιας και του το κοπανάγαμε, και πήγε και αγόρασε το Έγκλημα και τιμωρία του μεγάλου Ντοστογιέφσκι. Μας ξύπνησε την επομένη με τηλεφώνημα πρωί πρωί: «Μαλάκα, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Τρέχω τώρα να πάρω τον δεύτερο τόμο». Αλίμονο, τη βαρεμάρα πολλοί ενίκησαν και μέσω των βιβλίων, το άγχος ουδείς!
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.
