Ο Μ Α Υ Ρ Ο Σ Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο Σ
του Νίκου Φωκά
Η μονοτονία του ελαιώνα,
Τώρα που ξεφορτώθηκε τον καρπό,
Πανάρχαιες ερημιές, μεγάλοι αυλόγυροι
Μου θυμίζουν όταν ζούσα πού ήμουν.
Η ανθρώπινη παρουσία μου εδώ
Δεν παιδεύει πια τ’ αγρίμια, δεν παιδεύει
Το τσακάλι, τη χελώνα, τον κόρακα
Πού ημέρωσε του τόπου η αγριάδα.
Φαντάσματα κοριτσιών στα μονοπάτια
Δίνουν ζωή στο θάνατο, δίνουν στον πόθο
Την ίδια χαμένη ευκαιρία
Εκεί που ο πόθος εμποδίστηκε.
Μια πεταλούδα πέταξε – τόσο ήσυχα –
Μέσα από τούς ανήμερους θάμνους
Που υποχώρησαν στο βάρος μας στενάζοντας,
Είχε μιαν αρχαιότητα σαν τη δική μας.
Ο ήλιος κατεβαίνει κι υπάρχει για όλα
Μια προθεσμία απεριόριστη.
Ξεφόρτωμα και ξαναφόρτωμα του καρπού
Και το φεγγάρι ανάμεσα σε δυο εποχές.
