Η εξουσία είναι το απόλυτο αφροδισιακό
Βίκυ Μιχαλονάκου
Απεδείχθη για μια ακόμη φορά, ότι η εξουσία είναι το απόλυτο αφροδισιακό! Δημοσκοπικά κερδίζει, διότι ο έρωτας, το σεξ και η πολιτική είναι ένα εκρηκτικό μίγμα και οι ψηφοφόροι θέλουν οι ηγέτες τους να έχουν επιβητορική διάθεση. Στην περίπτωση του Φρανσουά Ολάντ δεν μετεβλήθη καθόλου η δημοτικότητά του, γιατί ο Γαλλικός Λαός δεν εξαρτά την προτίμηση και επιλογή του από τα ερωτικά καπρίτσια του κάθε πολιτικού άνδρα.
Για το αν τους κρίνουμε για την προσωπική τους ζωή υπάρχουν δύο σχολές σκέψης. Η μεν συντηρητική ως πρόσημο βάζει μια ηθική υποσημείωση και η μεγάλη μάζα του λαού ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή υποσυνείδητα. Η νεοελληνική κοινωνία είχε ταρακουνηθεί ιδιαίτερα από την προσωπική ζωή και τον γάμο του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Νομίζω πλέον ότι μετά απ’αυτή την ιστορία υπάρχει ανοσία στον Ελληνικό Λαό. Στην Ελλάδα θα τον είχε αφορίσει ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, αν δεν είχε προλάβει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος!
Η Βίκυ Μιχαλονάκου είναι δημοσιογράφος.
Μακάρι να σκάσει ένα τέτοιο σκανδαλάκι στην Ελλάδα
Γιώργος Θεοδωρακόπουλος
Όταν έσκασε η είδηση ότι ο Ολάντ έχει γκόμενα, το πρώτο που έκανα ήταν να ψάξω στο google να βρω τη γκόμενα. Αμέσως μετά, οι πρώτες σκέψεις μου- οι οποίες έσκασαν σχεδόν ταυτόχρονα- ήταν: 1. Η εξουσία είναι αφροδισιακή 2. Εδώ έχουν άλλοι κι άλλοι γκόμενα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, o Ολάντ δεν θα είχε; (κι ας είναι ψιλοχάλιας) 3. Τι καλά που θα ήταν αντί για γκόμενα να είχε γκόμενο, αυτό θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον, ειδικά μετά το χαμό που έγινε στη Γαλλία με το σύμφωνο συμβίωσης 4. Τι να κάνει η Δήμητρα Λιάνη; Χάθηκε αυτό το κορίτσι 5. Στ’ α#$%^α μας.
Τώρα, αν θα χάσει ή θα κερδίσει από αυτό, είναι άλλη ιστορία, που γράφεται από το επικοινωνιακό του επιτελείο. Κανένα case από μόνο του δεν προσθέτει points ή φέρνει την καταστροφή, όλο το παιχνίδι παίζεται στη διαχείριση (δες Κλίντον, δες Παπανδρέου). Άλλωστε οι Γάλλοι θεωρούνται ερωτικός λαός, καιρός να δούμε αν είναι και ανεκτικοί στα γκομενικά των άλλων. Προσωπικά, όχι μόνο δεν με ενοχλεί να βλέπω πολιτικούς να έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις και άλλα ανθρώπινα πάθη – εφόσον δεν μιλάμε για εγκλήματα και δεν αντλούν πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό – αντιθέτως μου αρέσει κιόλας. Ξαφνικά τους βλέπω περισσότερο σαν ανθρώπους και λιγότερο ως κοστουμαρισμένα cyborgs. Και εννοείται ότι δεν κρίνω το όποιο έργο τους, από το τι γίνεται στο κρεβάτι τους. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ στενόμυαλος ή σε βαθιά κλιμακτήριο για να κρίνεις έναν πολιτικό από τα εν οίκω. Ας μην ξεχνάμε ότι το σεξ είναι basic ανάγκη, που όταν δεν καλύπτεται, ο άνθρωπος γίνεται τέρας. Οπότε, το τελευταίο που χρειαζόμαστε ως ανθρωπότητα είναι σεξουαλικά στερημένους ηγέτες.
Στη φάση που είναι η Ελλάδα, κανονικά θα έπρεπε όλοι να ευχόμασταν να σκάσει κανένα τέτοιο σκανδαλάκι. Πρώτα απ’ όλα θα ξεκολλούσαμε λίγο από τη μιζέρια και θα ασχολούμασταν μετά από πολύ καιρό με πολιτικά πρόσωπα για άσχετους με νέα μέτρα λόγους. Το καλύτερο όμως είναι ότι με κάτι τέτοια οι ειδήσεις του star θα γίνονταν ξανά αυτό που αγαπήσαμε, οι εφημερίδες θα πουλούσαν κάνα φύλλο παραπάνω, τα περιοδικά τύπου hello θα ξεπουλούσαν- γιατί πόσο πια να αντέξουν μόνο με τη Μενεγάκη; – θα γινόταν σούσουρο – που φέρνει νούμερα, άρα και διαφήμιση- στις εκπομπές και γενικά το χρήμα θα άρχιζε να κινείται σε μια δύσκολη συγκυρία για την οικονομία. Τώρα που το σκέφτομαι δηλαδή, αν ο Σαμαράς θέλει να γίνει πραγματικότητα η ανάπτυξη που μας έχει τάξει για το 14, θα τον συμβούλευα να τα ξαναφτιάξει με τη Βίσση.
Ο Γιώργος Θεοδωρακόπουλος είναι κειμενογράφος.
