Εφτά ημέρες οδήγησης στην έρημο του Μαρόκο. 25 χιλιάδες χιλιόμετρα. Πετρωτά εδάφη, απόκρημνα περάσματα, ψηλοί ή λιγότερο ψηλοί αμμόλοφοι, γρήγορες πίστες, ποτάμια ή ξερές κοίτες, κρύος, δυνατός αέρας κι αφόρητη ζέστη. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες, αλλά για άλλη μια φορά δεν πτόησαν την Πολυτίμη Κυριακοπούλου. Πριν ένα μήνα, στις στις 10 Μαρτίου, κατάφερε να τερματίσει το Tuareg Rally 2018.
Με ξεναγεί στο γκαράζ του σπιτιού της και μου δείχνει τις τρεις μηχανές της. Διαφορετικών κυβικών, την περίοπτη θέση όμως έχει η Husqvarna, πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο το roadbook, δηλαδή o οδηγός πλοήγησης των αναβατών στους αγώνες. Η Πολυτίμη Κυριακοπούλου μαρκάρει με διαφορετικό χρώμα τις αριστερές και δεξιές στροφές, για να καταλαβαίνει γρήγορα προς τα που πρέπει να στρίψει όταν καβαλάει τη μοτοσικλέτα της. Διότι αν χαθείς, στην καλύτερη θα το καταλάβεις μετά από πέντε-δέκα χιλιόμετρα και θα πρέπει να γυρίσεις πίσω, χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο στην πορεία προς τον πολυπόθητο τερματισμό.
«Είναι αγώνες αντοχής τα ράλι. Επειδή είναι πολλές οι μέρες και οι ώρες οδήγησης καθημερινά, είναι σημαντικό να τον ολοκληρώσεις τον αγώνα» αναφέρει και σχολιάζει στην Popaganda την πρόσφατη εμπειρία της στην έρημο: «Ήταν ένας αγώνας που είχα ξανακάνει το 2013, τότε στην Τυνησία. Είχα αγωνία γιατί είχα ένα ατύχημα στην έρημο την τελευταία φορά, είχα σπάσει την κλείδα μου»
Με την πέτρα, το χώμα και τους γκρεμούς, η Πολυτίμη Κυριακοπούλου έχει βέβαια αρκετή εμπειρία, καθώς είναι συνηθισμένα στο ελληνικό φυσικό τοπίο. «Όλα έχουν να κάνουν με το τι ξέρεις να κάνεις καλά, σε τι έχεις προπονηθεί. Στην έρημο είναι όλα πολύ πιο δύσκολα, δεν μπορείς να οδηγήσεις σε μια ευθεία στους αμμολόφους. Αλλά είναι πολύ ωραία αίσθηση, είναι σαν να κάνεις σκι σε χιονισμένες κορφές».
Η πλοήγηση στην έρημο είναι διαφορετική, οδηγείς με γνώμονα τις μοίρες και με μυστικά σημεία ελέγχου που αν τα χάσεις, οι ποινές στην βαθμολόγηση είναι πολύ αυστηρές. «Στην έρημο πρέπει να έχεις συνεχή ροή, να έχεις ανοιχτό το γκάζι, να τρέχεις, γιατί με το που σταματάς κολλάς. Συγχρόνως πρέπει να κάνεις και την πλοήγηση κι όταν δεν έχεις εμπειρία, δεν είναι κάτι εύκολο. Είμαι χαρούμενη που το κατάφερα».
Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της Πολυτίμης Κυριακοπούλου
Από 16 χρονών η Πολυτίμη Κυριακοπούλου είχε μηχανή, με την οποία πήγαινε παντού, σε μια εποχή που ήταν σπάνιο να οδηγεί μοτοσικλέτα μια κοπέλα. «Το ήθελα πολύ και ο πατέρας μου ήταν δεκτικός. Αντί να οδηγάω ξένα μηχανάκια, πήρα το δικό μου, κανονικά με το δίπλωμά μου και το κράνος μου. Η μοτοσικλέτα σου δίνει αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας που δεν ανταλλάσσεται, είτε είσαι σε πόλη είτε στην εξοχή, είτε σε έναν αγώνα ή βόλτα στο βουνό με φίλους» προσθέτει, τονίζοντας την δυνατότητα που της δίνει η μηχανή να πάει σε σημεία που δεν φτάνει κανείς εύκολα αλλιώς.
«Ξέρω ότι ανησυχούν. Στον τελευταίο αγώνα τα κορίτσια μου αγωνιούσαν γιατί είχα γυρίσει με τραυματισμό την προηγούμενη φορά. Όμως τους αρέσει πολύ και το θαυμάζουν. Αν δεν με υποστήριζαν, δεν θα μπορούσα να το κάνω, γιατί είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο».
Το 2006 απέκτησε μία BMW 1200 που όμως δεν ήταν κατάλληλη γι’ αυτό που έκανε. Την έμαθε, βγήκε στο χώμα και κάποια στιγμή της είπαν για έναν μονήμερο αγώνα πλοήγησης, trail ride, κι αποφάσισε να λάβει μέρος. «Αυτό ήταν που μου άρεσε, ότι οδηγούσα με έναν χάρτη. Έψαχνα τη διαδρομή κι αυτό είχε τη δική του γοητεία».
Δύο χρόνια μετά έβγαλε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα trail ride με τη μεγάλη μοτοσικλέτα της, όμως είχε αρκετές ζημιές και πτώσεις, λόγω του βάρους της μηχανής. Έτσι πήρε μια μικρότερη. «Το 2009 βγήκα πρώτη φορά εκτός Ελλάδος, πήγα στην Βουλγαρία, με παρέα, χωρίς να ξέρω τι πρόκειται να συναντήσω. Ήταν πρωτόγνωρη και μοναδική εμπειρία και συνέχισα από τότε με μικρά διαλείμματα να το κάνω, κυρίως με αγώνες πλοήγησης, τα λεγόμενα ράλι. Τώρα, συμμετέχω όταν μπορώ σε αγώνες enduro, γιατί κι αυτοί βοηθάνε προπονητικά σε έναν αγώνα ράλι».
Όταν ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες, οι τέσσερις κόρες της είχαν ήδη μεγαλώσει. «Έχω τη δουλειά και την οικογένειά μου, οπότε το να βρίσκω χρόνο για να βελτιώνομαι αγωνιστικά στην μοτοσικλέτα είναι κάτι αρκετά δύσκολο. Για να μπορείς να λάβεις μέρος σε έναν αγώνα θέλει χρόνο και για την προετοιμασία τη δική σου και της μοτοσικλέτας. Με πιέζει χρονικά, όμως δεν θέλω να το αφήσω. Αν το σταματήσω, είμαι σίγουρη ότι θα χάσω κάτι που αγαπώ πολύ και μου δίνει ενέργεια. Λείπω μισή μέρα στο βουνό και γεμίζω μπαταρίες για ένα μήνα».
Η οικογένειά της την στηρίζει πολύ. Μάλιστα, η μεγάλη της κόρη ακολούθησε τα χνάρια της μαμάς, οδηγώντας μια μοτοσικλέτα enduro 125. «Ξέρω ότι ανησυχούν. Στον τελευταίο αγώνα τα κορίτσια μου αγωνιούσαν γιατί είχα γυρίσει με τραυματισμό την προηγούμενη φορά. Όμως τους αρέσει πολύ και το θαυμάζουν. Αν δεν με υποστήριζαν, δεν θα μπορούσα να το κάνω, γιατί είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο».
Πέρα από απαιτητικοί σωματικά και χρονικά, οι αγώνες ράλι είναι δαπανηροί, ειδικά στο εξωτερικό. Τα ράλι μετακινούνται, ξεκινούν από ένα σημείο και προχωράνε κάθε ημέρα μαζί με τους οδηγούς καθημερινά. Σπάνια ένας αγώνας ξεκινά και τερματίζει στο ίδιο σημείο. «Αυτό σημαίνει ότι έχεις έξοδα μετακίνησης, πρέπει να έχεις ανθρώπους να σε υποστηρίζουν, κάποιους μηχανικούς. Όσο πιο μακριά είναι, τα έξοδα μεγαλώνουν για τη μεταφορά της μοτοσικλέτας και τα αεροπορικά εισιτήρια – η συμμετοχή σε έναν τέτοιο αγώνα είναι μεγάλη. Γι’ αυτό κάνω μια προσπάθεια να βρω υποστηρικτές για έναν πολύ μεγάλο αγώνα στο τέλος του χρόνου, το Africa Eco Race, που ξεκινάει 31 Δεκεμβρίου από το Μονακό και καταλήγει στο Ντακάρ, αλλά είναι πολύ ακριβός αγώνας. Διαρκεί 14 ημέρες και είναι η παλιά διαδρομή του Ραλι Ντακάρ».
Η μοτοσικλέτα, ειδικά το αγωνιστικό κομμάτι της, είναι ένας καθαρά ανδροκρατούμενος χώρος. Οι γυναίκες που ασχολούνται με τη μοτοσικλέτα είναι ελάχιστες. «Στην Ελλάδα είμαι η μόνη γυναίκα που κάνει αγώνες ράλι και το πολύ να υπάρχουν άλλες δύο-τρεις γυναίκες που ασχολούνται αγωνιστικά με την εκτός δρόμου οδήγηση. Ποτέ όμως δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με το άλλο φύλο. Πάντα μας υποστηρίζουν και είναι θετικοί στην αντιμετώπισή τους. Θεωρώ γιατί καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνουμε και σέβονται την προσπάθειά μας».
Καμιά φορά ρωτάνε την Πολυτίμη Κυριακοπούλου αν φοβάται κι εκείνη απαντάει ότι το να οδηγείς στην Αθήνα είναι πολύ πιο επικίνδυνο από αυτό που κάνει. «Είσαι και πιο εκτεθειμένος, δεν φοράς επιγονατίδες, θώρακες και μπότες και οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι από τα λάθη των άλλων. Στο χώμα δύσκολα θα χτυπήσεις» λέει η μοτοσικλετίστρια και ωθεί τους ανθρώπους όσο δύσκολο κι αν είναι κάτι, να πιστεύουν στα όνειρά τους και να προσπαθούν γι’ αυτά.
«Τελικά, όταν θες κάτι πολύ, βρίσκεις τον τρόπο. Προφανώς και φοβάμαι, αλλά η χαρά που έχω κάθε βράδυ έχοντας κάνει άλλη μια διαδρομή είναι απερίγραπτο πράγμα.»
