Η δεύτερη τηλεοπτική αναμέτρηση ανάμεσα στη Χίλαρι Κλίντον και τον Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί πλέον κομμάτι της ιστορίας. Το ντιμπέητ μορφής “town hall” όπου το κοινό μπορούσε να απευθύνει ερωτήσεις προς τους δύο συμμετέχοντες, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Γουάσινγκτον του Σεντ Λούις και που ανέδειξε για άλλη μια φορά—πιο εύκολα αυτή τη φορά—νικήτρια τη Χίλαρι Κλίντον είχε όλα τα στοιχεία που έχουν χαρακτηρίσει αυτή την τόσο ιδιαίτερη προεκλογική κούρσα: αλληλοκατηγορίες, υπαινιγμούς, ένταση, προσωπικές επιθέσεις, κατά το ήμισυ αλήθειες, υπόνοιες εξόφθαλμων ψεμάτων και—δυστυχώς για τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους—λιγότερη απ’ όσο θα άρμοζε στην περίσταση συζήτηση για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των πολιτικών που επιθυμούν να εφαρμόσουν οι δύο διεκδικητές της 45ης Προεδρίας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κατά μέτωπο επίθεση από τον Ντόναλντ Τραμπ
Στον απόηχο του βίντεο που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες, στο οποίο ο Τραμπ φέρεται να κάνει σεξιστικά σχόλια του αισχίστου είδους, τα περισσότερα διακεκριμμένα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος είτε τόνισαν για άλλη μια φορά την ακαταλληλότητα της υποψηφιότητας του είτε τον εγκατέλειψαν στην προσπάθεια του να εκλεγεί. Ενδεικτικό είναι πως και οι δύο προηγούμενοι υποψήφιοι των Ρεπουμπλικάνων, Τζον Μακ Κέιν και Μιτ Ρόμνεη, δεν στηρίζουν και επισήμως τον Τραμπ. Έτσι, αρκούμενος σε μια «συγγνώμη για την κουβέντα αποδυτηρίων που διέρρευσε» και έχοντας βρεθεί στα σκοινιά έπειτα από μια κολοσσιαίου μεγέθους επικοινωνιακή ήττα, ο Τραμπ εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της Χίλαρι, με στόχο όχι τις πολιτικές της αλλά επί του προσωπικού, εστιάζοντας στο γνωστό πλέον σκάνδαλο με τα email της αλλά και τις απιστίες του συζύγου της και πρώην Προέδρου, Μπιλ Κλίντον.
Η τακτική με την οποία εισήλθε στο ντιμπέητ είχε ξεκάθαρο στόχο να διασφαλίσει τη στήριξη από την ταγμένη σε εκείνον εκλογική βάση, ώστε να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο πιθανής απώλειας ελέω των σεξιστικών του σχολίων, καθώς φοβούμενος πως δε βρισκόταν από την πρώτη στιγμή σε θέση άμυνας, πέρασε πρώτος στην επίθεση απέναντι της αντιπάλου του. Η Κλίντον παρέμεινε ψύχραιμη και παρότι έδειξε να ενοχλείται από τις κατηγορίες του Τραμπ, παρουσιάζοντας μια νευρικότητα, γνωρίζοντας πως ο Τραμπ δε θα μπορούσε να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο έβγαλε τα πρώτα δύσκολα δεκαπέντε λεπτά σχετικά αλώβητη.
Η επίθεση του Τραμπ στην Κλίντον δεν είχε το αποτέλεσμα που εκείνος θα περίμενε.
Ξεκάθαρη νίκη της Κλίντον όταν η συζήτηση πήγε στην ουσία
Το σημείο όπου το ντιμπέητ άγγιξε εν μέρει την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης αφορούσε την κοινωνική ασφάλιση, το μεταναστευτικό και τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Σε αυτού του τύπου την αντιπαράθεση, η Κλίντον είχε ξεκάθαρο πλεονέκτημα τόσο λόγω της εμπειρίας της όσο και λόγω της παρορμητικής ιδιοσυγκρασίας του αντιπάλου της. Απέναντι στις—κυρίως—ασαφείς κατηγορίες του Τραμπ, η Κλίντον παρέθετε επιχειρήματα τόσο υπέρ του νέου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, γνωστού και ως Obamacare, όσο και στα θέματα της μετανάστευσης. Εκεί που και οι δύο υποψήφιοι προσπάθησαν α θολώσουν τα νερά ήταν στο σημείο που αφορούσε τον πόλεμο στο Ιράκ, καθώς ενώ και οι δύο δήλωσαν εμμέσως πλην σαφώς πως ήταν ενάντιοι στη στρατιωτική παρέμβαση, τα εμπειρικά στοιχεία της προηγούμενης δεκαετίας αποδεικνύουν πως και οι δύο ήταν αρχικά υπέρ.
Όσον αφορά το ζήτημα της ριζοσπαστικής Ισλαμοποίησης, η Κλίντον πήρε ξεκάθαρη απόσταση από εν πολλοίς ισλαμοφοβικά σχόλια του Τραμπ, η Κλίντον αντέδρασε λέγοντας πως η στοχοποίηση πολιτών και μεταναστών με μοναδικό κριτήριο τη θρησκεία που ακολουθούν είναι εσφαλμένη, πηγαίνοντας τη συζήτηση σε ανώτερο επίπεδο τονίζοντας πως «οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συμμάχους έθνη όπου επικρατεί το Ισλάμ.»
Ο Τραμπ δεν κατάφερε να απαντήσει με ουσιαστικές αντιπροτάσεις και αντεπιχειρήματα ενώ αρκέστηκε σε λαϊκίστικές κορόνες και ατάκες, οι οποίες όμως ανέδειξαν την ελλιπή του γνώση και προετοιμασία γύρω από και τα τρία αυτά θέματα.
Στην ουσία της πολιτικής, η Κλίντον έδειξε σαφώς πιο καταρτισμένη από τον αντίπαλο της.
Απόψε μάλλον έτριξαν τα κόκκαλα του Λίνκολν
Σε μια μάλλον ανεπιτυχή προσπάθεια της να απαντήσει στους συντονιστές αν είναι επιτρεπτό ένας πολιτικός να είναι κατά κάποιο τρόπο διπρόσωπος ώστε να επιτύχει το αποτέλεσμα που θεωρεί εκείνος καλύτερο, η Κλίντον αναφέρθηκε στο πώς παρουσιάστηκε η διαπραγματευτική τακτική του Προέδρου Αβραάμ Λίνκολν στην ομώνυμη ταινία, όταν προσπαθούσε με ποικίλους τρόπους να πείσει τους Γερουσιαστές να ψηφήσουν την κατάργηση της δουλείας. Ο Τραμπ αντέδρασε λέγοντας πως η Κλίντον δε μπορεί να έχει καμία απολύτως σχέση με τον «Τίμιο Άμπε» (honest Abe, το προσωνύμιο που έχει αποδοθεί στον Λίνκολν).
Μπορεί ο Τραμπ να έχει δίκιο, αλλά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να μπορούσαμε να ξέρουμε τι γνώμη θα είχε ο Λίνκολν, ο οποίος ήταν και ο πρώτος Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος, για τον υποψήφιο που κοντεύει να καταστρέψει το ιστορικό Ρεπουμπλικανικό κόμμα το οποίο έκλεισε την πληγή του Εμφυλίου Πολέμου και κατήργησε τη δουλεία για πάντα.
Αβραάμ Λίνκολν, ο ιστορικός και ίσως σπουδαιότερος Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Απρόσμενη καλή στιγμή για τον Τραμπ
Σε ερώτηση του κοινού όσον αφορά στο τι θετικό βρίσκει ο καθένας στον αντίπαλο του, η Κλίντον έπαιξε άμυνα καθώς αναφέρθηκε στα παιδιά του Τραμπ, εκθειάζοντας τις ικανότητες και την προσωπικότητα τους. Ο Τραμπ από την άλλη, δήλωσε πως αν και διαφωνεί σχεδόν σε όλα με την αντίπαλο του, θαυμάζει την αποφασιστικότητα της και την επιμονή της να αγωνίζεται για όσα πιστεύει, εκπλήσσοντας τόσο τους παρευρισκόμενους όσο και το τηλεοπτικό κοινό.
Ζητούμενο για τον Τραμπ ήταν περισσότερο να επιβιώσει, παρά να νικήσει.
Θα μπορούσε να είχε λήξει Χ
Ο Τραμπ προσήλθε στο ντιμπέητ έχοντας αντιμετωπίσει ένα τεράστιο σκάνδαλο, ακόμα και για τα δικά του δεδομένα. Με την τηλεοπτική του παρουσία προσπάθησε να μείνει πιστός στο πρόσωπο που έχει δείξει σε όλη την υπόλοιπη εκστρατεία του αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού του ήταν να περιορίσει της απώλειες από το καταστροφικό για εκείνον βίντεο από το 2005. Παρότι περιστασιακά έδειξε άνετος μπροστά στις κάμερες—άλλωστε πρόκειται για τηλεοπτικό βετεράνο του οποίου η καριέρα στήθηκε στην κυριολεξία στο γυαλί της τηλεόρασης—όταν η συζήτηση πήγε στην ουσία της πολιτικής, η πολιτική εμπειρία της Κλίντον—της οποίας η καριέρα χτίστηκε μέσα σε πολιτικούς θεσμούς, από την έδρα του κυβερνήτη του Άρκανσο και τον Λευκό Οίκο στο πλάι του συζύγου της μέχρι την ενεργή της παρουσία στο Κογκρέσο—ήταν αρκετή για αναδείξει την ξεκάθαρη ουσιαστική υπεροχή της. Σε αυτό το επίπεδο ο Τραμπ ήταν αδύνατο να επικρατήσει, καθώς η φύση του ενενηντάλεπτου ντιμπέητ δεν ευνοεί τον καταγγελτικό—συχνά άδειο από πολιτική ουσία—λόγο του.
Η αδύναμη θέση στην οποία βρέθηκε ο Τραμπ φάνηκε χαρακτηριστικά από τις συνεχείς του αναφορές στον Μπέρνι Σάντερς, τον μέχρι πρωτινός αντίπαλο της Κλίντον για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να κερδίσει τη συμπάθεια των φανατικών ψηφοφόρων του τελευταίου, οι οποίοι δε δείχνουν ιδιαίτερα συγκινημένοι με την προοπτική να ψηφίσουν τη Χίλαρι Κλίντον. Ομολογουμένως, ο αντισυστημικός λόγος του Τραμπ συναντάται με εκείνον του Σάντερς αλλά μόνο κατ’ επίφαση, καθώς κατ’ ουσία είναι μάλλον απίθανο ένας ψηφοφόρος που στήριξε τον Σάντερς να στηρίξει τις εκ διαμέτρου αντίθετες οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά πολιτικές του Τραμπ.
Επίσης, η ατάκα απέναντι στην Κλίντον πως «θα έπρεπε να είναι φυλακή» και τα συνεχή του παράπονα απέναντι στο πάνελ των συντονιστών μάλλον αποδυνάμωσαν περισσότερο την παρουσία του, αντί να την ισχυροποιήσουν.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει
Με λιγότερο από έναν μήνα να απομένει, τα στοιχεία δείχνουν πως η Κλίντον σταθεροποιεί ένα μικρό προβάδισμα εναντίον του Τραμπ. Η εγκατάλειψη του τελευταίου από όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ίσως σημάνει την ώρα για να χτυπήσει η Κλίντον σε ένα ακόμα βασικό στοιχείο υπεροχής της έναντι του αντιπάλου της. Η Κλίντον απολαμβάνει την πολυτέλεια να έχει το κόμμα της μαζί της, κάτι που σημαίνει πως θα μπορεί να στελεχώσει το κυβερνητικό της επιτελείο κατά τον βέλτιστο τρόπο. Σε περίπτωση που ο Τραμπ επικρατήσει είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει να στελεχώσει το δικό του επιτελείο επαρκώς με στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος ικανά να αντέξουν το βάρος της ευθύνης της διακυβέρνησης της ισχυρότερης χώρας του κόσμου.
