Δεν είναι η περίτεχνη παραδοσιακή φορεσιά του Στόγιαν Εφτίμοβ, που προκαλεί εντύπωση, αλλά το γεγονός ότι ένας νέος 30 χρονών ζει ακόμα στο χωριό.
«Όλοι οι φίλοι με τους οποίους μεγάλωσα έχουν φύγει», λέει. Όπως πολύ νέοι Βούλγαροι, μετακόμισαν στις πόλεις για να βρουν δουλειά.
Ο Στόγιαν θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει ακόμα δουλειά στο χωριό, όπου είναι αρχηγός ενός γκρουπ παραδοσιακής μουσικής και διοργανωτής ενός φεστιβάλ που προσπαθεί να αναβιώσει την παράδοση. Παρόλα αυτά θεωρεί ότι η ζωή στο χωριό είναι πολύ δύσκολη.
«Είναι αδύνατο να βρεις σύντροφο και να παντρευτείς στο χωριό ή στα τριγύρω χωριά, επειδή όλοι οι νέοι έχουν φύγει. Η μόνη ελπίδα για μένα να βρω κάποια κοπέλα, είναι να πάω στην πόλη».
Τα βουλγαρικά χωριά ερημώνουν εδώ και δεκαετίες.
Μετά τον Β’ ΠΠ όταν την εξουσία κατέλαβαν οι κομμουνιστές, έφεραν την συλλογική καλλιέργεια και πολλοί βρήκαν δουλειά στα νέα εργοστάσια που άνοιξαν. Όταν όμως, ο κομμουνισμός έπεσε και η συλλογική καλλιέργεια σταμάτησε, το φαινόμενο φυγής στις πόλεις έγινε και πάλι έντονο.
Πολλοί δεν σταματάνε εκεί: ψάχνουν δουλειά και στο εξωτερικό.
Το 1989 ο πληθυσμός στης Βουλγαρίας ήταν σχεδόν εννιά εκατομμύρια. Τώρα είναι λίγο παραπάνω από εφτά εκατομμύρια, ενώ το 2050 αναμένεται να είναι 5,5 εκατομμύρια, με τις προβλέψεις να λένε ότι στο τέλος του αιώνα ο αριθμός θα έχει πέσει στο μισό, απ΄ ότι ήταν το 1989.
Αυτή η έξοδος φέρνει στο προσκήνιο άλλο ένα πρόβλημα που συμβάλλει στην συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας. Δεν υπάρχουν αρκετοί νέοι άνθρωποι για να γεννήσουν παιδιά.
«Την τελευταία φορά που γεννήθηκε μωρό στο χωριό», λέει η Στέφκα, «ήταν πριν από δέκα χρόνια. Τώρα αυτό το μωρό ζει με τη μαμά του στην Κύπρο».
«Αυτό το χωριό είχε πάνω από 600 κατοίκους, Τώρα είμαστε μόνο 13. Οι μισοί είναι στο νεκροταφείο και οι άλλοι μισοί στις πόλεις», εξομολογείται ο 70χρονος Μπόγιαν.
Οι κάτοικοι στο χωριό του Κοτίνσι αγοράζουν τα απαραίτητα από το κινητό μανάβικο της Λίλι και του Ατανάς Μπορίσοβ. Το βαν τους έχει τα πάντα από γιαούρτι, τσιγάρα, μπύρες μέχρι και φάρμακα. «Επειδή οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ λίγοι, τους ξέρουμε όλους και είμαστε φίλοι με όλους», λέει η Λίλι.
Είναι εμφανές ότι είναι δημοφιλής με τους πελάτες τους, η Λίλι όμως λέει ότι η δουλειά όσο πάει και λιγοστεύει μαζί με τον πληθυσμό. «Ανησυχούμε όταν κάποιος δεν εμφανίζεται στο συνηθισμένο μέρος όπου τους συναντάμε, ειδικά τον χειμώνα».
Η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει λύση στο πρόβλημα της συρρίκνωσης του πληθυσμού δίνοντας κίνητρα στους κατοίκους για να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά. Προσφέρουν οικονομική βοήθεια σε όσους έχουν πρόβλημα σύλληψης και κάνουν θεραπείες, δίνουν επίδομα τέκνων και ελάφρυνση των χρεών από δάνεια κατοικίας.
Τα μέτρα αυτά ενθαρρύνουν και τους Βούλγαρους που μένουν στο εξωτερικό, να επιστρέψουν. Κανέναν άλλο, όμως.
«Η Βουλγαρία δεν χρειάζεται αμόρφωτους πρόσφυγες», λέει ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, Βαλέρι Σιμεόνοφ, αρχηγός των Ηνωμένων Πατριωτών, ενός αντιμεταναστευτικού κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση. Αλλά ούτε και μορφωμένους μετανάστες δεν θα δεχτούν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του.
«Έχουν διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική θρησκεία και άλλες καθημερινές συνήθειες, συνεχίζει ο κύριος Σιμεόνοφ, και δόξα σοι ο Θεός, μέχρι τώρα η Βουλγαρία είναι μια από τις χώρες με την καλύτερη άμυνα απέναντι στο προσφυγικό κύμα που πλήττει την Ευρώπη».
Ο Σιμεόνοφ αναφέρεται στον 260 χλμ φράχτη που χτίζει η χώρα στα σύνορα με την Τουρκία, προκειμένου να κρατήσει τους πρόσφυγες μακριά.
Η Βουλγαρία έχει δεχτεί μόλις 50 πρόσφυγες μεταξύ 2015 και 2017. Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν βλέπει τους μετανάστες ως μια λύση στο πληθυσμιακό πρόβλημα της χώρας και παρόλο που είναι γεμάτη ιδέες το πρόβλημα στα χωριά παραμένει ίδιο. Ερημώνουν.
