9 λόγοι που αποδεικνύουν ότι η Eurovision είναι μια απύθμενη μπαλαφάρα

Το Σάββατο 13 Μαΐου έχει για μια ακόμη χρονιά και εμείς βρήκαμε εννιά λόγους για να μην το δούμε. Βαρεθήκαμε τόσο πολύ με την υπόθεση που δεν καταφέραμε να γράψουμε ούτε δέκα. 

Αυτό που βλέπουμε είναι περισσότερο διπλωματικό reality παρά μουσικό σόου

Μια ζωή (πριν την νίκη της Παπαρίζου το 2005) λέγαμε ότι ήμασταν οι αδικημένοι της Eurovision γιατί οι βόρειοι αλληλοψηφίζονταν μεταξύ τους κι εμείς δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα  -εκτός των Κυπρίων αδελφών, βεβαίως βεβαίως. Μετά το πρώην ανατολικό μπλοκ έγινε κομμάτια, άρχισε να αλληλοψηφίζεται κατά γειτονιά και τώρα φτάσαμε στο άλλο άκρο: πέρσι η Ουκρανία να  κερδίζει με τραγούδι με σαφές πολιτικό -και αμφιλεγόμενο- περιεχόμενο, φέτος η Ρωσία να μην στέλνει καν εκπροσώπηση στο Κίεβο.

Εάν το κιτς είχε πατρίδα αυτή θα ήταν η Eurovisionland

Το να είσαι ταγμένος φονιάς της καλαισθησίας μάλλον είναι ειδική προϋπόθεση που συμπληρώνουν με υπεύθυνη δήλωση οι συμμετέχοντες στην Eurovision.  Μοιάζει μάλιστα σε κάθε διοργάνωση 3-4 από αυτούς να βάζουν σκοπό της ζωής τους να ξεπεράσουν κάθε κιτς προηγούμενο που έχει χτιστεί –με πολύ λαμέ, λακ και εξτένσιον-  χρονιά τη χρονιά. Από τους αλησμόνητους Dschinghis Khan, συμμετοχή της Γερμανίας το 1979, μέχρι την δική μας Αφροδίτη Φρυδά και τον κλόουν της το 1988 και φυσικά τον λατρεμένο Verka Serduchka το 2007, που βέβαια μια χαρά κατάφερε να σαρκάσει το κιτς αποθεώνοντάς το.

Ποτέ καμία χώρα δεν έγινε τουριστικός προορισμός χάρη στην Eurovision

Αν αφαιρέσουμε τα μέλη των σκληροπυρηνικών fan clubs της Eurovision, πού πόσοι είναι πια;, δεν μπορώ να φανταστώ άλλον άνθρωπο επί της γης που οργανώνει τις διακοπές του με βάση το πού θα γίνει φέτος η Eurovision. Και δεν μπορώ να το φανταστώ γιατί τέτοιος άνθρωπος απλώς δεν υπάρχει. Όσον αφορά τα βίντεο καρτ-ποστάλ που προβάλλονται πριν από τη συμμετοχή μιας χώρας στην εποχή του youtube μόνο αστεία μπορούν να χαρακτηριστούν. Ή εκτός είστε από αυτούς που πήγατε στο Μπακού επειδή είχε εξεζητημένη διοργάνωση; 

Ένας μουσικός διαγωνισμός χωρίς μουσική

Στην πραγματικότητα πια η live μουσική απαγορεύεται στον διαγωνισμό. Κάθε τραγούδι έχει playback μουσική και live μόνο τα φωνητικά. Αυτό ισχύει από το 1999. Μέχρι τότε η χώρα που φιλοξενούσε τον διαγωνισμό ήταν υποχρεωμένη να παρέχει ορχήστρα στη σκηνή για να εκτελεί τη μουσική του κάθε κομματιού. Άνοιγες να δεις Eurovision, έβλεπες και κανένα βιολί, κανένα σαξόφωνο, κάτι που να θυμίζει μουσική βρε αδερφέ. Τώρα, βλέπεις μόνο τα μπαλέτα του Φωκά Ευαγγελινού, εάν είσαι τυχερός. Φαντάσου.

Είναι ένας διαγωνισμός με τραγούδια που κανείς όμως δεν τα ακούει 

Μαζεύεστε σ’ ένα σπίτι, παραγγέλνετε πίτσες, σουβλάκια, μπίρες, φίνγκερφουντ, φτιάχνετε σπριτζάκια, καπνίζετε κάνα τσιγάρο και περιμένετε μπροστά στην tv λέγοντας τα νέα σας. Αυτό που θα κάνατε δηλαδή είχε δεν είχε αυτή την μεγαλοπρεπή διοργάνωση. Γιατί; Γιατί τις πρώτες δύο ώρες έχει τα τραγούδια που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Μετά η βαθμολογία θα είχε ενδιαφέρον αν δεν συνέβαινε το νούμερο ένα (Number One) της λίστας μας. 

Και χωρίς ούτε μια επιτυχία στα μουσικά charts

Μάλλον το τελευταίο τραγούδι που ξεπήδησε από τη Eurovision και ναι, έγινε πραγματικά μεγάλη επιτυχία –και κλασικό pop anthem- είναι το Waterloo των Abba.  Mιλάμε βέβαια για το 1974. Από τότε τα τραγουδάκια της Eurovision ακούγονται εκείνο το βράδυ, άντε και το επόμενο και μετά πάπαλα. Και μετά σου λένε ότι δεν είναι ένας δίκαιος κόσμος. ΥΓ: Μη ψαρώνετε με όσους σας πετούν τα ονόματα της Celine Dion και της Lara Fabian που πήραν επίσης μέρος στον διαγωνισμό, τα τραγούδια τα ίδια δε τα θυμάται κανείς ΥΓ2: το Divine του Sebastien Tellier ήταν μια εξαίρεση και μια όαση αλλά δεν το λες και μεγάλη εμπορική επιτυχία

Και φυσικά δεν βγαίνει ποτέ πρώτο το καλύτερο τραγούδι

Την χρονιά λοιπόν που η Γαλλία έστειλε τον Tellier ο καλλιτέχνης πήρε τα τρία του (περίπου τόσους βαθμούς συγκέντρωσε) και νικητής αναδείχθηκε ο Ρώσος Dima Bilan (ποιοοοος?)  με το Believe. Τότε βέβαια, στο μακρινό 2008, οι μεσημεριανές εκπομπές είχαν λυσσάξει ότι «ο λαμπερός Ρώσος θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον» και ότι «το Believe θα ακουστεί πολύ στα ραδιόφωνα» Φυσικά τίποτα από τα δύο δεν έγινε δικαιώνοντας το νούμερο 5 λόγω που θεωρούμε τη Eurovision μπαλαφάρα και οδηγώντας μας στο νούμερο 7

Μόνο οι trash μεσημεριανές εκπομπές ασχολούνται ακόμη με τη Eurovision

Φανταζόμαστε ότι ο Μένιος Φουρθιώτης βρείτε σε οργασμό καθώς αναρωτιέται στον τηλεοπτικό αέρα αν το μαλλί της Demy ήταν το σωστό ή αν ο σκηνοθέτης μπορεί να αποδώσει την εμπνευσμένη χορογραφία του Φωκά Ευαγγελινού. Όλα αυτά με ύφος λες και συζητάμε περί του 4^ου μνημονίου, γιατί για τις μεσημεριανές εκπομπές η Eurovision είναι θέμα ανώτερο των διαπραγματεύσεων.

Γιατί από τότε που δεν κερδάμε, ε, χάσαμε και το ενδιαφέρον μας

Τι είμαστε; Τίποτα βορειοευρωπαίοι να ενθουσιαζόμαστε με την προσπάθεια;